W daleki świat. Moje życie z operą w trzech aktach (okładka  twarda)

Ok

Już w trakcie czytania wiedziałam, że ocena tej książki może być dość kontrowersyjna. Z jednej strony książka mi się podobała, z drugiej sympatią do jej bohatera nie zapałałam. Ale po kolei. Co do książki, sporo rzeczy na plus. Po pierwsze, krasomówstwo. Beczała opowiada ładnie, zajmująco, a Susanne Zobl zgrabnie te słowa w formę ubrała. Po drugie, treść tej książki spełniła w dużej mierze moje wyobrażenie o takich wspomnieniach. Autor zabiera nas w podróż do międzynarodowego świata muzyki klasycznej, wyjątkowo ciekawą bo napisaną przez życie. Mnóstwo anegdot, mnóstwo światowych scen, wiele zdobytych przyjaźni i wiele przebytych kilometrów. Jak wyglądają przygotowania do występów, jak praca z reżyserami, jest i o kostiumach, zwierzętach na scenie. Bardzo atrakcyjnie i bardzo różnorodnie. To historia o dużej determinacji, zorientowaniu na cele i świadomości dość młodego przecież mężczyzny. Historia osoby, która nawet nie myślałam o śpiewaniu, a stała się star-tenorem. Jeżeli ktoś lubi autobiografie, lubi czytać o życiu ludzie, nie da się ukryć, odbiegającym od pospolitego, codziennego "praca — dom", to ja polecam tę książkę. Mimo kilku rzeczy, które mnie w niej uwierały, a na które ktoś inny wcale nie musi zwrócić uwagi, to sprawnie i ciekawie napisane wspomnienia. Lekkie pióro, prosty, ładny język. Całość bardzo spójna, uporządkowana chronologicznie. Wszystko to bardzo wpływa na sprawne czytanie. Co do bohatera, mam wrażenie, że Beczała przyjmuje w książce ton wujka, który wyjechał "do Ameryki". Tak, czasy PRL'u łatwe nie były, ale trudno też przeoczyć fakt, że ta autobiografia powstała dla zagranicznego wydawnictwa i, jak na moje, autor bardzo chce zaznaczyć jak trudna była jego droga do sławy. Rozumiem, to się zawsze dobrze sprzedaje. Czytając tę książkę miałam wrażenie, że powinnam się czuć gorsza, bo żyję w zacofanym kraju, który pod wieloma względami wypada gorzej od innych. Nie mam w sobie, wszak nic z patriotki ale ten kraj dał autorowi wykształcenie, rodzinę, żonę, co więcej, dom (lub kilka) na jego terytorium. Razi mnie również tzw. "dziadkowe" moralizatorstwo pt. "kiedyś młodzież była inna". Była inna, jak czasy w których żyliśmy. Ja byłam inna od mojej córki, mój mąż pamięta jeszcze inne czasy. Mnóstwo rzeczy mi się dziś w naszym kraju nie podoba, każdy czas ma swoje wady i zalety. Dziwnie mi się jednak czyta zarówno o tej nieciekawej Polsce, jak i o źle ustosunkowanych do Polaka (czytaj Beczały) ludziach spotykanych na różnych etapach życia. Po przeczytaniu całej książki, myślę, że może nie w narodowości tkwi problem… Bo przecież i nauczyciel śpiewu, repertuar, nieprzygotowani koledzy, brud w garderobie. Sporo tego choć książka obszerna nie jest. Jakiegoś żalu się dopatruje w tych wspomnieniach, jakiegoś niedocenienia na polskim rynku. Przy tym, autor prezentuje się w swojej opowieści dość wzorcowo. Przykładny syn, mąż, niezawodny pracownik. Trudno mi uwierzyć w prawdziwość tej publikacji. Ktoś powie, dobrze, że facet ma wysoką samoocenę. Dobrze, choć dla mnie ona przechodzi w samouwielbienie, a przed oczami mam obraz wyjątkowo zarozumiałego gwiazdora. Trochę dystansu, trochę pokory zabrakło mi w tej książce. Ps. Proszę pamiętać, że moja opinia nie dotyczy człowieka, a jego wyobrażenia, które mam po przeczytaniu książki.

Piotr Beczała "W daleki świat" Moje życie z operą w trzech aktach, spisała Susanne Zobl, Byliście kiedyś w operze? Co o niej wiecie? Lubicie ten wyrażany śpiewem sposób opowiadania historii? A może zdarza Wam się zanucić pod prysznicem jakąś arię? Przyznam, że poza kilkoma ogólnie znanymi ariami, w ogóle nie znam świata opery. Nie byłabym również w stanie sypać jak z rękawa wszystkimi tytułami, chociaż oczywiście znam te najbardziej znane, wiem też kto był ich kompozytorem. Nigdy nie byłam też w operze, chociaż od kilku lat mam taką możliwość w Białymstoku. Kiedy więc trafiła do mnie propozycja od @wydawnictwo_poznańskie, w której pojawiła się biograficzna książka polskiego tenora Piotra Beczały, uznałam, że to może być dobry moment, aby choć trochę bardziej poznać operę i cały związany z nią świat. Tym bardziej, że lektura dotyczyła Polaka, który występuje na największych światowych scenach. Skoro ciągle jeszcze nie dotarłam do opery, to uzupełniona o liczne zdjęcia opowieść Piotra Beczały przynajmniej na moment uchyliła mi drzwi do tego pełnego tajemnic i muzyki świata. Nie obyło się też bez zaskoczeń, bo poza swoją historią związaną z kolejnymi muzycznymi krokami, tenor snuje również opowieść o świecie opery sypiąc jak z rękawa anegdotami, wymienia przeróżne wyśmienite nazwiska, przywołuje też liczne produkcje, w których brał udział. W moim przypadku podróż "W daleki świat" okazała się interującą wędrówką po zakamarkach licznych scen, dowiedziałam się również, że współcześnie - stworzona kiedyś opera - wcale nie musi być zaśpiewana i zaprezentowana w klasyczny sposób. Okazuje się bowiem, że akcję "Halki" Stanisława Moniuszki można osadzić w PRL-owskim hotelu, a "Rigoletto" Guiseppe Verdiego przenieść na planetę małp. Może się również okazać,  że niezadowolona publiczność wybuczy pojawiającego się na scenie śpiewaka. Oczywiście nie brakuje tu także opowieści dotyczących warsztatu muzycznego, prób i przygotowań czy licznych wyjazdów. Życie śpiewaka operowego to również życie na walizkach.