Vincent Boys. Tom 1 (okładka  miękka, 2018-10)

Skończyłam właśnie kolejną książkę Abbi Glines Vincent Boys. Pora więc na kilka słów ode mnie😊 Książka opowiada historię miłosnego trójkąta bliskich przyjaciół. Ashton, Beau i Sawyer znają się od dziecka, od dawna byli sobie bliscy i spędzali razem dużo czasu jedna dziewczyna i dwóch kuzynów jak to się potoczy? Wszystko zmienia się, gdy zaczynają postrzegać się w inny sposób, dojrzewają, wtedy to Ash zostaje dziewczyna jednego z Vincentów Sawyera. Dorosła Ashton to chodzący ideał, dobrze wychowana córka pastora, uczynna, grzeczna idealna dziewczyna dla idealnego chłopaka. Sawyer przystojny chłopak z dobrego domu, dobry uczeń i sportowiec, ulubieniec całego miasta. Takie życie wydawałoby się spełnieniem marzeń , gdyby nie natura Ashton. Dawnej razem z Beau sprawiała dużo problemów, wymykali się i dobrze się razem bawili. Czy wyjazd Sawyera obudzi w niej dawne wspomnienia i jej prawdziwe oblicze? Beau jest nigrzecznym chłopcem, który kusi ją do zaprzestania udawania i bycia sobą. Jest nieprzewidywalny, nie obchodzi go co myślą o nim inni, nie tak jak Ash. Jednak są zasady, których on nie chciał złamać, nigdy nie chciał zranić i zdradzić więzi jaka go łączyła z jedynym członkiem rodziny, któremu na nim zależało. Niestety Sawyer posiadał coś czego on, pragnął od zawsze, a była to Ashton. Czy przyciąganie i chemia jaką do siebie czują pozwoli zachować dystans i nie zranić kuzyna, cóż szybko odkrywają oboje, że to co ich łączy jest o wiele silniejsze niż sobie wyobrażali. Zaczynają spedzac ze sobą coraz więcej czasu. Nic co dobre nie trwa wiecznie, niespodziewanie Sawyer wraca szybciej. Sprawy się komplikują. Abbi po raz kolejny trafia w dziesiątkę z historią, która intryguje, wciąga i Cię pochłania. Miłość w młodym wieku może namieszać w głowie, tutaj mamy do czynienia z trójką przyjaciół. Bardzo ciężko wybrnąć z takiej sytuacji, aby dało się zapobiec zranieniu drugiej osoby, autorka doskonale opisuje zmagania i rozterki bohaterów. W pewnym momencie zaczęła mnie trochę denerwować postawa Ash, bo szczerze mówiąc mogła jakoś złagodzić sytuację od razu po powrocie swojego chłopaka, a nie brnąć w to dalej. Bardzo spodobała mi się postać Beau chłopak jest bezpośredni, doskonale wie czego chce, nie miał łatwo w życiu z matką i bez ojca, jedynie Ash wie jaki jest naprawdę i to właśnie on skradł jej serce. Książka jest genialna, historia mogłaby się wydawać przewidywalna, ale Abbi potrafi zaciekawić czytelnika, uwielbiam jej lekki styl pisania, sprawia, że czyta się szybko i przyjemnie, a ostrzejsze sceny są opisane idealnie i pobudzają wyobraźnię. To bardzo sexowna historia o przyjaźni i miłości przy, której miło spędzicie czas gorąco polecam ten pełen pasji miłosny trójkąt.

Piękna książka! Zamawiać drugą część🥰

Bardzo fajna książka

Cudowna!

Wydawnictwo Kobiece zaprosiło nas do świata kolejnej książki, tym razem Abbi Glines przedstawia nam urokliwą historię miłosną z pewnymi komplikacjami. Trójkąty miłosne są nam dobrze znane, nie raz spotykaliśmy się z nimi w literaturze, może nawet i w życiu osobistym. Wcześniej nie czytałam nic od tej autorki, dlatego chętnie zgłosiłam się do recenzji, zwłaszcza, że jest to pierwszy tom. Okładka nastraja na pierwsze, romantyczne doznania, jakieś lekkie, romantyczne, a jednocześnie silne i na tyle intensywne, które sprawiło, że świat Ashton zadrżał w posadach. Czy tak było? Czy ta książka jest typową młodzieżówką, czy może jest w niej coś więcej? „Jakie to dziwne. Wydaje ci się, że ktoś rozwala ci życie, a potem okazuje się przyjacielem. Tak rozpaczałam, że muszę dzielić pokój i wysłuchiwać ciotki, że nie zauważyłam przyjaciółki, której potrzebowałam. A miałam ją pod nosem. Nadal była mi potrzebna”. Ashton Gray to chodzący ideał, jest córką pastora, dziewczynka z dobrej rodziny, miła, pomocna, wzór wszelkich cnót. Może się wydawać obrzydliwie nudna. Spotyka się z porządnym chłopakiem- Sawyerem, lokalną gwiazdą sportowej drużyny, którą pożąda każda nastolatka. Wyidealizowany świat naszej bohaterki, jednak wygląda zupełnie inaczej, a mianowicie wcale nie jest taka grzeczna, jakby mogło się wydawać. Wydaje mi się, że nikt z jej najbliższego otoczenia jej nie zna, poza jedną osobą, przy której nie jest ugłaskaną wersją samej siebie. Chodzi tutaj o Beau, niegrzecznego chłopca z opisu okładki. Młoda dziewczyna, która wkracza w świat dorosłości nie może być taką chodzącą doskonałością, prawda? Taka kreacja byłaby nierealna, nierzeczywista, a przede wszystkim nużąca. Zbyt nierzeczywisty obraz całej rzeczywistości Ashton zaczyna mieć drobne ryski, które zaczynają być coraz bardziej widoczne. Kiedy Sawyer znika z pola widzenia, dziewczyna zaprzyjaźnia się z Beau Vincentem, który jest jego kuzynem. "Poznać dreszcz wymykania się z domu albo, jakie to uczucie być pożądaną przez kogoś tak bardzo, że ten ktoś nie potrafi się powstrzymać przed całowaniem mnie". Ashton tłamsiła siebie w przezroczystej otoczce, którą stworzyła, aby zadowolić wszystkich wokoło oprócz siebie. Stała się grzeczna, pokładana, jak na córkę pastora przystało, jednak nie zawsze tak było. Kiedy była młodsza, jej charakterek powodował, że często wpadała w kłopoty z Beau, jej kołem ratunkowym był Sawyer, z czasem przyjaźń z kuzynem chłopaka zanikała. Od trzech lat poświęcała się rozwojowi związku, starając się być wzorem i świecić przykładem. Przyjaźń z Beau jest do uratowania, ich spotkania sprawiają, że coś zaczyna się zmieniać. Kopuła, w której tkwiła zaczyna pękać, sprawiając, że Ashton staje się bardziej sobą. Myślę, że musi być zmęczona udawanie kogoś, kim nie jest, na dłuższa metę jest nie do zniesienia. Zmiana, która dokonała się w Ashton jest pozorna niż rzeczywista, zaczyna to odkrywać, kiedy znowu może oddychać pełną piersią przy Beau. Chłopak przypomniał jej, kim jest naprawdę i jak powinna się czuć w swoim własnym ciele. Między tą dwójką zaczyna iskrzyć, jakby spotkały się dwie połówki tego samego jabłka, dusze, które szukały siebie przez ten calutki czas, jednak jest przeszkoda, a mianowicie bliski im obojgu Sawyer. Dziewczyna nie wierzy w siebie, jest nastolatką, chciałaby, żeby wszyscy mieli o niej jak najlepsze zdanie, w gruncie rzeczy boi się opinii innych, tego, co ona ze sobą niesie. Beau w życiu nie miał lekko, stracił ojca, a mama pracuje w barze, aby ich utrzymać. Przylgnęła do niego łatka tego złego chłopca, którego mało, kto darzy sympatią. Nikt nie zadawał sobie trudu, aby go poznać, dostrzec w nim coś więcej. Od zawsze podkochiwał się w Ashton, jednak ustąpił miejsca Sawyerowi ze względu na dziewczynę i jej dobro. Co on mógł jej dać? Nie chciał dla niej źle, chciał, aby była szczęśliwa. Beau nie chciał pociągnąć ją na dno ze sobą, chociaż cierpi, co jest zrozumiałe. Raz znosi to lepiej, ma tez chwile załamania, kiedy jest gorzej i potrzebuje jej wsparcia. „Vincent Boys” to książka, która przedstawia różne oblicza miłości, problemy z brakiem akceptacji, niewłaściwym zaszufladkowaniu i walce o to, czego pragnie serce z tym, co podpowiada rozum. To książka młodzieżowa, którą przeczytałam z przyjemnością w ten jesienny wieczór. Beau stał się moim ulubieńcem w tej historii, rozterki i walkę, jaką toczył była nie do pozazdroszczenia. Glines stworzyła postacie, które zyskują naszą sympatię, rozważa zwyczajne problemy, mogą spotkać każdego, nie są przekoloryzowane. Kwestia podporządkowania się komuś, z kim chciałoby się spędzić przyszłość, aby stać się tego godną musiała być dla głównej bohaterki straszną. Sawyer chciał tej grzecznej, ugłaskanej Ashton, która pasowała do jego wizerunku, tylko, czy było to szczere? Dla młodych ludzi, wkraczających w dorosłość, może dać lekcję o tym, że nie warto udawać kogoś, kim się nie jest, z biegiem czasu człowiek zaczyna się dusić, tonąć w nieszczęściu, które zgotował sobie sam. Poszuki

Wydawnictwo Kobiece zaprosiło nas do świata kolejnej książki, tym razem Abbi Glines przedstawia nam urokliwą historię miłosną z pewnymi komplikacjami. Trójkąty miłosne są nam dobrze znane, nie raz spotykaliśmy się z nimi w literaturze, może nawet i w życiu osobistym. Wcześniej nie czytałam nic od tej autorki, dlatego chętnie zgłosiłam się do recenzji, zwłaszcza, że jest to pierwszy tom. Okładka nastraja na pierwsze, romantyczne doznania, jakieś lekkie, romantyczne, a jednocześnie silne i na tyle intensywne, które sprawiło, że świat Ashton zadrżał w posadach. Czy tak było? Czy ta książka jest typową młodzieżówką, czy może jest w niej coś więcej? „Jakie to dziwne. Wydaje ci się, że ktoś rozwala ci życie, a potem okazuje się przyjacielem. Tak rozpaczałam, że muszę dzielić pokój i wysłuchiwać ciotki, że nie zauważyłam przyjaciółki, której potrzebowałam. A miałam ją pod nosem. Nadal była mi potrzebna”. Ashton Gray to chodzący ideał, jest córką pastora, dziewczynka z dobrej rodziny, miła, pomocna, wzór wszelkich cnót. Może się wydawać obrzydliwie nudna. Spotyka się z porządnym chłopakiem- Sawyerem, lokalną gwiazdą sportowej drużyny, którą pożąda każda nastolatka. Wyidealizowany świat naszej bohaterki, jednak wygląda zupełnie inaczej, a mianowicie wcale nie jest taka grzeczna, jakby mogło się wydawać. Wydaje mi się, że nikt z jej najbliższego otoczenia jej nie zna, poza jedną osobą, przy której nie jest ugłaskaną wersją samej siebie. Chodzi tutaj o Beau, niegrzecznego chłopca z opisu okładki. Młoda dziewczyna, która wkracza w świat dorosłości nie może być taką chodzącą doskonałością, prawda? Taka kreacja byłaby nierealna, nierzeczywista, a przede wszystkim nużąca. Zbyt nierzeczywisty obraz całej rzeczywistości Ashton zaczyna mieć drobne ryski, które zaczynają być coraz bardziej widoczne. Kiedy Sawyer znika z pola widzenia, dziewczyna zaprzyjaźnia się z Beau Vincentem, który jest jego kuzynem. "Poznać dreszcz wymykania się z domu albo, jakie to uczucie być pożądaną przez kogoś tak bardzo, że ten ktoś nie potrafi się powstrzymać przed całowaniem mnie". Ashton tłamsiła siebie w przezroczystej otoczce, którą stworzyła, aby zadowolić wszystkich wokoło oprócz siebie. Stała się grzeczna, pokładana, jak na córkę pastora przystało, jednak nie zawsze tak było. Kiedy była młodsza, jej charakterek powodował, że często wpadała w kłopoty z Beau, jej kołem ratunkowym był Sawyer, z czasem przyjaźń z kuzynem chłopaka zanikała. Od trzech lat poświęcała się rozwojowi związku, starając się być wzorem i świecić przykładem. Przyjaźń z Beau jest do uratowania, ich spotkania sprawiają, że coś zaczyna się zmieniać. Kopuła, w której tkwiła zaczyna pękać, sprawiając, że Ashton staje się bardziej sobą. Myślę, że musi być zmęczona udawanie kogoś, kim nie jest, na dłuższa metę jest nie do zniesienia. Zmiana, która dokonała się w Ashton jest pozorna niż rzeczywista, zaczyna to odkrywać, kiedy znowu może oddychać pełną piersią przy Beau. Chłopak przypomniał jej, kim jest naprawdę i jak powinna się czuć w swoim własnym ciele. Między tą dwójką zaczyna iskrzyć, jakby spotkały się dwie połówki tego samego jabłka, dusze, które szukały siebie przez ten calutki czas, jednak jest przeszkoda, a mianowicie bliski im obojgu Sawyer. Dziewczyna nie wierzy w siebie, jest nastolatką, chciałaby, żeby wszyscy mieli o niej jak najlepsze zdanie, w gruncie rzeczy boi się opinii innych, tego, co ona ze sobą niesie. Beau w życiu nie miał lekko, stracił ojca, a mama pracuje w barze, aby ich utrzymać. Przylgnęła do niego łatka tego złego chłopca, którego mało, kto darzy sympatią. Nikt nie zadawał sobie trudu, aby go poznać, dostrzec w nim coś więcej. Od zawsze podkochiwał się w Ashton, jednak ustąpił miejsca Sawyerowi ze względu na dziewczynę i jej dobro. Co on mógł jej dać? Nie chciał dla niej źle, chciał, aby była szczęśliwa. Beau nie chciał pociągnąć ją na dno ze sobą, chociaż cierpi, co jest zrozumiałe. Raz znosi to lepiej, ma tez chwile załamania, kiedy jest gorzej i potrzebuje jej wsparcia. „Vincent Boys” to książka, która przedstawia różne oblicza miłości, problemy z brakiem akceptacji, niewłaściwym zaszufladkowaniu i walce o to, czego pragnie serce z tym, co podpowiada rozum. To książka młodzieżowa, którą przeczytałam z przyjemnością w ten jesienny wieczór. Beau stał się moim ulubieńcem w tej historii, rozterki i walkę, jaką toczył była nie do pozazdroszczenia. Glines stworzyła postacie, które zyskują naszą sympatię, rozważa zwyczajne problemy, mogą spotkać każdego, nie są przekoloryzowane. Kwestia podporządkowania się komuś, z kim chciałoby się spędzić przyszłość, aby stać się tego godną musiała być dla głównej bohaterki straszną. Sawyer chciał tej grzecznej, ugłaskanej Ashton, która pasowała do jego wizerunku, tylko, czy było to szczere? Dla młodych ludzi, wkraczających w dorosłość, może dać lekcję o tym, że nie warto udawać kogoś, kim się nie jest, z biegiem czasu człowiek zaczyna się dusić, tonąć w nieszczęściu, które zgotował sobie sam. Poszuki

Z opisu tej książki można sądzić, że jest to typowa, schematyczna młodzieżówka. Grzeczna, idealna dziewczynka i miejski łobuz. Choć ten motyw można spotkać nie tylko w literaturze młodzieżowej, bo jest naprawdę bardzo powszechny. Byłam bardzo ciekawa czy trochę od tego odbiegnie i zapewni coś nowego czy wręcz przeciwnie, dlatego zdecydowałam się po tę książkę sięgnąć. Ashton Gray to naprawdę prawdziwy ideał. Wcielenia anioła, można powiedzieć. Grzeczna córeczka pastora, dobrze wychowana, milutka, pomocna, a dodatkowo ma u swojego boku idealnego chłopaka, nad którym każdy się rozpływa i ta para jest jak z obrazka. A jednak prawda wygląda nieco inaczej i Ash nie jest do końca taką, za jaką wszyscy ją mają i być może nawet jej rodzice i chłopak nie wiedzą, jaka ona jest. Jedynie przy Beau dziewczyna jest tak naprawdę sobą. Tylko on zna prawdziwą Ashley Gray. I przyznam szczerze, że czasami to jej podejście mnie denerwowało. To, że udaje kogoś innego, bo boi się co ktoś o niej pomyśli. Przejmowała się zdaniem innych bardziej niż tym, że z tego powodu zatraca prawdziwą osobowość i nie czerpie w pełni radości z życia, bo to czego pragnie wiążę się z tą drugą jej częścią, którą ukrywa przed światem – tylko nie przed Beau. Oczywiście dziewczyna ma swoje powody i z czasem stawało się to dla mnie bardziej zrozumiałe, ale nie ukrywam, że początkowo miałam ochotę złapać ją za ramiona i potrząsnąć. Jeśli chodzi o Sawyera, był dla mnie za idealny. Po prostu. Był ułożonym chłopcem, który zawsze wie jak się zachować i wie co powiedzieć, a nikt nawet o nim złego słowa nie pomyśli. Czasem miałam wrażenie, że to takie miękkie kluchy, nic na to nie poradzę. Nie ten typ, który lubię. Pamiętajmy jednak, że ideałów nie ma. Nawet w książkach. Natomiast Beau Vincent, kuzyn Sawyera, był dokładnie w moim typie. Niegrzeczny chłopiec, który ma gdzieś zdanie innych i robi to, co chce. Wszyscy go widzą takim, jakim naprawdę jest. A może inaczej – widzą go takim, jakim chcą widzieć. Bo Beau nie jest zły do szpiku kości jak o nim wszyscy myślą. Mimo wszystko to dobry chłopak. Trzeba mu tylko dać szansę. A jednak potrafi być niebezpieczny i jest wiele osób, które się go boją i wiedzą, że z nim zadzierać nie można. Tych dwóch chłopaków różnią się diametralnie. Oprócz nazwiska i więzów krwi nie łączy kompletnie nic. Są jak woda i ogień. No, łączy ich jeszcze uczucie do Ashton. Tylko czy będzie wolała popłynąć, mając idealne życie u boku idealnego chłopaka czy będzie wolała się sparzyć i pozwolić sobie na bycie sobą przy boku niegrzecznego chłopca? Mam nadzieję, że to co piszę nie jest chaotyczne i nie będzie w dalszej części, ale ta książka sprawiła, że naprawdę nie wiem co mam myśleć o niej. Nie skreślam jej, bo to nie jest zła opowieść. Czytało mi się ją naprawdę dobrze, a jedyne zażalenie jakie do niej mam to postawa i zachowanie Ashton. Czasami denerwowało mnie jej rozumowanie, a także zachowanie. Chciałabym wam tutaj powiedzieć dokładniej o co chodzi i wyjaśnić czemu takie miałam podejście, ale nie chcę wam zdradzać niczego z tej książki. Jak już napisałam wcześniej, z czasem jednak zaczęłam lepiej rozumieć główną bohaterkę. Im bliżej końca byłam, to nawet zaczynałam ją popierać i przyznawać jej rację. Może momentami bywała egoistyczna, ale w którymś momencie to właśnie swoje dobro i szczęście postanowiła zepchnąć na dalszy plan, a na piedestale postawiła kogoś innego, co mi się bardzo podobało w jej postawie. I tak jak początkowo mnie nieco denerwowała, tak z rozdziału na rozdział moja sympatia do niej wzrastała. W zasadzie ta młodzieżówka nie wyróżnia się niczym szczególnym spośród innych. Była nawet bardzo przyjemna, a przy kilku ostatnich – niestety, ale dopiero wtedy – wzbudziła we mnie też różne emocje. Podobało mi się w niej to, jak wszystko na koniec się rozstrzygnęło. Sprawa między kuzynami, choć jednego z nich w którymś momencie miałam ochotę rzucić pod pociąg, gdy zamiast reakcji potrafił się tylko gapić, sprawa z Ashton, a nawet postawa jej rodziców. Koniec „Vincent Boys” nie był powalający i jakiś wyjątkowy, ale mi się podobał. Napisana lekkim przystępnym językiem. Wszystko w nim zostało zamknięte, wszystko wyjaśnione i sprostowane. Znaczy… może nie wszystko. Ale liczę, że to co zostało jeszcze do rozwiązania, zostanie zrobione w kolejnej części, po którą na pewno sięgnę. Najważniejsze pytanie: czy polecam tę książkę, choć na początku postawa głównej bohaterki mnie irytowała? No cóż, tak. Polecam wam tę książkę. Zwyczajna młodzieżówka, ale przyjemna lektura, z której wyciągniemy pewne przemyślenia, jeśli tylko będziemy chcieli i sobie na to pozwolimy. Przede wszystkim to, że nie ważne jest nic ani nikt i powinniśmy pozostawać sobą, bo jeśli się zmieniamy dla kogoś, to ten ktoś nie jest nas najzwyczajniej w świecie wart. Nie jest to książka ambitna, więc jeśli takiej szukacie to powinniście raczej sięgnąć po coś innego, ale coś na leniwy wieczór? Myślę, że „Vincent Boys” będzie wtedy dobrym rozwiązaniem.

-Słyszałem ostatnio, jak mama mówiła tacie, że niedługo zaczniemy inaczej widzieć Ash. I, że wyrasta z niej ślicznotka i wszystko się między nami zmieni. A ja nie chcę, żeby się zmieniło- oświadczył z nutką niepokoju”. Ashton, Beau i Sawyer dorastali razem i byli najlepszymi przyjaciółmi. Beau uważał Ash za swoją wspólniczkę zawsze gotową do psot. Tak było do dnia, kiedy podrośli i Sawyer sprzątnął kuzynowi Ashton sprzed nosa i zaczęli się spotykać. Ich przyjaźń skończyła się w momencie, kiedy Beau został odsunięty na dalszy plan. Trzy lata później Sawyer i Ash są nadal razem. Kiedy chłopak wyjeżdża z rodziną na wakacje, Ashton i Beau odnawiają swoją przyjaźń. Zaczynają spędzać ze sobą czas i dziewczyna zaczyna się czuć przy Beau tak jak za dawnych lat. “-Nie mogę nią być cały czas. Rodzice, Sawyer i ludzie w miasteczku oczekują, że będę grzeczna. Nie pokaże im tego oblicza. Ale dobrze móc spuścić ją ze smyczy. Choćby na chwilę”. Między młodymi zaczyna się rodzić uczucie, jednak obydwoje nie chcą stracić i skrzywdzić Sawyera, ale im bardziej się starają trzymać od siebie z daleka, tym bardziej intensywne stają się ich potrzeby. Jak zakończy się ten miłosny trójkąt? Kogo wybierze Ashton? Abbi Glines jest popularną amerykańską pisarką, która w swojej twórczości posiada publikacje zaliczane do tzw. literatury new-adult fiction. Jej powieści, wśród których znajdują się takie tytuły jak chociażby należące do głośnego cyklu „Rosemary Beach”: „O krok za daleko”, „Odzyskane szczęście”, a także „Daj nam ostatnią szansę” przyniosły tej autorce międzynarodową sławę, jak również pierwszą pozycję w rankingach twórców bestsellerów według takich czasopism jak „New York Times”, „Wall Street Journal” oraz „USA Today”. Pani Glines to jedna z moich ulubionych autorek. Posiadam jej wszystkie książki na półce, które zostały dotychczas wydane w Polsce. Jej warsztat pisarski jest wręcz genialny i każdą jej książkę po prostu biorę w ciemno, bo wiem, że się nie zawiodę na jej twórczości. Wracając do książki, “Vincent Boys” jest zabawną, seksowną i bardzo sympatyczną powieścią. To opowieść o zakazanej miłości oraz historia dziewczyny, której serce jest rozdarte pomiędzy dwoma młodzieńcami. Między jej doskonałym chłopakiem Sawyerem, a jego kuzynem Beau miejscowym bad boyem. Jest to książka z gatunku Young Adult, która jest bardzo dojrzała jak na ten styl. Pani Glines jest po prostu niesamowita w pisaniu pięknych romansów, które mają mocną fabułę. Każdy jej aspekt jest doskonały. Jej styl pisania jest płynny, spójny, prosty i opisowy. Postacie są dobrze rozwinięte i wyraźne, mają swoje dobre, jak i złe strony. Postać Ashton szczególnie pokazuje czytelnikom, jak łatwo jest się zgubić w czyimś wizerunku i cieniu. Ta historia nie tylko przyciągnęła moją uwagę, ale pozwoliła mi na chwilę opuścić rzeczywistość i po prostu pobyć trochę w świecie bohaterów. Autorka dobrze przedstawiła nam trójkąt miłosny z udziałem trzech nastolatków, którzy byli przyjaciółmi od dzieciństwa. W tej książce występuje narracja naprzemienna, co bardzo mi się podobało, jednak jest jeden minus, zabrakło mi opisów pochodzących od Sawyera. Jedna rzecz, która mi działała na nerwy, a raczej osoba to ojciec Ash. Czasami jak coś powiedział, to się zastanawiałam i zadawałam sobie pytanie: On tak na serio? Pastor i takie głupoty wygaduje? Ashton to córka pastora, która dąży do tego, żeby być przykładną i grzeczną dziewczyną. Ma nadzieję, że wizerunek, który stworzyła, zadowoli jej doskonałego chłopaka Sawyera. Jest też znudzona, ma mętlik w głowie, bo chce być idealna, ale z drugiej strony tęskni za tą dziewczyną, którą kiedyś była. Sawyer przykładny chłopak, który ma doskonały dom i rodziców. Do tego jest lubiany i wydaje się, że ma dosłownie wszystko, nawet śliczną Ash, którą bardzo kocha. Beau uważany za złego chłopca ze statusem playboya i łamacza serc. Jest całkowitym przeciwieństwem Sawyera. To naprawdę gorący, pewny siebie i opiekuńczy chłopak. Szkoda, że nie jest prawdziwy, a ja z 10 lat młodsza :D :D :D Jest bardzo blisko ze swoim kuzynem, więc mimo swoich uczuć do Ash, próbuje je tłumić w sobie. “Nie mogę tego zrobić, Ash. Bóg jeden wie, jak bardzo bym chciał, ale nie mogę”. Podsumowując “Vincent Boys” to lektura pełna romantyzmu i napięć seksualnych, ale wiele się działo również poza tym. Książka tworzy ciepły i przytulny świat, który przyciągnie Was do siebie. Polecam szczerze, bo wierzę, że nie będziecie się nudzić podczas czytania. Ja na pewno należę do drużyny Beau i jestem ciekawa kogo Wy wybierzecie :) Kasia https://girlsbookslovers.blogspot.com/2018/10/abbi-glines-vincent-boys-syszaem.html#more

https://kochajacaksiazki.blogspot.com/2018/11/197-abbi-glines-vincent-boys.html Dość często sięgam po literaturę z gatunku New Adult, ale jak dotąd nie miałam okazji przeczytać żadnej historii Abbi Glines. Nie oznacza to jednak, że nic na jej temat nie słyszałam. Książki tej autorki są dość popularne, a wielbiciele tego gatunku z tego co zauważyłam, polecają jej historie. Stwierdziłam, że najwyższy czas zapoznać się z twórczością pani Glines i mój wybór padł na „Vincent Boys”. Było coś nikczemnego w Beau, co mnie do niego przyciągało. Co ze mną było nie tak? Dlaczego chciałam tak bardzo grzeszyć? Aston jest zmęczona, będąc dobrą, imponującą swoim rodzicom córką i grając idealną dziewczynę Sawyera Vincenta. Sawyer jest idealny, jest zawsze czarujący, ale kiedy wyjeżdża z miasta na lato, jego kuzyn Beau wpada Ashton w oko. Beau jest najseksowniejszym facetem, którego kiedykolwiek widziała i nawet pomimo tego, że jest niebezpieczny, pociąga on Ashton. Beau kocha swojego kuzyna jak własnego brata, więc ostatnią rzeczą, jaką chciałby zrobić, jest podrywanie jego dziewczyny. Ashton jest mu oczywiście zakazana. Dlatego stara się jak najbardziej utrzymać między nimi dystans, nawet mimo tego, że kochał ją od zawsze. Gdy Ashton chce rozbudzić ich dziecięcą przyjaźń podczas nieobecności Sawyera, Beau wie że nie powinien się zgodzić. Ashton i Beau nie chcą zranić Sawyera, ale im bardziej próbują trzymać się od siebie z daleka, tym bardziej siebie pragną. Coraz trudniej jest się oprzeć... Nie miałam wobec tej historii większych oczekiwań, dzięki czemu uniknęłam jakichkolwiek rozczarowań. „Vincent Boys” jest ciekawą historią, choć jednak dość przewidywalną. Jeśli liczycie na jakieś wyjątkowo oryginalne New Adult, to prawdopodobnie możecie się rozczarować. Nie mniej jednak czytało mi się to bardzo dobrze i spędziłam z tą książką parę przyjemnych godzin. Z motywem trójkąta zazwyczaj bywa tak, że albo całkowicie obrzydzi mi historię (choćby „Tonąca w błękicie”), lub tak jak w przypadku „Vincent Boys” zaciekawi, zaintryguje. Faktycznie te relacje między trójką bohaterów z każdą kolejną stroną były coraz to bardziej zagmatwane i tylko czekałam aż cała trójca zacznie się szczerze nienawidzić. Do samego końca byłam ciekawa, kogo wybierze Ash, gdyż widoczne było, że kocha zarówno Sawyera jak i Beau. Wszystkich bohaterów wykreowanych przez autorkę co nieco łączy, ale są to zupełnie inne charaktery. Ashton (nie mogłam przywyknąć do tego imienia, cały czas wyobrażałam sobie mężczyznę) ogólnie rzecz biorąc imponowała mi swoim tokiem myślenia i swoją dojrzałością. Zazwyczaj w tego typu książkach, dziewczyny kreowane są ta takie tępawe idiotki, które nic o życiu nie wiedzą, dopóki nie spotkają na swej drodze jakiegoś boskiego bad boya. Klasyk. Tym razem było trochę inaczej. Owszem, były momenty, gdzie tok myślenia Ash był zupełnie inny od jej czynów, ale przecież nie można mieć wszystkiego. Sawyer od początku mi śmierdział i czułam, że nie jest tak idealny, za jakiego mają go jego znajomi. A Beau skradł moje serducho już od pierwszych stron i zachował je sobie do samego końca. Historia napisana jest w lekkim, przyjemnym w odbiorze stylu. Narracja prowadzona jest z perspektywy dwóch osób: Ash i Beau. Pomimo tego, że wątek miłosny gra tutaj pierwszorzędną rolę, to jednak istotne są tu też wątki takie jak: przyjaźń, rodzina, strata bliskich czy religijność. Ten ostatni wymieniony przez mnie wątek wyjątkowo mi się spodobał. Autorka idealnie ukazała postawę osób wierzących wobec stereotypów, oraz to, jak łatwo oceniamy innych, nie znając ich historii. „Vincent Boys” pomimo swojej banalności, niesie jednak ze sobą pewien przekaz. Jasno pokazuje, że nikt z nas nie jest idealny. Każdy z nas popełnia błędy, jest zwyczajnym grzesznikiem. Jednak pomimo tego, każdy z nas zasługuje na to, by być szczęśliwym. Moja ocena: 7/10

Wyobraź sobie, że masz chłopaka doskonałego w każdym calu. Tak perfekcyjnego, szarmanckiego i kochającego, że wydaje się wręcz nierzeczywisty. Ciebie też wszyscy postrzegają za chodzącą doskonałość, dlatego w ich oczach pasujecie do siebie idealnie. Jednak Ty, czujesz się jak oszustka. Czujesz, że nie zasługujesz na tego cudownego chłopaka, bo tak naprawdę wcale nie jesteś perfekcyjna. To tylko maska, którą przybierasz, by nie zawieść oczekiwań innych. W głębi serca wcale nie chcesz być doskonała. Pragniesz żyć naprawdę, a nie na pokaz. Łamać zasady, przekraczać granice i słodko grzeszyć. Chcesz ekscytacji, której twój perfekcyjny chłopak nie jest w stanie Ci zapewnić. I wtedy na horyzoncie pojawia się jego zbuntowany kuzyn- uosobienie grzechu, zepsucia i seksapilu. Jest wszystkim czego pragniesz i nie możesz mieć. Posłuchasz serca czy rozumu? Niegrzeczny buntownik, czy chłopak idealny- kogo wybierzesz? W pierwszym tomie serii o chłopcach z rodu Vincent, Abbi Glines wykorzystuje dosyć lubiany przez siebie motyw przyjaźni z dzieciństwa, która z czasem przeradza się w młodzieńcze zauroczenie. W każdej jej serii pojawia się tom bazujący na tym schemacie (w różnych konfiguracjach), ale mi chyba nigdy się on nie znudzi. W dzieciństwie Ashton Grey oraz Sawyer i Beau Vincent, byli nierozłączni. Ash i Beau, dwie niepokorne dusze, stale psocili ładowali się w kłopoty a łagodny i spokojny Sawyer ratował ich opresji. Jednak wbrew oczekiwaniom wszystkich, kiedy dorośli, to Sawyer został chłopakiem Ashton, a ona z szalonej i zadziornej dziewczynki zmieniła się w idealną i skromną córkę pastora. Nikt jednak nie wie, że „stara” Ashton wciąż mieszka gdzieś w jej wnętrzu i bardzo pragnie wyrwać się na wolność. Nikt poza Beau Vincentem. Choć Ash o tym nie wie, Beau kocha się w niej od dzieciństwa i zrobi wszystko, by w końcu była jego. Kiedy Sawyer wyjeżdża z rodziną na wakacje, Ash i Beau zbliżają się do siebie. Problem z miłosnymi trójkątami jest jednak taki, że zawsze kończy się złamaniem przynajmniej jednego serca. Kogo ostatecznie wybierze Ash? Czy wakacyjny romans ma szansę przerodzić się w coś poważnego? Choć książki Abbi Glines nie są ani przesadnie oryginalne, ani odkrywcze, jestem w nich całkowicie zauroczona. Autorka lubi grać na emocjach czytelnika, zaskakiwać i maksymalnie utrudniać bohaterom życie. Również tym razem od pierwszej strony wciągnęła mnie w świat swoich postaci, sprawiła, że naprawdę ich polubiłam i przejmowałam się ich losem. Każdy tu ma jakieś wady i zalety, czasem czyny bohaterów budziły mój zachwyt, a innym razem złość, ale dzięki temu stali się tak bardzo ludzcy i wiarygodni, że czytanie ich perypetii było prawdziwą przyjemnością. Gdzieś w 1/3 książki miałam chwilę zwątpienia w pomysł autorki, wydawało mi się, że pewne sceny nastąpiły zbyt szybko, zabrakło mi napięcia i mocniejszych emocji. Ten drobny zgrzyt, Pani Glines wynagrodziła mi jednak później istnym tornadem wrażeń i zgrabnym zakończeniem w którym ciekawie pozamykała wątki, a nawet przemyciła kilka uroczych mądrości. O CZYM? „Vincent boys”, to uroczy nastoletni romans z akcją w liceum i obowiązkowym miłosnym trójkątem, w starym dobrym stylu Abbi Glines. Autorka kreuje bohaterkę, którą nawet można polubić i dwóch przesłodkich chłopaków, w których zdecydowanie można się zakochać (a szczególnie w jednym #teambeau). To nie tylko opowieść o zakazanym owocu i wakacyjnym romansie, ale też o przyjaźni, poszukiwaniu swojego „ja”, i stereotypach, które mogą mocno uprzykrzyć życie. Jak zwykle u Abbi, nie zabraknie tu rodzinnych tajemnic, dramatycznych zwrotów akcji i kilku bardziej namiętnych scen. Jeśli lubicie lekkie romanse, niepozbawione odrobiny dramatu- będziecie zachwyceni chłopakami od Vincentów- gwarantuję! http://beauty-little-moment.blogspot.com/2018/10/vincent-boys-abbi-glines.html