Viktoria. Miłość zza żelaznej kurtyny. Tom 5 (okładka  miękka)

Najlepiej napisana część sagi o polskiej rodzinie ziemiańskiej, chociaż poprzednie tomy też świetnie czyta się i są warte poznania.

Piękna saga, wszyscy którzy interesują się historią tutejszych terenów powinni ją przeczytać. Gratulacje dla autorki.

Przeczytałam całą sagę. Polecam wszystkim. Jest w niej zawarta historia Polaków pochodzących z Kresów.

Książka pełna emocji ...jak cała seria czyta się jednym tchem...aż szkoda, że ostatnia .

Nie mogę wyrazić opinii o książce, której jeszcze nie przeczytałem.

Do czytania nowosc

Super

Po przeczytaniu piątego tomu sagi autorstwa Wioletty Sawickiej poczułem nostalgię za rodziną z wileńskich Kresów. Niestety „Viktoria. Miłość zza żelaznej kurtyny” to ostatnia część cyklu „Wiek miłości, wiek nienawiści”. To piękne, wzruszające historie, które warto poznać. Co ważne Pani Wioletta w tych powieściach ukazuje historię swojej rodziny. Nie ukrywam, że cała seria jest dla mnie jedną z najważniejszych, które przeczytałem. Powieści „Oleńka. Panienka z białego dworu”, „Franka. W obcym domu”, „Maria. Dziewczyna z kwiatem we włosach”, „Anna. Gorzki smak miodu” i ta najnowsza „Viktoria. Miłość zza żelaznej kurtyny” zawierają historie, których się nie zapomina. Opisują wydarzenia, które pamięta się już zawsze. Ja będę pamiętał, i zawsze miło wspominał historie, które Wioletta Sawicka tak pięknie opisała. Bez wątpienia historie te pozostaną w każdym, kto sięgnie po te książki. W pierwszej części piątego tomu sagi autorka zaprasza nas do roku 1952. Anna, matka Viktorii po utracie ukochanego powoli dochodzi do równowagi. Teraz pragnie odzyskać braci, którzy znajdują się w enerdowskim sierocińcu. Chcąc poukładać swoje życie wyjeżdża do Berlina. Czy zdoła odnaleźć harmonię życia? Jaką drogę będzie musiała przejść, aby odciąć się od tragicznej przeszłości? Warto poznać tę historię. Historię, która porusza. Ale i nie tylko, gdyż niesie ona ze sobą pewien pierwiastek prawdziwej historii ludzkich losów i dylematów. W drugiej części poznajemy losy Viktorii, córki Anny. W tym celu zerkamy w następne pokolenie. Osiemnaście lat później przenosimy się do Lorelei, w Dolinie Środkowego Renu. To tutaj w rodzinnej winnicy mieszka Viktoria z rodzicami i bratem. Po ukończeniu studiów ekonomicznych pragnie poświęcić się karierze dziennikarskiej. Propozycja stażu w Warszawie jest ogromną szansą na spełnienie jej marzeń. Lecz nie tylko wątek pasji Viktorii poruszył moje emocje. Pojawienie się w Lorelei studentów z Warszawy sprawia, że książkę tę czyta się z jeszcze większym zainteresowanie. Zwłaszcza, że jeden z nich zainteresuje się Viktorią. „Viktoria. Miłość zza żelaznej kurtyny” to niestety ostatnie spotkanie z rodziną z wileńskich Kresów. Lecz historia tego rodu pozostanie w mym sercu i pamięci już na zawsze. Ważne, aby takie historie jak ta, spisywane były na papier. Co też Pani Wioletta Sawicka uczyniła. Za co z całego serca dziękuję. Na koniec dodam, że z zaszczytem i przyjemnością, przy powieści „Viktoria. Miłość zza żelaznej kurtyny” mogę napisać: Czyt-NIK poleca! Czyt-NIK patronuje! Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Prószyński i S-ka

Z największym zainteresowaniem wyczekiwałam kolejnego, tym razem już ostatniego tomu serii Wioletty Sawickiej. Jest to pięciotomowa seria inspirowana losami rodziny autorki, więc tym bardziej warto skusić się na tę lekturę. W związku z tym jeszcze przyjemniej i z niebywałym wciągnięciem się w treść można zapoznawać się z poszczególnymi tomami serii. Akcja toczy się na przestrzeni wielu lat, więc jest się czym zainteresować. Wioletta Sawicka to polska autorka, która do tej pory wydała już kilka książek na polskim rynku. Wszystkie z nich cieszą się sporym zainteresowaniem odbiorców, co nie jest niczym dziwnym. Anna postanowiła wrócić do kraju. Cały czas nie mogła pogodzić się z tym, że jej bracia znajdowali się w miejscu, w którym robiono z nich maszyny systemu. Nie mieli oni własnego zdania, musieli działać i mówić wszystko w zgodzie z tym czego tam od nich oczekiwano. Nie było to przyjemne miejsce, w którym można było spędzić wakacje. Gwałty, bicie, prześladowanie były tam na porządku dziennym. Anna sądziła, że jej bracia stali się takimi maszynami do klepania formułek. Czy taka była prawda? O tytułowej Viktorii w tym tomie możemy poczytać dopiero dość późno, jednak biorąc pod uwagę obszerność tomu także dokładnie poznamy jej losy. Z olbrzymim niepokojem śledziłam dalsze losy głównych bohaterów. Na pewno nie można narzekać na brak sytuacji, które wywołują szybsze bicie serca. Na końcu tomu dodano wykaz osób, które się w nim znajdowały wraz z krótkim opisem postaci. Jest to ostatni tom serii, dzięki czemu całość dobiegła końca. Seria idealnie sprawdzi się dla wszystkich miłośników sag rodzinnych. Dzięki temu, że na polskim rynku dostępna jest już całość nie trzeba zwlekać z lekturą w oczekiwaniu na kolejne tomy tego cyklu.

Powracam z ostatnim, piątym tomem serii. Niby już po wojnie, a jednak...walka trwa: o życie, uczucia, godny byt. Victoria, kolejna z szeregu kobiet Ostojańskich, nie Polka, za sprawą dramatów i wyborów. Niemka z polską duszą. Chciałbym czytać taką powieść w spokoju, ale ilość myśli jest zbyt duża. Atakują umysł z każdej strony, intensywnością, niekiedy brawurą czynów popełnionych, zbiegami okoliczności. Mam nadzieję, że nie będziemy zmuszeni, my i nasze dzieci przystąpić do obrony wolności. Chociaż teraz za progiem nie dzieje się dobrze. Autorka połączyła elementy tragedii z komedią, bo ta w życiu powinna być. Przypomniała nam Anastazję, kiedyś zabiedzoną, wiejską dzielną dziewczynkę. Tu i teraz świadoma, sarkastyczna, pewna siebie kobieta. Wyzwolona, przepełniona tęsknotą za przybranym domem. Macie takie miejsce? Ciepła, rodzinna, pełna miłości opowieść o ludziach losach. Charaktery skrojone na miarę czasów i potrzeb.