Vena Amoris (CD)

Długo byłem ciekawy co słychać u mojej ulubionej piosenkarki i czym tym razem mnie zadziwi. Trochę się musiałem naczekać, ale uważam, że było warto. Mam wrażenie, że każda kolejna płyta Anity Lipnickiej jest lepsza od poprzedniej. Oby tak dalej! Moja ocena tego krążka to 4,5/5! Gorąco zachęcam do jej kupna!

Płyta umiarkowanie, ale podobała mi się. Bardzo drażniła mnie niestety dziwna maniera śpiewania, nie potrafię tego nazwać, z jakimś takim przekąsem, nieco inaczej niż na wszystkich poprzednich płytach.

Nareszcie Anita Lipnicka wydała znów płytę po polsku. Jak zwykle cudowna! Płyta jest bardzo dobra choć to muzyka nie łatwa. Trzeba się przyzwyczaić że artystka nie jest w głównym nurcie i nie nagrywa pod publikę. Jeśli ktoś spodziewa się ''prostych'' żeby nie powiedzieć prostackich tekstów i dźwięku to się zawiedzie. Dla reszty muzyczny rarytas!

Tą płyta Anita Lipnicka przypieczętowała jak dla mnie swoją pozycje wśród najlepszych piosenkarek w naszym kraju. Słychać, że dojrzała muzycznie od czasu, gdy śpiewała w zespole Varius Manx. Mimo, że piosenki z tego krążka uważam za bardzo dobre moją ulubioną piosenką jest "Gdy na mnie patrzysz"! Marzenie!

Jesień rozleniwia, Anita podobnie. Tylko herbaciany napój, koc i kojąca muzyka w słuchawkach. Dobrze mi i błogo. Polecając nowy album Lipnickiej mojemu dobremu koledze, porównałem go klimatem do „Grandy” Brodki. On się na to obruszył i z błędu chciał mnie wyprowadzić. Jednak ja nadal przy swoim obstaję. A czemu to tak?
Bo „Vena amoris” cała szemrze, mlaska i łańcuszkami do uszu dzwoni. Pełno tu drobnych upiększeń. Czy to słowo dawno niesłyszane a jakie piękne przy tym, czy to subtelny dźwięk rzewny się ukradkiem włamie. Płyta niekomercyjna w ogóle, wcale a wcale.

Poprzednią płytą Anita zabrała słuchaczy w wyrafinowaną krainę dźwięku i słowa. Dominował w niej niepokój, mrok, tęsknota. Z tym większą niecierpliwością czekałem na nowy album. Magia ostatniej płyty plus zapowiedź polskich tekstów robiła swoje. "Vena" budziła ciekawość. I pojawiła się. Leniwe dźwięki, delikatnie sączące się z głośnika oraz niegłupie teksty. Na pewno płyta warta zauważenia. Ale czy warta zapamiętania? Z tym może być już trudniej ponieważ nie ma nic, co zaskakuje. Nie ma mroku ostatniej płyty, nie ma tego niepokoju. To wszystko już gdzieś było. "Vena amoris" to po prostu dobra płyta, perfekcyjnie zaśpiewana, zagrana i wyprodukowana. Ale jednak od Anity oczekuje się czegoś więcej. Nie widzę sensu rozbijania płyty na części pierwsze bo jest to równy, spójny krążek. Zachwyca "Sen Laury", "Trzecia zima" czy "Za dużo aniołów". Rozczarowuje tylko "Hen hen". Do tego można dodać plastyczny teledysk i kiepską okładkę. Jest dobrze, jest przyjemnie, jednakże czekam na więcej.

Jestem fankom Anity Lipnickiej od kilku dobrych już lat. W jej piosenkach zawsze zanjdowałam trochę pociechy w smutnych chwilach, a przy innych okazjach towarzyszyły mi gdy byłam szczęśliwa. Księżycowa piosenka to chyba utwór który najbardziej kocham. Teraz kupiłam tą właśnie nową płyte Anity Vena Amoris i tak jak zapowiadała wokalistka jest to coś zupełnie nowego w jej dorobku muzycznym. Utwory są bardzo spokojne, niektóre trochę w stylu Nancy Sinatry tyle, że w bardziej nowoczesnej oprawie muzycznej. Wszystkie utwory są cudowne, mnie najbardziej jak na razie spodobał się Hen Hen, bardzo taka poetycka piosenka. Szczerze polecam tą płytę fankom Anity.Nie zawiedziecie się.

Anitę Lipnicką odbieram jako najlepszą rodzimą artystkę, twórczą, wrażliwą i muzycznie szczerą. Choć z Varius Manx nie, potem solo trochę tak, z Johnem Porterem a jakże. Poprzednia, Hard Land of Wonder i obecnie Vena Amoris to muzyczne szczyty. H.L.ofW. była nostalgiczna i podporządkowana harmonicznie fortepianowi. Vena Amoris to mieszanka cudownego wokalu i „vintageowego” akustycznego instrumentarium, którego szukać ze świecą w mainstreamie. Poetyckie utwory zabarwione folkiem amerykańskiego południa z kontrabasem, pedal steel i weissenbornem. Akompaniament choć nienachlany, aż kipi od dźwięków i wtrąceń dzwonków, bębnów syntezatorów organów Hammonda i wibrafonu, chylę czoła! Wszystkie teksty, po kilkunastu latach, ponownie w całości po polsku. Piękne, mądre, magnetyczne, wrażliwością bliskie Meli Koteluk czy Gabie Kulce. Cytując fragment utworu: „gondolierzy nam grają, serenady śpiewają, jak umierać, to teraz, to tu”, zapraszam do obowiązkowej pozycji Mystic Production.

W opozycji do bardzo silnego nurtu muzyki elektronicznej, Anita stworzyła 12 organicznych, niezwykle przestrzennych kompozycji i aranżacji z których, dzięki poetyckim tekstom, wyłaniają się malownicze pejzaże. Płyta zdecydowanie niszowa, dla osób, które wolą niedosłowność od rzeczy zaśpiewanych/ zagranych wprost. Nie dziwią mnie już mądre teksty, często z pogranicza poezji. Zaskakuje za to talent Lipnickiej do komponowania pięknych melodii ('Sen Laury', 'Nie wiem', 'Hen,hen' czy 'Sama'). Brawa za kolejny autorski album. To perła znaleziona na wysypisku śmieci jakim niestety stało się polskie muzyczne podwórko.

W stosunku do Hard Land Of Wonder Anita zrobiła mega duży krok wstecz, wręcz cofała się w swojej twórczości. Nowa płyta jest przekombinowana, na siłę ma dziwną manierę która pewnie ma ją wyróżnić z pośród innych ambitniejszych płyt, niestety się nie udało, duży zawód, rozczarowanie, a wręcz zażenowanie.

A i jeszcze rada dla Anity, jeśli nie chce żyć tylko z tantiem z piosenek z przed 20 lat które puszczają w radiu, tylko z nowej twórczości radził bym nagrać płytę dla ludzi a nie tylko dla siebie. Sorry nowej płyty nie kupuje, przesłuchałem ją klika razy z plików umieszczonych w necie i nie zachęciło mnie to do zakupu, wręcz zniechęciło, a nadmieniam że mam wszystkie twoje płyty oryginalne i jestem twoim oddanym fanem, nadal jestem, czekam na następną płytę.