Uśpiona. Który to wariant rzeczywistości? (okładka miękka)

https://naszerecenzje.wordpress.com/ Fabuła „Uśpionej” podzielona jest na wiele fragmentów. Jednym z wyznaczników jest czas, czyli teraźniejszość i przeszłość, kolejnym natomiast różni bohaterowie. Pierwsze wrażenie jest takie, jakbyśmy poznawali te części w sposób całkowicie chaotyczny. Przeskakujemy od osoby do osoby na dodatek niejednokrotnie zmieniając „strefę czasową”, która nie zawsze jest wyraźnie zaznaczona. Wyrywki historii jesteśmy w stanie sobie dopasować ponieważ starsze wydarzenia toczą się w charakterystycznym okresie PRL, jednak chronologia jest i tak całkowicie pomieszana. Praktycznie dopiero na koniec historii wszystkie kawałki zdają się układać w całość i napisałam „zdają się” ponieważ co do kilku mam wątpliwości o co dokładnie chodziło oraz gdzie i kiedy ta akcja miała miejsce. Miłośnicy zagadek oraz teorii spiskowych z pewnością będą mieli nie lada gratkę w kontakcie z tą książką. Jeśli chodzi o bohaterów to ja nie potrafię wyróżnić tu głównych postaci. Każda osoba z perspektywy, której poznajemy historię jest istotna i dostarcza ważnych informacji oraz niezbędnych elementów układanki. Gdybym miała wybrać kogoś, kto scala wszystkie pojedyncze kawałki w całość, wskazałabym prokuratora Bromskiego. Ten okrutny i bezwzględny mężczyzna ingeruje w życie pozostałych bohaterów poprzez liczne manipulacje, groźby czy też wydawanie rozkazów. Jedną z jego ofiar jest znany polityk Rylski, starający się chronić swoją ukochaną córeczkę Jagodę, spełniając wszystkie polecenia prokuratora. W podobnej sytuacji znajduje się Andrzej, który by zapewnić bezpieczeństwo swojej rodzinie, zabija własnego ojca, a następnie jest szantażowany przez Bromskiego. Poznajemy również Majkę, dziewczynę uciekającą przed nieznanymi oprawcami oraz redaktora próbującego jej pomóc. By ułożyć wszystkie puzzle do kompletu potrzebujemy jeszcze Komisarza policji i jego podwładnego Szybkiego. Ta mieszanka wybuchowa niejednokrotnie przyprawi was o zawrót głowy. Sposób przedstawienia historii można określić dwojako: jako chaotyczny lub genialny. Droga do rozwiązania z pewnością nie jest prosta, jednak gdy poszczególne fragmenty wpadają na swoje miejsce można odczuć pewnego rodzaju satysfakcję. Wątki są ciekawie przedstawione i interesujące, choć zdecydowanie w większości brakuje głębi. Może jest to spowodowane tym, że pozycja jest dość krótka, ale wypełniona ogromną ilością akcji i tematów. Duży potencjał miały motyw choroby psychicznej oraz poszukiwania siebie, ale w moim odczuciu został on troszkę zmarnowany i zszedł na boczne tory. Zamiast niego praktycznie cały czas dominuje wątek pedofilii, co w samo w sobie nie byłoby niczym złym. Jednakże według mnie został on nieumiejętnie wykorzystany, a jego rozwinięcie w końcowej części całkowicie zniesmaczyło mi całą historię. „Uśpiona” nie jest lekką ani łatwą pozycją. Ma ogromny potencjał i wiele ciekawych aspektów. Na pewno za udany uważam element związany z wariantem rzeczywistości i ubolewam, że został on przedstawiony jedynie w krótki sposób na sam koniec jako puenta całości. Bardzo niekonwencjonalnie też układają się w całość losy poszczególnych postaci. To chyba najbardziej dopracowany element fabuły mający w sobie coś z geniuszu. Historia z perspektywy Jagody i Majki przyprawiona zdarzeniami z pogranicza jawy i snu jest najbardziej tajemnicza i intrygująca, przez co stanowi moją ulubioną część. Natomiast autorka na pewno nie kupiła mnie doborem jej tła. Czasy PRLu, schematyczne manipulacje oparte na pedofilii i bardzo powierzchownie przedstawieni bohaterowie to dla mnie minusy tej książki w największym stopniu zaniżające moją ocenę. Osobiście byłabym o wiele bardziej usatysfakcjonowana, gdyby akcja była osadzona w innym wariancie rzeczywistości. Jednak uważam, że książkę warto przeczytać chociażby dla samego mechanizmu ukrytego w sposobie przedstawienia fabuły. Natomiast fani thrillerów, kryminałów i zagadek na pewno nie będą rozczarowani pozostałymi wątkami i elementami. Odkrycie tajemnic „Uśpionej” jest niezwykłym wyzwaniem, odważycie się je podjąć?

Thrillery psychologiczne to książki, po które bardzo chętnie sięgam, dlatego, kiedy dostałam propozycję przeczytania „Uśpionej”, przystałam na nią z chęcią i...? Zapraszam! Chciałabym Wam przybliżyć fabułę tej powieści, ale nie potrafię. Książka jest krótka, jednak mnogość bohaterów i pędząca na łeb na szyję akcja nie pozwalają się skupić na tym, o czym ona faktycznie jest, nie ma w niej motywu przewodniego, a jeśli jest to po prostu albo niewyraźnie został zaznaczony, albo w chaosie wydarzeń i postaci ja go zgubiłam. Rozdziały krótkie, oznaczone imionami bohaterów — to plus, bo naprawdę jest ich wielu, a każdy przedstawia inną część historii, więc chociaż dzięki temu jakoś można się połapać co i z czym, bo wierzcie mi, że ta książka to totalny chaos. Akcja bieżąca przeplata się z latami PRL-u, ale nie ma wyraźnej granicy, więc czytamy o kimś, kto ma najpierw 3 lata, za chwilę 15, a potem znowu 5, ktoś ucieka, kogoś mordują, za chwilę ten zamordowany jednak żyje, chociaż kartkę wcześniej pobity do nieprzytomności to teraz wstaje, otrzepuje się i ucieka... być może to pobicie zdarzyło się wcześniej lub później — gdyby przy rozdziałach były daty, cokolwiek co pozwoliłoby rozeznać się w czasie, może by pomogło? Najciekawszych wątkiem był prokurator, który latami stworzył sobie sieć powiązań, różnymi metodami wpływał na konkretnych ludzi, a oni niczym marionetki wykonywali jego polecenia. Dlaczego? Ze strachu przed pedofilskimi skłonnościami tego człowieka. „Uśpiona” może nie jest bardzo zła, jednak brak w niej spójności, chronologii i klimatu, który tworzą nie tylko trupy, urywana akcja czy obrzydliwe dialogi, ale opisy, miejsca, ludzie i ich uczucia. Tu tego nie ma.

Weronika Rudzińska Książka zawierała parę momentów, które mną wstrząsnęło. Domyślałam się, w którą stronę pójdzie finał, jednak nie spodziewałam się jak zostaną zakończone wątki niektórych postaci, także za te szokujące momenty książce należy się również duży plus! Generalnie większych zastrzeżeń co do treści nie mam, czytało mi się tę książkę bardzo dobrze i z ogromnymi emocjami śledziłam losy bohaterów, także polecam. :) więcej na https://niezwykle-slowa.blogspot.com/2019/01/92-uspiona.html

Przyznam szczerze, że ta niepozorna książka, która liczy sobie zaledwie dwieście stron, wstrząsnęła mną dogłębnie. Jest brutalna, mocna i zdecydowanie nie dla każdego. Stanowczo odradzam jej czytania osobom, które wolą lekkie powieści, polecam natomiast fanom pozycji z dreszczykiem. „Uśpiona” posiada wszystko, co dobry thriller posiadać powinien, przede wszystkim wyróżnia się wśród innych książek z tego gatunku, a zawsze miło czyta się coś, co nie powiela schematów. W połączeniu z elementem psychologicznym oraz bardzo dobrym zakończeniem otrzymujemy udaną całość. Co prawda nie czytałam wcześniej żadnych innych dzieł autorki, ale przeglądając jej dorobek, stwierdzam, że opisywana przeze mnie książka, jest zupełnie inna od tych, które wyszły spod jej pióra do tej pory. „Uśpiona” składa się z paru historii, sceny wręcz kipią przemocą, nie ma czasu na nudę, akcja mknie w zawrotnym tempie i wciąż zmienia bieg. Pozorny brak ładu i składu, z każdą stroną przybliża nas do finału, w którym wszystko łączy się w jedną całość. Poznajemy świat z czasów PRL-u, ale również ten z czasów współczesnych. Mamy okazję zobaczyć pracę milicji oraz jej brutalne metody. Bohaterowie są różnorodni i nie są przerysowani, tak jak to często bywa w polskiej prozie. Andrzej, który zabija swojego ojca, lecz nie robi tego dla zabawy, płochliwa Majka, która boi się niemal własnego cienia, bezlitosny prokurator Bromski, który jest zły i mściwy oraz Jagoda – córka pewnego polityka, tworzą razem mieszankę wybuchową. Co ich wszystkich ze sobą łączy? W tej pozycji nic nie jest pewne, jawa miesza się z rzeczywistością. Niekiedy autorka potrafi wprowadzić czytelnika w stan dezorientacji i zagubienia. Bywały chwile, w których musiałam się „zatrzymać” oraz poukładać wszystko w swojej głowie, by zrozumieć kolejność wydarzeń. Od początku lekturze towarzyszy tajemniczy, a zarazem klimatyczny charakter. Kiedy łapiemy właściwy tor i myślimy, że udało nam się rozwiązać zagadkę, okazuje się, że jesteśmy w błędzie. Właśnie to błądzenie we mgle, jest najlepsze w tego typu książkach. Niezmiennie cieszę się, gdy pisarzom udaje się mnie zaskoczyć oraz wyprowadzić na manowce. Wolę przemieniać się w detektywa i samodzielnie prowadzić śledztwo, niż dostawać wszystko podane na tacy. Anna Mrówczyńska dostarczyła mi niezłą zabawę oraz ciekawą lekturę. Polecam!

Thriller pierwsza klasa! Ta książka to jedno wielkie, niesamowite zdziwienie - i to na ogromny plus :) Okazuje się bowiem, że autor z rodzimego podwórka potrafi napisać świetny thriller psychologiczny z zakończeniem, którego nie powstydziłby się żaden wiodący autor gatunku. Samo zaskoczenie zaś jest po ostatniej stronie tym większe (wciąż na plus!), że do tej pory Anka Mrówczyńska przyzwyczaiła nas do całkiem innego rodzaju lektur (!). Beletrystyka na niezłym poziomie to coś, o co Ankę można było co prawda trochę posądzać (patrząc na dotychczasowe zdolności twórcze :) ), ale nie sposób było się spodziewać, że efekt będzie aż taki fajny :) "Uśpiona" to kilka z pozoru niezwiązanych ze sobą wątków i historii, scen nasączonych przemocą i brutalnością, mnóstwo zwrotów akcji i stopniowe zbliżanie się wraz z każdą stroną do zaskakującego finału, w którym wszystkie wątki ostatecznie się ze sobą połączą, ale w sposób, jakiego nikt się raczej nie spodziewał. Brawo! :) Akcja w stylu mrocznego PRL-u jest absolutnym strzałem w dziesiątkę. Tak samo jak główni bohaterowie - zagubiona, nieustannie przed kimś i przed czymś uciekająca Majka; Andrzej, który aby chronić rodzinę zabił ojca; Jagoda, córka podporządkowanego całkowicie pewnemu prokuratorowi polityka i wreszcie sam prokurator Bromski, bezwzględna, mściwa i mroczna postać, gotowa na wszystko co może pomóc w realizacji celów. Historie ludzi nie mających ze sobą nic wspólnego... ale tylko z pozoru. Łączy ich wszystkich więcej, niż można sądzić po pierwszych stronach, a ile tego jest - przekonać się można w finale, który całkowicie zmienia perspektywę i początkowe domysły czytelnika. Zakończenie książki to bowiem jeszcze jeden punkt widzenia i kolejny wariant rzeczywistości, a tych jest w książce naprawdę wiele. Zabieg celowy? Zapewne :) Tym lepiej, bo wykonany bardzo dobrze :) Klimat "Uśpionej" jest mroczny, pełen przemocy. Lekturze bardzo dobrze to robi - język, fabuła, realia i akcja łączą się ze sobą w całość, która jako thriller stoi na zaskakująco dobrym poziomie. Ta historia naprawdę może wciągnąć i... robi to. A wciągnąć się naprawdę nie jest trudno, jeśli już bowiem zaczniemy, to książka "czyta się" praktycznie sama. Biorąc pod uwagę objętość - raz jeszcze wielkie brawa, nie jest bowiem wcale łatwą sztuką zamieszczenie na niespełna dwustu stronach tylu wątków, poprowadzenie ich i zamknięcie w logiczną całość, przy jednoczesnym przedstawieniu postaci w sposób wiarygodny i interesujący. Anka Mrówczyńska przyzwyczaiła nas do nieco innego rodzaju lektur, jednak niniejsze "odstępstwo od normy" należy zapisać Jej na wielki plus. Oby tak dalej! :) Bardzo mocno podejrzewam, że kto jak kto, ale ta akurat autorka jeszcze nie raz pokaże na co Ją stać - z czystą przyjemnością się o tym przekonam :) A Was zachęcam do tego samego :) Polecam! Dziękuję Wydawnictwu Psychoskok za egzemplarz recenzencki. Recenzja także na: https://cosnapolce.blogspot.com/2018/12/uspiona-anka-mrowczynska.html

Cała recenzja na blogu: https://zlodziejka-zapisanych-stron.blogspot.com/2018/12/38-uspiona-ktory-to-wymiar.html?m=1  . Na samym początku książki poznajemy wielu bohaterów ( i przy okazji narratorów). Z pozoru żadne z nich nie jest ze sobą powiązane. Andrzej to młody chłopak, który wraz z matką i rodzeństwem był ofiarą przemocy domowej. Jagoda to córka polityka, która nagle postanawia zamieszkać na squadzie, gdzie poznaje chłopaka. Majka, to dziewczyna, która cały czas ucieka przed goniącymi ją ludźmi z niewiadomych jej powodów. A także bezlitosny prokurator z pedofilskimi zapędami. Jak te postacie mają się ku sobie i całej historii? Książka przesycona grozą, brutalnością i wulgaryzmem. Są to historie dla nas straszne i wywołujące gęsią skórkę. Na ich tle bohaterowie jednak nie wyblakli. Są realni, wyraziści, ale także zagmatwani. Wiedzą co muszą zrobić i czynią to, chociaż nie zawsze chcą. Autorka potrafi grać na emocjach. Będziemy przeżywać wszystkie historie/przygody bohaterów. Musicie się przygotować, że nie będą to pozytywne w większości emocje, ale historia potrafi zaskoczyć. I to wtedy gdy się tego nie spodziewamy. Książkę serdecznie polecam, jednak dla osób o mocnych nerwach! Za książkę dziękuje wydawnictwu PsychoSkok

Bohaterów książki jest kilku i w miarę czytania ich przybywa, jednak główne postaci możemy wyodrębnić trzy: Majkę, Jagodę i Andrzeja. Pierwsza wyraźnie przed czymś ucieka. Jest zastraszona i płochliwa. Druga, mająca wpływowego ojca, nie musi martwić się wieloma rzeczami w swoim piętnastoletnim życiu. No i trzeci, Andrzej, który ma najbardziej przerąbane. Jako dziecko jego życie polega na przyjmowaniu ciosów od ojca, milicjanta alkoholika, oraz wsłuchiwaniu się w żałosne jęki gwałconej matki. W końcu nie wytrzymuje i go zabija. Pozorne uwolnienie się od tyrana sprawia, że wpada w łapy drugiego, jeszcze groźniejszego... Do tego kilka postaci, które pojawiają się z czasem. Właśnie, "z czasem". Czasy tutaj są nakreślone bardzo niewyraźnie. Wiemy ogólnie, że najpierw operujemy w czasach PRL-u oraz niedługo po obaleniu komuny. Czytamy historie różnych osób myśląc, że dzieją się równolegle. To nieprawda, niektóre dzieli kilka lat, jednak o tym dowiadujemy się dopiero później. I to jest jeden z zabiegów, które dostarczają nam konsternacji. Na 200 stronach autorka zafundowała mi dezorientację i konieczność zrewidowania mojej wizji kolejności wydarzeń kilkukrotnie. Z początku wszystko wydaje się enigmatyczne, tajemnicze i aż palimy się do rozwiązania tej zagadki. Mniej więcej w połowie książki wydaje nam się, że wszystko jest jasne. Że wiemy już co i jak, mamy to poukładane w głowie i śledzimy już tylko rozwój wypadków. Po kolejnych 50 stronach kilka spraw wychodzi na jaw i klepiemy się w czoło dziwiąc się, dlaczego na to nie wpadliśmy. I kiedy już jesteśmy pewni, że do końca nic się nie zmieni, bo przecież widzimy, że zostało kilka stron, dostajemy ostateczny cios w naszą wyobraźnię. Muszę przyznać, że zakończenia się nie spodziewałem. Kilka spraw rozwikłałem zanim zrobiła to książka, jednak w większości wnioskowałem błędnie. I to jest oznaka dobrego thrillera. Książka nie daje nam zagadki do rozwiązania. Ona kilkakrotnie udowadnia nam, że nic nie zrozumieliśmy.

Anka Mrówczyńska, urodzona wiosną 1987 roku, absolwentka klasy dziennikarskiej, rozpoczęła studia filozoficzne, potem pedagogiczne, jednak naukę na obu kierunkach przerwała. Ambasadorka akcji „Słowa na granicy zmian” realizowanej przez Cieszyńskie Stowarzyszenie Ochrony Zdrowia Psychicznego „Więź” w ramach programu Narodowego Centrum Kultury. Zadebiutowała w 2015 roku dziennikiem napisanym w szpitalu psychiatrycznym „Młody bóg z pętlą na szyi. Psychiatryk”. Książka została bardzo dobrze przyjęta przez środowisko psychologiczno-psychiatryczne i polecana jest zarówno studentom, jak i specjalistom z szeroko pojętej dziedziny ochrony zdrowia psychicznego. Po sukcesie „Psychiatryka” rozpoczęła prace nad kolejnymi częściami cyklu „Młody bóg z pętlą na szyi”. Tuż przed 30. urodzinami wydała książkę „Borderline: Autoterapia, czyli o sprawach poważnych z solidną dawką autoironii”, która jest próbą nabrania dystansu do problemów wynikających z pogranicznego zaburzenia osobowości [opis pochodzi ze strony Wydawnictwa Psychoskok]. Kilku bohaterów, którzy wydają się w żaden sposób ze sobą niepowiązani. Młody Andrzej, który wraz z matką i rodzeństwem jest ofiarą przemocy domowej, a później zostaje milicjantem. Jagoda, córka polityka, która w wieku 15 lat postanawia zamieszkać na squacie, kocha poezję i poznaje chłopaka, z którym świetnie się dogaduje. Majka, która ciągle ucieka przed goniącymi ją ludźmi – nie ma pojęcia, czego od niej chcą, a życie w biegu i strachu ją wykańcza. W końcu brutalny komisarz, nie powstrzymujący się przed niczym i bezwzględny prokurator, który ma zapędy pedofilskie, a jego oczy są zimne niczym lód… Co łączy tych bohaterów? Autorka stworzyła rewelacyjną książkę, pełną przemocy, zwrotów akcji i niesamowicie wyrazistych bohaterów. Historia każdego z nich przyprawia o gęsią skórkę, i mimo że książka ma niecałe 200 stron, jest tak nasycona akcją, że aż trudno uwierzyć, że w tak małej lekturze można zawrzeć tyle niesamowitych historii i bohaterów. Książka przepełniona jest brutalnością, a nieustanne tempo nie pozwala nam jej odłożyć. W pewnym momencie może się nam wydawać, że już domyślamy się prawdy, ale na koniec autorka gra nam na nosie! Ta książka to bomba, która dorównuje najlepszym zagranicznym thrillerom psychologicznym! Sami zastanawiamy się, który wariant rzeczywistości jest prawdziwy i każdy z nich wydaje się idealnym zakończeniem. Bardzo się cieszę, że mogę być patronem medialnym tej książki, bo musimy zdawać sobie sprawę, że i nasi polscy autorzy potrafią nieźle namieszać nam w głowie! Jestem pod ogromnym wrażeniem, a że lubię takie brutalne książki i „skrzywione” psychiki, to czytało mi się to rewelacyjnie. Chociaż faktycznie może być to książka dla ludzi o mocnych nerwach. Autorka zabiera nas także do świata komuny, w którym milicjanci i prokuratorzy byli panami świata – mogli bezkarnie zabijać, wpływać na politykę, katować, maskować swoje zbrodnie, a także bezkarnie gwałcić dzieci… Każdego obywatela trzymali w szachu, przez co w dowolnym momencie mogli się nim wysługiwać. Jak widać, to pełnokrwista książka, która nie zawiedzie koneserów dobrej akcji i dreszczyku emocji. Zdecydowanie polecam. Dziękuję Wydawnictwu Psychoskok za możliwość przeczytania.

itysiek_reads Anka Mrówczyńska, urodzona wiosną 1987 roku, absolwentka klasy dziennikarskiej, rozpoczęła studia filozoficzne, potem pedagogiczne, jednak naukę na obu kierunkach przerwała. Ambasadorka akcji „Słowa na granicy zmian” realizowanej przez Cieszyńskie Stowarzyszenie Ochrony Zdrowia Psychicznego „Więź” w ramach programu Narodowego Centrum Kultury. Zadebiutowała w 2015 roku dziennikiem napisanym w szpitalu psychiatrycznym „Młody bóg z pętlą na szyi. Psychiatryk”. Książka została bardzo dobrze przyjęta przez środowisko psychologiczno-psychiatryczne i polecana jest zarówno studentom, jak i specjalistom z szeroko pojętej dziedziny ochrony zdrowia psychicznego. Po sukcesie „Psychiatryka” rozpoczęła prace nad kolejnymi częściami cyklu „Młody bóg z pętlą na szyi”. Tuż przed 30. urodzinami wydała książkę „Borderline: Autoterapia, czyli o sprawach poważnych z solidną dawką autoironii”, która jest próbą nabrania dystansu do problemów wynikających z pogranicznego zaburzenia osobowości [opis pochodzi ze strony Wydawnictwa Psychoskok]. Kilku bohaterów, którzy wydają się w żaden sposób ze sobą niepowiązani. Młody Andrzej, który wraz z matką i rodzeństwem jest ofiarą przemocy domowej, a później zostaje milicjantem. Jagoda, córka polityka, która w wieku 15 lat postanawia zamieszkać na squacie, kocha poezję i poznaje chłopaka, z którym świetnie się dogaduje. Majka, która ciągle ucieka przed goniącymi ją ludźmi – nie ma pojęcia, czego od niej chcą, a życie w biegu i strachu ją wykańcza. W końcu brutalny komisarz, nie powstrzymujący się przed niczym i bezwzględny prokurator, który ma zapędy pedofilskie, a jego oczy są zimne niczym lód… Co łączy tych bohaterów? Autorka stworzyła rewelacyjną książkę, pełną przemocy, zwrotów akcji i niesamowicie wyrazistych bohaterów. Historia każdego z nich przyprawia o gęsią skórkę, i mimo że książka ma niecałe 200 stron, jest tak nasycona akcją, że aż trudno uwierzyć, że w tak małej lekturze można zawrzeć tyle niesamowitych historii i bohaterów. Książka przepełniona jest brutalnością, a nieustanne tempo nie pozwala nam jej odłożyć. W pewnym momencie może się nam wydawać, że już domyślamy się prawdy, ale na koniec autorka gra nam na nosie! Ta książka to bomba, która dorównuje najlepszym zagranicznym thrillerom psychologicznym! Sami zastanawiamy się, który wariant rzeczywistości jest prawdziwy i każdy z nich wydaje się idealnym zakończeniem. Bardzo się cieszę, że mogę być patronem medialnym tej książki, bo musimy zdawać sobie sprawę, że i nasi polscy autorzy potrafią nieźle namieszać nam w głowie! Jestem pod ogromnym wrażeniem, a że lubię takie brutalne książki i „skrzywione” psychiki, to czytało mi się to rewelacyjnie. Chociaż faktycznie może być to książka dla ludzi o mocnych nerwach. Autorka zabiera nas także do świata komuny, w którym milicjanci i prokuratorzy byli panami świata – mogli bezkarnie zabijać, wpływać na politykę, katować, maskować swoje zbrodnie, a także bezkarnie gwałcić dzieci… Każdego obywatela trzymali w szachu, przez co w dowolnym momencie mogli się nim wysługiwać. Jak widać, to pełnokrwista książka, która nie zawiedzie koneserów dobrej akcji i dreszczyku emocji. Zdecydowanie polecam.