Upiory spacerują nad Wartą (okładka miękka)

Każda zbrodnia ma motyw, lecz nie zawsze od razu jest on dostrzegany, czasem jednak pozory zwodzą i zaciemniają obraz. Trzeba zbadać wiele śladów by zauważyć te właściwe i odpowiednio je zinterpretować, lecz nie tak łatwo połączyć je w logiczną całość. To, co wydaje się skomplikowane niekiedy ma dość prozaiczne źródło. Jedno ciało bez głowy i jedna głowa bez ciała, wbrew pozorom nie daje to jednego denata, a dwóch … Taką morderczą zagadką najlepiej zajmie się Komenda Wojewódzka Milicji Obywatelskiej w Poznaniu reprezentowana przez funkcjonariuszy wydziału dochodzeniowo-śledczego. Kapitan Fred Marcinkowski ma swoich oddanych współpracowników, którzy wnoszą do śledztwa wiele, nie zważając na godziny pracy i bardzo często przy okazji naginając regulamin i prawo do sytuacji. Tym razem sprawa jest dość „delikatna” i pachnąca „zachodnią zgnilizną”, bo kto widział taką zbrodnią w PRL-owskiej rzeczywistości? Dla Freda liczy się sprawa, a to jak widzą ją inni aż tak już go nie obchodzi, jego zadaniem jest ujęcie mordercy, podobnie myśli porucznik Mirosław Brodziak i chorąży Teofil Olkiewicz. Każdy z nich ma swoje metody śledcze, skuteczne, chociaż w tym konkretnym dochodzeniu także świeże spojrzenie pewnego szeregowca okaże się równie cenne. Żądne sensacji społeczeństwo oraz wyników zwierzchnicy chcą jak najszybszego wskazania winnego, co wcale nie jest proste do osiągnięcia, zwłaszcza w upalnym lecie gdy pragnienie daje o sobie znać. Jednak dobry wywiad w odpowiednich miejscach i umiejętność łączenia faktów po raz kolejny dają efekty, a ich finał zaskoczy niejednego, niestety nie zawsze mile … Powrót do Poznania lat osiemdziesiątych w towarzystwie Milicji Obywatelskiej okazał się podróżą wyśmienitą, zwłaszcza gdy przedstawiciele tejże formacji już są nam znani. W przypadku pierwszego spotkania są naprawdę duże szanse, że nie będzie ono ostatnie, a grupa śledczych z Komendy Wojewódzkiej stanie się częstymi kompanami po zbrodniczych ścieżkach. Po takim wstępie najlepiej przejść w końcu do meritum czylido książki „Upiory spacerują nad Wartą”, kryminału jaki śmiało może konkurować swoim suspensem z retro klasykami tego gatunku. Ryszard Ćwirlej oddał epokę sprzed niecałych czterech dekad z detalami i wplótł je również w kryminalną historię, co dodało fabule odpowiednich barw, podkreślających motyw główny. Prowadzone śledztwo zostało przedstawione ze szczegółami, a jego niewątpliwym walorem jest autentyczność, rzeczywistość podana jest bez ozdobników, ale za to z lokalnym kolorytem. Jednakże wiadomo, że w kryminale najważniejsza jest zbrodnia lub jej liczba mnoga i nie inaczej jest w tym konkretnym przykładzie, gdyż to ona jest jednym z pierwszych ogniw łańcucha przyczynowo-skutkowego, w którym są ofiary, dochodzenie, motyw, dowody i postacie. W „Upiorach (…)” każdy z tych elementów ma swój czas i miejsce, autor nie śpieszy się z akcją, oddając atmosferę kolejnych punktów Poznania, jakie jako drugi plan nie są dodatkiem, lecz dostarczają niuansów i przede wszystkim dowodów. To one są nitkami, łączącymi pozornie nie mające ze sobą nic wspólnego zdarzenia w zbrodniczą panoramę. No i oczywiście bohaterowie, na pewno nietuzinkowi, zapadający w pamięć, z zasadami, czasem mogącymi wydawać się cokolwiek osobliwymi, ale jak najbardziej wpisującymi się w fizjonomię postaci. Ryszard Ćwirlej skupia się na detalach, dzięki temu czytelnik od podszewki poznaje każdą ze stron opowieści, tak jakby sam był ich częścią.

Uwielbiam poznawać twórczość naszych polskich autorów, dlatego też do powieści Ryszarda Ćwirleja „Upiory spacerują nad Wartą” podeszłam z ogromnym zapałem. Przenosimy się w czasie do roku 1985, aby wraz z upiorami oraz milicjantami spacerować po PRL-owskim Poznaniu. Na brzegu Warty wędkarze znajdują ciało kobiety bez głowy. Wywołuje to ogromny strach wśród mieszkańców. Dla Milicji Obywatelskiej to poważny problem, gdyż odnaleziona po kilku godzinach głowa, nie pasuje do ciała. Czy to znaczy, że w dotychczas spokojnym mieście grasuje seryjny morderca? Ryszard Ćwirlej fantastycznie zobrazował klimat tamtejszych czasów. Czytając, mamy okazję zanurzyć się w świecie zdecydowanie odmiennym od naszej teraźniejszości. Puste sklepowe półki, kartki, Peweksy, dolary, przeróżne układziki pod stolikami. Nie pamiętam takiej Polski, gdyż urodziłam się nieco później, dlatego tym bardziej doceniałam szczegółowe opisy Poznania z 1985 roku. Początek tradycyjnie, jak to w kryminałach, zaintrygował mnie, gdyż wszystko zaczyna się od trupa. Zapowiadała się oryginalna zagadka. Jednak wraz z ilością przerzucanych kartek robiło się coraz gorzej… Mimo tego, że starałam się czytać uważnie, bohaterowie powieści albo mi się mylili, albo zaczynali mnie irytować. Pojawiało się mnóstwo nazwisk, które niewiele wnosiły do fabuły. Zazwyczaj nie przeszkadza mi wielość bohaterów, tu jednak zabrakło mi większej indywidualności jednostek. Czarne poczucie humoru autora przypadło mi do gustu, jednak już niestety więcej pozytywów nie potrafię znaleźć w tej powieści. Najbardziej odstraszył mnie alkohol. Tak, ja rozumiem, że w tamtych czasach ludzie pili ogromne ilości alkoholu. Ale po co ciągle o tym wspominać? Opisy trunków można było znaleźć niemal na każdej stronie. Jak nie flaszka, to piwko, jak nie piwko, to herbata z prądem. Książka z pewnością spodobałaby mi się bardziej, gdyby autor skupił się w większym stopniu na śledztwie, a zdecydowanie mniej na ciągłym zaglądaniu w kieliszek przez milicjantów. „Upiory spacerują nad Wartą” określiłabym mianem męskiego kryminału. Mi niestety całkowicie nie przypadł do gustu. Sądzę jednak, że fani historii z czasów PRL z wątkiem kryminalnym nie będą rozczarowani 😊

Właśnie ukończyłam czytanie powieści ,,Upiory spacerują nad Wartą'' autorstwa Ryszarda Ćwirleja i szczerze mówiąc zszokowało mnie to, że spodoba mi się książka z nawiązaniem do czasów PRL-u. Ponieważ nie gustuje w tego typu książkach, a tu spotkała mnie całkiem miła niespodzianka. Natknęłam się na całkiem dobrą historię napisaną bardzo płynnym i ciepłym stylem pisma. Autor przyłożył się do napisania powieści opisując bardzo dobrze miejsce akcji i tamte czasy ze sporą dawką czarnego humoru. Powieść rozpoczyna się w 1985 roku w Poznaniu, kiedy zamiast policji była milicja, wtedy gdy w sklepach były sklepowe, które nie miały czego sprzedawać, bo pułki świeciły pustkami, zamiast pieniędzy były kartki. niekończące się kolejki w sklepach, a gdy chciało się kupić samochód trzeba było czekać na przydział. Jednak Ryszard Ćwirlej opisuje też ciemniejszą stronę ówczesnych czasów - pijaństwo, które było wszędzie, nawet w pracy, zakłamywanie rzeczywistości w mediach i układy. Jeżeli chodzi o fabułę to ta cała intryga kryminalna jest bardzo ciekawie opisana. Niemal do samego końca nie można było się domyślić kto zabił. Wyjaśnienie tego morderstwa nie było łatwe, wątki się mnożyły, plątały i komplikowały, co sprawiło że powieść była coraz bardziej wciągająca. W ogóle nie przeszkadzał mi brak szczegółowo opisanych drastycznych scen, ani to że śledztwo było prowadzone trochę nieumiejętnie. Zwróćmy teraz uwagę na bohaterów. Na pierwszy plan wysuwa się kilka postaci, głównie milicjantów z wydziału dochodzeniowo- śledczego KW MO. Kapitan Marcinkowski, który prowadzi śledztwo - rzetelny i solidny człowiek. W sprawie pomaga mu milicjant Mariusz Błaszkowski, drugiego takiego milicjanta w czasach PRL- u można było szukać ze świecą. Kolejnym, a zarazem ostatnim bohaterem wyróżniającym się z tłumu jest chorąży Teofil Olkiewicz- prawdziwy zagorzały milicjant, który lubi sobie jednak wypić, oraz porucznik Mirosław Brodziak. ,,Upiory spacerują nad Wartą'' to pierwszy tom z cyklu- Milicjanci z Poznania. Po przeczytaniu powieści możemy się bardzo dużo dowiedzieć o tamtych czasach, a zwłaszcza o wymiarze sprawiedliwości jaki wtedy panował. Możemy spostrzec jak to wszystko się zmieniło. Dzięki tej książce mam ochotę sięgnąć po kolejne powieści Ryszarda Ćwirleja. https://zywaksiazka.wordpress.com/2019/11/17/upiory-spaceruja-nad-warta-ryszard-cwirlej/ zapraszam na bloga

Książka ta wciągnie was od pierwszej strony w świat PRL-u i sprawi, że cofnięcie się o kilka lat. Czytając ma się wrażenie jakby człowiek żył w tamtych czasach. Autor w tej pierwszej części postawił w szczególności na przedstawienie społeczności i zwyczajów, jakie wtedy panowały, a sam wątek kryminalny poszedł trochę w odstawkę. Chociaż nie powiem, pomysł na zbrodnie był naprawdę ciekawy i z niecierpliwością czekałam aż pojawi się kolejny trup. _ Policja już od początku stawiała na seryjnego mordercę, który w brutalny sposób pozbawił swoje ofiary głowy.. ale czy mieli rację? Ich działania w tej książce były tak mozolne i nieudane, że miałam ochotę przejąć to śledztwo za nich. W ogóle miałam wrażenie, jakby nie robili nic. Jakoś zbytnio się nie angażowali, na szczęście zakończenie potrafiło zaskoczyć. Na plus dodam, że czyta się ją naprawdę szybko i przyjemnie, a czarny humor obecny prawie w każdym rozdziale idealnie odzwierciedlał charaktery bohaterów 😊 Mimo, że książka zła nie była to ja jednak nie sięgnę po kontynuację bo to po prostu nie mój klimat. Za mało zbrodni, a za dużo opisów z życia mieszkańców PRL-u. Nigdy jakoś nie interesowałam się działaniami policji w tamtych czasach, a tutaj autor głównie na to postawił. Wszystko kręciło się wokół nich, nie śledztwa. _ Myślę, że książkę śmiało mogę polecać osobom, które są ciekawe jak działał wymiar sprawiedliwości w tamtych czasach i jak to wszystko się zmieniło. Jednak sam wątek kryminalny nie wzbudził we mnie dużo emocji. Szkoda, że trochę został odsunięty na bok bo zapowiadała się całkiem ciekawa fabuła, którą przyćmiło życie prywatne bohaterów.