Uniwersum Metro 2033: Ciemne tunele/Szepty zgładzonych (okładka  miękka)

Raczej średniawa ta książka. Autor stara się na siłę utrzymać klimat pierwszego metra, ale mu to nie wychodzi. Całe opowiadanie jest już zamerykanizowane. Wiadomo że bohater przeżyje- ocali go zapomniany incydent z dzieciństwa - "niech moc będzie z tobą". Po drodze znajdzie dziewczynę w której się zakocha. Główny wróg zgienie w jakichś dramatycznych okolicznosciach - w tym przypadku spadnie z pędzącej lokomotywy.
No i całkowite przegięcie - przywożenie mumii Lenina. Gdzie kurna. Wyraźnie pisali w pierwszym metrze że Mauzoleum niedostępne. A tu buch-buch parowóz, wielkie szklane akwarium (a co to Lenin to jakaś Śnieżka), i triumfalny powrót Wielkiego Wodza Rewolucji. Za dużo coś tych cudów.
Jedyny plus - za tą babkę z padaczką.
A największy minus - bezzębny Cygan. Ciekawe jak to przetłumaczą żeby zachować reguły politycznej poprawności.

"Tylko poeci i marzyciele potrafią uczynić świat lepszym, nawet jeśli cały ten świat mieści się w norze o nazwie metro."

Takim marzycielem jest Anatolij (Tola) Tomski - młody anarchista, a zarazem główny bohater powieści Siergieja Antonowa "Ciemne tunele". Wierzy w równość, braterstwo i powszechną sprawiedliwość. Chciałby, aby świat wyglądał tak, jak to sobie wyobrażał jego idol, książę Piotr Aleksiejewicz Kropotkin.

Pewnego dnia na stacji zamieszkałej przez anarchistów zjawia się pewien mężczyzna, który przynosi niepokojące informacje. Okazuje się, że na Lini Czerwonej naukowcy kontynuowali eksperymentalne badania nad stworzeniem modyfikatora genetycznego, swoistego wirusa, który zmieniałby strukturę ludzkiego DNA w taki sposób, aby człowiek był odporny na promieniowanie i mógł ponownie wyjść na powierzchnię, i są bliscy osiągnięcia celu. Anatolij i jemu podobni widzą w tym zagrożenie - jeśli Czerwoni zdołają stworzyć nadludzi, przejmą władzę i nie będzie już mowy o jakiejkolwiek wolności.

"To oznacza, że jeśli oni będą mieli takie ustrojstwo, to cała powierzchnia ziemi nad metrem będzie należeć do nich. Cała broń, wszystkie urządzenia, do których nie mogli dotrzeć żadni stalkerzy. Wszystko to będzie ich. Zbudują sobie w ten sposób imperium! Szala ostatecznie przechyli się na stronę czerwonych. Podporządkują sobie Hanzę, potem pozostałe stacje... Nie wolno do tego dopuścić!"

Dlatego też decydują się wysłać grupę żołnierzy, którzy mają zapobiec ukończeniu eksperymentu. Na ich czele staje Anatolij...

"O strachu w metrze nie trzeba specjalnie kłamać. Ono samo jest i straszniejsze i dziwniejsze od wszystkich wymysłów."

Siergiej Antonow zabiera swych czytelników do świata pełnego niebezpieczeństw, mroku i tajemnic. Życiu jego bohaterów zagrażają nie tylko straszliwe, zmutowane stworzenia czające się w ciemnych tunelach (gigantyczne ślimaki wydzielające żrący śluz, ogromnych rozmiarów pasikoniki, ślepe podziemne węże, a nawet humanoidalne istoty zwane "czarnymi" -> tu ukłon w stronę powieści Glukhovsky'ego), czy bohaterowie mrocznych opowieści krążących pomiędzy mieszkańcami metra (Mamuśka, Dróżnik), ale też inni ludzie, którzy dawno zapomnieli już, czym jest prawdziwe człowieczeństwo. Wśród nich są między innymi faszyści traktujący innych gorzej niż psy, albo sataniści wykorzystujący do granic możliwości słabsze jednostki oraz składający je w ofierze Lucyferowi.

"Natura potrzebowała zaledwie dwudziestu lat, żeby zburzyć znaczenie słowa "cywilizacja". Sataniści Szpona, na przykład, mieli szczęście pozostać ludźmi, ale nie przyjęli tego daru i bez pomocy promieniowania szybko zmienili się w potwory. Podobnie faszyści."

Anatolij przemierzając kolejne stacje metra przekonuje się, że jego dotychczasowe o nich wyobrażenie nijak się ma do rzeczywistości.

"Dopiero teraz (...) zdał sobie sprawę. że nie zna prawdziwego, autentycznego metra. Że żył w cieplarnianych warunkach i jeszcze miał czelność uważać się za doświadczonego przez los. Nie, jest po prostu szczęśliwcem, który nie widział prawdziwego brudu, nie czuł tępego bólu, nie znał smaku autentycznego cierpienia."

Niebezpieczna podróż pozwala mu spojrzeć w głąb samego siebie i zmierzyć się z kryjącymi się tam demonami. Z biegiem czasu jego spojrzenie na otaczającą go rzeczywistość, ludzi oraz na to, w co dotąd wierzył diametralnie się zmienia. Tola staje się zupełnie innym człowiekiem niż był, nim wyruszył wykonać powierzoną mu misję. A my jesteśmy świadkami jego stopniowej metamorfozy.

"Piotrze Aleksiejewiczu, proszę wybaczyć tę prymitywność, ale w naszych ciężkich czasach nikt nie ma głowy do wolności ani do równości, ani do braterstwa, ani do anarchokomunizmu. Mamy tu inną ideologię, prostą jak konstrukcja cepa, jak toporek z epoki brązu: wygrywa silniejszy. Ot i cała ideologia, Piotrze Aleksiejewiczu. My się nie degenerujemy. My po prostu... Tak... Wracamy do natury. Do źródeł."

W dziele Antonowa napotkamy sporo odniesień do faktów historycznych. Pojawia się wspomniany już prędzej książę Kropotkin, którego dzieła stanowią swoistą Biblię dla Anatolija. W trakcie wykonywanej misji Tola trafia na Łubiankę, gdzie kiedyś mieściła się siedziba sowieckich służb bezpieczeństwa. Są odniesienia do Feliksa Dzierżyńskiego oraz opowieści o metrowozie, czyli specjalnie przebudowanym parowozie, który dałby radę poruszać się tunelami metra. Na drodze Anatolija staje nawet Lenin "Wiecznie Żywy". Wszystkie te historyczne odniesienia uprawdopodabniają całą historię Antonowa. Sprawiają, że jest ona bardziej prawdziwa, realna, a mniej fantastyczna.

"Ciemne tunele" to zdecydowanie jedna z lepszych pozycji w całym Uniwersum Metro 2033 jakie dotąd dane mi było czytać. Pełna akcji, niespodzianek, mroczna, z doskonale wykreowanym głównym bohaterem i bardzo ciekawą fabułą. Polecam ją waszej uwadze, bo naprawdę warto sięgnąć po tę książkę.

Moja ocena: 5/6

„Stwórzmy nową rasę, która będzie odporna na promieniowanie. Jej przedstawiciele bez drżenia w kolanach wyjdą na powierzchnię i zdołają zbudować nowy świat, zbudować przyszłość nie dla tunelowych szczurów, lecz dla odrodzonej ludzkości. Ludzie znów zobaczą gwiazdy o których z taką przejmującą nostalgią odpowiadają starzy mieszkańcy metra”. – tajemniczy opis znajdujący się na tyle okładki sprawił, że z jeszcze większą chęcią sięgnąłem po ten tytuł. Uniwersum Metra jest jednym z moich ulubionych, jednak w tym wypadku podszedłem do tematu z dozą niepewności. Czy tak zachęcający opis przełoży się na jakość dzieła, czy to jedynie chwyt marketingowy? „Czy na końcu ciemnych tuneli pojawi się światełko?”. Jeżeli jesteście tego ciekawi w takim samym stopniu jak ja, to zapraszam do lektury dzieła Siergieja Antonowa pt. „Ciemne Tunele”.

Głównym bohaterem tego dzieła, z którym przyjdzie nam przeżywać przygody jest Anatolij. To młody anarchista zamieszkujący na stacji Wojkowskiej, przemianowanej przez „władzę” na Hulaj Pole. Pomimo swojego wieku to osoba nad wyraz dojrzała, która rozpoczęła walkę z istniejącym systemem. Jako dowódca oddziału dywersyjnego otrzyma zadanie zniszczenia pewnego celu, aby zapobiec katastrofie. W tej roli Anatolij sprawdza się bardzo dobrze. Nietuzinkowe pomysły, trzeźwe spojrzenie na sprawę, a także bystre oko pozwalają mu uniknąć tarapatów czy nawet śmierci. Niestety nie jest to postać idealna, gdyż z całego kanonu nie wyróżnia się niczym nadzwyczajnym. Widać, że autor miał pomysł na stworzenie głównego bohatera, jednak w moim mniemaniu coś poszło nie tak i w końcowym etapie wkradła się niepożądana rutyna i standaryzacja. Niemniej podczas lektury z ogromnym zapałem kibicowałem w poczynaniach młodemu mężczyźnie. To „sympatyczna” osoba, która spodoba się niejednemu czytelnikowi.

Parę słów pragnę poświęcić pozostałym postaciom, z jakimi spotkamy się podczas naszej przygody. Z wielkim smutkiem muszę stwierdzić, że na tym polu autor nie wykrzesał z siebie absolutnie niczego niesamowitego. Wykreowani towarzysze są tak naprawdę manekinami, klonami, zwykłymi „zapychaczami”. Mowa tutaj o prawie wszystkich, gdyż i tutaj trafiły się rodzynki w pokroju Dżabdara czy Mobata. Nie wiem dlaczego autor nie poświęcił im więcej uwagi, możliwe że wcześniejsza rutyna ponownie zdominowała zamiary pana Siergieja. Dla mnie to spory minus, gdyż oprócz fabuły najważniejszą częścią każdej książki są jej bohaterowie. Na tym polu autor przegrał sromotnie.

Fabuła przedstawiona na łamach tej książki nie jest powalająca i zbyt skomplikowana. Jej prostolinijność, przewidywalność, a także monotematyczność poraża aż do bólu. Historia jest niezwykle schematyczna, mogę pokusić się o stwierdzenie, iż jest oklepana. Ogólny zarys przedstawia wyprawę oddziału pod dowództwem głównego bohatera w celu zniszczenia tajemnego laboratorium. Jak to często i gęsto bywa podczas takiej przygody nie może zabraknąć jednostek destruktywnych. Nie zdradzę oczywiście o kogo chodzi, jednak większość czytelników sama pojmie o kogo chodzi podczas lektury. Poraża także brak klimatu uniwersum i znikoma ilość mutantów. Dla mnie akcja tej książki mogłaby się rozgrywać wszędzie i pasowało by jak ulał. Takie zaniedbania całkowicie dyskwalifikują tą powieść jako część tak zacnego uniwersum.

Klika słów należy poświęcić światu, w którym przyjdzie nam się poruszać. Ot zwyczajne metro, do jakiego przywykliśmy podczas lektur z tego uniwersum. Niestety metro z którym mamy tutaj do czynienia jest uciążliwie sterylne i wyjałowione. Brakuje mu szczypty fantazji i tajemniczości. Brakuje mi słów, żeby opisać zepsucie tego fantastycznego świata. Podczas lektury nie dowiedziałem niczego zaskakującego, co mogłoby poszerzyć moje horyzonty o tym uniwersum.

W moim przekonaniu „Ciemne Tunele” to książka co najwyżej przeciętna i to z dużą dozą ostrożności. Widać, że autor miał jakiś pomysł, jednak jego wykonanie zawiodło. Książkę czyta się szybko, akcja jest wartka. Oprócz tego do plusów można zaliczyć szatę graficzną tytułu, która bardzo ładnie prezentuje się na półce. Zawiodło sporo czynników, które w mojej ocenie przyczyniły się do niskiego poziomu całego dzieła. Wielka szkoda, bo przy dużej ilości chęci i pracy mogłaby być z tego naprawdę dobra książka. Tytuł polecam jedynie fanom uniwersum. „Spróbuj tylko ich wzruszyć bajeczkami o sprawiedliwości” – tym cytatem pragnę zakończyć tą recenzję, a autorowi życzę sukcesów w dalszej pracy nad książkami i swoją osobą.

Moja ocena: 5/10

Artius

W tym miejscu pragnę podziękować wydawnictwu Insignis za przekazanie egzemplarza do recenzji.

Po więcej recenzji zapraszamy na blog KZTK:
http://koszztk.blogspot.com/

W dzisiejszych czasach, gdzie liczy się wyłącznie gotówka, sława i pogłos często zapomina się, że to właśnie początek jest najtrudniejszy. Nikt nie chce pomagać nieznanym artystom, twórcom, czy pisarzom, bo taka inwestycja może się nie zwrócić. To poważny błąd, który może kosztować nas utratę świeżej gwiazdy. „Szepty Zgładzonych”, czyli opowiadania polskich fanów uniwersum Metro 2033, to idealny przykład na to, że warto dać szansę rokującym szaraczkom. Jeżeli mi nie wierzycie, to serdecznie zapraszam was do lektury tego zbioru opowiadań, za którego wydaniem stoi wydawnictwo Insignis.

„Szepty Zgładzonych” to zbiór opowiadań fanów uniwersum Metro 2033. W jego skład wchodzi 13 opowieści, które swoją różnorodnością nie pozwalają się nudzić czytelnikowi. Podczas lektury przyjdzie nam się zapoznać z następującymi dziełami:

Piotr Jedliński – Iteracja;
Wojciech Magiera – Układanka;
Ewa „Pani_Cogito” Malinowska – Zwiad;
Wojciech Magiera – Dom ostatnich z nas;
Ewa „Pani_Cogito” Malinowska – Zagłada;
Tomasz Przyłucki – Pejzaże z perspektywy nieba;
Malynosorozec – Stary las;
Piotr Jedliński – Pielgrzym;
Piotr Jedliński – Demiurg;
Paweł Naskręt – Czwarty tunel;
Marek Pietrusewicz – Gieroj;
Komodo – To, co umiera ostatnie;
Malynosorozec – Cóż zostało po jeżozwierzu?

Jeżeli chodzi o poziom zebranych dzieł, z tym bywa naprawdę różnie. Jedne z nich są wyśmienite, a niektóre znalazły się tutaj chyba przez przypadek. Nie wiem dlaczego to się stało, ale takie zaniżenie poziomu tylko psuje zabawę z czytania. Już pierwsze opowiadanie z którym miałem przyjemność się zapoznać, odrzuciło mnie od tej książki. Może to przez mój specyficzny gust, lecz ową opowieść czytało mi się naprawdę ciężko, a z minuty na minutę mój entuzjazm malał. Niemniej kolejne dzieła uratowały sytuację i jestem zadowolony z czasu poświęconego na lekturę tego zbioru.

Nie chcę wskazywać, które z opowiadań przypadło mi najbardziej do gustu, aby nikomu nie psuć zabawy z odkrywania tajemnic każdego z nich, jednak mogę śmiało przestrzec, aby nie „pochłaniać” całości w jeden dzień. Pomimo wątłej objętości zawarta tu została ogromna ilość interesującej literatury. Szkoda żeby to wszystko pomieszało się ze sobą i zepsuło obraz poszczególnych tytułów.

Scena pisarska miłośników tego uniwersum przebyła nieprawdopodobną drogę, aby móc prezentować dzisiejszy poziom. To naprawdę ogromne przedsięwzięcie, za które należy pogratulować wydawnictwu Insignis. Niewielu zdecydowałoby się na taki krok, a warto zaznaczyć, że zbiór opowiadań jest darmowym dodatkiem do „Ciemnych Tuneli”.

„Szepty Zgładzonych” w mojej opinii to kawałek naprawdę solidnej literatury w świetnej oprawie. Całość trzyma wysoki poziom, różnorodność opowiadań jest naprawdę satysfakcjonująca. Nie można narzekać na monotonię, a zmienne tempo akcji tylko dodaje swoistego smaczku. Gdyby ten dodatek wyszedł jako płatna książka, nie zawahałbym się ani sekundy przed wydaniem pieniędzy. Polecam szczególnie wszystkim fanom uniwersum jak i debiutującym pisarzom. Warto posłuchać wewnętrznego głosu i spróbować swoich sił w takim przedsięwzięciu.

Moja ocena 6,5/10

Artius

W tym miejscu pragnę podziękować wydawnictwu Insignis za przekazanie egzemplarza do recenzji.

Po więcej recenzji zapraszamy na blog KZTK:
http://koszztk.blogspot.com/

Książka niestety jest krótka i tak samo jak oryginał akcja znajduje się w moskiewskim metrze. Książka przynajmniej dla mnie zakwalifikowała się do takich, które przeczytałem i szybko o niej zapomnialem mimo dosyć ciekawe historii. Słyszałem, że w Rosji istnieje trylogia a u nas jest jeden tytuł od dawna przez co albo musimy zdać się na fanowskie tlumaczenia albo czekać dłuższy czas na premiere kontynuacji

Cykl uniwersum metro to rewelacyjnie napisane książki si-fi. Czytałem większość książek z tego cyklu i na żadnej się nie zawiodłem. Doskonałe pomysły, świetna realizacja, jedne z najlepszych powieści i opowiadań gatunku w literaturze współczesnej. Ciemne tunele są niesamowicie mroczne, a nowa rasa przerażająca... i to trzeba przeczytać.

Książka Uniwersum Metro 2033. Ciemne tunele zrobiła na mnie spore wrażenie. Największy plus daję za mroczy klimat, który dało się wyczuć na niemal każdej stronie książki. Kolejny plus za uniwersalność - bo mimo to, że jest to fantastyka, książka może spodobać się każdemu. No i za dodatek w formie opowiadań. Daję zasłużone 4,5 gwiazdki.

Nie mogę doczekać się momentu, w którym dostanę "Ciemne tunele" do reki i będę mógł je przeczytać. Czytałem poprzednie pozycje z tej serii i jestem zachwycony. Ksiażka naprawdę trzyma w napięciu, szczególnie podobały mi się opisy, które są bardzo plastyczne, dzięki temu wszystko mogłem sobie wyobrazić.

Zapomniałem zaznaczyć przy pisaniu recenzji. Książka jest dostępna w całości po polsku od mniej więcej półtorej roku. Wystarczy dobrze poszukać na sieci.Tłumaczenie amatorskie, ale na przyzwoitym poziomie. Zawiera przypisy które wyjaśniają idiomatyczne fragmenty.

Było przez jakiś czas na gryzoniu. Potem zbanowali konto.