Ultraviolence (Płyta Analogowa)

Wojciech Mann napisał niedawno w "Polityce", że dawno nie spotkał się z tak opanowaną do perfekcji przeciętnością. Mimo dużego szacunku jakim darzę pana Wojtka, pozwolę sobie na parę słów polemiki. Nie wiem, do jakiej muzyki przyrównuje redaktor Mann utwory Lany Del Rey, ale trudno odnaleźć mi wspólny mianownik z setkami granych w popularnych stacjach radiowych utworów w wykonaniu gwiazd jednego hitu. Otóż Lana Del Rey dwa lata temu przebiła się z ogromną charyzmą na pierwszy front światowego showbiznesu i nie dała się z jego pierwszej linii zepchnąć. Fakt tym bardziej zasługuje na uznanie, jeśli wsłuchać się w muzykę albo wczytać w słowa piosenek Lany. "The New York Times" napisał kilka tygodni temu, że odnalazła ona swoją drogę w przyszłość. Paradoksalnie w przeszłości. Retro-charakter twórczości Del Rey, widoczny w słowach, aranżacjach, oprawie graficznej i właściwie każdym aspekcie wielkiej już machiny medialnej jaką się stała, wyróżnia ją na scenie popowiej. Przemawia jednocześnie do wielu osób, które z nostalgią spoglądają na pamiątki czasów, nie tak odległych, ale jednak minionych. "Ultraviolence" ich nie zawiedzie. Klarowne są na płycie inspiracje i odwołania do legend kultury masowej, występujące nieraz już w innych utworach Lany - np. Jima Morrisona czy Stanleya Kubricka. Aranżacje też nie zaskoczą jej fanów - mamy tu trochę usypiającego nucenia i trochę kinowych chwytów. Razem, składa się to w bardzo - moim zdaniem - spójną całość. Albumu nie słucha się piosenka po piosence, ale od początku do końca, co też, w moich oczach, stanowi o jego klasie.

Kilka słów o oprawie - prosta, wysmakowana. Wnętrze okładki wydane z dużą klasą. Polecam każdemu fanowi Lany płytę analogową. Ta muzyka po prostu lepiej brzmi z retro-odtwarzacza.

Mega-zachwyt! Właśnie po raz kolejny odsłuchuje zakupioną płytę.To z pewnością są dobrze wydane pieniądze. Nie interesują mnie topowe, popularne wokalistki, zawsze szukam dla siebie jakichś Kanadyjek czy Australijek o wielkim talencie, które są znane tylko lokalnie. Lana jest wyjątkiem. Ta płyta jest magnetyzująca, bardzo niedzisiejsza (niekomercyjna), ponura, konsekwentna, stworzona przez osobę o konkretnym (dobrym!) guście muzycznym. Każda piosenka zasługuje na uwagę, a wszystkie razem tworzą spójną całość. Polecam!

Kocham Lanę i mogę śmiało stwierdzić, że jest to jeden z jej najlepszych albumów. Odsłuchanie go na gramofonie to najlepsze co spotkało mnie w życiu

Jeden z najlepszych albumów jakie powstaly

najlepszy album lany <3

najbardziej iconic album tego stulecia 10/10 polecaaaaam

Lubię Lane Del Ray w każdym wydaniu ale na tej płycie podoba mi się wyjątkowo. Co za klimat, mroczny i przyciągający równocześnie. Lana doskonale odnajduje się w niedopowiedzianym, nieoczywistym klimacie muzycznym, co potwierdzają także teledyski do niektórych utworów. Myli się ten, kto odmówi Lanie Del Rey talentu, pomysłu na siebie oraz świadomości muzycznej, według mnie jest perfekcyjna aż do bólu. Lana skutecznie czaruje nas od kilku lat i tak też dzieje się na Ultraviolence. Przepiękna muzyka i melancholijna, zamyślona nieco Lana. Przypomniałam sobie o tej płycie późną jesienią, to ten czas.

Album jest niesamowity. Są tam melancholijne jak i również rytmiczne piosenki. Wykonanie jak i brzmienie jest przepiękne. A poza tym bridge w piosence „shades of cool” to cudo.

Super płyta! Kocham Lanę całym sercem!