Uczta dla wron. Część 1. Cienie śmierci. Pieśń Lodu i Ognia. Tom 4 (okładka miękka)

Fajnie byłoby, gdybyś odwiedził/a: CzytanieJestSpoko.blogspot.com Po raz kolejny od przeczytania poprzedniego tomu Pieśni Lodu i Ognia minęło całkiem sporo czasu, jednak nie miałem problemów z odnalezieniem się w świecie Westeros. Tym razem zrobiłem sobie mały maraton i ciągiem przeczytałem aż dwie części, czyli ,,Ucztę dla wron’’ podzieloną w Polsce na ,,Cienie śmierci’’ oraz ,,Sieć spisków’’. Jak się okazało, nie jest to książka napisana tak, jak poprzednie. W ,,Ucztach...’’ mamy bowiem jedynie wątki z Królewskiej Przystani oraz jej okolic. Mur pojawia się raz, może dwa. Daenerys nie występuje zupełnie. W posłowiu mamy informację, że to zabieg celowy, ponieważ autor wolał zawrzeć w jednej części połowę postaci i połowę wątków niż wszystkie postaci i ¼ wątków. Mi ten zabieg bardzo pasuje, jednak gdybym był fanem Daenerys, a nie Jaimego, to byłbym dość rozczarowany. Wiem wprawdzie, że nie ma go w pierwszej części ,,Tańca ze smokami’’, niemniej pojawia się w drugiej, w ,,Uczcie...’’ zaś było go tyle, że myślę, iż przetrwam te 600 stron bez niego. Druga część ,,Nawałnicy mieczy’’ była tą, w której wyraźnie dostrzegało się coraz większe nieścisłości między książką a serialem. W ,,Uczcie...’’ jest ich natomiast jeszcze więcej, ale o dziwo wszystkie mi się podobały, gdyż zmieniały fabułę tak, że kojarzyłem ją z serialem, jednak nie zabrakło też zaskoczeń. Chronologicznie mamy w tym tomie historię z całego piątego sezonu oraz część tego, co wydarzyło się w szóstym; jednak z pominięciem Daenerys oraz Muru. Nie będę wprost wymieniał różnic pomiędzy serialem a książką, gdyż byłoby to wiele spoilerów, a wiem, że wiele osób, tak jak ja, obejrzało serial, ale nie skończyło wszystkich książek. Z takich mniej szkodliwych spoilerów mogę powiedzieć, że inaczej przebiega spotkanie Podricka z Brienne oraz znacznie bardziej rozbudowano wątek tej drugiej. Niemniej są to w mojej opinii najnudniejsze ze wszystkich. Inaczej przebiega też wątek Rycerza Kwiatów oraz zaaresztowania małej królowej i Cersei. Szczerze powiedziawszy, w serialu wyglądało to bardziej spektakularnie, niemniej tutaj też jest znośnie. Po prostu w książce dzieje się to znacznie szybciej. Aha, zmiany tyczą się też Bronna i Jaimego, niemniej ten drugi przedstawiony jest znacznie lepiej niż w serialu. Mamy też mniej Dorne, ale spodziewam się, że będzie go znacznie więcej w ,,Tańcu ze smokami’’. Niemniej tutaj bardzo fajnie zaczęto wprowadzać czytelnika w te pustynne klimaty. Znacznie inaczej wygląda też wątek Myrcelli. Jest on ciekawy, ale bardzo zmieniony. Szkoda, bo oznaczało to dużo mniej Jaimego. W tym tomie mamy też dość mały Sansy, ale są to wreszcie rozdziały, które nie denerwują czytelnika. Ani razu nie mamy bowiem w nich określeń typu ,,czuła ból w brzuszku’’ czy pokazywania jej jako biedną dziewczynkę wyrwaną z zamku i zostawioną w lesie. Tutaj widać początki jej przemiany w bezwzględną władczynię, która nie zna litości dla wrogów. Nie mamy zaś w ,,Uczcie...’’ spektakularnych bitew ani pojedynków. Jest kilka oblężeń czy małych walk, które napisano wprawdzie w świetny sposób, ale fabularnie ,,Uczta dla wron’’ jest tomem, w którym mamy wątki polityczne i snucie intryg oraz przejęcie rządów przez Tomm… znaczy Cersei. Prawdziwe walki i kłopoty z niewolnikami będą w ,,Tańcu ze smokami’’, gdy już pojawi się Daenerys. Tutaj jest spokojnie, jeśli chodzi o użycie siły, ale za to mamy mnóstwo intelignetnych posunięć. Ogólnie ,,Ucztę dla wron’’ czytało mi się bardzo dobrze z kilku powodów. Po pierwsze, o czym wspomniałem, mamy mnóstwu wątków politycznych rozgrywających się w Królewskiej Przystani. Po drugie zaś Martin wreszcie przeszedł do pokazywania silnych stron niektórych postaci jak Sansa czy Sam. Dzięki temu nie musimy męczyć się z czytaniem o kolejnych flegmatycznych grubaskach i bolącym brzuszku Sansy. Po przeczytaniu całości ,,Uczty...’’ widzimy też ogrom mniejszych i większych odskoczni od serialu, dzięki czemu naprawdę przyjemnie czyta się niby tę samą, lecz jednak inną, historię. Jeszcze jednym plusem będzie też to, co podobało się mi, czyli brak Jona oraz Muru. Z serialu wiadomo jednak, że tam też będą ważne zmiany, dzięki czemu liczę, że wreszcie będzie ciekawiej. Polecam też zrobić sobie mini maraton jak ja. Dzięki temu mamy ładnie zamkniętą całość z Westeros i zostanie nam już tylko – niestety – póki co ostatni tom.

Nie jedno lecz Siedem Królestw, o cóż w nich można grać, gdy polityka śmiercią jest natchniona. Czy to jest tylko gra w cieniu śmierci? A może koszmar - strach przed końcem. Czy każdy musi umrzeć? Nie osłoni cię Mur, bo w twojej wyobraźni rozlega się „Pieśń Lodu i Ognia”. Tak właśnie ciekawość musiała zanieść cię do świata Westeros, by znaleźć prawdziwego króla na Żelaznym Tronie. George R.R. Martin w zadziwiającym stylu epickiej fantasy zaprosił na prawdziwą „Ucztę dla Wron”, gdzie świat już nigdy nie będzie idealny, odkryje przed tobą mroczne prawdy, których nie widzisz na co dzień. Przekroczysz granicę, o której nawet nie wiesz gdy wychodzisz z domu. Twoja refleksja będzie z pewnością bezcenna, często powracająca. Emocje nie pozwolą żałować żadnej wydanej złotówki za każdą ze stron.
Nie wyjaśnisz wszystkiego, bo w świecie pełnym intryg i rywalizacji nic nie jest pewne. Paranoja myśli i czynów. Czym bardziej chcesz je poznać tym więcej nie wiesz, coraz trudniej jest odróżnić wroga od sprzymierzeńca. Na nic tu spryt Cersei, gdy wszystko dokoła rujnuje jej myśl nieprześcigniona. Takie jej są rządy w Królewskiej Przystani. Czy cień wydarzeń sięgnie aż do Księstwa Dorne, a może zmieni władcę Żelaznych Wysp? Każdy to widzi inaczej, bo myśli zbłądzone uciekły z lustra rzeczywistości. Zaskoczy cię wcześniej niepozorny Littlefinger, który zacznie sprawnie pociągać za sznurki niczym w teatrze marionetek. Czyż będzie najważniejszy w tej grze? A może tylko chce chronić Sansę przed światem zła i zatrzeć po niej wszystkie ślady. Cóż za Świnia zechce posiąść łańcuch mądrości maestera i płynąć z dalekiej północy ku Cytadeli, mając jeszcze ku temu rozkaz.
Akcja wyraźnie spowolniła po „Nawałnicy Mieczy”, może po to by zrozumieć zawiłości spisków, których wcześniej nikt nie dostrzegł. Taki jest świat, który odkryjesz na nowo, powracając do znanych miejsc, które ledwie rozpoznasz. Teraz tam znajdziesz zgliszcza kości poległych, które obgryzają ludzkie hieny. Może jak wrony dziobią padlinę by dostać się aż do szpiku.
To właśnie powody, dla którego warto wybrać tę książkę i czytać, czytać… Choć wyrwaną lukę zdarzeń tajemniczo brodaty autor książki postanowił utrzymać aż do następnych części. Czyż nie chce dać się złapać w „Sieć Spisków”?

Upadek wielu wielkich przywódców i nowi stający na czele... Starkowie rozproszeni po świecie Martina zmagają się z nowymi trudnościami... kolejna część jednej z moich najukochańszych książek / trylogii wszech czasów. Niespotykana treść i wielka wyobraźnia Martina to wszystko czego można chcieć, bo świat przez niego stworzony nie może zostać jednogłośnie podzielony na dobro i zło, zwłaszcza gdy czytelnik nie wie, które zwycięży.

Świetna seria, gorąco polecam wszystkim fanom fantasy a także historii. Ciekawa narracja prowadzona z perspektywy różnych bohaterów umożliwia wczucie się w średniowieczny klimat spisków i konfliktów. George R. R. Martin wykazał się niezwykłym kunsztem i wyobraźnią co z łatwością pozwala przenieść się w przedstawiony świat:)

Pierwsza część tomu 4, genialnej serii. Gratuluje autorowi, że ma nadal świetne pomysły na konstruowanie fantastycznej fabuły. Szczerze mówiąc dawno nie czytałem tak dobrej ksiażki, pochłonęła mnie ona całkowiecie. Już nie mogę się doczekać kiedy poznam dalsze losy głównych boahterów. Polecam

każdy fan serialu na pewno będzie zachwycony okładką z Tyrionem, oraz serialową zakładką do książek, która znajduje się w środku! przyjemnie napisana, dobra ilość liter do długiego czytania - nie męczą wzroku.
polecam :)

Po obejrzeniu serialu przyszedł czas na książkę. Osobiście uważam, że różnice nie mają znaczenia. Po prostu odkrywa się na nowo bohaterów i ich historie, a czytając ma się przed oczami twarze aktorów z serialu.

Nie jest źle, ale nie trzyma świetnego poziomu poprzednich części. Wszystkie śmierci, do których doszło w "Uczcie dla wron", wstrząsnęły dziejami całej sagi, podczas gdy ta część nie wniosła nic istotnego.

Kolejna książka zamówiona z tej serii. Treści nie mam zamiaru recenzować, bo - jak to mówią, koń jaki jest, każdy widzi. Realizacja przesyłki - wyśmienita. Zamawiasz i masz. Polecam.

Cóż można więcej powiedzieć... Klasyka gatunku. Kto zna Grę o tron zapewne czuje potrzebę posiadania w domu kompletu książek 😍