Tysiąc pocałunków (okładka miękka)

Polecam

"Tysiąc pocałunków" to książka niezwykle wzruszająca. Podczas jej czytania kilka razy uroniłam łezkę. Wciąga a czas przy niej upływa jak kilka sekund. Po jej zakończeniu skłania do refleksji. Polecam

Niewiele książek po których nie spodziewałam się niczego niezwykłego tak bardzo mną wstrząsnęło. To jest jedna z tych pozycji na mojej liście. Polecam przeczytać bo warto. Z czystym sumieniem mogę powiedzieć że ta książka mnie złamała a potem złożyła na nowo przyklejając do mojego czoła karteczkę z napisem: " Idź i korzystaj z życia zachęcam do przeczytania :)

Różowa mgiełka, która czasem potrzebna jest każdej kobiecie. Dzięki niej dużo łatwiej możesz przyjąć wszytko, co przyniesie kolejny dzień. Dlaczego książki tego typu są tak popularne? Moim zdaniem właśnie dlatego, że pomagają się oderwać od codzienności. Oczywiście można spakować walizkę i wyjechać, ale ile z nas może sobie na to pozwolić? Obawiam się, że niewiele. Za to każda z nas może sobie zapewnić dostępność nowych opowieści, dzięki którym na chwilę może żyć życiem zupełnie różnym od swojego. Pełnym wielkich emocji i niezwykłych zbiegów okoliczności...

Chciałabym podzielić się z moją opinią o książce 'Tysiąc Pocałunków', którą przeczytałam dość niedawno i wywarła na mnie naprawdę ogromnie wrażenie. Bez przesady ośmielę się powiedzieć więcej - przyczyniła się do tego abym postrzegała świat inaczej, zawładnęła moim sercem. Może przejdźmy do opisu, zaproponowanego z tyłu książki. " Ten słoiczek jest dla ciebie, byś wypełniła go pocałunkami. Chowaj w nim te naprawdę wyjątkowe. Te, które będziesz chciała pamiętać. Chłopak i dziewczyna. Wielka miłość, której nie mógł zniszczyć ani czas, ani odległość. Miała przetrwać już do końca. A przynajmniej tak zakładali. Kiedy Rune wraca z rodzinnie Norwegii do sennego miasteczka Blossom Grove w stanie Georgia, gdzie jako dziecko zaprzyjaźnił się z Poppy, myśli tylko o jednym. Dlaczego dziewczyna, która była drugą połówką jego duszy, i przyrzekła czekać na jego powrót, odcięła się od niego bez słowa wyjaśnienia? Serce Rune'a zostało złamane, gdy dwa lata temu Poppy przestała się do niego odzywać. Gdy po latach chłopak odkryje prawdę, jego serce rozpadnie się na nowo". Przyznam się szczerze, że jestem lekko zła ponieważ ten opis w ogóle nie oddaje wartości tej książki, ogromnej wartości tej książki. Jestem niemal pewna, że przeciętny czytelnik po przeczytaniu tego opisu stwierdzi, że to kolejna ckliwa, schematyczna powieść o miłości. I tu się myślicie. Owszem, pojawia się wątek miłości, ale nie zgadzam się, że w tej powieści chodzi tylko i wyłącznie o to. Świat dzięki się na optymistów i pesymistów, żeby nie było aż tak skrajnie są też realiści stąpajacy twardo po ziemi. Ja bez bicia przyznaje, że jestem realistko-pesymistką z większą dozą (niestety) tego drugiego. Od zawsze starałam się być optymistą, ale widocznie w mojej już naturze leży pesymizm, starałam się to długo zmienić aż w końcu spadła mi z nieba Poppy! Pierwszy raz również zadziało się coś niesłychanego u mnie, pokochałam główna bohaterkę a nie bohatera. Zawsze było odrowtnie w książkach skupiających w sobie wątek miłości nastolatków, czy w ogóle miłości. Książka Tillie Cole skrywa o wiele więcej tajemnic niż mamy zasugerowane w opisie, również bolącej prawdy, i prawdziwej miłości która myślę, że zdarza się raz na całe życie. Pokazana jest niezwykła siła miłości. Ja po przeczytaniu 30 dokładnie stron byłam w stanie zapłakania. Namiętnie zaznaczałam cytaty, bo z  'Tysiąc pocałunków' płynie tyle przesłania, nauki. Każdy powinien przeczytać ta historie. Każdy powinien brać przykład z głównej bohaterki, a dlaczego? Tego wam nie mogę zdradzić, jednak uwierzcie mi na słowo, że historia Rune'a i Poppy zmieniła mój punkt widzenia, zmieniła mój świat tam naprawdę. Nie chcę więcej zdradzać z tego względu, że mogę za dużo przed wami odkryć. Natomiast jeżeli chcecie się sugerować samym opisem, nie radzę, większość ludzi odłoży pozycje po przeczytaniu opisu, nie oddaje on bowiem tego ile wartości płynie z tej historii. Dzięki tej powieści, zaczniecie patrzyć na świat z innej perspektywy, oczywiście z tej lepszej, wiele z nas jest zaślepionych i skupionych wyłącznie na problemach, wyłącznie na ten szarej stronie życia. Jestem ciekawa jak wy byście zachowali się na miejscu biaterki, bo tak wspaniałej postaci dawno nie spotkałam w książce, i tak silnej, uskrzydlającej miłości po wieki wieków, na zawsze. Moja ocena to zdecydowanie 10/10.

Niesamowicie wzruszająca książka. Piękna historia zapisana we wciągający sposób nie pozwalała przestać czytać mimo płynących łez.

Książkę tą znalazłam w bibliotece i skuszona okładką, wypożyczyłam ją. Nie czytałam żadnej pracy tej autorki, ale znam wydawnictwo, więc miałam nadzieję, że się nie zawiodę. Po tytule domyślałam się, że będzie to dosyć urocza i słodka historia, ale nie sądziłam, że tak bardzo. Jak można się domyślić książka opowiada o chłopaku i dziewczynie. On, Rune, mając pięć lat przeprowadza się razem z rodzicami z Oslo do małego miasteczka w Stanach. Od razu poznaje swoją nową sąsiadkę, Poppy, z którą się zaprzyjaźnia. Mijają lata, a ich więź się zacieśnia. Kiedy mają po osiem lat umiera babcia Poppy, która przed śmiercią daje jej słój wypełniony tysiącem serduszek, na których są wypisane wszystkie pocałunki z jej zmarłym mężem. Prosi swoją wnuczkę, aby zrobiła to samo z mężczyzną, którego pokocha. Oczywiście pada na Rune, który przyrzeka jej, pomimo młodego wieku, że nigdy jej nie opuści i nie pocałuje żadnej innej dziewczyny. Składają przysięgę, że od teraz będą ze sobą na wieki wieków. Mija siedem lat, a ich uczucie do siebie rozkwita, lecz rzecz jasna musi nastąpić coś, co rozwieje tą sielankę. Ojciec Rune w związku z pracą musi wrócić do Oslo. Oczywiście rodzinę zabiera ze sobą. Chłopak nie chce się z tym pogodzić, ale jedzie. Zaczyna nienawidzić ojca, że odebrał mu coś co kocha - dziewczynę, Poppy. Początkowo para wymienia ze sobą wiadomości, ale niespodziewanie kontakt się urywa. Dziewczyna nie daje żadnych oznak życia. Rune po raz kolejny ma złamane serce. Po dwóch latach jego rodzina i on wraca do Stanów, do tego samego domu. Lecz nie jest on tą samą osobą co wcześniej. I ona też nie jest taka sama. Opis naprawdę mnie zachęcił. Był dosyć tajemniczy, a ja lubię takie historie. Zastanawiałam się nawet, co takiego przyczyniło się do tego, że zerwała z nim kontakt i nawet po jego powrocie, unikała go. Moja pierwsza myśl - pewnie ma raka, ale to byłoby za banalne. Niestety zgadałam za pierwszym razem i nie musiałam nawet długo się nad tym zastanawiać. I na tym już się zawiodłam, bo czułam, że reszta książki, jak również zakończenie, mnie nie zaskoczy. Sam początek czytało mi się cudownie, nawet nie zauważyłam, kiedy przeczytała pierwsze sto stron. Przez każdą kolejną kartkę po prostu się płynęło. Lecz, kiedy tylko Rune wrócił do Stanów zaczęło się sypać. Historia zaczęła być coraz bardziej schematyczna. Ona - spokojna, ale pełna pasji dziewczyna. Uwielbia grać na wiolonczeli i jest w tym świetna. Niestety choruje na raka i lekarze dają jej kilka miesięcy życia. Tylko rodzice o tym wiedzą, bo nie chce obciążać tym innych. Kocha życie i swoje otoczenie, a mimo choroby jest optymistką i widzi wszystko w różowych barwach. On - początkowo miły i uczynny, lecz niestety po dwóch latach zmienia się i robi się z niego niezły bad boy. Obiera się za czarno, pali, pije i zadaje się z niewłaściwym towarzystwem. Tylko jedna osoba może go z powrotem zmienić, aby wstąpił na dobrą ścieżkę. Oczywiście Poppy, główna bohaterka. Mówiłam, że będzie schematycznie. Nie twierdzę, że jest to zła książka, lecz niestety Pani Cole zbyt szybko wyjawia wszystkie tajemnice, dla których chce się czytać. Po kilku rozdziałach dowiadujemy się, że choruje, więc dlatego zmieniła swoje zachowanie, aby nie ranić Rune. On jakby obudził się z transu i zaczyna swoją przemianę z niegrzecznego chłopca w dawnego siebie. A potem... Jest tylko słabiej i nudno. Nie dzieje się kompletnie nic i bardzo opornie mi się to czytało. Poppy go co chwilę przeprasza, że mu nie powiedziała, on mówi jej, żeby o tym nie myślała i żeby zaczęli żyć teraźniejszością. Kilka chwil później ona znowu do tego wraca i go przeprasza, a on znowu... Bla, bla bla... Dopiero pod koniec jest jako taka akcja, której też się spodziewałam, więc zaskoczenia znowu nie było. Czyli mówiąc ogólnie, mogłam ominąć cały środek, jakieś dwieście stron, przeczytać początek i koniec, a i tak wiedziałabym o co chodzi. A jeszcze a propos tego słoja z tysiącami pocałunków. Wychodzi z tego tylko to, że co chwilę się całują, bo chcą się wyrobić przed jej śmiercią z wyrobieniem normy. To by było na tyle. Jedyne, czego nie mogą odmówić tej historii to to, że jest tu bardzo wiele emocji. Tutaj jest tyle miłości, smutku, szczęścia, łez, przebaczania, złości, że aż to się dosłownie wylewa z kartek. Wszystko jest tak pięknie opisane, że pierwszy raz czytam tak emocjonalną książkę. Lecz, co za dużo to niezdrowo. Tu jest tyle tego, że sama nie wiem, co o tym wszystkim myśleć. Podsumowując, jest to historia, której na pewno na długo nie zapomnę i nie żałuję, że ją przeczytałam, ale niestety nie jest to moim zdaniem książka bez wad. Schematyczna, szybko wyjawiane są poszczególne tajemnice, które powinny trzymać w napięciu oraz przewidywalna. Polecam ją na jesienne lub zimowe wieczory i cytując autorkę z początku tomika: "Dla tych, którzy wierzą w prawdziwą, legendarną, zapadającą w duszę miłość". Lepiej bym tego nie ujęła. Recenzja z bloga: https://cudaksiazkowomangowe.blogspot.com/

Żyjemy z dnia na dzień tak jakby przed nami była wieczność. Na wszystko mamy czas, robimy plany na wiele lat naprzód, ciągle wszystko odkładając na kiedyś tam. Nie doceniamy życia zgadzając się na codzienna rutynę. Ta książka pokazuje, że doceniać powinniśmy każdy dzień, i przeżywać tak, jakby jutrzejszego miało nie być. Powinniśmy spełniać marzenia, jak najwięcej ich bo nie znamy dnia ani godziny. Dziś możemy wyjść do pracy/szkoły i już do domu nie wrócić. A przecież jeszcze tyle chcieliśmy w życiu zrobić.To książka pełna bólu, smutku i ogromu mądrości. Zalecam porządne dwa wielkie pudła chusteczek...już nie będziecie tymi samymi ludźmi, ona Was zmieni. "– Rune, patrz – szepnęła, wskazując ręką coś w oddali. Zastanawiałem się, co też takiego chciała mi pokazać. Uprzedziła moje pytanie, mówiąc: – Odciski naszych stóp na piasku. – Uniosła głowę i uśmiechnęła się. – Dwie pary. Cztery ślady. Jak w tej przypowieści. – Skonsternowany zmarszczyłem brwi. Poppy położyła rękę na moim ugiętym kolanie. Nadal się do mnie tuląc, wyjaśniła: – To moja ulubiona historia. Babcia też ją uwielbiała. – A o czym? – zapytałem, uśmiechając się na widok małych śladów stóp Poppy przy moich wielkich. – Jest piękny, ma duchowe przesłanie… ale nie wiem, co ty o tym pomyślisz – posłała mi zaczepne spojrzenie. – Powiedz – nalegałem, by tylko móc słyszeć jej głos. Słyszeć zachwyt, który emanował z niej, kiedy dzieliła się czymś, co kochała. – To historia o człowieku, który miał sen. W tym śnie znajdował się na plaży. Zupełnie takiej jak ta. Jednak szedł nią obok Boga. Zmrużyłem oczy, a Poppy przewróciła swoimi. – Mówiłam ci, że ma duchowe przesłanie! – powiedziała ze śmiechem. – No tak – odparłem i przesunąłem podbródkiem po jej głowie. – Mów dalej. Westchnęła, leniwie kreśląc palcem na piasku jakiś znak. Moje serce przystanęło, gdy zobaczyłem, że to znak nieskończoności. – Kiedy Bóg i człowiek szli po plaży, na ciemnym niebie nad nimi ukazywały się wszystkie momenty z życia człowieka. Zauważył on, że przy ukazywanych chwilach na piasku tworzą się dwie pary odcisków stóp. Mężczyzna i Bóg szli dalej, a każdej scenie na niebie odpowiadały nowe ślady na plaży. – Poppy spojrzała na te nasze. – Kiedy na niebie zostały przedstawione ostatnie obrazy z życia człowieka, ten odwrócił się, by popatrzeć na ślady, ale zauważył coś dziwnego. Uświadomił sobie, że przy miejscach, w których wysoko widniały najsmutniejsze, najbardziej rozpaczliwe momenty z jego życia, na piasku pozostawała tylko jedna para odciśniętych śladów, jednak przy tych, gdzie ukazały się szczęśliwe chwile, zawsze były dwie pary. Ściągnąłem brwi, zastanawiając się, o co chodziło w tej historii. Poppy uniosła głowę i zamrugała w jasnym słońcu. Spojrzała na mnie oczami pełnymi łez i opowiadała dalej: – Człowiek zmartwił się, jednak Bóg powiedział, że gdy człowiek poświęca życie Jemu, On będzie towarzyszył człowiekowi zarówno w radosnych, jak i w smutnych momentach. Mężczyzna zapytał więc Boga, dlaczego nie ma Jego śladów przy tych najgorszych chwilach. Czy opuścił wtedy człowieka… Czy nie było Go wtedy przy nim… Na twarzy Poppy zagościł spokój. – I co dalej? – zapytałem. – Co odpowiedział Bóg? Po jej policzku spłynęła samotna łza. – Odparł, że był z człowiekiem przez całe życie… Wyjaśnił, że pojedyncze ślady powstały, ponieważ w najgorszych momentach Bóg nie szedł obok człowieka, lecz go niósł. – Pociągnęła nosem i dodała: – Nieważne, że nie jesteś religijny, Rune. Ta przypowieść nie jest tylko dla wierzących. Każdy z nas ma kogoś, kto niesie go w trudnych chwilach przez wydarzenia, od których nie sposób się uwolnić. Bez względu na to, czy chodzi o Boga, o ukochaną osobę lub o Stwórcę i człowieka razem, kiedy czujemy, że nie możemy iść dalej, zawsze jest ktoś, kto nam pomaga… kto nas niesie. Położyła głowę na mojej piersi, wtulając się we mnie. Wpatrywałem się zamglonym, nieobecnym wzrokiem w nasze ślady na piasku. W tej chwili nie wiedziałem już, kto komu pomaga w naszym związku."

Doskonała lektura dla każdego - wzrusza, zmusza do refleksji i na długo pozostaje w pamięci. Polecam

Bardzo dobra książka. Miło się czytało, idealna na wolne wieczory.