Tu nie ma nic (okładka twarda)

Życie wciąga niczym ruchome piaski, z których nie potrafisz się uwolnić. Przytłacza. Dni przeciekają przez palce, tak podobne do siebie, że właściwie nie mają już znaczenia. Coraz mniej rzeczy cieszy, coraz mniej zachwyca. Nuda, w której czas ulega zatrzymaniu. Wszystko jest beznamiętne, bez smaku. Coś jest, coś się po prostu zdarzyło. Obiektywny wpływ czasu jest jedynym istniejącym sposobem jestestwa. Tylko alkohol służy jako magiczne zaklęcie, odmieniające samopoczucie, przynoszące ulgę, a nawet euforię. Pozwalające wyjść z ruchomych piasków i poczucia życiowej porażki. Ocknąć się z marazmu. Szarej, nudnej egzystencji. Odchylice, mała miejscowość pod Tarnowem jakich tysiące w Polsce. Może biedniejsza i bardziej zaniedbana. Niczym się nie wyróżniająca. Wetknięta pomiędzy patologię i biedę, gdzie poza czasem reszta pozostaje w uśpieniu. Świat mieszkańców kręci się wokół żołądkowej gorzkiej i meczy piłki nożnej. Alkohol leje się strumieniami, a przemoc i wulgaryzmy są chlebem powszednim. Młodzież zagubiona i zbuntowana. Marzy, by wyrwać się z tej dziury bez przyszłości. Jadwiga Gorzałek godzi się na takie życie. Szarość dnia codziennego przytłacza. Kobieta poddaje się temu co przynosi los i akceptuje żałosne zachowanie męża i syna. Czuje się odpowiedzialna za rodzinę. Choć w głębi serca wie, że przegrywa życie. Próbuje zapewnić jak najlepszy byt dzieciom. Ochronić przed złem. Spędza każdy dzień z oprawcą i oczekuje na cud, który nigdy nie nadejdzie. Historia przepełniona smutkiem. Porusza. Brutalny, prawdziwy do bólu obraz dnia codziennego polskiej rodziny. Pochłania ich zmora uzależnienia. Prawda o pijaństwie i zmarnowanych szansach. O życiu i nadziei, która może stać się wyzwoleniem, kiedy przejrzą na oczy i wyrwą się z marazmu. Obiektywne spojrzenie. Wyważone, jednak bardzo gorzkie w swej wymowie. Są książki, które czyta się jednym tchem. Są takie, do których się wraca, bo sprawy ważne opisane są w nich istotne i wzbudzają emocje. I to jest właśnie taka książka. Wciąga, bo jest realistyczna, z pewną dozą humoru, który sprawia, że ciężko odłożyć tę lekturę. To opowieść o tym, że życie to bieg na długim dystansie, a nie efektowny sprint. Historia miłości, przede wszystkim do wódki, i mrocznych zakamarków życia. Wiele ludzkich dramatów rozgrywa się dosłownie tuż za ścianą. A my pozostajemy obojętni. To mocna powieść i trudna ze względu na tematykę. Samo czytanie o piciu i jego niszczycielskich skutkach przeraża. Gorąco polecam. Świetna pozycja.

Tu nie ma nic. Bardziej adekwatnego do przedstawianej rzeczywistości tytułu autor nie mógł wybrać. Nie ma w tej pozycji bowiem nic, co czyta się z przyjemnością. Z zaciekawieniem i przerażeniem, co będzie dalej- tak. Z przyjemnym czytaniem przy herbacie – absolutnie nie. Co jakiś czas czuję potrzebę, by przeczytać coś innego niż moje standardowe wybory. Coś, co uzmysłowi mi, jak mam dobrze w życiu, choćby z tego powodu, że jestem zdrowa, mam kochającą rodzinę i narzeczonego, mam swoje miejsce na ziemi i żyje w spokoju, po swojemu. Niestety nie każdy ma tyle szczęścia, czego dowodzi historia stworzona przez Krystiana Janika. Historia, która jest tak prawdziwa, że aż boli. Na pewno każdy z nas zna takie rodziny, dla których życie jest smutną egzystencją. Może znacie takich ludzi teraz, może pamiętacie takie rodziny z dzieciństwa. Praca, dom, obiad, piwo, mecz, wódeczka, nasiadówa i awantury. Brzmi znajomo? Niestety, zwłaszcza w mniejszych miejscowościach czy na wsiach takie rzeczy nadal się dzieją. Dzięki upojeniu alkoholowemu patrzy się na świat przez różowe okulary, jednocześnie niszcząc świat innym. Swojej żonie, matce, siostrze. Właśnie to dzieje się w powieści stworzonej przez Krystiana Janika. Jadwiga, główna bohaterka, absolutnie nie ma łatwego życia. Jest kobietą, która próbuje trzymać rodzinę w ryzach, mimo że od początku wiadomo, że nie da się ich uratować. Strasznie to przykre, jednak niestety prawdziwe. Przerażająca wizja niejednej rodziny. Alkohol, przemoc, wulgarne zachowania i wyzwiska. I jedna, zagubiona kobieta, która trzyma się wspomnień męża w latach świetności. Gdy kochał i był po prostu miły. Więcej jej nie potrzeba. Krystian Janik stworzył historię z jednej strony przerażającą, z drugiej – do bólu prawdziwą. Kreacja bohaterów jest uderzająca – odnosi się wrażenie, jakby znało się ich od lat. Jakby można było przewidzieć każdy ich ruch. Niestety, patologiczny i agresywny. Nie wiem, czy w tej historii jest cokolwiek pozytywnego. Nie oznacza to jednak, że nie polecam tej pozycji – wręcz przeciwnie, uważam, że każdy powinien ją przeczytać. Po to, by docenić własne życie i po to, by zastanowić się kilkakrotnie, zanim przyjdzie nam oceniać innych. Nigdy do końca nie wiemy, przez co muszą przechodzić i z czym właśnie toczą walkę. Polecam.