Nieprzyjaciel Boga. Trylogia arturiańska. Tom 2 (okładka twarda)

Ciekawie napisana książka składająca się z 3 tomów o królu Arturze

Swietna lektura 😏

Uwielbiam

Do tej pory miałem okazję czytać bardzo wiele różnych wersji legendy o królu Arturze i jego Rycerzach Okrągłego stołu, lecz ta w wykonaniu Bernarda Cornwella staje się powoli moją ulubioną. Z tego względu, że nie jest to kolejna wariacja na temat losów Artura, ale odrealnienie jego legendy, pokazanie jak jego przygody mogły naprawdę wyglądać, co autorowi udało się znakomicie. W poprzedniej części Arturowi udało się zjednoczyć brytyjskie księstwa i powstrzymać najazd Sasów. Jednak spokojne czasy wcale nie nadchodzą... Pojawiają się bowiem coraz to nowe problemy z którymi Artur musi sobie poradzić. Kolejni ambitni wodzowie, rosnące w siłę chrześcijaństwo, jak i zdrady oraz namiętności ponownie skierują Brytanię w stronę chaosu i wojen... Podobnie jak to miało miejsce w poprzednim tomie, Derfel po latach spisuje historię Artura i wspomina dawne czasy. Tym razem opowiada czytelnikowi między innymi opowieść o Okrągłym Stole, o Tristanie i Izoldzie, o wzrastającym wpływie chrześcijaństwa, o rosnących ambicjach władców, jak i związku jaki łączył Ginewrę i Lancelota. Poznamy także prawdopodobne początki historii związanych z poszukiwaniem mitycznego świętego Graala. Pierwotnie nie był to wcale żaden kielich, a raczej kocioł, będący jednym z trzynastu Skarbów Brytanii, a którego bohaterowie na początku książki poszukują. Cornwell nadaje tym wszystkim historiom dużej dozy realności, pokazuje jak mogły naprawdę wyglądać i jak najprawdopodobniej przekształciły się w ich późniejszą wersję. Co więcej, czytając o kolejnych przygodach Artura trudno nie pozbyć się wrażenia, jakbyśmy czytali autentyczną relację naocznego światka, a nie tylko próbę odtworzenia i odrealniania tej historii. Cornwell demitologizuje opowieści o Arturze oraz nadaje im pozory realności i w tym tkwi właśnie niezaprzeczalny urok Trylogii Arturiańskiej. W Nieprzyjacielu Boga Cornwell poświęcił znacznie więcej czasu bohaterom, ich planom i wzajemnych powiązaniom. Dzięki temu mamy okazję zdecydowanie lepiej poznać między innymi Artura. Jest to człowiek niezwykle uczciwy, który postawił sobie za cel zjednoczenie Brytów oraz zapewnienie powszechnego pokoju. Wyciągnął błędy ze swoich poprzednich działań i stara się kierować rozumiem, a nie uczuciami, co nie zawsze jest dla niego łatwe. W swoich ślubach jest jednak bardzo zasadniczy - nawet jeśli musi zabić przyjaciela w imię pokoju, to nie waha się, choć nie jest to dla niego proste. W Nieprzyjacielu Boga Artur nabiera większej wyrazistości oraz głębi, podobnie jak kilkoro innych bohaterów, co korzystnie wpłynęło na całą opisywaną historię. W drugim tomie Trylogii Arturiańskiej jest zdecydowanie mniej bitew, za to więcej czasu poświęcono religii. Zarówno tej dawnej, jak i chrześcijaństwu, które zdobywa coraz szerszy posłuch wśród ludności Brytanii. Cornwell, jak ze wszystkim w swojej trylogii, również w kwestii chrystianizacji starał się przedstawić je bardzo realistycznie. Autor odmalował z niezwykłą realnością obrzędy chrześcijan, które w niczym nie przypominają tych obecnych, a w których wciąż mocne są echa dawnych wierzeń. Wyznawcy Chrystusa z biegiem czasu są coraz bardziej zuchwali oraz wojowniczo nastawieni w stosunku do pogan. Zaś księża okazują się manipulatorami, żądnymi władzy i nie cofną się przed niczym, żeby tylko osiągnąć swój cel. Można oczywiście tutaj dyskutować, czy Cornwell nie przejaskrawił niektórych opisanych zachowań chrześcijan, jak i ich niechęci do pogan, lecz moim zdaniem nie jest wcale tak daleki od prawdy. Jedno nie ulega wątpliwości - konflikt nowej i starej religii obserwowałem z nie mniejszą uwagą co przygody Artura. Nieprzyjaciel Bogów to znakomita historia o Arturze i jego wojownikach tak, jak ona mogła naprawdę wyglądać. Cornwell demitologizuje tę opowieść, czyni z niej realną opowieść, która zachwyca na każdym kroku. Polecam! Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Otwarte! hrosskar.blogspot.com

Artur marzy o spokoju, jednak złożył obietnicę, że utrzyma tron Dumnonii dla swojego bratanka Mordreda i ma zamiar ją dotrzymać. Wiąże się to z podporządkowaniem całego jego życia temu zadaniu. Nieślubny syn króla Uthera zjednoczył brytyjskie księstwa i powstrzymał najazd Sasów. Upragniony pokój jednak nie nadchodzi. Wybucha konflikt pomiędzy chrześcijanami a wyznawcami dawnych bogów. Sasi nie mają zamiaru rezygnować z planów podbicia Brytanii, Lancelot staje się coraz bardziej ambitny i żądny władzy, a Ginewra wręcz fanatycznie oddaje się kultowi Izydy. Czy honorowy, wierny swoim przekonaniom i dążący do pokoju Artur zdoła podołać tak trudnej sytuacji? „Nieprzyjaciel Boga” to drugi tom Trylogii arturiańskiej autorstwa Bernarda Cornwella. Angielski pisarz ponownie przenosi nas w przeszłość, do Brytanii z V wieku naszej ery i stara się opowiedzieć historię Artura na nieco inny sposób. Autor posiada niezwykły dar do snucia opowieści, w której fakty zaczerpnięte z historycznych zapisków mieszają się z fikcją literacką. Prezentuje czytelnikom historię, która mogła wydarzyć się naprawdę w określonym czasie w przeszłości. Akcja „Nieprzyjaciela Boga” rozpoczyna się dziesięć lat wydarzeniach opisanych w na kartach pierwszego tomu. Mamy więc do czynienia z dość sporym przeskokiem w czasie, który przynosi wiele zmian. Bohaterowie, których poznaliśmy w poprzedniej części, przestają być już dziećmi, dorastają, co można łatwo dostrzec choćby po prowadzonych przez nich dialogach, czy podejmowanych decyzjach. Każde ich działanie niesie za sobą konsekwencje, z którymi muszą się zmierzyć. Minione lata upłynęły w spokoju, bez najazdów i ciągłych walk, jednak była to tak naprawdę cisza przed burzą, która dopiero miała nadejść. W drugim tomie trylogii w roli narratora ponownie występuje Derfel. Niegdyś przyjaciel i jeden z wojowników Artura, teraz jako mnich spisuje swoje wspomnienia na polecenie królowej Igraine, której obecnie służy. Nie ugina się pod jej namowami, aby dodać opowieści więcej romantyzmu, przedstawia wszystko tak jak to zapamiętał, gdyż pragnie opowiedzieć prawdziwą historię tytułowego Nieprzyjaciela Boga. Mężczyzna jest bardzo skrupulatnym narratorem, który pragnie pozostać wierny faktom. Niczego nie ubarwia i nie idealizuje bohaterów. „Nieprzyjaciel Boga” to bardzo dobra kontynuacja, która nie ustępuje w niczym pierwszemu tomowi, a moim zdaniem nawet go przewyższa. W tej części wszystko jest bardziej wyważone i stonowane. Autor skupia się przede wszystkim na relacjach między bohaterami, religii oraz kulturze, a mniejszą wagę przykłada do scen bitew. Już nie mogę doczekać się trzeciego tomu, czyli „Excalibura”, który mam nadzieję, okaże się jeszcze lepszy niż dwa poprzednie tomy. Polecam tę trylogię przede wszystkim miłośnikom legend arturiańskich oraz osobom zaczytującym się w powieściach historycznych, ale każdy może po nią sięgnąć, ponieważ zapewniam, że czytanie tej książki przyniesie wielką radość bez względu na powód, dla jakiego zdecydujecie się po nią sięgnąć. http://someculturewithme.blogspot.com/2018/02/czyz-cuda-nie-sa-czarami.html

Artur marzy o spokoju, jednak złożył obietnicę, że utrzyma tron Dumnonii dla swojego bratanka Mordreda i ma zamiar ją dotrzymać. Wiąże się to z podporządkowaniem całego jego życia temu zadaniu. Nieślubny syn króla Uthera zjednoczył brytyjskie księstwa i powstrzymał najazd Sasów. Upragniony pokój jednak nie nadchodzi. Wybucha konflikt pomiędzy chrześcijanami a wyznawcami dawnych bogów. Sasi nie mają zamiaru rezygnować z planów podbicia Brytanii, Lancelot staje się coraz bardziej ambitny i żądny władzy, a Ginewra wręcz fanatycznie oddaje się kultowi Izydy. Czy honorowy, wierny swoim przekonaniom i dążący do pokoju Artur zdoła podołać tak trudnej sytuacji? „Nieprzyjaciel Boga” to drugi tom Trylogii arturiańskiej autorstwa Bernarda Cornwella. Angielski pisarz ponownie przenosi nas w przeszłość, do Brytanii z V wieku naszej ery i stara się opowiedzieć historię Artura na nieco inny sposób. Autor posiada niezwykły dar do snucia opowieści, w której fakty zaczerpnięte z historycznych zapisków mieszają się z fikcją literacką. Prezentuje czytelnikom historię, która mogła wydarzyć się naprawdę w określonym czasie w przeszłości. Akcja „Nieprzyjaciela Boga” rozpoczyna się dziesięć lat wydarzeniach opisanych w na kartach pierwszego tomu. Mamy więc do czynienia z dość sporym przeskokiem w czasie, który przynosi wiele zmian. Bohaterowie, których poznaliśmy w poprzedniej części, przestają być już dziećmi, dorastają, co można łatwo dostrzec choćby po prowadzonych przez nich dialogach, czy podejmowanych decyzjach. Każde ich działanie niesie za sobą konsekwencje, z którymi muszą się zmierzyć. Minione lata upłynęły w spokoju, bez najazdów i ciągłych walk, jednak była to tak naprawdę cisza przed burzą, która dopiero miała nadejść. W drugim tomie trylogii w roli narratora ponownie występuje Derfel. Niegdyś przyjaciel i jeden z wojowników Artura, teraz jako mnich spisuje swoje wspomnienia na polecenie królowej Igraine, której obecnie służy. Nie ugina się pod jej namowami, aby dodać opowieści więcej romantyzmu, przedstawia wszystko tak jak to zapamiętał, gdyż pragnie opowiedzieć prawdziwą historię tytułowego Nieprzyjaciela Boga. Mężczyzna jest bardzo skrupulatnym narratorem, który pragnie pozostać wierny faktom. Niczego nie ubarwia i nie idealizuje bohaterów. „Nieprzyjaciel Boga” to bardzo dobra kontynuacja, która nie ustępuje w niczym pierwszemu tomowi, a moim zdaniem nawet go przewyższa. W tej części wszystko jest bardziej wyważone i stonowane. Autor skupia się przede wszystkim na relacjach między bohaterami, religii oraz kulturze, a mniejszą wagę przykłada do scen bitew. Już nie mogę doczekać się trzeciego tomu, czyli „Excalibura”, który mam nadzieję, okaże się jeszcze lepszy niż dwa poprzednie tomy. Polecam tę trylogię przede wszystkim miłośnikom legend arturiańskich oraz osobom zaczytującym się w powieściach historycznych, ale każdy może po nią sięgnąć, ponieważ zapewniam, że czytanie tej książki przyniesie wielką radość bez względu na powód, dla jakiego zdecydujecie się po nią sięgnąć. http://someculturewithme.blogspot.com/2018/02/czyz-cuda-nie-sa-czarami.html

Moja opinia: I w końcu ją mam! Tajemniczą… Pełną intryg i niebezpieczeństw książkę, która skradł mi serce już od pierwszego czytelniczego spojrzenia. A jest nią… „Nieprzyjaciel Boga„! Książka, która zintrygowała mnie nie tylko magią swojej niebanalnej wyobraźni, ale i także pięknem swoich celtyckich legend oraz mitów, które otworzyły mi drzwi do świata wypełnionego arturiańską przygodą. Fabuła: Moim zdaniem, pomysł na fabułę okazał się prawdziwym strzałem w dziesiątkę! Jest bardzo kreatywny, inspirujący oraz wypełniony całą masą niespodziewanych zwrotów akcji. Akcja rozgrywa się w tej części w bardzo płynnym oraz harmonijnym tempie. Nie brakuje w niej intryg, zdrad, spisków ani też krwawych wojen, które pochłaniają wyobraźnię czytelnika dużą dawką arturiańskiej adrenaliny. Styl: Według mnie, styl Pana Cornwella jest nie tylko niezwykle barwny i plastyczny, ale i także niesamowicie wciągający. Ukrywa w sobie niepowtarzalną magię słów, które sprawią, że nasza wyobraźnia nagle ożywa. A wtedy… Wszystko dookoła nas staje się rzeczywiste, pełne przygód oraz czaru niezapomnianych wrażeń. Bohaterowie: Głównym bohaterem książki jest Artur – władca bardzo honorowy, charyzmatyczny i wypełniony po brzegi wewnętrzną siłą mądrości. Jest to postać, która zachwyca czytelnika nie tylko pięknem swojej niebanalnej osobowości, ale i także magią swojej legendarnej historii. Szczerze? To uwielbiam go. I nie mogę doczekać się już kolejnej części arturiańskiej trylogii. Szata graficzna: Uwielbiam szatę graficzną trylogii arturiańskiej! Jest ona niezwykle kreatywna, barwna i co najważniejsze, ponadczasowa. Ma w sobie nieprzewidywalną magię żywiołów, siłę sprawiedliwego miecza oraz tajemniczą barwę czerni. A wszystko to, otulone zostało przez twardą i elegancką oprawę, która rozpieszcza mnie dotykiem swojej niezniszczalności. Podsumowanie: „Nieprzyjaciel Boga” to rewelacyjana i trzymająca w napięciu historia, która pochłonie Cię zarówno drogocenną dawką niezapomnianych emocji, jak i niebanalną magią cyltyckich mitów i wierzeń, które otworzą przed tobą drzwi do niezwykłego świata arturiańskiej przygody.

Znowu wracamy do prawdziwej historii o królu Arturze. Po walkach wszyscy wracają do Dumonii świętować. Spokój nie trwa długo, ponieważ kolejni wrogowie o sobie przypominają, a królowie żądają wiele za swoje udziały. Walka wciąż trwa, tylko kto zwycięży? Czy pokój się utrzyma? Czy zwiększająca się ilość chrześcijan może zagrozić pokojowi? Długo nie mogłam doczekać się tego tomu i jestem w pełni zadowolona z tego co otrzymałam. Ogólnie ta recenzja nie będzie długa, ponieważ jest to drugi tom, a nie chce Wam wiele zdradzać. Ta część jest pełna akcji. Jeszcze więcej w niej intryg i spisków. Co chwila coś się dzieje i nie ma chwili na nudę. Bardzo podobało mi się nawiązanie do historii Tristana i Izoldy, do rycerzy okrągłego stołu czy Camelotu. W świetny sposób zostało to wyjaśnione i nawiązane. Też bardzo przypadło mi wyjaśnienie różnych wierzeń w tamtym czasie i rozwoju religii chrześcijańskiej. Wiele książek historycznych mówi o rozprzestrzenianiu i brutalnych obrzędach, które wiązały się z tą wiarą. Poza tym bohaterowie wiele się nie zmienili. Derfel nadal bardzo mi się podobał, tak samo jak Artur. Lancelota nie cierpię, tak jak i Ginewrę. Reszta zaś bohaterów pojawiała się sporadycznie. Taki Merlin na przykład, w pierwszej połowie książki było go dużo, zaś już w drugiej schodził na dalszy plan. Ogólnie książka naprawdę mi się podobała. Jest to powieść dla fanów historii i legend o królu Arturze. Ta wersja jest zupełnie inna, od tych które znamy z podręczników czy internetu. I ta bardziej mi się podoba. Dlatego jeżeli chcecie poznać prawdę, to koniecznie sięgnijcie po tą trylogię, bo nie zawiedziecie się. Może początek jest dość ciężki, ale jak już się wkręcicie, to ciężko się oderwać!