Trudno z miłości się podnieść. Manuela Gretkowska w rozmowie z Patrycją Pustkowiak (okładka  twarda, 05.2019)

Super książka, którą czyta się z zapartym tchem i chce więcej. Uwaga - dla ludzi o otwartych umysłach. Ktoś kto myśli wąskotorowo, uważa, że tylko w jego rękach jest prawo i sprawiedliwość, z tolerancją jest na bakier, jedyne zdanie z jakim się liczy to zdanie jego księdza proboszcza.. niestety.. może się w tym świecie nie odnaleźć. To książka dla ludzi myślących. Takich, którzy potrafią myśleć i robią to samodzielnie. Nie są podatni na to co się Im wmawia w jedynej słusznej telewizji, jedynym słusznym kościele. Czytają, obserwują i wyciągają wnioski. Jak zawsze lekkie pióro (ale jakie! :) wiedza ogólna na wysokim poziomie i umiejętność obserwacji ludzi, ich zachowań, a potem znakomite przeniesienie wszystkiego na papier (niczym Smarzowski - tylko wielki ekran :) Lubię czytać Pani książki, bo wiem, że to czas spędzony w doborowym Towarzystwie. Dziękuję.

Manuela Gretkowka jest moją ulubioną autorką. Nie zawiodłam się, książka jest godna polecenia.

bardzo fajna książka,warta polecenia.UWIELBIAM ksiażki pisane przez Panią Manuele

Przyjemnie się czyta

Pewne osoby mają talent do opisywania świata w taki sposób, że zawsze trafiają w sedno. Nie od razu da się z nimi zgodzić, ale po głębszej analizie widać ogromną błyskotliwość i intelekt — wówczas już ciągle szukamy ich opinii. Manuelę Gretkowską bliżej „znam” (niestety, nie osobiście, stąd cudzysłów) od kilku lat. Próbuję sobie przypomnieć moment, gdy pierwszy raz sięgnęłam po jej książki. Jednak zawsze mi gdzieś majaczyła, czy to w gazetach, czy w telewizji. Wówczas byłam jeszcze młodziutka, za mało dojrzała, aby zainteresować się tą kobietą. Aczkolwiek po przeczytaniu słynnej „Polki” dosłownie natychmiast poszukałam reszty opublikowanych powieści, a Manuela stała się jedną z moich ukochanych polskich autorek. Ze względu na wiele czynników. Lubię ten styl pisania, bardzo bogaty w metafory, odnośniki do kultury. Lubię, że czasami potrzebuję paru dni do zrozumienia sensu jej wypowiedzi. To osoba, którą albo się kocha, albo nie cierpi. Nikogo nie pozostawia obojętnym. Ucieszyłam się widząc zapowiedź wywiadu stworzonego w formie książki. Szybko poczułam, iż mogę sporo z lektury wynieść. Na szczęście, miałam rację, warto było poczekać na tak dobrą pozycję. W tej publikacji Manuela Gretkowska udowadnia, jak barwną jest osobowością. Miła odskocznia od jej powieści, które, już wspomniałam, uwielbiam, po prostu czułam pewien niedosyt po czytaniu wrzucanych na Facebooka felietonów. Przejrzenie ich zajmowało mi kilka chwil, a chciałam więcej i więcej. Podobnie rzecz miała się z wywiadami. Początkowo, mimo entuzjazmu, trzymały się mnie nieco mieszane uczucia. Patrycja Pustkowiak, pisarka oraz dziennikarka, podjęła się trudnego zadania. Niełatwo przeprowadza się tak specyficzne rozmowy, trafia z adekwatnymi spostrzeżeniami. Ale, już po lekturze, przyznaję — obie, i Manuela, i Patrycja, świetnie uzupełniają swe pytania i odpowiedzi. Całość wypada naprawdę płynnie. Gretkowska po raz kolejny pokazuje swój talent do obserwacji otoczenia. Sięga do rozmaitych tematów, nie tylko bieżących. Przybliża też, między innymi, dzieciństwo, informacje o nim nie są mi obce, lecz dobrze było sobie wszystko odświeżyć. Jednak ludzie chcący lepiej poznać życiorys Manueli będą zdecydowanie zadowoleni. Dużo w tym retrospekcji, opowiadań o rodzinie, dorastaniu na łódzkich Bałutach. Ale to wyłącznie fragment całej historii, bowiem ważną rolę gra także teraźniejszość, zwłaszcza od strony politycznej. Pisarka od lat interesuje się życiem społecznym, co wyraża na paru różnych płaszczyznach. Wielu może się ze mną nie zgodzić, aczkolwiek zawsze szanowałam tę mistyczną twarz Manueli, która nie boi się mówić o pewnych nadprzyrodzonych zjawiskach, a bywała ich świadkiem. Opowiedziała o nich Patrycji Pustkowiak, pełno osób początkowo popuka się w głowę, lecz warto na chwilę skupić się na tych słowach. Jak dla mnie, Gretkowska odznaczyła się sporą odwagą, nie wstydzi się własnych przekonań, co zachęca do wzięcia z niej przykładu. Jeśli zdecydujecie się na egzemplarz papierowy, to należy zaopatrzyć się w ołówek, ponieważ świetne cytaty gonią jeszcze lepsze. Jest ich całe mnóstwo, ważnych przesłań. Dobrze je zaznaczyć, by móc za każdym razem wracać. „Trudno z miłości się podnieść” to pozycja skierowana przede wszystkim do sympatyków twórczości Manueli Gretkowskiej, lecz po dłuższym zastanowieniu stwierdzam, że może spodobać się też tym, którzy chcieliby przybliżyć sobie sylwetkę pisarki. Jej przeciwnicy zapewne znajdą na kartach książki kolejne argumenty, aby utwierdzić się w antypatii, natomiast fani dalej będą ją uwielbiać. Warto samemu sięgnąć, wyrobić zdanie, a nawet podzielić się nim z innymi. Zawsze pamiętając o wzajemnym szacunku, pomimo dzielących nas różnic — to ważne.

Po filmie Sekielskich nic nie będzie już takie samo - mam nadzieję! Tymczasem Gretkowska w swoim stylu obnaża fakty działania systemu kościoła w Polsce i tego, kto tak naprawdę czerpie zyski z duszyczek. Ale ta książka jest dużo szerszym obrazem Polski i nas samych. Przy okazji opowieści własnej historii Gretkowskiej, pojawiają się konteksty, które w niejednej duszy zarezonują, ważne i aktualne tematy, o których nie można już łagodnie szeptać, trzeba je wykrzyczeć. Wydawca napisał, że to manifest swobody myślenia i bycia wbrew wszystkiemu: banowaniu, przemilczaniu, hejtowi, cenzurze. I chyba tak jest. Nastał czas buntu dla naszego społeczeństwa. Bardzo dobra robota p. Pustkowiak, która świetnie poprowadziła te rozmowę. Polecam, to mądra, choć miejscami dosadna lektura.

Dlaczego sięgnęłam po tę książkę? Ciekawią mnie ludzie i ich spojrzenie na świat oraz to, co ukształtowało to spojrzenie. Chciałam poznać historię Gretkowskiej, a recenzja wydawców, że to książka "raczej nie dla katolików" tylko bardziej mnie do tego zachęciła. Dzieciństwo, młodość, życie na emigracji, romanse, kobiecość, macierzyństwo, twórczość. To wszystko składa się na książkę interesującą, bezpośrednią, momentami wzruszającą, do tego mocno wciągającą. Czyta się jak dobrą powieść.

Pochłonęła mnie od pierwszych stron - mocna, konkretna, bez owijania w bawełnę, kawa na ławie... Myślę, że te określenia idealnie opisują te książkę. Myślę, że wbrew temu co jest napisane na okładce - "Książka antysarmacka, raczej nie dla katolików" - ta książka jest dla każdego, a wręcz powinna być przez każdego przeczytana ;)

Wciągająca i niezwykła podróż przez życie bohaterki, okraszona szczerymi i często szokującymi komentarzami. Ciężko się oderwać, pomimo iż nie jest to najłatwiejsza z lektur! Polecam!

Mocna jak czarna kawa bez śmietanki. Uwielbiam jej poglądy i opinie, także Manuela w formie rozmowy to dla mnie strzał w dziesiątkę. Polecam.