Otchłań (okładka  miękka, 06.2020)

Historia zostawiająca ślad . Dramatyczna opowieść, którą początkowo czytało mi się opornie jednak po ca 80 stronach nie moglam sie oderwać. Jak dla mnie, to jedna z lepszych pozycji książkowych. Wciąż analizuję i zamierzam zagłębić sie ponownie w te pierwsze 80 „opornych” stron.

Ciekawą książka polecam , po ok 70 stronach nabiera tempa i trudno się oderwać.

Bardz ciekawa pozycja dla miłośników Łodzi

Opis książki jest bardzo tajemniczy, sprawił że zastanawiałam się, co jest fikcją, a co rzeczywistością. Zgodzę się, że jest to mieszanka gatunków – trochę śledztwa rodem z kryminału, namiastka powieści historycznej i literatury pięknej z wątkami religijnymi. Książka niejednoznaczna i wyróżniająca się na tle innych. Harcerki były na obozie letnim w Gardnie Wielkiej. 18 lipca o 10 rano miały wypłynąć nad morze, przez jezioro Gardno do Rowów. Wycieczka opóźniła się jednak, ponieważ dopiero rano mężczyźni montowali silnik do jednej z łodzi. Jedna z opiekunek wraz ze swoją grupą zrezygnowała z wycieczki, uznając ją za niebezpieczną. Pozostałe 42 osoby, w tym 36 dziewczynek, wypłynęło w rejs. Łodzie od początku były przeciążone, gdyż mogły pomieścić maksymalnie 20 osób. Większa z łodzi zaczęła przeciekać, a wkrótce stanął silnik. Niestety tylko dwie harcerki potrafiły pływać, reszta próbowała utrzymać się na tonących łódkach. Dzięki rybakom z pobliskiej wsi udało się uratować kilka dziewcząt, ciała pozostałych odnaleziono jeszcze tego samego dnia. Autor opiera się na tym wydarzeniu, snuje dookoła tragedii fikcyjną opowieść. Zachował najważniejsze fakty, ale dodał religijną otoczkę. Nie starał się jednak nadać wydarzeniu rangi cudu, mistycznych czy nadprzyrodzonych przeżyć. Całą moc i wiarę umieścił w młodych harcerkach, a zwłaszcza w postaci Joanny Stawskiej, która miała inspirować swoje koleżanki i rozbudzać w nich ufność i miłość do Boga. „Otchłań” to książka, która pod postacią opowieści o młodych harcerkach, porusza tematykę wiary. Joanna Stawska jest dziewczyną, która chce zostać świętą. Ona wierzy w to, że jej marzenie się spełni. Otwarcie mówi o swoich doświadczeniach, o rozmowach z Matką Boską. Trafia jednak na koleżankę, Ewę, która będzie kwestionować każde jej słowo, każdy czyn. Będzie podważać wszystkie aspekty istnienia Boga. Można powiedzieć, że cała powieść jest zawoalowaną rozprawą o tym, czy Bóg istnieje. Jest to jednak książka nie tylko dla wierzących, ateiści również mogą ją przeczytać i spojrzeć na nią od swojej strony. Widać, że Jacek Koprowicz ma doświadczenie w tworzeniu historii. W „Otchłani” jest wiele opisów, nie tylko wydarzeń i miejsc, ale również wewnętrznych rozmów bohaterów, ich uczuć. Mam wrażenie, że autor starał się oddać przedstawiane sytuacje z wielką precyzją, prawie jakby odtwarzał nam film. Doceniam jego zamysł, ale muszę otwarcie przyznać, że dla mnie było tego trochę za dużo, momentami opisy mnie nużyły. Uważam, że warto zwrócić uwagę na „Otchłań”. Jest to książka, która nie tylko wskrzesza historię o tragicznej śmierci harcerek (na pewno nie ja jedna o niej nie słyszałam), ale również porusza ważny temat wiary, który jest okazją do ciągłej dyskusji dla osób wierzących i niewierzących. Jest to również opowieść o przyjaźni, która może narodzić się między ludźmi pomimo znaczących różnic w poglądach.

Jacek Koprowicz Otchłań, życie ludzkie może skrywać wiele tajemnic. Czasem potrzeba lat, żeby wyjaśnić niektóre z nich. O tragedii łódzkich harcerek, która miała miejsce pod koniec lat czterdziestych ubiegłego wieku nad jeziorem Gardno i stała się kanwą do napisania tej książki, nigdy wcześniej nie słyszałam. Zależało mi, żeby poznać ją dokładniej, móc spojrzeć na nią także oczami autora. Byłam ciekawa tym bardziej, że opis książki jest niezwykle tajemniczy i intrygujący. Akcja powieści toczy się dwutorowo: współcześnie i w 1948 toku. W 2018 toku ksiądz Jan Radlicz zostaje kościelnym postulatorem, którego zadaniem jest zebranie jak najwięcej wiadomości na temat życia Joanny Stawskiej, łódzkiej harcerki i tym samym doprowadzenie do rozpoczęcia procesu beatyfikacyjnego. Musi dotrzeć do jak największej ilości osób, które znały Joannę, przyjaźniły się z nią i będą chciały podzielić się informacjami na jej temat. To okaże się nie takie proste, bo wielu z nich już nie ma, a w tych które żyją, prowadzone przez Kościół śledztwo obudzi wiele wspomnień, rozdrapie gojące się przez lata rany. Powrócą wojenne traumy, utrwalone w pamięci obrazy łódzkiego getta, słowa, które raniły, a wiara w Boga skonfrontowana zostanie ze sceptycyzmem. Muszę przyznać, że podobała mi się szczególnie pierwsza część opisująca wydarzenia sprzed katastrofy, w której autor opisuje wcześniejsze losy i ukazuje relacje panujące między dziewczętami. Młodzieńcza zuchwałość miesza się z wielką potrzebą bycia zaakceptowanym przez grupę, wojenne wspomnienia krążą wokół nastolatek jak duchy, a nad tym wszystkim unosi się głęboka wiara w ludzkie przeznaczenie. Interesujące jest również zakończenie, nie zabraknie w nim zaskoczeń, tym bardziej, że wieloletnie milczenie na temat tamtych wydarzeń, które na żyjących uczestniczkach odcisnęły piętno na całe życie, zostanie przerwane. Widać na przykładzie budowania napięcia powieści, że Jacek Koprowicz jest z zawodu reżyserem oraz scenarzystą i potrafi bazować na oddziałujących na wyobraźnię kontrastach. Najpierw zabiera dziewczęta na obóz harcerski tworząc sielską atmosferę, ze zbieraniem jagód, piosenkami, żeby za chwilę niezwykle obrazowo opisać katastrofę łodzi, tragedię i śmierć. Takich działających na wyobraźnię pojawiających się obrazów jest jednak więcej, tych współczesnych dla akcji oraz retrospekcji. Myślę, że gdyby opowieść o harcerkach i beatyfikacyjnym dochodzeniu przenieść na język filmu, wzbudzałaby jeszcze więcej emocji.

W roku 2018 ksiądz Jan Radlicz rozpoczyna dochodzenie beatyfikacyjne. Jego celem jest ustalenie czy młodej 14 letniej harcerce, która utonęła ratując koleżanki, rzeczywiście ukazywała się Matka Boska i czy można ją wynieść na ołtarze. Tłem do napisania książki jest wydarzenie, do którego doszło w 1948 na jeziorze Gardno. Jest to największa katastrofa, która miała miejsce na wodach śródlądowych po II Wojnie Światowej w Polsce. W czasie śledztwa ksiądz poznaje wiele tajemnic, które były skrywane latami. Przeprowadza rozmowy z osobami, które mogą coś wiedzieć i pamiętają tamte czasy. Głównym świadkiem ma być Ewa, Żydowka, która znała Joannę i była na miejscu zdarzenia. To ona opowiada mu historię, która ma pomóc w beatyfikacji. Podoba mi się jak autor zestawił w książce dwie główne bohaterki Ewę i Joannę. Tak różne, przeciwstawne charaktery, a mimo to w pewnym momencie potrafiły się do siebie zbliżyć. Książkę czyta się momentami ciężko, ponieważ opisuje smutne i trudne zdarzenia. Nie tylko te z jeziora, ale także opowieść Ewy o okupacji i zbrodniach wojennych. Dwie płaszczyzny czasowe przeplatają się ze sobą tworząc pełen obraz historii. Książka jest mieszaniną gatunków. Porusza wiele tematów, czasy wojny i zagładę Żydów na terenach Łodzi. Sprawy kościoła, wiary, zwątpienia i bluźnierstwa. Świat dorosłych i ludzi młodych. Są tajemnice z przeszłości, zdarzenia paranormalne i niewyjaśnione. Jest wszystko to co lubię w książkach. Styl autora również mi bardzo odpowiadał i czytało mi się super. Historia wciągnęła mnie od początku i trzymała w napięciu do ostatnich stron. Świetna książka. Polecam

Niesamowita, tajemnicza i niepokojąca historia. Nie słyszałam wcześniej o tragedii na jeziorze Gradno z 18 lipca 1948 roku, więc z tym większą ciekawością sięgnęłam po tę książkę. Autor opisuje ten tragiczny czas w powojennej Polsce, gdy w jeziorze Gradno utonęły 24 młode dziewczynki (w większości harcerki) i 4 dorosłe kobiety. Akcja powieści jest przedstawiona w dwóch płaszczyznach czasowych. Mamy rok 2018 i wstępne dochodzenie beatyfikacyjne, które prowadzi ksiądz Jan Radlicz i mamy rok 1948, w którym poznajemy ostatnie miesiące życia młodych harcerek. Zadaniem księdza Jana Radlicza jest zebranie dowodów wystarczających do doprowadzenia beatyfikacji młodej harcerki Joanny Stawskiej. W tym celu ksiądz Jan przeprowadza rozmowy z ostatnimi żyjącymi świadkami, rozgrzebuje ciągle żywe rany i budzi uśpione wspomnienia. Rok 1948 to trudne czasy, w których młode bohaterki wchodzą w dorosłe życie ze wspomnieniami zagłady łódzkich Żydów, straty najbliższych i okrucieństwa wojny. Jesteśmy świadkami młodzieńczych przyjaźni, potrzeby akceptacji, smutku, okrucieństwa, ale i też chwil radości. Autor w bardzo wyrazisty sposób przedstawił dwie bohaterki, Ewę i Joannę, kompletnie różne, ale ciekawe charaktery. Długo już się nie spotkałam z tak wyrazistymi bohaterami. Duży szacunek za wyczucie i delikatność w przedstawieniu punktu widzenia osób wierzących i ateistów. Zakończenie książki totalnie mnie zaskoczyło - obłęd, szaleństwo, tajemnice rodzinne... Nie spodziewałam się takiego finału całej historii. Ta książka zostanie ze mną na długo.

,,Będziesz tu,na ziemi,żyła krótko" Czy w imię mitycznych znaków należy poświęcić własne życie,aby ratować cudze? Ksiądz Jan Radlicz prowadzi beatyfikacyjne dochodzenie w sprawie harcerki Joanny Stawskiej,która ratując życie koleżanek,sama poniosła śmierć Ma oddzielić prawdę od mitu,który wyrósł wokół dziewczynki,dlatego spotyka się z jedynym świadkiem tamtym wydarzeń,Ewą Kowalską. Kobieta jest nie tylko fanatyczną ateistką,ale w dodatku ukrywa swoje pochodzenie.Zna też prawdę o tożsamości naszego bohatera. Czy ją zdradzi? ,,Otchłań" to przejmująca opowieść nie tylko o największej tragedii powojennej Polski,która wydarzyła się w 1948 roku,ale także o zagładzie łódzkich Żydów i ukrywanych rodzinnych tajemnicach. Jest napisana tak prawdziwie i mrocznie,że czytając,coraz bardziej zagłębiamy się w otchłań przeszłości. Ta książka wciąga nas w swój wir,topi rozum i wyrywa serce. Po niej już nic nie jest takie samo. Mocno mnie poruszyła,tym bardziej,że wydarzenia w niej zawarte są autentyczne. I wiecie co? Jest mi wstyd. Bo te dziewczynki były z Łodzi,ja spędzałam tam ogrom mojego czasu,nawet mieszkałam i do tej pory nic o tej historii nie słyszałam!!! Do tej pory nic w sumie nie wiem o łódzkim getcie! Dopiero,dzięki tej książce,zaczęłam przeglądać internet i szukać czegoś więcej. Ta historia żyje we mnie i żyć będzie jeszcze długo. Bardzo Wam ją polecam. Bo jest wzruszająca,piękna,magiczna,prawdziwa,smutna i przerażająca. I na pewno nikogo nie pozostawi obojętnym!

Niesamowita historia! Przeczytałam książkę parę dni temu i wciąż o niej myślę... Polecam!