Too Late (okładka miękka)

Wiecie, że "Too late" przeleżało na mojej biblioteczce trzy tygodnie, zanim wczoraj w końcu odważyłam się wziąć je do ręki? Nawet nie zdajecie sobie sprawy jak bardzo obawiałam się tej książki i nowej odsłony Colleen Hoover, ale zdecydowanie najbardziej obawiałam się rozczarowania. Myślicie, że mój niepokój był uzasadniony? Już nie będę taka tajemnicza i zdradzę Wam, że z jednej strony tak, a z drugiej niekoniecznie. Dopiero gdy sięgnęłam po "Too late" i zagłębiłam się w tą mroczną historię, zrozumiałam skąd pojawiają się nieprzychylne opinie skierowane w jej stronę. To nie jest Colleen jaką znaliśmy do tej pory, to bezduszna i pełna okrucieństwa odsłona autorki, którą zdecydowanie nie każdy będzie w stanie zaakceptować, ani tym bardziej polubić. "Too late" to dla mnie zderzenie trzech kompletnie różnych osobowości. Mamy tutaj bezwzględnego dilera, który nie zawaha się przed niczym, aby zdobyć to na czym mu zależy. A gdy już to zdobędzie, to nigdy nie wypuści ze swoich sideł. Mamy dziewczynę, która daje się manipulować i wykorzystywać na każdym kroku, pozwalając na to ze strachu i w trosce o kogoś bliskiego. I w końcu mamy jego, bohatera, który zaryzykuje wszystko, aby wyrwać ją z piekła w którym utknęła. Bardzo, ale to bardzo starałam się nie skupiać na licznych i często brutalnych scenach łóżkowych, bo nie chciałam, aby przysłoniły mi one całą resztę. Od samego początku dopatrywałam się w tej historii czegoś głębszego i to na tym głównie się koncentrowałam. "Too late" nie da się czytać z ogromną przyjemnością i nie sposób jest przejść obojętnie obok tego, co wyprawia Asa i na co Sloan mu pozwala, jednak kreacja bohaterów i ich portret psychologiczny, były dla mnie w tym wszystkim czymś naprawdę intrygującym. Dla mnie "Too late" bezkompromisowo ma drugie dno i nie wiem jak Colleen Hoover to robi, ale cokolwiek by nie napisała, to dla mnie jej książki są wprost nieodkładalne! Ja osobiście nie skreśliłam jej po pierwszych stronach i nie skreślam teraz, już po jej skończeniu. Jednak nikogo nie namawiam do sięgnięcia po „Too late” (a tym bardziej nastolatków!), bo chcę żebyście zrobili to świadomie i byli przygotowani na to, co znajdziecie w środku.

EKSPERYMENTUJĘ Z GATUNKAMI Napiszę to wprost - gdyby Too late było napisane przez innego autora, nigdy bym po tę książkę nie sięgnęła. Nie przepadam za erotykami i zwyczajnie ich unikam. Jednak Colleen Hoover to jedna z moich ulubionych autorek, więc postanowiłam spróbować i dać szansę jej mrocznemu obliczu. Jak wrażenia? Przyznam, że mieszane. Cała historia już od początku ma klimat internetowego opowiadania, jednak to zrozumiałe, skoro początkowo był to tylko eksperyment na Wattpadzie. Mamy groźnego faceta i jego dziewczynę, która boi się go, ale nadal tkwi u jego boku, bo facet zna jej słabe strony i wie gdzie, albo raczej w kogo uderzyć - w niepełnosprawnego brata, którego opiekę opłaca. Jest też nasz bohater w policyjnej zbroi, który nie przypuszczał, że w czasie walki ze złem spotka dziewczynę, która ogromnie mu się spodoba. Historia jakich wiele, w dodatku z wieloma lukami pozbawionymi logiki. ALE. Na plus okazuje się kreacja bohaterów. I to na wielki plus, ponieważ mamy wręcz wrażenie, że to nie są papierowe postacie, a ktoś z krwi i kości. Wszystkie cechy, język, szczegółowa przeszłość bohaterów - to wszystko jest bardzo realistyczne. Owszem, masa tu idiotycznych zachowań, na które można przewracać oczami, nie polubimy też nikogo z tych postaci, ale o to właśnie chodzi. C. Hoover przedstawia ludzi, którzy mogą uchodzić za synonim patologii, nie wymagajmy więc od nich cytowania wierszy, kwiecistego słownictwa i racjonalnego zachowania. Według mnie, autorka wiernie odwzorowała ludzi z takiego środowiska. Jednak stwierdzam szczerze, że nie sprawiło to, że powieść nagle mi się spodobała. Too late jest książką niezwykle wulgarną, pełną ordynarnych i brutalnych scen. I jest zdecydowanie mocniejsza niż przeciętny erotyk. Zdecydowanie nie były to moje klimaty i nie czułam się zbyt komfortowo czytając niektóre fragmenty. Na obronę książki mam tylko jedno - sama wiedziałam, na co się piszę. Eksperyment okazał się ciekawy, nawet jeśli przekonałam się, że nie bez powodu omijam ten gatunek literacki. STRUKTURA Książka podzielona jest na krótkie numerowane rozdziały, w których głosu udzielono trzem narratorom. Są nimi: Sloan, Asa oraz Carter. Dzięki temu możemy sprawdzić, co dzieje się w głowach naszych bohaterów. Styl autorki jest prosty i dopasowany do poszczególnych postaci. Z tego powodu sporo tu wulgaryzmów i potocznego słownictwa. Momentami powodowało to zgrzyty w czasie lektury, jednak bardziej byłam niezadowolona z tego, że zdaje się, że książce brak redakcji. Po ostatnim rozdziale (który swoją drogą mnie rozbawił) pojawia się epilog, po tym prolog, a potem epilog po epilogu. Chaos, prawda? Colleen Hoover tłumaczy się z tego już na pierwszej stronie książki, podając powody, dla których jest tak, a nie inaczej, jednak ja mimo wszystko odczytuję to jako wciskanie czegoś na siłę. Zwłaszcza, że im dalej w te dziwne dodatki, tym bardziej logika idzie w las i pojawia się masa ohydnych scen. Całość z daleka śmierdzi prośbami fanek na Wattpadzie o dopisanie dalszych losów bohaterów. Niestety, nie wyszło to na dobre. PODSUMOWUJĄC Too late to książka dla dorosłych i to o mocnych nerwach. Historia Sloan, Asy i Cartera pełna jest brutalności, wulgarności i erotyki w najmroczniejszym wydaniu. Zdecydowanie mocniejsza niż reszta erotyków i wyróżniająca się realistyczną kreacją bohaterów. Dodatkowo, z wplecionym ciekawym wątkiem niepełnosprawnego brata, który może i był zbyt mało rozwinięty (mimo że potencjał był, aby rozszerzyć temat), ale podobał mi się sposób, w jaki dziewczyna komunikowała się z bratem, więc pojawiały się jakieś elementy odciągające myśli człowieka od tego, co działo się w głównym wątku. Nie napiszę, że polecam tę książkę, bo zdecydowanie okazała się nie w moich klimatach, jednak jeśli z jakichś powodów chcesz przeczytać mocną książkę o toksycznym związku i jego skutkach - Too late będzie dla Ciebie. Będzie to też ciekawy eksperyment dla tych, którzy od Hoover przeczytają wszystko, tak jak to było w moim przypadku. Czy skusicie się na lekturę? Niech to pozostanie wyłącznie Waszą decyzją.

Collen Hoover pisała Too late w chwilach pisarskiej blokady. Nie planowała wydawania jej i traktowała poniekąd jako swoiste guilty pleasure, a jednocześnie sposób na oczyszczenie myśli. Nie ma ani grama przesady w stwierdzeniu, że to książka tylko dla dorosłych. I w przeciwieństwie do niefortunnego stwierdzenia wydawcy, użytego w jednym z kanałów promocji, żadna z Was nie chciałaby doświadczyć tej historii na własnej skórze, choć podczas lektury poczujecie każdą emocję Sloan. To mocna, kontrowersyjna rzecz. Traktujcie ją ostrożnie, a gwarantuję, że dołączy do najlepszych książek, jakie przeczytaliście w tym roku. Styl Colleen Hoover jest unikalny i wyróżnia się na tle pozostałych amerykańskich autorek. Tylko ona jest w stanie jedną historią jednocześnie wzniecić pożądanie, wywołać niepewność, uśmiech i strach. "Too late" przyciąga okładką, sygnalizuje erotyk odarty z delikatności i choć nie jestem fanką tak dosłownej grafiki, muszę przyznać, że ta w pewien sposób pasuje do treści i odstrasza potencjalne fanki słodkich, ckliwych opowieści. Historia Sloan bowiem uzależnia jak narkotyk, porusza najczulsze struny w duszy, ale nie ma w sobie zbyt wiele romantyzmu. Jest smutna, przygnębiająca i szokująca, zmusza do refleksji nad granicami przyzwoitości, lojalności i miłości, a także w dosadny sposób maluje obraz przemocy w związku. Udowadnia, że czasem pomoc przychodzi za późno, by cofnąć wydarzenia, które zmieniają na zawsze nie tylko losy, ale też osobowość człowieka. "Podróż od pierwszego do ostatniego oddechu nie ma nic wspólnego z cudami, ilością modlitw, przypadkami czy boską interwencją. Czasami życiowa podróż jakiejś osoby nie zawsze jest częścią większego planu. Czasami jedyną rzeczą, która dzieli ciebie od ostatniego oddechu do śmierci, to marne sześć centymetrów." Autorka zaprasza do świata pokręconych, psychicznie niestabilnych, perfekcyjnie skonstruowanych postaci, które trudno jednoznacznie ocenić. Tworzy nieszablonowe czarne charaktery, budzące strach i litość, a także wyjątkowych głównych bohaterów, których decyzji i postępowanie czasem nie sposób zaakceptować. Hoover pokazuje różne, najbardziej niepokojące oblicza miłości i nie cenzuruje scen, pozwalając swojej wyobraźni na tworzenie najbardziej dramatycznych, pokręconych scenariuszy, ale co ważne – historia nie gubi realizmu. Wzrusza, by za chwilę zniesmaczyć. Straszy, by potem uspokoić. Daje nadzieję, by kilka stron dalej wbić czytelnikowi sztylet prosto w serce. I w nieskończoność rozwija znaczenie tytułu "too late". Znajdziecie tu przemoc w czystej postaci, główną bohaterkę odartą z godności na różnych płaszczyznach, problemy charakterystyczne dla amerykańskiego środowiska (od przestępczości zorganizowanej, po manipulację psychologiczną), ale także urzekającą miłość, która nie od razu wybucha gorącym płomieniem. Zmierzycie się ze śmiercią, poznacie motywacje, o których nawet się Wam nie śniło i zrozumiecie, że czasem tekst złożony z pozornie absurdalnych słów, może okazać się dla kogoś kotwicą chroniącą przed zatonięciem w otchłani beznadziei. Colleen Hoover nie raz Was zaskoczy, nawet wierne fanki twórczości pisarki przeżyją podczas lektury niesamowite chwile i przeklną zakończenie. Co najmniej kilka razy. A to wszystko na niespełna 400 stronach. Czytajcie. "Too late" to więcej niż zwykła książka.

Pierwszy raz zdarzyło mi się aby książkę tego typu tak długo czytać . Too Late, to książka, która według mnie jest pełna schematów. Czytając miałam wrażenie, że "gdzieś to już było". Historia była dla mnie niesamowicie przewidywalna i po prostu nudna. Główni bohaterowie niesamowicie mnie irytowali, a dialogi pomiędzy nimi czy ich zachowanie było momentami żałosne i żenujące. Carter okazał się niesamowicie lekkomyślnym człowiekiem, który zaskakiwał mnie swoją głupotą. Sloan zaś była bardzo naiwną i bezbarwną postacią. Jeszcze gorsza była kreacja Asy przy którym Colleen zdecydowanie za bardzo poniosło. Pomimo OGROMNEJ sympatii do tej autorki niestety nie mogę Wam polecić tej pozycji. Przeczytanie jej było stratą czasu i wzbudziło we mnie wiele negatywnych emocji. Największe zniesmaczenie wywołało według mnie zakończenie. Gdyby nie podpis na okładce, nie uwierzyłabym, że napisała to Hoover, która wydała naprawdę wiele dobrych i wartościowych książek.

Książka targa emocjami czytelnika na wszystkie strony. Przez cały czas nie mogłam uwierzyć, że bohaterami są dwudziesto i dwudziestoparoletnie osoby. Historia przewidywalna jak z filmu. Byłam zawiedziona, że czytelnik bardzo szybko dowiaduje się, że Carter jest tajniakiem.- autorka mogła ten fakt trzymać w sekrecie aż do akcji z FBI. Raz było mi żal Sloan, że ma takie życie a raz nie- ale nikt nie zdążył jej pokazać jak może wyglądać NORMALNE życie. Tak samo z Asą- to czego uczył się w dzieciństwie przedstawiał w dorosłym życiu. Te wszystkie wydarzenia i ciągła świadomość, że bohaterowie mają po 20 kilka lat sprawiało, ze patrzyłam na to jak na jakąś udawaną zabawę małych dzieci. Dużo pikantnych scen opisywanych brutalnie.

Too Late w żadnym stopniu nie mogło do mnie trafić. Spodziewałam się po pierwsze czegoś innego, a z drugiej strony nawet sam początek był tak dobry, że oczekiwałam więcej. Jednak właściwie od połowy książki nie byłam już ciekawa jak skończy się ta historia. Zabrakło mi tu emocji, które nieraz wytwarzają silną więź między mną, a bohaterami. Tutaj tego nie poczułam. Dodatkowo całość była dla mnie dosyć nudna, co sprawiało, że męczyłam te książkę, a jak sami wiecie nie lubię tego. Nie przeczytałam jej do końca, odłożyłam. Na szczęście moja mama ją "zmęczyła" i opowiedziała mi zakończenie, które nawet mnie zaskoczyło. Także jestem ciekawa jak było u was. Podobała wam się?

Rozumiem, ze autorka chciała dobrze, że chciała zadowolić fanów, dać coś i nie chcieć nic w zamian, ale chyba jej nie wyszło...dopisywanie kolejnych epilogów nie było dobrym posunięciem, mam wrażenie, ze każda dodatkowa cześć miała trochę inną atmosferę...Wolałabym poczekać dłużej i dostać książkę w jednym kawałku, nie wiedzieć o tym "dodawaniu"

Książka zaskoczyła mnie bardzo pozytywnie. Opis autora nie oddaje prawdziwości. jest super.

Dobra, zanim zacznę niesamowicie niezręczny wywód, (niezręczny, bo pisząc to czuję się, jakbym od początku uczyła się nie wiem, chodzić? Pływać?) poproszę o wyrozumiałość! Zacznijmy od tego, gdzie się znajdujemy. Lepiej! Poczujmy się w roli Sloan, która jest w pozornie "szczęśliwym" związku z Asą. Tyle, że Asa ma wady. Ba, żeby tylko. Jednak nie uprzedzajmy faktów. Sloan tuła się w związku z mężczyzną, podkreślmy, w tak cholernie toksycznym związku, w którym może był zalążek miłości kiedyś (dawno i nie prawda) , jednakże tkwi w nim dalej ze względu na swojego niepełnosprawnego brata. Kiedy nie ma żadnych nadziei na zmianę swojego bytu, jej życie (dosłownie) wywraca się do góry nogami w momencie, gdy w jej życiu pojawia się Carter. "Jeśli coś nie przynosi ci żadnych korzyści, nie powinieneś się tym, ..., przejmować." Jest to (dopiero!) moje drugie spotkanie z panią Hoover. Moje pierwsze, dosłownie, sprzed epoki lodowcowej możecie podglądnąć tutaj I powiem szczerze, zaskoczyła mnie. Okej, słyszałam pogłoski tu i ówdzie (dobra, przyznam się. mimo że nie byłam aktywna, śledziłam blogosferę jak umysłowo niepełnosprawna), że to jest coś n o w e g o od tej pani. Cóż, kim ja jestem, by oceniać, skoro na koncie mam dwie pozycje? A tu Was zaskoczę mało skromnie, jak to mówią? Opinia jest jak ..., każdy ma swoją? Dobra, bo się zapędzam. "Nasze życie nie jest częścią żadnego boskiego planu. Czasem od śmierci dzieli nas sześć centymetrów." Poznanie Sloan i Asy. Burzliwe, jak cholera. Oczywiście mowa o moim osobistym poznaniu się z tą urokliwą parą. Co czułam? Powiedzmy, że z początku nie dziwiłam się wcale, że Sloan związała się z Asą. (w końcu prawie w każdej z nas drzemie pociąg do niegrzecznych skurwysynków, wybaczcie język, ale jest już późna godzina, a o takiej przecież "grzeszki" się nie liczą). Tyle, że wiadomo. Sielanka nie trwa długo, jak jest za dobrze, to nie trudno zgadnąć, co się dzieje. A dzieje się źle, co ja będę ukrywać? "Ciężko przyjmować komplementy, jeśli pochodzą one od kogoś, kto odnosi się do twojego ciała jak do "tego"." Zacznijmy od bohaterów. Asa, da się go polubić, ale nie bądźmy naiwni. W dosyć sprytny sposób autorka przemyca nam psychologiczną stronę tego człowieka, którą odkrywamy z każdą kolejną stroną. I to mi się podobało (nie ukrywam, jestem książkową masochistką). Uwielbiam jak postacie na papierze rozwijają się w obie strony. W dobrą i złą. Ukazywanie ich charakteru w postaci najmniejszych cząstek atomu sprawia, że czuję mrowienie w brzuchu (to nie jest żaden fetysz). Z drugiej strony mamy Sloan. I tak jak nie wiedziałam czy ją lubię, czy nie... Tak dalej mam to samo odczucie. Nie jest irytująca, nie jest ujmująca. Po prostu jest. Jednakże wczucie się w jej życie sprawiało, że moje szare komórki krzyczały "Co ty wariatko jeszcze tu robisz?!" a z drugiej strony głowiły się, bo przecież "jak tu wybrnąć z niemożliwego, skoro nie ma żadnej możliwości?". No i pojawia się Carter. Och, ten Carter. Wiecie, że nie wiem, jak Wam go skomentować? Bo tutaj powiem za dużo, tu szepnę za mało i bach! Spoiler. Carter jest idealną mieszanką. Znacie te memy, które przedstawiają proces tworzenia się człowieka? Tu stwórca polał więcej wody do tego naczynia, tu trochę mniej, a tu oślepł ujmując ów głównej gwieździe jakiejś nadzwyczajnej cechy. W wypadku tego mężczyzny, waga szalkowa stoi na równi. Ma on cięty język, pikantny charakterek (chwytający za coś innego niż serce), ale również ma tę stronę rycerza na białym koniu. I to wiecie, nie takiego tandetnego. Tylko takiego z klasą, którego chciałoby mieć się w domu. "- Usted es un pero. - Właśnie przypadkowo nazwałaś mnie „psem” po hiszpańsku. - To nie był przypadek. " Historia uzależnia tak, jak okładka głosi. I jest to bardzo dobra historia. (właśnie czytam swoje notatki, pozwolę sobie na cenzurę, ale dalsza część moich złotych myśli brzmi "co kur, Sloan w nim widziała?!" - to powinno Wam powiedzieć sporo!) Rozwój, napięcie rosnące z każdą stroną przyjemnie podjudza moment, kiedy zagorzały czytelnik mówi "jeszcze tylko jeden rozdział" a na zegarze wybija pierwsza czy druga w nocy. Pióro autorki jest lekkie i płynne, bezproblemowo płyniemy z każdym zdaniem. Tylko mam jedno "ale". Cóż, jak już wspomniałam, jest to dopiero moja druga powieść pani Hoover, jednakże znów mam niedosyt. Historia ma potencjał, ale mam wrażenie, że troszkę za szybko, za mało. Moim zdaniem równie dobrze mogłaby powstać druga część, bo co trzeba przyznać, postacie rozwijały się świetnie. Stąd też malutki mankament, ale bez wahania można przymknąć oko. Too late jest historią ciekawą, poniekąd trudną, ale również i wciągającą. I chcąc (a przyznam, że bardzo chcąc) polecę ją każdemu, choć nie przeczę, że jeden wieczór wyda się jednocześnie wystarczający, a także zbyt krótki. Recenzja pochodzi z bloga: https://getatimewithbooks.blogspot.com/

Colleen w tym roku wyjątkowo rozpieszcza swoich czytelników. Ledwo zdążyłam otrząsnąć się po "Coraz większy mrok", a kurier już przyniósł "Too late". Ta pierwsza zrobiła na mnie ogromne wrażenie i postawiła poprzeczkę naprawdę wysoko. Sloan żyje z młodym bossem narkotykowym Asą, w bardzo toksycznym związku. On jest w niej zakochany, chociaż traktuje raczej, jak swoją własność. Ona pozostaje z nim, godząc się na poniżające sytuacje tylko ze względu na swojego niepełnosprawnego brata, któremu Asa opłaca dom opieki. Sloan nie widzi dla siebie ratunku do czasu, kiedy w ich życiu nie pojawia się Carter. Pierwsza kwestia, która od razu mnie zaintrygowała, to fakt, że książka opisana jest przez wydawce, jako lektura tylko dla dorosłych. To mogłoby sugerować, że dzieją się w niej albo naprawdę straszne rzeczy, albo jest bardzo erotyczna (chociaż zastanawiam się teraz...wybaczcie, ale czy "50 twarzy Grey'a" również miało taką informację na okładce? Nie przypominam sobie, ale nie jestem biegła w literaturze erotycznej :D). W rzeczywistości książka faktycznie początkowo jest brutalna, to postać Asy wprowadza w nią element, którego wcześniej u Hoover nie spotkałam. Z drugiej strony jest jednak wątek tajemniczego, pięknego i jednocześnie tragicznego romansu Cartera i Sloan. Ten kontrast to w zasadzie największa wartość tej książki. To, wydaje mi się, tu leży jądro całej historii i dzięki temu, znajduje się ona obecnie na liście bestsellerów Empika. Narracja prowadzona jest przez trzech głównych bohaterów: Asę, Sloan i Cartera. To bardzo przyspiesza akcję i pcha fabułę na przód. Przez książkę leciałam szybko, od razu mnie wciągnęła (chociaż naprawdę starałam się nie dawać jej forów wyłącznie ze względu na moją słabość do autorki ;)). Z epilogu dowiedziałam się, że to książka, której kolejne rozdziały autorka publikowała w sieci. Może własnie dlatego, bez presji i wyznaczonych przez redaktorów i wydawców ram, Hoover dała się zupełnie ponieść swojej pisarskiej fantazji. Dzięki temu oddała w ręce czytelnika książkę zupełnie inną niż poprzednie. Kontrastowo brutalną i romantyczną jednocześnie. Bardzo dobra, wzbudza silne emocje, trudno się od niej oderwać. Mam tylko nadzieję, że to nie jest ostatnia książka Hoover w tym roku. Lucyna Tomoń/ www.today-ornever.blogspot.com