Tokyo Ghoul (Wydanie 10/2016)

Kaneki poszukuje doktora Kanou, który przeszczepił mu narządy Rize. Na domiar złego BSG trafia na informacje o przeszczepach Kanekiego i zaczynają się nim interesować. Gdy chłopak trafia do posiadłości doktora, na jego drodze stają zarówno ghule z Aogiri, jak i jednookie ghule. Rozpoczyna się walka. Polubiłam ,,Tokyo Ghoul''. Z początku uważałam Kanekiego za taką ciepłą kluchę, która nie potrafi się odnaleźć w nowej rzeczywistości. Z czasem jego postać zaczęła się przeobrażać, nabierać wyrazistego i mrocznego wyrazu, co bardziej mi odpowiadało. Uwielbiam mocnych, charakterystycznych bohaterów, którzy potrafią zawalczyć o swoje, mają cięty język i są bezwzględni. Nie wiem czemu, ale zawsze podobali mi się ci źli i tak nie zmieniło mi się w przypadku ,,Tokyo Ghoul''. Dlatego do momentu przeobrażenia Kanekiego podchodziłam do niego sceptycznie i z zapartym tchem obserwowałam innych, nawet postacie Gołębi wydawali mi się bardziej żywi od tej postaci. Dla mnie Kaneki pomiędzy 6 a 7 tomem był takim biernym obserwatorem, starał się coś zmienić, ale nieudolnie mu to wychodziło. Dlatego cieszę się, że pojawiły się takie wydarzenia, które zmusiły go do przemiany. Może i nie była to dobra przemiana, ale mi przypadła do gustu. Przez to fabuła dalszych tomów mangi wydawała mi się o wiele ciekawsza. A trzeba przyznać, nie ma czasu na nudę. Ciągle coś się dzieje w życiu Kanekiego i innych bohaterów. Zmieniają się retrospekcje, poznajemy bliżej postacie BSG, skrytobójców, jak również prawdziwą naturę niektórych ghuli. Autorka podrzuca wiele tropów, pojawia się wiele pytań, ale nigdy nic nie jest podane jak na tacy. Trzeba krążyć, drążyć, by odnaleźć odpowiedzi na wszystkie tajemnice, a pomiędzy tym wszystkim nie stracić doszczętnie człowieczeństwa. Są konflikty, tortury, rozlew krwi, krwawe walki. Pomiędzy jatkami zdarzają się elementy obyczajowe, które często ostudzają emocje i adrenalinę, która niebezpiecznie wzrasta. Po skończonych tomach zabierałam się za oglądanie anime. Większość nie pokrywała się z mangą, to wiadomo, że wszystkiego nie da się przekazać kropka w kropkę, ale mi to nie przeszkadzało. Wręcz lepiej się bawiłam, niż czytając mangę. A to ze względu, że wszystkie bijatyki, stały się żywe, namacalne, kolorowe. Nie musiałam już sobie wyobrażać scen, teraz rysowały mi się przed oczami, bardziej krwawe, mroczne, elektryzujące. Po każdym zakończeniu odcinka pragnęłam widzieć więcej. Przesiąknęłam tym światem, historią ghuli, walką pomiędzy Gołębiami, a ghulami. Adrenalina rośnie w miarę jedzenia, jak to się mówi. I tutaj tak było. Czekam na kolejne części z niecierpliwością. Gorąco polecam.

Sztos

CZY GHUL MOŻE BAĆ SIĘ DUCHÓW? Dziesiąty tom „Tokyo Ghoul” powraca do szybkiego tempa, walk i dużej ilości akcji wylewającej się praktycznie z każdej strony. O nudzie nie ma więc mowy, do tego jest krwawo i brutalnie, ale na tym nie koniec. Na miłośników serii czeka wiele zaskoczeń, na jaw wychodzą coraz ciekawsze fakty, a całość zmierza w bardzo ciekawym kierunku. Czarny królik. Tak nazywany jest ghul w króliczej masce, który morduje funkcjonariuszy. Jest niezwykle potężny i nieuchwytny. Interesuje się nim zarówno BSG, jak i Kaneki, do którego dotarły wieści na jego temat, ale to nie jedyny wspólny cel – wszyscy poszukują bowiem doktora Kanou, który przeszczepił Kanekiemu narządy Rize. Tajemnice, jakie kryje chirurg mogą odmienić wszystko, co do tej pory sądzono, ale pytanie: na lepsze, czy na gorsze. To jednak nie koniec kłopotów. BSG zaczyna interesować się Kanekim, dowiedziawszy się o przeszczepie narządów. Sytuacja jest o tyle trudna, że nie mają pojęcia czy jest on ghulem czy nie, a co za tym idzie nie wiedzą, jak traktować taki niecodzienny przypadek. Niestety na niekorzyść chłopka przemawia fakt, że zniknął przed sześcioma miesiącami.. funkcjonariusze wybierają się zbadać sprawę do Anteiku, co może narazić na niebezpieczeństwo całą społeczność dobrych ghuli. Do tego obecnie w BSG pracuje Hideyoshi, najlepszy przyjaciel Kanekiego… Seria zaczyna wkraczać w decydującą fazę. Powracają postacie z przeszłości, zagrożenie zbliża się do bohaterów, a co za tym idzie zbliża się także wielkie rozliczenie. Póki co jednak akcja wciąż się zagęszcza, pytań nie brakuje, a mi, czytelnikowi coraz trudniej jest zdecydować komu kibicować w tej sytuacji. Bo przecież ghule zdobyły moją sympatię, ale polubiłem także wielu funkcjonariuszy BSG. Fakt, że opowieść ta nie może skończyć się dobrze, tylko bardziej podsyca moją ciekawość. Co warto zauważyć, tom dziesiąty oferuje więcej humoru niż poprzednie. Kilka znakomitych scen z jednym z bohaterów, który, choć sam jest potworem, boi się duchów potrafi rozbroić. Nadal jednak króluje krwawa akcja, szybkie tempo i klimat, który w dużej mierze zawdzięczamy ilustracjom. Rysunki autora są mroczne, realistyczne i dobrze dobrane do treści, a całość czyta się szybko i po prostu znakomicie. Szkoda więc, że to już dziesiąty tom. Jeszcze cztery i „Tokyo Ghoul” dobiegnie końca. Z drugiej strony jednocześnie zacznie się „Tkoyo Ghoul: re” więc zabawa tak szybko się nie skończy. I dobrze, bo to naprawdę udana seria, którą polecam Waszej uwadze.

Słuchawki są świetne i mikrofon też spoko zapraszam do zakupu!

Cudeńko, jak dla mnie. Tylko szkoda że wychodzi raz na dwa miesiące. Tom genialny jak każdy poprzedni.

Wszystkie tajemnice powoli są odkrywane, poznajemy dalszą historię Kanekiego i jego przeszłość a dokładniej tą na stole operacyjnym.
:3
dalej nie bede spojlerował bo nie chce psuć wam zabawy.