Tokyo Ghoul (Wydanie 6/2016)

Pierwsza manga do której się zabieram i od razu wpadłem po uszy. W kolejce na półce już stoją kolejne tomy.

Do Ateiku przybywają ghule z 11 dzielnicy. Poszukują Rize, a znajdują Kanekiego, który pachnie tak jak ona. Pomiędzy rozmową między Banjou, a Kanekim do Ateiku wdziera się ,,Drzewo Aogiri'', którzy również poszukują Rize, albo osoby, która pachnie tak jak ona. Porywają Kanekiego, który ma pomóc zjednoczonym ghulom z 11 dzielnicy zniszczyć całkowicie BSG. Z czasem okazuje się, że chłopak jest bezużyteczny i trafia do więzienia. Tam razem z Banjou tworzą plan ucieczki. Polubiłam ,,Tokyo Ghoul''. Z początku uważałam Kanekiego za taką ciepłą kluchę, która nie potrafi się odnaleźć w nowej rzeczywistości. Z czasem jego postać zaczęła się przeobrażać, nabierać wyrazistego i mrocznego wyrazu, co bardziej mi odpowiadało. Uwielbiam mocnych, charakterystycznych bohaterów, którzy potrafią zawalczyć o swoje, mają cięty język i są bezwzględni. Nie wiem czemu, ale zawsze podobali mi się ci źli i tak nie zmieniło mi się w przypadku ,,Tokyo Ghoul''. Dlatego do momentu przeobrażenia Kanekiego podchodziłam do niego sceptycznie i z zapartym tchem obserwowałam innych, nawet postacie Gołębi wydawali mi się bardziej żywi od tej postaci. Dla mnie Kaneki pomiędzy 6 a 7 tomem był takim biernym obserwatorem, starał się coś zmienić, ale nieudolnie mu to wychodziło. Dlatego cieszę się, że pojawiły się takie wydarzenia, które zmusiły go do przemiany. Może i nie była to dobra przemiana, ale mi przypadła do gustu. Przez to fabuła dalszych tomów mangi wydawała mi się o wiele ciekawsza. A trzeba przyznać, nie ma czasu na nudę. Ciągle coś się dzieje w życiu Kanekiego i innych bohaterów. Zmieniają się retrospekcje, poznajemy bliżej postacie BSG, skrytobójców, jak również prawdziwą naturę niektórych ghuli. Autorka podrzuca wiele tropów, pojawia się wiele pytań, ale nigdy nic nie jest podane jak na tacy. Trzeba krążyć, drążyć, by odnaleźć odpowiedzi na wszystkie tajemnice, a pomiędzy tym wszystkim nie stracić doszczętnie człowieczeństwa. Są konflikty, tortury, rozlew krwi, krwawe walki. Pomiędzy jatkami zdarzają się elementy obyczajowe, które często ostudzają emocje i adrenalinę, która niebezpiecznie wzrasta. Po skończonych tomach zabierałam się za oglądanie anime. Większość nie pokrywała się z mangą, to wiadomo, że wszystkiego nie da się przekazać kropka w kropkę, ale mi to nie przeszkadzało. Wręcz lepiej się bawiłam, niż czytając mangę. A to ze względu, że wszystkie bijatyki, stały się żywe, namacalne, kolorowe. Nie musiałam już sobie wyobrażać scen, teraz rysowały mi się przed oczami, bardziej krwawe, mroczne, elektryzujące. Po każdym zakończeniu odcinka pragnęłam widzieć więcej. Przesiąknęłam tym światem, historią ghuli, walką pomiędzy Gołębiami, a ghulami. Adrenalina rośnie w miarę jedzenia, jak to się mówi. I tutaj tak było. Czekam na kolejne części z niecierpliwością. Gorąco polecam.

Do kawiarni Anteiku przybywają goście z 11 dzielnicy. Szukają zaginionej Rize i, o dziwo, wyczuwają jej obecność w Kanekim. W dość pokojową rozmowę wtrąca się jednak Ayato, młodszy brat Touki oraz członkowie organizacji zwaną Aogiri. To oni opanowali 11 dzielnicę, zaczęli polowanie na gołębie, a teraz maja zamiar nie tylko raz na zawsze rozprawić się z BSG przy pomocy Rize lub tego, kto choćby Rize pachnie. Jeszcze nie wiadomo po co prawa ręka przywódcy 11 dzielnicy i organizacji Aogiri, Tatara go schwytał. Ma to pewne powiązanie z operacją Kanekiego dokonaną przez doktora Kanou… Tatara wie więcej, niż Kaneki, który przecież był jego pacjentem! Okazuje się jednak, że Kaneki wcale nie jest tak przydatny Aoiri jak myśleli i trafia do więzienia. Tam pracuje przy obróbce ludzkiego mięsa na łatwiejsze do strawienia kawałki. Nie ma jednak siły psychicznej, by rozczłonkowywać ludzi. Tu przychodzi mu z pomocą Banjou. Kiedy kończy się dzień pracy Banjou zdradza mu plan: uciekną. Więcej na: http://www.monime.pl/czy-po-przeszczepie-mozna-pachniec-jak-dawca-tokyo-ghoul-tom-6/

okładka jest obłędna! styl i historia jedna z lepszych :)

Jeżeli lubicie taki klimat to polecam bardzo mocno

Super manga, bardzo polecam wszystkim fanom!! Bardzo szybko się czyta i nie można doczekac się kolejnego tomu!

XD LoL

ARMIA GHULI Kaneki i reszta ghuli związana z Anteiku nigdy nie miała lekkiego życia, teraz jednak sytuacja komplikuje się jeszcze bardziej, a zagrożenie jest potężniejsze, niż można by sądzić. A wszystko zaczyna się (i przebiega) dość niepozornie, jednocześnie odsłaniając coraz więcej ciekawych faktów i wprowadzając nowe postacie. Dzieje się więc dużo, ciekawie i w typowy dla serii sposób, fani będą więc bardzo zadowoleni. Gdy inspektor Amon zmaga się z nowym, bardzo specyficznym kolegą z pracy, Kaneki i Touka zostają odwiedzeni przez Kazuichiego Banjou i jego ludzi. Ten pochodzący z jedenastej dzielnicy ghul poszukuje Rize, chcąc ją ostrzec przez niebezpieczeństwem. Chociaż ghule zawsze działały samotnie, teraz zjednoczyły siły, tworząc organizację Aogiri, na czele której stoi Jednooki Król. Opanowali oni dzielnicę, zaczęli polować na „gołębie”, a teraz wyruszają dalej, chcąc raz na zawsze pokonać wroga. Inni przedstawiciele ich rasy albo się do nich przyłączą, albo zginą. Z jakiegoś powodu to właśnie oni poszukują tRize. Ich drugim celem jest Kaneki – chłopak pachnący podobnie do niej. Kiedy w Anteiku zjawia się Ayato, znienawidzony brat Touki, który dołączył do wroga, bohaterowie nie mają najmniejszych szans na zwycięstwo. Czy tym razem rzeczywiście nie ma już żadnej nadziei? Seria „Tokyo Ghoul” przebiega właściwie według dwóch konkretnych schematów. Pierwszy z nich widać, kiedy spojrzy się na poszczególne tomy: po bardziej dynamicznej, krwawej i brutalnej części zawsze następuje część spokojniejsza, porzucająca akcję na rzecz wątków obyczajowych, pogłębiania relacji bohaterów oraz dodawania nowych sekretów. Drugi schemat opiera się na wprowadzeniu nowego zagrożenia i zmuszeniu bohaterów do poradzenia sobie z nim. Szósty tom właśnie to robi, dodatkowo, choć po opisie można sądzić inaczej, nie jest skupiony na akcji i walkach (pojedynków i krwi jednak nie zabrakło). Treść znów jest stonowana i mniej mroczna, ale nie mniej ciekawa i wcale nie gorsza. Co jest największym plusem tej część „Tokyo Ghoul”? Z pewnością rozbudowanie wątku Rize oraz Jednookiego ghula. W fabule następuje też kilka przełomowych momentów, a bohaterowie muszą radzić sobie z problemami samodzielnie. Czy tak już pozostanie, jak zwykle pokaże czas, ale dodaje to mandze odrobiny świeżości. Bez zmian pozostaje natomiast znakomita szata graficzna. Świetna, realistyczna kreska to już cecha charakterystyczna tej serii, a w przypadku opowieści grozy sprawdza się znakomicie. Scenerie miejskie wyglądają, jak żywe, podobnie zresztą rośliny czy też ubrania bohaterów, a także ważne dla całości rany i okaleczenia. W skrócie: świetny komiks. Dlatego jeśli lubicie tego typu opowieści, poznajcie koniecznie, naprawdę warto.

To po prostu kolejny dobry tokyo ghoul

Bardzo ciekawy tom. Zdecydowanie jest jednym z najlepszych!