Terytorium (okładka  miękka)

Książka bardzo wciągająca i z niezwykłym pazurem. Niestety co do treści, to taka trochę pesymistyczna wersja naszych służb mundurowych. Jak wiadomo są przeciwnicy i zwolennicy Policji oraz Wojska , a szczególnie Obrony Terytorialnej, ale tutaj autorka mocno odkrywa przed nami swoje stanowisko. Czy to plus czy minus? Myślę, że jednak liczy się fikcja literacka, a tu chodzi o zmysloną przecież historię, opowiedzianą ciekawie i zaskakująco. Czasem nawet do bólu! Warto przeczytać i przemyśleć sobie trudne tematy w kontekście politycznym i społecznym. A książkę polecam, bo czytanie jej będzie prawdziwym poligonem dla Waszych uczuć....

To bardzo ciekawa książka..inna niż wszystkie, a taki z tego co słyszałem był zamysł autorki...choć to niewątpliwie całkowicie fikcja literacka, to pokazuje że np. broń czy trochę władzy w rękach niewłaściwych,,głupich" ludzi staje się dramatem...polecam

Bardzo wciągająca , osadzona w realiach lektura

Polecam. Książki Pani Agnieszki są rewelacyjne.

Petarda

Ta książka to idealny przykład tego, jak nawet najbardziej ciekawie wymyślona fabułę potrafi zniszczyć brak obiektywizmu autora. Ale po kolei.. W trakcie ćwiczeń terytorialsów dochodzi do zabójstwa cywila. Wojskowi zawiadamiaja policję lecz dopiero po czasie gdy sami ustalą fakty, dla nich wygodne, by przedstawić swoją wersję wydarzeń. Gdy w końcu na miejsce przyjeżdża ekipa dochodzeniowa od tego momentu zaczyna się ostre starcie wojskowych z policją. Kończy się to wszystko niewyobrażalną tragedią. Po drodze pojawia się przemyt diamentów, próba zaspokajania chorych ambicji, zatajanie prawdy, przez tych którzy prawdę powinni reprezentować, a do tego dochodzi możliwość zgarnięcia grubej kasy (nielegalnie). I zaczyna się poplątanie z pomieszaniem. Momentami człowiek się gubi w ilości nazwisk, stopni mundurowych, kto tu jest dobrym charakterem a kto złym. Jak już wspomniałam zero obiektywizmu autorki sprowadził sens treści tej książki na drugi plan.. no chyba, że celem pani Pietrzyk było pokazanie czytelnikowi swoich sympatii politycznych i tego jakie ma zdanie na temat Wojska Polskiego. W tej kwestii może sobie spokojnie podać rękę z Szatanową. Nawet podkradła jej kwestię "bandyci w mundurach". Od samego początku terytorialsi są przedstawieni jako banda półgłówków. Co jakiś czas przypomina się czytelonikowi, że to formacja partii rządzącej. Jak czytam w niektórych opiniach, że autorka miała odwagę podjąć trudny temat i pokazała prawdę o naszych mundurowych to zastanawiam się skąd oni tę prawdę wytrzasnęli(chyba kraje się tutaj komuś pomyliły). Sięgając po kryminał nie obchodzą mnie sympatie polityczne autora. No chyba, że książka staje się tylko pretekstem do przedstawienia w krzywym zwierciadle tych których się nie lubi (delikatnie mówiąc).

Podczas ćwiczeń żołnierzy Wojsk Obrony Terytorialnej, jeden z kaprali oddaje śmiertelny strzał w stronę cywila. Na miejsce przyjeżdza policja i od tego momentu możemy uczestniczyć w konflikcie dwóch formacji mundurowych, które nie chcą dojść wspólnie do porozumienia. Zwróciłam od razu w tekście uwagę na podzielenie narracji, raz perespektywa żołnierzy, a za kolejne strony bohaterami pierwszoplanowymi są policjanci. Liczyłam, że dzięki temu poznam szerszą perespektywę akcji, a przede wszystkim poznam w taki sam sposób wszystkich bohaterów. Skończyło się tylko na moich wyobrażeniach, bo już od samego początku nie spodobała mi się narracja, która nastawia mnie jako czytelniczkę do jednej grupy gorzej niż do drugiej. Rozumiem, że w trakcie poznawania historii, a przede wszystkim przy jej rozwiązaniu mogłabym powoli nabierać podejrzeń kto jest bardziej umoczony, ale zabrakło mi tej początkowej neutralności. Totalnie nie czułam czemu żołnierze byli przedstawieni w aż tak krzywym zwierciadle. Jeszcze rozumiem jedna czy dwie postaci, ale każdy? Z resztą im dalej tym policjanci wcale lepsi się nie okazali. Oczywiście, że nie liczę zawsze na sztampę z cyklu dobrzy pokonują złych, ale brakowało mi tutaj, choćby grama nawet nie o tyle dobroci, a normalności. Przyznaję, że tempo akcji tutaj było i samą książkę szybko się czyta, ale sensu to ja mało w tym widziałam. Zdarzyło mi się zaśmiać pod nosem z powodu dziwnych sytuacji tu występujących, a raczej nie takich emocji oczekuję po thrillerze. Zakończenie nie podniosło dla mnie niczego, a wręcz w niektórych aspektach jeszcze bardziej położyło mi tę historię. Zapowiadało się na coś innego i ciekawego, a wyszło dla mnie słabo.

"Jeśli żołnierz strzela, to nie jest mordercą, jest bohaterem". Strzelił, zanim pomyślał, źle oceniając okoliczności, zabił niewinnego człowieka. Teraz jest trup i jest problem, albo po prostu fatalne zdarzenie, jak mówią niektórzy. Sytuacja, którą terytorialsi najchętniej ukryliby przed światem. Policja nie zamierza im na to pozwolić, ale będzie miała bardzo mocno utrudnione zadanie. To historia ściśle skupiona na warstwie psychologicznej, która wywołuje w czytelniku wiele skrajnych emocji i to właśnie im chcę dziś oddać głos. Znam twórczość Autorki i bardzo cenię jej pióro, dlatego byłam przekonana, że wiem, czego mogę się spodziewać. Nie wiedziałam... Ktoś mnie nieźle wpuścił w maliny, choć tu zdecydowanie bardziej pasowałby las. Agnieszka Pietrzyk stworzyła historię brutalną, odważną, dosadną, pełną przerażającego zła i odzierającą czytelnika ze wszystkich złudzeń, w stosunku do służb mundurowych. Zarówno wojsko, jak i policja okazują się grupą ludzi, która jest pozbawiona elementarnych zasad moralnych, bazuje podczas swoich "działań operacyjnych" na szeregu praktyk absolutnie zabronionych, plamiąc tym samym honor polskiego munduru. Aby zachować dobre imię, nie cofną się przed niczym. Bez najmniejszego zawahania manipulują faktami, są sędziami we własnych sprawach, przy czym poziom ich arogancji jest naprawdę dużego kalibru, a wszystko to, ku chwale ojczyzny. Czy aby na pewno? To, co mnie bardzo uderza, to brak szacunku do obywatela, brak szacunku do siebie nawzajem, nazywanie siebie psami lub leśnymi ludzikami. Czy w związku z powyższym ludzi w mundurach należy się bać? Jako dziecko uważałam, że osoby, które noszą mundur, to ludzie pod względem moralnym absolutnie bez zarzutu. Myślałam, że dbają o nasze bezpieczeństwo, o spokój, zawsze stają w obronie słabszych, dbają o szeroką pojętą praworządność. Straciłam te różowe okulary w momencie, kiedy policjant powiedział mężowi mojej koleżanki:"Słuchaj, jak lejesz swoją starą, to lej tak, żeby przynajmniej śladów nie było, bo twoja matka ze skargą na komendę przylazła". Brawo wy! Dziś to, czego na przestrzeni lat jesteśmy świadkami, rodzi pytania, budzi wątpliwości i sprawia, że moje zaufanie do służb mundurowych jest dość mocno ograniczone, bo i postawa "stróżów prawa" pozostawia wiele do życzenia. Oczywiście, że jestem daleka od wsadzania wszystkich do jednego worka i nadal wierzę, że niektórzy wykonują swoją pracę z ogromnym zaangażowaniem i empatią. Znam takie osoby i po jednej, i po drugiej stronie, ale... Jedni z bohaterów tej historii to fanatycy żołnierskiej ideologii, ludzie, których umysł jest w stanie ciągłej wojny, osoby, które z całą pewnością, nigdy nie powinny dostać broni do ręki. "Oni chcą mieć takich jak ty, niemyślących, wykonujących wszystkie rozkazy i wierzących, że robią coś wielkiego. Radzę ci dobrze, uciekaj z obrony terytorialnej jak najszybciej". W policyjnych szeregach nie jest wcale lepiej. To książka, której recenzja musiała chwilę poczekać, abym mogła pozbierać myśli i wszystko sobie jakoś w głowie poukładać, ale to chyba niemożliwe. Ta mocno kontrowersyjna opowieść, zostawia mnie wstrząśniętą, zmieszaną, zniesmaczoną i ogromnie rozczarowaną postawą jej bohaterów. Znalazł się jednak i taki, który mnie ujął swoim zachowaniem. Czytając, przeklinałam tę obłudę i zakłamanie i uroniłam łzę nad niesprawiedliwością losu. Liczyłam na to, że w otoczeniu policjantów i żołnierzy będę czuć się bezpiecznie. Bardzo się pomyliłam. Ta książka mnie zaskoczyła, jest inna, jest odważna. Wzbudza wiele skrajnych emocji i z pewnością zostanie w mojej pamięci na długo. Zakończenie, w mojej ocenie daje szansę na kontynuację. Liczę na to bardzo. W zasadzie nie wyobrażam sobie innego scenariusza. "Prawda nie ucieknie, musi jedynie poczekać na swój czas". Mam nadzieję, że dokładnie tak właśnie będzie i sprawiedliwości stanie się zadość, choć pewnych strat nikt ani nic nie wynagrodzi. Czy ta fikcja literacka odbiega tak bardzo od prawdy? Oceńcie sami. Myślę, że ta historia bardzo podzieli czytelników, ale ja należę do tej grupy, która jest na: TAK. ZDECYDOWANIE!

”𝐶𝑎ł𝑎 𝑝𝑟𝑎𝑤𝑑𝑎 𝑖 𝑡𝑟𝑜𝑐ℎ𝑒̨ 𝑓𝑖𝑘𝑐𝑗𝑖 𝑜 𝑙𝑢𝑑𝑧𝑖𝑎𝑐ℎ, 𝑘𝑡𝑜́𝑟𝑦𝑚 𝑑𝑎𝑛𝑜 𝑏𝑟𝑜𝑛́ 𝑑𝑜 𝑟𝑒̨𝑘𝑖.” – tymi słowami rozpoczyna się książka „Terytorium”, która miała swoją premierę 25.01.2023 roku. Młody kapral Derkacz podczas ćwiczeń, przeprowadzanych w przygranicznym lesie, oddaje śmiertelny strzał w kierunku cywila. Żołnierze nie ułatwiają pracy policji, która szybko pojawia się na miejscu zdarzenia. Okazuje się, że służby mundurowe mogą mieć rozbieżne cele. Poza tym nie wiadomo kim jest tajemnicza towarzyszka denata, która manipuluje wszystkimi zaangażowanymi w śledztwo i prowadzi jakąś przedziwną grę. „Terytorium” to zaskakujący thriller, w którym od początku czytelnik wie, kto jest mordercą, jednak tożsamość zamordowanego pozostaje tajemnicą. Zagadkę próbują rozwikłać zarówno policjanci jak i żołnierze Wojskowej Obrony Terytorialnej. Tylko czy mundurowym faktycznie zależy na rozwiązaniu sprawy? Ponieważ ta książka to jedno wielkie zaskoczenie, to również i fakt, że znamy mordercę może okazać się jedynie fałszywą przesłanką, albo i nie... W tej książce jest tyle zwrotów akcji i nieoczywistości, że generalnie wszystko mogło nam się początkowo tylko wydawać. Czy kapral Derkacz naprawdę źle ocenił sytuację, czy może w całej tej sprawie jest jakieś drugie dno? Czy mundurowi to zaciekli wrogowie czy jednak przyjaciele? Czy możemy ufać ludziom w mundurach, którzy z założenia mają nas chronić? Kogo będziemy bardziej darzyć sympatią i komu kibicować? Dlaczego wojskowi i policjanci nie szukają ścieżki porozumienia? Kto w tym układzie okaże się silniejszy? Pytania mnożą się i mnożą, a autorka nie pomija żadnego rozpoczętego wątku. Kto wygra wojnę o terytorium? Swoją drogą tytuł książki jest genialny, gdyż kojarzy się zarówno z Wojskiem Obrony Terytorialnej, obszarem przygranicznym, w którym ścierają się zasięgi i możliwości działania służb mundurowych, ale przede wszystkim z miejscem, w którym toczy się walka o wpływy. Zakończenie wyjątkowo mnie zaskoczyło, jak zresztą cała książka. Nie spodziewałam się tak skrajnie innej, napisanej totalnie poza schematami treści, której nie da się jednoznacznie zakwalifikować. Autorka oszałamia nie tylko konwencją, bo tu nie ma dobrego i złego gliny, tu każdy wojskowy i policjant ma swoje ukryte cele i działa w wąsko pojętym własnym interesie, ale też autorka nie dopieszcza czytelnika według jego oczekiwań i jasno daje znać, że nic nie jest takie jakie być powinno, nic nie jest jednoznacznie białe i czarne, natomiast odcieni szarości jest więcej niż komukolwiek mogłoby się wydawać. Powieść Agnieszki Pietrzyk wyróżnia się świetnym stylem, rewelacyjnym pomysłem i dbałością o szczegóły. „Terytorium” daleko jest do typowego thrillera, pomimo, że został napisany w sposób, który wciąga i trudno się od książki oderwać. W trakcie czytania czytelnika trawi nie tylko ciekawość, ale również masa różnych emocji od satysfakcji do frustracji. Przeczytałam wiele kryminałów i thrillerów. Rzadko potrafi mnie coś tak zaskoczyć i zaintrygować. Zakończenie totalnie wbiło mnie w fotel i pozostawiło po sobie pewien stopień oburzenia i niedosytu. Pani Agnieszko jak można takie rzeczy robić czytelnikom? Nie dało się jakoś łagodniej? 😉 Chętnie przeczytałabym kontynuację, bo niby mamy tu zamkniętą historię, a jednak… Autorka zrobiła czytelnikom taką jazdę bez trzymanki, że w moim odczuciu zobowiązuje to do jakiegoś ciągu dalszego, do ostatecznego rozliczenia tej mocnej opowieści. A w tym wszystkim najbardziej paraliżujące, przerażające i smutne jest to, że ta historia wydaje się być nad wyraz realna.

“Terytorium” to jedna z najodważniejszych sensacyjnych kreacji literackich ostatnich lat. Kontrowersyjna, bulwersująca i pozbawiająca nieskazitelnych wizerunków tych, o których służbie, niemal zawsze, czytamy w samych superlatywach. Trzeba dużej odwagi, aby stanąć naprzeciw czytelnika i opowiadaną historią potrząsnąć nim za ramiona. Stróże prawa i granic są takimi samymi ludźmi, jak wszyscy - narażonymi na chciwość, konflikt, uprzedzenia i sprzeniewierzenie fundamentalnym wartościom - zdaje się mówić w “Terytorium” Agnieszka Pietrzyk. Autorka zabrała mnie na poligon ludzkich doświadczeń i postawiła na środku placu, niczym zawodowego mediatora. Otoczyły mnie dwa wrogie obozy, które z definicji powinny współpracować, a w rzeczywistości okazały się być socjologicznym studium konfliktu. Wojsko i policja. Terytorialsi i lokalni stróże prawa. Zacietrzewieni, wulgarni, agresywni i ziejący do siebie nienawiścią. Śmierć cywila z rąk żołnierza Wojsk Obrony Terytorialnej uruchomiła patologiczne mechanizmy - kryjemy swoich, tuszujemy sprawę i zamiatamy wszystko co niewygodne pod dywan, utkany z zakrwawionych i poplamionych mundurów. W jednym z rozdziałów padają słowa, że "armia potrzebowała żołnierzy niezdrowo odważnych i niekiedy bezczelnych". Agnieszka Pietrzyk stawia tym samym tezę, że sam proces rekrutacji do służb mundurowych częstokroć opiera się na złych założeniach. “Czy oni wszyscy przeszli rzetelne testy psychologiczne? Czy ktokolwiek ich badał?” - pyta pisarka na kartach powieści. Ja z kolei zastanawiam się, czy takie podejście nie generuje tzw. samospełniającej się przepowiedni - przychodzą do nas tacy ludzie, jakich przyciągamy demonstrowanym wizerunkiem. Losy bohaterów “Terytorium” odkrywają mechanizmy indoktrynacji w służbach mundurowych, pokazują jak wielką siłą jest ideologia, która złamie nawet najtwardszy kręgosłup. To ona bowiem kształtuje młodego rekruta, definiuje mu świat, wartości, a przede wszystkim cele i metody ich osiągania. Mundur zmienia człowieka, jednak nie zawsze na dobre. Książkę Pietrzyk czyta się w dwóch płaszczyznach - fabularnej i refleksyjnej. W tej pierwszej możecie liczyć na porywającą narrację, krótkie rozdziały, idealnie przenikające się perspektywy i ciągłą akcję - jednym słowem prędzej dostaniecie odleżyn, niż odłożycie powieść. Jednak o wartości “Terytorium” decyduje w moim przekonaniu ta druga strona. Z tyłu głowy rodzą Ci się pytania, mnożą wątpliwości, a oczy jakby szerzej otwierają. Patrzysz na pustą ścianę, a tu nagle ktoś kreśli nań słowa: wrogość, rywalizacja, przekupstwo, zaufanie, konflikt, korupcja, manipulacja, empatia i na samym końcu to najważniejsze słowo klucz - bezkarność. Przechodzą Cię dreszcze, słowa ze ściany znikają, a na ich miejsce pojawia się myśl - już rozumiem. "Wyglądało na to, że wojskowi mają genetycznie wpisany konflikt z ludźmi w innych mundurach. Zwykle są to mundury obcej armii, ale skoro takich nie ma pod ręką, to zawsze może być mundur polski, ale noszony przez inną służbę" - pisze Agnieszka Pietrzyk. Przeczytaj historię o konflikcie, który wymknął się spod kontroli. Zrozum, że ludzkiej natury i jej ułomności nie ukryje się pod żadnym mundurem. Zastanów się, jakie jest Twoje zaufanie do tych, którzy stoją na straży Twojego bezpieczeństwa. Miej oko na “Terytorium”.