1. Zwłoki w rzece

Uliczki Eume spowijała mgła, gęsta jak śmietana, przesycona smrodem tego wszystkiego, co fermentowało w rynsztokach. Wysiadając z dorożki, kapitan straży miejskiej Lybius Zander zatrząsł się z zimna. Szczelniej owinął się peleryną i z irytacją pomyślał o jajecznicy z cebulą, przyrumienioną przez gospodynię dokładnie tak, jak trzeba, której nie dane mu było dojeść w spokoju.

Z mgły doleciał plusk wioseł. Po chwili w szarości zamajaczyła barka, sunąca ociężale w górę rzeki. Zander zapłacił dorożkarzowi i skierował się w stronę przystani.

Z daleka usłyszał odgłosy chlapaniny oraz gniewne okrzyki. Dwaj odmieńcy w łachmanach, pewnie robotnicy z pobliskich magazynów, zanurzeni po pierś w burej wodzie, usiłowali wydobyć zwłoki spod pomostu. Trzeci, stary i zgarbiony, z nochalem niczym wiszący kawał ciasta, stał na nabrzeżu i wymyślał im od durniów. Obserwujący akcję sierżant Subbel zamachał ręką, widząc zwierzchnika. Minę miał ponurą.

– Następna? – zagadnął kapitan.

– Na to wygląda. Nurt ją tu przyniósł. Utknęła między palami.

Z dołu dobiegł głośny chlupot i przekleństwa. Jeden z odmieńców wgramolił się na pomost, przykląkł nad krawędzią i zaczął ciągnąć w górę linę, którą obwiązali zwłoki, podtrzymywane teraz za nogi przez drugiego robotnika. Po chwili ociekające wodą ciało wylądowało na deskach. Widok był, oględnie mówiąc, przykry.

– Czwarta – mruknął sierżant.

Ciastonosy odmieniec splunął do rzeki.

– Czwarta – potwierdził Zander. – Przykryjcie ją czymś, zanim zlezą się tu gapie.

* * *

Wypełniona siną, świecącą mazią lampa – do dziwactw Beinekego należało to, że nie tolerował w prosektorium otwartego ognia, twierdząc, że ów przywabia duchy zmarłych – rzucała zimny, nienaturalny blask na mury.

Lekarz bez pośpiechu skropił dwie lniane szmatki olejkiem kamforowym. Wręczył po jednej Zanderowi i sierżantowi. Na nim trupi odór zdawał się nie robić wrażenia.

– Mogła spędzić tydzień w wodzie, na moje oko – oznajmił. Uniósł dłoń zmarłej, pokazał palce, z których skóra zwisała jak biaława, luźna rękawiczka.

– Jasnowłosa – stwierdził ponuro Subbel, patrząc na szare, zlepione strąki. Jeden warkocz rozwinął się i rozplótł, drugi niewiadomym sposobem ocalał, wciąż jeszcze zwinięty w obwarzanek i podpięty spinkami. – Reszta też wygląda znajomo.

Trup miał gardło poderżnięte tak, że widać było tchawicę, a w miejscu twarzy widniała makabryczna maska odsłonię- tych mięśni, z wyszczerzonymi zębami i dziurą zamiast nosa.

– Tym razem wyłupił oczy – zauważył Zander.

– Rozpruł też brzuch, bardzo ostrym nożem lub skalpelem. – Lekarz ściągnął prześcieradło, odkrywając ciało aż do kolan. Smród rozkładu uderzył w nich ze zdwojoną siłą. Sierżant skrzywił się i przełknął ślinę. Olejek kamforowy niewiele pomagał. – Wyciął wątrobę, trzustkę i część jelit. Po mojemu, panowie, bawił się jak dziecko grzebiące patykiem w zdechłym szczurze.

– Urocze – mruknął kapitan. – Co jeszcze?

– Była prostytutką, jak wszystkie poprzednie. Ma tatuaż. – Beineke wskazał kwiat o sześciu płatkach, wykłuty czerwoną farbą na sinym, pokrytym plamami ramieniu. – A w kroczu krosty od brzydkiej choroby.

Zander obszedł stół, krytycznie przyglądając się zwłokom. Dziewczyna była drobniutka, co rzucało się w oczy mimo obrzęku tkanek. Wąskie biodra, biust ledwie zaznaczony.

– Jak szacujesz jej wiek? – spytał.

– Naście lat po mojemu. Ale głowy bym za to nie dał, może mieć i dwadzieścia pięć. Jest taka mała i chuda, że ciężko powiedzieć.

– Stare blizny, inne znaki szczególne?

– Miała przekłute uszy. – Beineke powiedział to cierpkim tonem. – Polecam przyjrzenie im się bliżej, bo to pouczający widok. Rozdarte małżowiny. Ktoś przywłaszczył sobie kolczyki. Może przed tym, jak ciało wyłowiono z rzeki, a może już po.

Zander uznał, że widział wystarczająco dużo. Gestem nakazał lekarzowi przykryć trupa, po czym wyjął tabliczkę oraz rysik, żeby zanotować najważniejsze szczegóły.

– Młoda, chudziutka, długie jasne włosy, tatuaż prostytutki, chora na brzydką chorobę. Wzrost… Zmierzyłeś ją, Beineke?

– Cztery stopy i dziesięć cali.

– Cztery stopy i dziesięć cali wzrostu… I kolczyki. – Przygryzł koniec rysika. – Trzeba będzie się rozpytać na ulicach, Subbel. Wyślesz ludzi. Bulwar, tawerny, burdele, zaułki za wię- zieniem.

Lekarz wyjął z zanadrza piersiówkę i napił się z posępną miną. Zaproponował trunek strażnikom, ale podziękowali. Beineke zwykł pędzić własną jałowcówkę o nader specyficznej kompozycji smakowo-zapachowej. Postronni, nawet przyzwyczajeni do bardzo różnych napitków, raz skosztowawszy, zwykle nie ważyli się jej spróbować po raz drugi.

– Czy Elita nie powinna się zainteresować tą sprawą? – zagadnął. – Cztery trupy w ciągu miesiąca…

– Nie mają powodu, żeby się interesować, dopóki morderstwa nie zaburzają Ekwilibrium – odrzekł ponuro Zander. – Tak mi raczyła rzec sama Opiekunka Miasta.

– Ekwilibrium! – Beineke łyknął znowu, zakaszlał. – To by brzmiało jak kiepski żart…

– Gdyby nie było prawdą. – Kapitan popatrzył na stopy wystające spod prześcieradła. Na końcu języka miał jeszcze jeden komentarz, ale nie odważył się go wyrzec na głos. W mieście rządzonym przez srebrnych magów niejednemu już przyszło odpokutować za słowa wypowiedziane w zasięgu niewłaściwych uszu.

* * *

Burmistrz Sibius Lorck wydawał się oszołomiony i przytłoczony sytuacją. Zander poczuł cień współczucia dla tego opasłego mężczyzny o wodnistych, zmęczonych oczach. Lorck świetnie znał się na niuansach administracji i finansów, ale w obliczu tajemniczych morderstw ewidentnie czuł się zupełnie bezradny.

Jego sekretarz Gilmert miał minę, jakby bolał go ząb. Doradca burmistrza, uczony doktor prawa Julius Ruge, kwaśno kontemplował zawartość srebrnej patery pośrodku długiego stołu, jakby leżały na niej nie imbirowe ciasteczka, tylko na przykład zdechła żaba.

– To skandal, że dostojna Akhania odmawia zaangażowania się w śledztwo – powtórzył bodaj po raz dziesiąty. Debatowali od godziny i Zander zaczynał mieć wrażenie, że kręcą się jak pies za własnym ogonem. – Skoro zostało stwierdzone ponad wszelką wątpliwość, że wszystkie morderstwa popełniono w dniach, kiedy Zmrocza była mało podatna na zakłócenia, nie wygląda to na zbieg okoliczności. Czy zwykli śmiertelnicy znają się na takich rzeczach, pytam? Raz czy drugi można mieć szczęście, ale cztery razy? A morderca, który wyczuwa stan Ekwilibrium bądź też posiada globus astralny, lunetę do obserwacji nieba, tabele astronomiczne i pergaminy instruujące, jak dokonywać kalkulacji… na jedno wychodzi… – Ruge napotkał zdziwione spojrzenie burmistrza i chrząknął, jakby zląkł się, że zaraz zostanie zapytany, skąd tyle wie na niebezpieczny temat. – Dziwię się, że Opiekunka Miasta bagatelizuje tę kwestię – zakończył cokolwiek niezręcznie.

– No cóż, ona ma w tej kwestii głos decydujący – stwierdził chłodno Zander. – Nie pozostaje nam nic innego, jak przyjąć to do wiadomości.

– Musicie rozwiązać tę sprawę, kapitanie – rzucił ochryple Lorck. – Rada miasta daje wam wolną rękę. Otrzymacie środki…

– Uczynię wszystko, co w mojej mocy – zapewnił Zander, starając się ukryć rezygnację. Straż miejska była od patrolowania ulic i tawern, od pilnowania bram miejskich i porządku na targowiskach, łapania złodziei, wlepiania grzywien nieuczciwym handlarzom i karczmarzom, przetrzymywania w areszcie dłużników. Nie od ścigania cieni. – Rzecz w tym, że bez wsparcia Elity nie będzie łatwo, niezależnie od środków oraz liczby ludzi zaangażowanych w śledztwo. Nie mamy żadnego punktu zaczepienia. Żadnego – podkreślił.

– Jakkolwiek wątek Ekwilibrium jest, przyznaję, dziwny i niepokojący, Opiekunka Miasta zapewnia, że morderca jest człowiekiem – przypomniał burmistrz. – Zwykłym człowiekiem. Nie czarnym magiem ani…

– Wierzę, że skoro jej dostojność tak mówi, należy ufać jej autorytetowi i doświadczeniu. – Kapitan z opóźnieniem zdał sobie sprawę, że te słowa mogły zabrzmieć ironicznie. Mimo woli spojrzał na Gilmerta notującego przebieg narady. Trudno. Nie pierwszy raz Lybius Zander powiedział coś, co mogłoby zostać przekazane dalej przez nieżyczliwe języki, lecz Opiekunka Miasta, srebrna magini Akhania ar Vithanare, jeszcze nie zdecydowała, że należy go odwołać ze stanowiska i zastąpić kimś, kto okazywałby Elicie więcej poszanowania. – Lecz to nam w żaden sposób nie ułatwia sprawy. Nie wiemy nawet, jak się nazywały ofiary, bo nie raczył się zgłosić nikt, kto umiałby je zidentyfikować.

– Jedno wiadomo na pewno, wszystkie były prostytutkami, zarejestrowanymi, z tatuażem – stwierdził trzeźwo Beineke. – Oto wasz punkt zaczepienia, Lybiusie. Macie swoje oczy i uszy w tym światku, prędzej czy później na coś traficie.