Taśmy rodzinne (okładka miękka)

Pierwsze, na co zwróciłam uwagę, to okładka. Ale nie tylko sentyment spowodował, że sięgnęłam po tę książkę. Dzieciństwo głównego bohatera to głęboko skrywana pod płaszczem szczęśliwości trauma. Tu nie ma nic oczywistego, nic, co może być dane raz na zawsze. Dostajesz kłębek poplątanych nici, które wspólnie, Ty i bohater książki, staracie się rozplątać. Ta historia ma w sobie coś, co nie pozwala tak po prostu przerwać lektury.

Bardzo przyjemna książka, napisana lekkim językiem :).

Super książka, bardzo wciągająca i napisana prostym językiem. Polecam

Gorąco polecam ! Super debiut młodego pisarza.

Marcin Małys chciał zostać artystą. Początkowo dobrze mu szło, jego cykl filmów zatytułowanych "Taśmy Rodzinne" zyskał uznanie krytyków i dawał nadzieję na wielką karierę. Jednak tworząc "Taśmy" Marcin poszedł o krok za daleko, w efekcie rodzina od roku nie utrzymuje z nim kontaktu. Pewnego dnia do jego rąk trafia pismo o wykreśleniu go z testamentu. Przepada okrągła suma, z której miał zamiar pokryć beztrosko zaciągnięte długi na 63 000 zł. Nie mając stałej pracy, a w portfelu niewiele ponad stówkę, Marcin pakuje swój niewielki dobytek i rusza do rodzinnego domu by walczyć o to, co mu się jego zdaniem należy. Ta książka przyciągała moją uwagę już od najwcześniejszych zapowiedzi. Miałam nadzieję na kolejny obiecujący polski debiut, a do tego okładka przypomniała mi dzieciństwo, gdy nagrywałam bajki na kasetach VHS i potem oglądałam w kółko, aż poznałam je na pamięć. No i opowieść wydawała się ciekawa i bardzo życiowa. Wszystko w tej książce mnie intrygowało, dlatego nie zastanawiałam się długo gdy otrzymałam propozycję jej zrecenzowania. Dziś jestem już jakiś czas po lekturze, przemyślenia zdążyły mi się w głowie sensownie poukładać a emocje opaść. Dlatego z całą odpowiedzialnością mogę stwierdzić, że sezon na świetne debiuty trwa, a Pan Marcisz ma przed sobą wspaniałą karierę. Na początek jednak słowo krytyki. Znowu czuję się oszukana. Z oficjalnego opisu wynika, że będzie to opowieść o odbudowywaniu relacji rodzinnych zepsutych tajemniczymi taśmami. I to jest pierwszy błąd. Bo tej opowieści jest może łącznie z 15 stron. Reszta to opowieść o tym, co doprowadziło do całej tej sytuacji. Błąd drugi to nazwanie tej książki "przezabawną historią". Jak słyszę takie sformułowanie to przychodzi mi na myśl coś w stylu "Dziennika Bridget Jones" albo opowieści ze Świata Dysku. Spodziewam się, że będę parskać ze śmiechu co kilka zdań. Tymczasem w rzeczywistości dostaliśmy kilka zaledwie zabawnych sformułowań, a przez znakomitą większość książki ani trochę nie było mi do śmiechu. Naprawdę nie rozumiem po co w ten sposób oszukiwać potencjalnego czytelnika. Skoro to mamy już wyjaśnione, przejdźmy do książki. Bardzo dobrej książki. Podczas lektury uparcie nasuwały mi się porównania do twórczości Jakuba Małeckiego - obaj panowie podobnie operują piórem i podobnie prowadzą swoje historie. A że dzieła Pana Małeckiego wielbię, to już chyba wszyscy wiedzą. Jak już mówiłam, mamy tutaj kilka zabawnych scen, jednak w większości powieść przedstawia życie dokładnie takie, jakim jest. A często jest trudne. Często rządzi nim pieniądz i choć prawdą jest, że pieniądze szczęścia nie dają, to jednak nie da się bez nich żyć. No i zawsze lepiej być nieszczęśliwym w Lamborghini niż w tramwaju. Być może jest to też opowieść o tym, że z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciu. A może nie. Ocenicie sami. W książce skupiamy się głównie na dwóch bohaterach - Marcinie i jego ojcu. Trudno powiedzieć który z nich tak naprawdę jest głównym bohaterem tej opowieści. W obu przypadkach mamy okazję dokładnie prześledzić wydarzenia, które doprowadziły do ukształtowania ich charakterów i to naprawdę niesamowita sprawa. Ja zdecydowanie wolałam czytać fragmenty z perspektywy Marcina, i to jego polubiłam o wiele bardziej. Lepiej też rozumiem problemy z jakimi boryka się Marcin właśnie. Aczkolwiek muszę przyznać, że historia jego ojca jest ciekawsza - przynajmniej dla mnie. Być może osoby urodzone już w XXI wieku uznają ją za nudną i dziwną, ale ja choć samego PRLu liznęłam ledwie miesiąc, to bardzo dobrze pamiętam jego ostatnie podrygi z lat 90-tych, patrzę więc na tę opowieść nieco inaczej. Co nie zmienia faktu, że nie lubię ojca Marcina i już. Nie ma w tej opowieści jakiejś szaleńczej akcji, ale trzeba przyznać, że cały czas coś się dzieje. Wydarzenia przeplatane są z refleksjami bohaterów, bardzo często pachnącymi lekką ironią lub wręcz jawnym sarkazmem. Miejscami można się trochę pogubić, bo chronologia tutaj rządzi się własnymi prawami, jednak nie jest to zbyt uciążliwe. I chociaż brzmi to jak jeden wielki chaos, to zaskakująco dobrze zdaje egzamin. Naprawdę jako żywo stawał mi przed oczami Pan Małecki. Nie jestem pewna czy potrafię nazwać to coś, co mi się w takim stylu pisania podoba, ale w przypadku obu panów robi to na mnie ogromne wrażenie. Aż chciało mi się po tą książkę ponownie sięgać, ilekroć musiałam na jakiś czas przerwać lekturę. No i ten wspaniały bonus w postaci pięknych rysunków - palce lizać. Panie Macieju, gratuluję powieści i dziękuję za wspaniałe przeżycie, jakim była dla mnie jej lektura. Aż się serducho człowiekowi cieszy jak pomyśli ilu mamy młodych, zdolnych, rodzimych pisarzy, którzy w następnych latach będą nas rozpieszczać takimi książkami. Oczywiście nie wszystko jest perfekcyjne, ale w mało którym debiucie takie jest. Ja jestem bardzo na tak i już nie mogę się doczekać kolejnych powieści Pana Marcisza - jeśli do swojego talentu doda nieco doświadczenia i śmiałości, może wyjść z tego coś fantastycznego. Polecam!

Na początek słowo do potencjalnych czytelników – co wynika z częstego podkreślania w recenzjach tej powieści dotyczących, że to debiut, a te trzeba traktować z rezerwą – nie lękajcie się debiutów! One bardzo często bywają najlepszym dziełem autora. Poza tym nie ma znaczenia, czy rzecz jakąś sklecił stary wyjadacz, czy debiutant. Ważne, że czytelnik ma z tego satysfakcję i jest to kawał dobrej literatury. W przypadku „Taśm rodzinnych” orzeknę z miejsca, że dawno nie zdarzyło mi się przeczytać książki ponad trzystustronicowej w zasadzie jednym tchem, bo coś tam po drodze w brnięciu do końca zjadałem. A było to brnięcie nasycone emocjami, bo też i powieść Marcisza jest pełna emocji i – mam wrażenie – z nie mniejszymi emocjami pisarzowi towarzyszącymi kompilowana. Czasy obrazowane przez większą część powieści mojemu pokoleniu są doskonale znane. Zatem jest to to też rodzaj sentymentalnego powrotu do przeszłości - na szczęście wspomnieniami, no i ta symbolizująca ducha tamtych czasów okładka! – lat dziewięćdziesiątych, kiedy zachłyśnięci wolnością wiele zyskiwaliśmy (nieliczni i nieco obrotniejsi), lecz i wiele, jeśli nie jeszcze więcej traciliśmy (zdezorientowani i nierozumiejący ducha nowej epoki). Maciej Marcisz przedstawia tych pierwszych na przykładzie losu Jana Małysa, aczkolwiek pośrednio też tych drugich, wszak Jan nie zawsze był bogaty i też nie wszyscy z jego środowiska w nowych realiach tak dobrze sobie poradzili. Jednak przykład Jana Małysa jest też dowodem na to, że nie zawsze fortuna kołem się toczy, nie jest czymś danym raz na zawsze, a także jak degenerującym rodzinę w sensie wychowawczym może być pieniądz – jego nadmiar – bezmyślnie używany. Tego degenerującego niekiedy wpływu doświadczają jego dzieci, zwłaszcza Marcin Małys, który jako dziecko i młodzieniec doświadczający tylko dostatku, sam będąc dorosłym nie bardzo wie, co ze swoim życiem począć, jak samemu sobie dostatek zapewnić. Niezwykle sugestywnie pokazuje Marcisz, jak krótka jest droga od bogactwa do niedostatku, biedy, długów, oraz co się po drodze z człowiekiem może dziać. Nie chcę streszczać powieści, bo odebrałbym czytelnikom przyjemność obcowania z lekturą. Lekturą tematycznie trudną, momentami bolesną (rozkład rodziny z powodu pieniądza w fatalnym świetle stawia przecież kondycję etyczną takiej familii), poruszającą tak drażliwe wątki jak zmaganie się z przemocą domową (zjawisko w pewnym sensie dziedziczone) i odkrywaną stopniowo seksualnością, nie zawsze akceptowaną przez najbliższe otoczenie, co w konsekwencji skutkuje nieradzeniem sobie z uczuciami (wątek z Łukaszem) i – pośrednio – wpływa na relacje ze światem. Reasumując, napisał Maciej Marcisz powieść znakomitą, przemyślaną i przepracowaną, wielowątkową (w pewnym sensie historyczną, choćby odwołując się do losów babci Jadzi), przy tym dynamicznym, barwnym językiem skrojoną, z mnóstwem „smacznych”metafor, a to zawsze da się lubić. Niezaprzeczalnym walorem prozy Marcisza jest to, że nie wszystko tu jest podane na zasadzie „kawa na ławę” - niczym na tych leżakach z lat 90., dla których w książce też stosowne miejsce się znalazło – lecz pod grubą pierzyną gąszcza narracyjnego kryje się jeszcze wiele dla wyobraźni. Ale najważniejsze, że oto kolejny raz otrzymujemy, chociaż wciąż za rzadko, przykład literatury obyczajowej zdecydowanie – nareszcie i na szczęście! - odbiegającej od masy chłamu zapełniającego półki księgarń z tym szyldem, zatem szczególnie wartej polecenia. Co niniejszym czynię.

Prawdopodobnie nie sięgnęłabym po "Taśmy rodzinne", gdyby nie pozytywne opinie recenzentów, których zdanie podzielałam dotąd w przypadku innych tytułów. Czy jestem uprzedzona do debiutów? Może trochę. Każda książka nieznanego dotąd autora to pewne ryzyko - czego się spodziewać? Czy jest to autentycznie dobra historia, czy jedynie dobry opis z tyłu okładki? Wszelkie obawy związane z tą książką okazały się bezzasadne. Fantastyczna historia, spisana w iście magnetyczny sposób. Nie mogłam się oderwać od lektury i przeczytałam ją w niecałe dwa dni. "Taśmy rodzinne" sprawiły, że na pewno będę obserwować dalszą twórczość Macieja Marcisza. Jeśli postanowi napisać kolejną powieść, to sięgnę po nią w ciemno.

Skończyłem niedawno "Taśmy rodzinne" Macieja Marcisza i cóż to był za debiut! Naprawdę wspaniała opowieść. Autor, z niezwykłą lekkością i autentyzmem pokazuje codzienne życie, dosyć trudne, finansowo, dla głównego bohatera zestawia z historią rodzinny, bogaceniem się swojego ojca czy dzieciństwem w czasie transformacji w latach 90tych. Marcisz bardzo naturalnie pisze o pieniądzach, temacie bardzo trudnym dla Polaków. Przedstawia je dla każdego z bohaterów zupełnie inaczej, ale pokazuje niestety jak ważne są one w naszym życiu. To bardzo ciekawy debiut i na pewno warto zainteresować się tym pisarzem - czekam na kolejne powieści.

Po wielu pozytywnych recenzjach (m.in. lubianego przeze mnie Zwierza popkulturalnego) postanowiłam dać Maciejowi Marciszowi szansę. Udany debiut, w dodatku polskiego autora. Zachwyciła mnie niesamowita wręcz swoboda autora w pisaniu o rzeczach trudnych (oraz, mimo że nie powinno się oceniać książek po okładce, fantastyczny projekt okładki!). Warto sięgnąć!

Gdy przeczytałam, że Maciej Marcisz, młody trzydziestoletni pisarz stworzył poruszającą opowieść o toksycznych relacjach rodzinnych, pędzie za pieniędzmi i trudnych próbach radzenia sobie z dorosłością, poczułam lekkie niedowierzanie i przyznaję, że odrobinę nieufnie podeszłam do lektury "Taśm rodzinnych". Nieufność moja wynikała przede wszystkim z faktu, że jest to debiut literacki autora, a sam temat do błahych nie należy. Jednak ciekawość, jak Maciej Marcisz poradził sobie z tym wyzwaniem, była najsilniejszą ogarniającą mnie emocją i aby ją zaspokoić od razu zabrałam się za lekturę. Zaczęłam czytać "Taśmy rodzinne" i przepadłam bez reszty...... Marcin Małys to trzydziestoletni niespełniony, wciąż poszukujący swojej drogi artysta, który mając 63 tysiące długu z niecierpliwością czeka na spadek. Kiedy jednak ojciec postanawia go wydziedziczyć a spadek przekazać na cele dobroczynne, Marcin postanawia wrócić do swojej rodzinnej miejscowości i walczyć o to, co mu się według niego słusznie należy. Nie jest to niestety takie proste. Jego rodzina się rozpadła, z rodzeństwem nie rozmawiał od miesięcy, a matka pogrążyła się w depresji. Powodem tego braku relacji z najbliższymi jest pewien projekt stworzony przez Marcina, którego finałem są Taśmy rodzinne, sceny zmontowane z rodzinnych kaset wideo, na których zobaczyć można było szczęśliwą rodzinę i usłyszeć nagrany głos samego Marcina, który opowiadał o zupełnie odmiennej rodzinnej rzeczywistości. Szkieletem budującym całą konstrukcję powieści jest postać Jana Małysa, ojca Marcina, którego poznajemy gdy był chłopcem i wychowywał się w biednej, patologicznej rodzinie. To właśnie takie życie, pełne przemocy, wiecznego braku wszystkiego i alkoholu ukształtowało Jana, przyszłego biznesmena i jednego z najbogatszych ludzi w miasteczku. Dorastamy wraz z nim w czasach komuny i wchodzimy w dorosłość w czasach dzikiego kapitalizmu. Towarzyszymy mu kiedy jest na szczycie i wtedy kiedy traci wszystko. Życie Jana to wieczna pogoń za pieniądzem. Zatraca się w tym tak bardzo, iż nie widzi, że w miarę dorabiania się majątku, traci to co jest najważniejsze - traci rodzinę. Frustracja, stres i wieczne zmęczenie powoduje brak zrozumienia relacji rodzinnych. Także w oczach swoich najbliższych Jan nie jest ani mężem ani ojcem, tylko maszyną do zaspokajania finansowych potrzeb. Pieniądze i ich wydawanie są dla Małysów rzeczą tak normalną jak dla innych ludzi oddychanie. Jednak zakupy, otaczanie się luksusem czy natychmiastowe zaspokajanie swoich materialnych zachcianek, to tak naprawdę substytut miłości i ciepła rodzinnego, którego mimo całego bogactwa ojciec nie potrafił swoim najbliższym zapewnić. Bohaterowie są tacy, jak kształtuje ich ówczesna rzeczywistość. Jan w wiecznej pogoni za pieniądzem, Marcin czekający na to co mu się z racji urodzenia należy..................... Maciej Marcisz stworzył powieść bardzo dojrzałą, której głównym bohaterem jest pieniądz. To on napędza małego, a potem już dorosłego Jana do działania i to on ostatecznie zamknie ostatni rodzinny rozdział. Historia opowiedziana jest z dwóch perspektyw: ojca i syna. Życie Marcina poznajemy współcześnie, Jana w większości osadzone jest w latach 90. i 00. Przyglądając się ekonomicznej karierze Jana jesteśmy jednocześnie uczestnikami zmieniającej się gospodarczej rzeczywistości. Autor z niezwykłym wyczuciem zabiera nas w sentymentalną podróż w przeszłość, pokazując czasy ludzi "biorących sprawy w swoje ręce". Relacjonuje rodzinne życie dwóch pokoleń Małysów bez jakiegokolwiek ich oceniania i robi to naprawdę dobrze. Powieść czyta się doskonale. Maciej Marcisz pisze z niebywałą lekkością. Czasami jest poważnie a czasami zabawnie. Wydarzenia wplecione w historię nie przytłaczają, nie są także przekoloryzowane. "Taśmy rodzinne" to doskonałe studium upadku rodziny i relacji międzypokoleniowej, i to zarówno Jana z własnym ojcem, jak i później z własnymi dziećmi. To opowieść o wartościach, emocjach i toksycznej sile pieniądza............. To wielka sztuka napisać dobrą powieść obyczajową, a w mojej ocenie Maciejowi Marciszowi się to udało. Serdecznie polecam, bo to debiut jaki nie trafia się często...............................recenzja pochodzi z mojego bloga................wrotkaczyta.blogspot.com