Ostatnio coraz rzadziej czytam opisy książki - staram się dostarczać sobie jak najmniej informacji kiedy planuję jakąś zacząć. Przez to nie byłam na początku świadoma jej tematyki, która jest niezwykle zbliżona do Zbrodni i kary Fiodora Dostojewskiego. Pewnie czytając pierwsze dwieście stron (mój ebook liczył 1100) byłoby to wielką zachętą, lecz jednocześnie od początku porównywałbym oba dzieła - a nie jest to wskazane. Robiąc to sprawiamy, że nie patrzymy na tę historię w różnych perspektywach, tylko od razu porównujemy wnioski rosyjskiego pisarza i Donny Tartt. Książka opowiada o Richardzie Papen, który szuka sposobu na wydostanie się z Kaliforni i ucieczkę od swojego dość parszywego życia w domu rodzinnym. Tym sposobem trafia do Hampden College w Nowej Anglii. Sprzyja temu wiele zbiegów okoliczności i szczęśliwych zabiegów, które pozwalają mu dołączyć do elitarnej grupy Juliana. Ma więc on szansę zagłębić się w wiedzę o grece, łacinie oraz starożytnych kulturach. Jednak przede wszystkim w ten sposób zdobywa sposobność by dołączyć do grupy przyjaciół - Bunnego, Charlesa, Francisa, Henrego i Camille. I w tym też momencie wszystko się w jego życiu zmienia - sposób mówienia, ubierania czy postrzegania rzeczy. Kłamstwo staje się jego drugim życiem. Nowe towarzystwo na zawsze odciska piętno na jego życiu. Jednak jak już wiemy z opisu, przełomowym momentem w życiu bohaterów jest śmierć jednego z nich - Bunnego. Cała historia została opowiedziana z perspektywy właśnie Richarda, który w zręczny sposób opowiada nam swoje losy, jednocześnie zestawiając swoje obecne doświadczenia z wydarzeniami dziejącymi się w przeszłości. Pozwala nam dzięki temu poznać motywy działań, które postać zrozumiała dopiero mając szerszą perspektywę. Donna Tartt starała się w tej książce przeanalizować motywy zbrodni. Wnikliwie opisała jej aspekt psychologiczny. Podobnie jak Dostojewski próbowała przeanalizować pragnienie odkupienia i zrozumienia. Starała się ukazać co może kierować człowiekiem, kiedy decyduje się na ten drastyczny krok oraz jak to wpływa na jego późniejsze życie. Zdecydowanie najciekawszym aspektem tej książki, nie licząc kwestii psychologicznych zachodzących w życiu ludzi, jest cała otoczka życia studentów. Osobiście nie jestem pewna czy akcja rozgrywa się w latach 80’ czy 90’ (wydaje mi się, że nie było to nigdzie wspomniane, ale jeśli się mylę to dajcie mi znać!), jednak autorka nie boi się opisać ciemnych stron życia młodych ludzi, którzy stawiają swoje pierwsze kroki z dala od rodziców. Narkotyki, alkohol, częste imprezy czy bezuczuciowe podchodzenie do kontaktów seksualnych to codzienność. Ludzie w tym czasie dopiero odkrywają swoją tożsamość, dlatego też zbrodnia w tych warunkach jest niezwykle dramatycznym przeżyciem dla człowieka, który wymierza karę na drugim - tak naprawdę wymierzając ją przy okazji sobie. Wydaje mi się, że największą wadą (albo dla niektórych największa zaletą) będzie tutaj greka i nawiązania do klasycznych dzieł. Osobiście nie jestem wielką fanką starożytnych doktryn, więc niektóre dialogi i rozważania bohaterów mnie niezwykle nudziły. Sprawiały, że zastanawiałam się nad ich poczytalnością (co jest dość dziwne, gdyż ich motywy zbrodni całkowicie rozumiem). Podsumowując, Tajemna historia jest z pewnością dla wszystkich fanów Zbrodni i kary oraz ogólnych rozważań nad morderstwem i jego skutkami w życiu oprawców. Zapewnia nam ona wgląd w ludzką psychikę i postanawia poznać skutki w życiu różnych od siebie ludzi. Zadziwia też poszczególnymi relacjami pomiędzy głównymi bohaterami. Książka ta szokuje i nie pozwala nam przemilczeć trudnych kwestii.

"Jedna z najważniejszych pozycji powstałych w XX wieku" - serio??? Chyba nie nadaje się do przyswajania wielkopomnych dzieł, czas wrócić do "książek dla motłochu" :D Dla mnie "Tajemna historia", to ewidentny przejaw przerostu formy nad treścią. Grupa młodocianych dorosłych, rozpieszczonych bogaczy zabija ... to nie jest żaden spoiler, na samym początku jest wspomniany koniec, książka opisuje sposób dobrnięcia do niego. Zabijają, gdyż sobie ubzdurali jakieś górnolotne greckie, klasyczne korzenie swoich czynów ... raczej to bardziej grupa rozkapryszonych kretynów. Jeżeli autorka sądziła, że wplatając w to odwołania do dziwnych kwestii filozoficznych, wyniesie jej powieść na wyżyny przemyśleń, i jeżeli naprawdę to według niektórych osiągnęła, to ja już nie wiem ... to ja też mogę wymyślić jakiś czyn niegodny i dodać do niego stos psychologicznych bzdur, które to usprawiedliwiają.

Zacznę może od samej konstrukcji powieści i tego jak cudownie, wręcz kunsztownie Donna Tartt kontroluje, rozwija i koncypuje historię oraz jak rzeźbi charaktery. Spotkałxm się gdzieś z określeniem, iż czytanie tego było jak jedzenie twojej ulubionej potrawy poraz pierwszy. W przyszłości definitywnie do niej wrócę, aby poczuć każdy składnik osobno, dobitniej. Niemniej, Tartt podała nam nielada literacką ucztę. Wykwintną, jedną w swoim rodzaju, taką do której nieustannie będziesz wrać myślami. Bo jeżeli chodzi o mnie, to książka ta wsiąkła we mnie bez reszty, spijałxm z niej do cna. Donna w sposób dla nie nieopisyowalny nadawała kształt swoim postaciom. Bo jedną rzecz definitywnie należy sprostować: tutaj nie chodzi o morderstwo. Chodzi o winę, pokusę, odrzucenie barier, poddanie się ekstazie i wszystkim konsekwencją oddania się tym żądzom. Niczym bachtanki grupa młodych ludzi dopuściła się czynów, które odbiły piętno na ich życiach, na ich psychice. I chodzi tutaj o to jak wszyscy to piętno dźwigają, jak stopniowo ich kolana uginają się pod nimi. Relacje między bohaterami są skomplikowane, poplątanie i niejednoznaczne. Nie zostali swtorzeni "do lubienia" są aroganccy, uprzywilejowani o piekielnej i telinegcji. Momentami książkę musiałxm odłożyć, aby odsapnąć i pomyśleć. Tak właśnie pisze Donna Tartt, wszystkie emocje bohatera mimowolnie przelewają się na ciebie, od tak. Bez udziału woli. Brak beztroski, surowe wydarzenia i uczucia. Wątek filozoficzny, egystencjalny jest intensywny, nasycony i głęboki. Pokazuje jak domniemana "wolność" unicestwia i beznamiętnie zostawia za sobą trupy.

To historia grupy wyalienowanych studentów filologii klasycznej, którzy mordują swojego kolegę. Od początku zdajemy sobie sprawę z tego co się stało, kto to zrobił, ale poza tym nie wiemy nic. Wszystkie wydarzenia poznajemy z perspektywy Richarda, nowego ze studentów, który też nie o wszystkim wie. Chociaż fabuła jest dosyć szablonowa, to do końca byłam zaintrygowana i ciekawa dokąd zmierza ta historia. Nie jest zaskoczeniem, iż wątek kryminalny przewija się przez całą książkę, jednak dla mnie to relacje pomiędzy bohaterami stanowią jej oś. Małym minusem jest to, w jaki sposób autorka stworzyła postać profesora Morrowa. Jednak Donna Tartt dobrze (chociaż trochę stereotypowo) opisuje środowisko amerykańskich studentów, a atmosfera ciągłej imprezy jest tu stale obecna. Nie mogę nie wspomnieć o mnogości nawiązań do filozofii czy starożytności. Wiadomo, że te powiedziane wprost bez problemu znalazłam, jednak wiem, że jest też wiele tych ukrytych które gdybym tylko miała większą wiedzę w tym temacie, odkryłabym. Podsumowując to naprawdę świetna książka, chociaż sama nie nazwałabym jej jedną z najważniejszych powieści końca XX wieku. Nie mniej widzę, dlaczego jest ona tak ważna i po ponad trzydziestu latach nadal chętnie czytana. Więc jeżeli jeszcze jej nie znacie, to warto to zmienić. Ja zdecydowanie polecam jej lekturę!

Donna Tartt szybko stała się jednym z moich ulubionych autorów. Po raz pierwszy przeczytałem Szczygieł około rok temu i bardzo mi się podobało. Właśnie skończyłem czytać Tajemną historię i jeszcze bardziej jestem pod wrażeniem tej książki. Nie jestem uczonym i nie rozumiałem okazjonalnego dialogu napisanego po grecku lub łacinie, który jednak w żaden sposób nie odwraca uwagi od historii. Niektóre z nich można dowiedzieć się na podstawie kontekstu. Tartt ma niesamowitą zdolność do rozwijania swoich postaci w tak złożonych i interesujących ludzi, a pod koniec książki czułem, że znam ich na poziomie osobistym. Fabuła jest intrygująca i trzymająca w napięciu. Wszystko zachwyca. Oczywiście polecam.

Zdecydowanie jedna z najlepszych i najbardziej wciągających książek jaką kiedykolwiek przeczytałam. Bardzo mi się podoba, że można ją odbierać na różnych płaszczyznach - dosłownie, metaforycznie czy satyrycznie. Niesamowity, mroczny klimat, dużo czarnego humoru, refleksja na temat miejsca człowieka w świecie, konstrukcji społecznej jaką jest m.in moralność, pewnej ironii losu oraz problem młodych ludzi, usiłujących żyć wizją świata idealnego i utopijnego, który sobie dokładnie zaplanowali. Jak najbardziej polecam.

W tej prozie można się zatracić, co Donna Tartt robi w Tajemnej historii z czytelnikiem jest niesamowite. Słyszałam wiele dobrych rzeczy o tej książce, ale póki sama jej nie przeczytałam, nie doświadczyłam tego wspaniałego języka i stylu którym obdarza nas Donna Tartt. Jest to wyjątkowa powieść.

Książka jest niesamowicie wciągająca! Każdy szczegół doprecyzowany jest do perfekcji. Bez dwóch zdań, „Tajemna historia” to moje ulubione dzieło Donny Tartt.

Dawno nie czytałam tak dobrej książki. Klimatyczna, tajemnicza, skłaniająca do refleksji. Polecam.