Ta, która musi umrzeć (okładka miękka)

David Lagercrantz pokusił się na dokończenie cyklu napisanego przez legendę, jaką był Stig Larsson - co było ogromnym wyzwaniem. Odbiór czytelników jest bardzo różny od skrajnej negacji po akceptację. Ja podchodzę do tych powieści z dystansem, bowiem Larsson nikt nie zastąpi, miał swój oryginalny styl, który jest nie do podrobienia. Jednak muszę przyznać, że Lagercrantz pisze naprawdę nieźle i kontynuacja, którą stworzył daje się czytać i łączy się w całość, pomimo innego stylu pisania. Mikael i Lisbeth nadal żyją w jego powieściach,a ich losy toczą się dalej. Ta, która musi umrzeć to najnowsza powieść Davida Lagercrantza z cyklu Millenium. Po wypadkach z poprzedniego tomu, Lisbeth ukrywa się i planuje zemstę. Nie ma możliwości, aby po świecie chodziły dwie siostry, Lisbeth i jej siostra Kira... Jedna musi zginąć, aby druga mogła normalnie żyć. Są zacięte i żadna z nich nie odpuszcza, dzieciństwo zmieniło ich życie nieodwracalnie. Kiedy w Sztokholmie zostaje znaleziony martwy mężczyzna, w którego kieszeni znaleziono kartę z numerem telefonu Blomkvista. Siłą rzeczy sprawia trafia do niego, zaczyna się nią zajmować, jednak robi to niechętnie. Jest zmęczony, znużony pracą, brakuje mu Lisbeth i martwi się o nią. Nowy temat spawia, ze zawiera bliską znajomość z pewną dziennikarką, z którą udaje się do swego domku. Zbiera ślady, analizuje temat, a tropy prowadzą go do polityka Johanessa Farrella. Tymczasem Lisbeth planuje zemstę na siostrze jednak w finale rezygnuje, nie jest w stanei jej zabić. Tamta jednak jest bezwzględna i porywa Mikaela, aby dotrzeć do Lisbeth. Ich rozgrywka będzie brutalna i dla jednej z nich skończy się tragicznie... Przeczytałam Tą, która musi umrzeć z zaciekawieniem, jednak styl pisania Lagercrantza bardzo różni się od stylu Larssona i stwierdzam, że pomimo iż dobrze się ją czytało, to nie jest już to samo Millenium. Tak jak mówiłam stylu Larssona nie da się podrobić, jednak cenię Lagercrantza za jego pomysłowość i nadanie dalszego biegu losom Salander i Blomkvista. Podziwiam go też za odwagę podążania za legendą, jaką był Larsson. Jeśli lubicie Millenium, to finał tego tomu was mocno zaskoczy - polecam! https://markietanka-mojeksiazki.blogspot.com/2019/09/123-ta-ktora-musi-umrzec-david.html

Ocena 4 Szósta książka z sagi Millenium w porównaniu z poprzednimi częściami nie traci tempa. Akcja jest wartka, intryga interesująca, klimat serii podtrzymany. Mimo to jednak fabuła jest zupełnie inna niż dotąd. Wcześniej odkrywaliśmy makabryczną przeszłości Lisabeth. Tym razem pojawia się wprawdzie wątek „nienawiści” pomiędzy Lisabeth a jej siostrą Camillą ale główna zagadka leży zupełnie gdzie indziej. „Ta, która musiała umrzeć” to po prostu dobry kryminał. Przypadkowe zdarzenie prowadzi do dziennikarskiego śledztwa. Udział policji przynajmniej na początku jest śladowy. Uczestniczenie w śledztwie, podglądanie głównych bohaterów przy pracy – oczywiście przede wszystkim lekko zmęczonego i zblazowanego Michaela i raczej nieobecnej Lisabeth jest niezmiennie zajmujące. Wątki są wystarczająco poplątane aby w chwili nieuwagi się pogubić. Autorowi udało się wymyślić taki ciąg zdarzeń, który naprawdę zaskakuje, ponieważ co łączy bezdomnego w niebieskiej kurtce, szwedzkiego ministra obrony i nagłe załamanie pogody na Mt Everest. Jeśli nie możecie znaleźć rozwiązania, sprawdźcie. Poza tym odnajdujemy znów ciemną stronę ludzkiej natury, głębokie emocje i niepowstrzymane namiętności. Ciekawe są „nowości” – hejt w internecie czy brudne polityczne gierki. To co mnie zaskoczyło najbardziej to dosłownie dwa zdania, które pośrednio wskazują na to, że dzisiejszy Sztokholm, stolica jednego z najbogatszych państwa na świecie pełna jest bezdomnych. I jeszcze jedno. Zapomniałbym. Dotąd przewaga Michaela wynikała z intelektu. Teraz staje się bohaterem prawie na miarę 007. Prawdę mówiąc nie jest to wcielenie, które mnie urzekło.

Strasznie długo się rozkręca, kilka wątków kompletnie nie mających wiele wspólnego z główną narracją, trochę się zawiodłam.

Interesująca historia już od pierwszych stron, bardzo wciągająca i ciekawa.

O nie. Tego się nie spodziewałam. Jako ogromna fanka "Millennium" mam ciężko cokolwiek napisać o tej ostatniej części. Źle mi z tym. Jednak nie urzekła mnie ta książka. Blomkvist i Salander to mój ulubiony duet, ale w tej pozycji stracił na wartości. Było tak nijako, nie myślałam, że kiedykolwiek tym bohaterom zarzucę brak wyrazistości ale tak właśnie jest tym razem. Książka zaczyna się świetnie, mamy ciekawie zapowiadający się wątek kryminalny, nastawiamy się na ciekawą akcję i tak jest do czasu. Naprawę czytało mi sie to fajnie dopóki nie zrobiło się nudno i przewidywalnie. Nie powiem, że nie znalazłam plusów bo ogromnie podobała mi się walka sióstr, zapał Lizabeth z jakim starała się rozwiązać swoją sytuację rodzinną, ale o tutaj spodziewałam się czegoś innego. _ Muszę wam powiedzieć, że książka mi nie przypadła do gustu, ale to też nie znaczy, że jest zła. Czyta się ją nieźle, język jest prosty, a co najważniejsze cały czas coś się dzieje. Gdyby nie to, że autor zachwycił mnie poprzednimi częściami i mam porównanie to może książka by dostała u mnie wyższą ocenę. Można ją przeczytać spokojnie nie znając wcześniejszych, ponieważ to co czytelnik musi wiedzieć zostaje nam przypominane, dlatego łatwo sobie wszystko poukładać w głowie i zrozumieć. I może dla kogoś kto jeszcze nie czytał nic spod ręki autora, ta książka się dużo bardziej spodoba. Ja się zawiodłam. Ale mam nadzieje, że niesmak nie pozostanie na długo.

[mała dygresja] Z całym szacunkiem, ale nie należę do tych oburzonych osób, które z niesmakiem, a wręcz jawną wrogością, patrzą na Lagercrantza, który "śmiał tykać i kontynuować sagę Millennium". Odcinanie kuponu popularności serii? Nabijanie sobie czytelników za pomocą sławnego nazwiska kolegi? I myślicie, że Lagercrantz nie zdawał sobie sprawy, że i tak jest na przegranej pozycji, i tak wciąż będzie słyszał "to już nie jest to samo", "czytam tylko przez sentyment...". Sorry, ale ja gościa podziwiam, bo ja bym się na taką fuchę wypięła. [koniec małej dygresji] "Co nas nie zabije" było bardzo dobrym kryminałem i dobrą kontynuacją... I mimo mojej sympatii do autora nie mogę napisać tego samego w stosunku do "Tej, która musi umrzeć". Bo jest to przeciętny, co najwyżej dobry kryminał. Sztokholm. Centrum miasta. Wszystko wskazuje na to, że śmierć bezdomnego miała wyglądać na samobójstwo, a nim nie była. W kieszeni puchowej kurtki lekarka sądowa odnajduje wizytówkę Mikaela Blomkvista. Początkowo dziennikarz nie jest zainteresowany sprawą, nie kojarzy mężczyzny i jedyne czego pragnie to odpoczynek. Myślami wciąż jest z Lisbeth, która niespodziewanie uciekła z mieszkania i zaszyła się w nikomu nieznanym miejscu planując ostateczną konfrontację z siostrę Camilą. To właśnie tajemnicza śmierć bezdomnego mężczyzny oraz zemsta Salander na siostrze stanowią oś kryminalnej intrygi. O ile ta pierwsza mogłaby zaskoczyć, bo sięga polityki, układów, spisku na wyższym szczeblu władzy i bardzo intrygującej wyprawy na Mount Everest, o tyle planowanie zemsty i próba wdrożenia jej w życie przez Lisbeth sprowadza się do nawalanki rodem z kiepskiego filmu akcji... Niestety nie jest ani wiarygodna, ani pasjonująca. Szkoda, że sprawa, w którą wikła się Blomkwist także rozczarowuje. Powieść ratuje jedynie tło obyczajowe – już samo spotkanie z lubianymi bohaterami napawa optymizmem i pozwala przymknąć oko na niezbyt zajmujący i spektakularny wątek kryminalny... ale przecież mamy w reku kryminał, a nie "podboje miłosne Salander i Blomkvista"... Mimo, iż intryga do najznakomitszych nie należy, to akcja jest dynamiczna, cały czas coś się dzieje. Nie nudzimy się czytając "Tę, która musi umrzeć" ale i nie przeżywamy ekscytacji i palpitacji serducha. Całość napisana bardzo dobrym, lekki stylem – Lagercrantz już dawno pokazał, że pisać potrafi, ale w tym tomie, podobno zamykającym serie Millennium, pokazał także, że Lisbeth i Mikael już mu się solidnie znudzili... Fani serii z pewnością skuszą się na tę powieść. I słusznie – na kolana nie powali, ale usatysfakcjonuje – zwłaszcza wątkiem obyczajowym i perypetiami dwóch tak mocno lubianych bohaterów. https://tylkoskonczerozdzial.blogspot.com/2019/09/ta-ktora-musi-umrzec-david-lagercrantz.html

Jak zawsze pełna intryg na najwyższym światowym poziomie.

super dostawca

Chyba najgorsza część Millenium. Przeczytałam , ale akcja nie porywa. Ponieważ zakupiłam , to przeczytałam, ale nie polecam. Dziwne jak dla mnie były rozterki Lisbeth, jej brak czasu ( kilkakrotnie podkreslone) na odczytanie wiadomości od Mikaela itd, itp. Generalnie nuda. Dobrze, że to koniec.

Tych książek się nie czyta, je się pochłania! Tą i dwie poprzednie - jednym tchem!