Ta, która musi umrzeć (okładka miękka)

[mała dygresja] Z całym szacunkiem, ale nie należę do tych oburzonych osób, które z niesmakiem, a wręcz jawną wrogością, patrzą na Lagercrantza, który "śmiał tykać i kontynuować sagę Millennium". Odcinanie kuponu popularności serii? Nabijanie sobie czytelników za pomocą sławnego nazwiska kolegi? I myślicie, że Lagercrantz nie zdawał sobie sprawy, że i tak jest na przegranej pozycji, i tak wciąż będzie słyszał "to już nie jest to samo", "czytam tylko przez sentyment...". Sorry, ale ja gościa podziwiam, bo ja bym się na taką fuchę wypięła. [koniec małej dygresji] "Co nas nie zabije" było bardzo dobrym kryminałem i dobrą kontynuacją... I mimo mojej sympatii do autora nie mogę napisać tego samego w stosunku do "Tej, która musi umrzeć". Bo jest to przeciętny, co najwyżej dobry kryminał. Sztokholm. Centrum miasta. Wszystko wskazuje na to, że śmierć bezdomnego miała wyglądać na samobójstwo, a nim nie była. W kieszeni puchowej kurtki lekarka sądowa odnajduje wizytówkę Mikaela Blomkvista. Początkowo dziennikarz nie jest zainteresowany sprawą, nie kojarzy mężczyzny i jedyne czego pragnie to odpoczynek. Myślami wciąż jest z Lisbeth, która niespodziewanie uciekła z mieszkania i zaszyła się w nikomu nieznanym miejscu planując ostateczną konfrontację z siostrę Camilą. To właśnie tajemnicza śmierć bezdomnego mężczyzny oraz zemsta Salander na siostrze stanowią oś kryminalnej intrygi. O ile ta pierwsza mogłaby zaskoczyć, bo sięga polityki, układów, spisku na wyższym szczeblu władzy i bardzo intrygującej wyprawy na Mount Everest, o tyle planowanie zemsty i próba wdrożenia jej w życie przez Lisbeth sprowadza się do nawalanki rodem z kiepskiego filmu akcji... Niestety nie jest ani wiarygodna, ani pasjonująca. Szkoda, że sprawa, w którą wikła się Blomkwist także rozczarowuje. Powieść ratuje jedynie tło obyczajowe – już samo spotkanie z lubianymi bohaterami napawa optymizmem i pozwala przymknąć oko na niezbyt zajmujący i spektakularny wątek kryminalny... ale przecież mamy w reku kryminał, a nie "podboje miłosne Salander i Blomkvista"... Mimo, iż intryga do najznakomitszych nie należy, to akcja jest dynamiczna, cały czas coś się dzieje. Nie nudzimy się czytając "Tę, która musi umrzeć" ale i nie przeżywamy ekscytacji i palpitacji serducha. Całość napisana bardzo dobrym, lekki stylem – Lagercrantz już dawno pokazał, że pisać potrafi, ale w tym tomie, podobno zamykającym serie Millennium, pokazał także, że Lisbeth i Mikael już mu się solidnie znudzili... Fani serii z pewnością skuszą się na tę powieść. I słusznie – na kolana nie powali, ale usatysfakcjonuje – zwłaszcza wątkiem obyczajowym i perypetiami dwóch tak mocno lubianych bohaterów. https://tylkoskonczerozdzial.blogspot.com/2019/09/ta-ktora-musi-umrzec-david-lagercrantz.html

"Ta, która musi umrzeć" to szósty tom bestsellerowej sagi Millennium. Trzech pierwszych napisanych przez Stiega Larssona nikomu przedstawiać nie trzeba, mam nadzieję. Ja przepadłam w niej od pierwszego tomu, a duet Salander - Blomkvist jest jednym z moich ulubionych. Do dziś pamiętam emocje towarzyszące mi podczas lektury. Coś niesamowitego! Kontynuacja pisana przez Davida Lagercrantza od samego początku wzbudzała w czytelnikach wiele kontrowersji. Dla jednych to tylko odcinanie kuponów i korzystanie z pomysłu Larsonna, dla drugich solidnie napisany ciąg dalszy przygód Mikaela i Lisbeth. I właśnie do tej grupy należę ja. Dla mnie te książki są dobre, nie tak rewelacyjne jak te napisane przez Larssona, ale dobre. Tak też właśnie jest z "Tą, która musi umrzeć". Sztokholm. W centrum miasta odnalezione zostają zwłoki bezdomnego mężczyzny. Wszystko wskazuje na samobójstwo, jednak lekarka sądowa Fredrika Nyman postanawia bliżej przyjrzeć się denatowi. W kieszeni jego kurtki odnajduje wizytówkę Blomkvista i postanawia poprosić dziennikarza o pomóc w ustaleniu tożsamości mężczyzny. Ten początkowo niechętnie podchodzi do sparwy. Dopiero gdy na jaw wychodzi nazwisko szwedzkiego ministra obrony Mikael zaczyna intensywnie sprawdzać tropy prowadzące do bezdomnego mężczyzny. Czy faktycznie łączy go coś z Forsellem? Tymczasem Lisbeth wyjechała z kraju i planuje wyrównać rachunki ze swoją siostrą. Ze smutkiem muszę powiedzieć, że "Ta, która musi umrzeć" to najsłabsza część cyklu. Przyznaję, że po zakończeniu sagi spodziewałam się czegoś więcej. Zabrakło tej dociekliwości Blomkvista i "pazura" Salander. Zabrakło tego Millennium, które było esencją poprzednich tomów. Ale, ale! Żeby nie było aż tak źle. Jest bardzo ciekawy wątek obyczajowy, jest akcja, są emocje. Mimo wszystko książkę czyta się szybko i nie da się przy niej nudzić. Na uwagę zasługuje też naprawdę dobry i lekki styl autora. Generalnie mimo kilku minusów ja, jako fanka serii, z książki jestem zadowolona. Tym, którzy jeszcze nie mieli okazji poznać twórczości Stiega Larssona i Davida Lagercrantza polecam te książki gorąco i z czystym sumieniem!

Po ostatniej części, która mnie troszeczkę rozczarowała, miałam pewne obawy. Okazały się słuszne… Nudziłam się, po prostu… Każda kolejna część w wydaniu pana Davida przynosiła coraz mniej emocji. Znowu bohaterowie poznikali, stali się kimś innym lub skrywali się w cieniu… Czy to już koniec? Wszystko na to wskazuje. Czy żałuję? Jeśli tak miały wyglądać kolejne części – wcale mi nie szkoda. Powiem więcej, dobrze, że to tyle, choć tęsknota za bohaterami pozostanie. Czy to jednak ci bohaterowie? Nie… Tych od Larssona tak, tych od Lagercrantza – nie… Nie ten rozmiar kapelusza… Żałuję, bo „Co nas nie zabije” uważałem za naprawdę udany tom. Przeczytać można, ale to tyle…

Może i dobrze, że nie będzie kontynuacji, mam wrażenie, że autor obecnej trylogii jest w ciągłym locie opadającym. Można przeczytać dla ogólnej kultury , by mieć ogląd całości, ale jeśli by ktoś wpadł na inny pomysł zakończenia przygód Lisbeth to chętnie się zapoznam.

Millennium dobiega końca. „Ta, która musi umrzeć” to jej szósta odsłona. Mistrzowsko rozpoczął ją Stieg Larsson, a po jego śmierci, genialnej kontynuacji podjął się David Lagercrantz. Pisarz kontynuował historię w oparciu o jego notatki. Mikael Blomkvist i Lisbeth Salander skradli serca milionów czytelników na całym świecie. Śmiem twierdzić, że próżno szukać tak wyjątkowego duetu w światowej literaturze. Ciężko również znaleźć tak wciągającej historii, która pochłania niczym wir wezbranej wody. I nie zamierzam tu odejmować innym twórcom kryminalnych historii, lecz przyznać należy, że ten team postawił wysoko poprzeczkę. Tym razem dziennikarz Mikael Blomkvist odbierając telefon od Fredriki Nyman, lekarki sądowej zostaje zaznajomiony z tajemniczą śmiercią bezdomnego mężczyzny, który według zeznań świadków publicznie wrzeszczał w kierunku ministra obrony. Miał on bowiem ciekawe informacje na temat niejasnych interesów ministra. Czy zatem Johannes Forsell ma związek ze śmiercią mężczyzny? Czy ministerstwo obrony maczało palce w tajemniczej śmierci? Mikael ponownie stanie w szranki z polityką na najwyższym szczeblu. Czy i tym razem nie obejdzie się bez pomocy Lisbeth Salander, która wyjeżdżając do Moskwy postanawia raz na zawsze rozliczyć się ze swoją siostrą Camillą? Już od pierwszej strony wkraczamy do walki o sprawiedliwość, która w dekalogu dziennikarza stanowi fundament. Ponownie dajemy wciągnąć się w rozgrywkę, która pochłonie nas bez reszty. Zresztą Ci, którzy znają wcześniejsze afery, z jakimi zmierzył się ten duet, mogą być przekonani, że i tym razem nie zabraknie emocji. Genialnie skonstruowana historia, po raz szósty dowodzi, że skandynawska seria Millennium zasługuje na piedestał w rankingu wszelkich serii kryminalnych. I powstające książki do niej porównywane muszą pozostać w jej cieniu i uznać jej wyższość. Nie zamierzam wyrokować, czy sukces jest zasługą Stiega Larssona czy Davida Lagercrantza, gdyż każdy z Panów ujął mnie pomysłowością tworzonej fabuły i idealnego klimatu, tak charakterystycznego dla skandynawskich twórców. Być może klimat w jakim żyją, powoduje, że ich książki mrożą krew w żyłach. Zachwycać można się bez końca, z żalem stwierdzając, że szósta część kończy historię Mikaela i Lisbeth. Na pewno książki z ich udziałem wpisać mogę na krótką listę tych, do których na pewno jeszcze powrócę. Polityczna intryga, morderczy klimat, bezkompromisowość Lisbeth oraz dziennikarski zew Mikaela sprawiły, że „Ta, która musi umrzeć” jak i wcześniejsze części na mojej liście okupują pozycję lidera. Za egzemplarz książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca https://www.czarnaowca.pl/ http://www.czyt-nik.pl/recenzje/millennium-final/

David Lagercrantz pokusił się na dokończenie cyklu napisanego przez legendę, jaką był Stig Larsson - co było ogromnym wyzwaniem. Odbiór czytelników jest bardzo różny od skrajnej negacji po akceptację. Ja podchodzę do tych powieści z dystansem, bowiem Larsson nikt nie zastąpi, miał swój oryginalny styl, który jest nie do podrobienia. Jednak muszę przyznać, że Lagercrantz pisze naprawdę nieźle i kontynuacja, którą stworzył daje się czytać i łączy się w całość, pomimo innego stylu pisania. Mikael i Lisbeth nadal żyją w jego powieściach,a ich losy toczą się dalej. Ta, która musi umrzeć to najnowsza powieść Davida Lagercrantza z cyklu Millenium. Po wypadkach z poprzedniego tomu, Lisbeth ukrywa się i planuje zemstę. Nie ma możliwości, aby po świecie chodziły dwie siostry, Lisbeth i jej siostra Kira... Jedna musi zginąć, aby druga mogła normalnie żyć. Są zacięte i żadna z nich nie odpuszcza, dzieciństwo zmieniło ich życie nieodwracalnie. Kiedy w Sztokholmie zostaje znaleziony martwy mężczyzna, w którego kieszeni znaleziono kartę z numerem telefonu Blomkvista. Siłą rzeczy sprawia trafia do niego, zaczyna się nią zajmować, jednak robi to niechętnie. Jest zmęczony, znużony pracą, brakuje mu Lisbeth i martwi się o nią. Nowy temat spawia, ze zawiera bliską znajomość z pewną dziennikarką, z którą udaje się do swego domku. Zbiera ślady, analizuje temat, a tropy prowadzą go do polityka Johanessa Farrella. Tymczasem Lisbeth planuje zemstę na siostrze jednak w finale rezygnuje, nie jest w stanei jej zabić. Tamta jednak jest bezwzględna i porywa Mikaela, aby dotrzeć do Lisbeth. Ich rozgrywka będzie brutalna i dla jednej z nich skończy się tragicznie... Przeczytałam Tą, która musi umrzeć z zaciekawieniem, jednak styl pisania Lagercrantza bardzo różni się od stylu Larssona i stwierdzam, że pomimo iż dobrze się ją czytało, to nie jest już to samo Millenium. Tak jak mówiłam stylu Larssona nie da się podrobić, jednak cenię Lagercrantza za jego pomysłowość i nadanie dalszego biegu losom Salander i Blomkvista. Podziwiam go też za odwagę podążania za legendą, jaką był Larsson. Jeśli lubicie Millenium, to finał tego tomu was mocno zaskoczy - polecam! https://markietanka-mojeksiazki.blogspot.com/2019/09/123-ta-ktora-musi-umrzec-david.html

Byłam ciekawa 6 tomu Millennium. Często bywa tak, że w pewnym momencie każdy kolejny tom traci. Kryminały są dosyć specyficzne, to nie jest zwykła opowieść, prosty romans, że dziewczyna spotyka miłość, potem się kłócą, a na końcu żyją długo i szczęśliwie. To jest kryminał w najlepszym wydaniu. Uwielbiam książki i autorów, którzy potrafią pokierować swoimi bohaterami i dać im kolejne sprawy. Poznajemy nowych bohaterów, ale i też tych starych. Zwłaszcza brawa dla Dawida, za przejęcie bohaterów po genialnym autorze jakim był Stieg. Ten tom zaczyna się od znalezienia martwego żebraka, niby samobójstwo ale czy naprawdę? Lekarka sądowa Fredrika Nyman ma na to inne zdanie niż policjant prowadzący. Stara się dowiedzieć kim jest ten bezimienny żebrak, kto mu to zrobił i przede wszystkim jaką skrywał tajemnicę, że zapłacił za to życiem. Mnie to też zastanawiało. Autor bardzo fajnie powoli rozkręca akcje. Choć przyznam, że pierwsze sto stron mimo, że czytało się bardzo szybko to rozkręcało się powoli i czasami chciało się powiedzieć "niech coś się dzieje".  Oczywiście spotykamy główne postacie Millennium czyli Mikaela Blomkvista, który jest na miejscu i Lisbeth Salander, która jest w Rosji, albo w innym kraju, ale w pewnym momencie wraca do Szwecji.  Tak naprawdę jedyną wadą książki jest zbyt duża ilość postaci i z ich strony jak wygląda dany moment. Czasami czytając ma się wrażenie, że to przytłacza i niestety wszystko zaczyna się mylić. Sama zagadka i historia jest fascynująca, do tego historia żebraka. Ten wątek jest najlepszy. Poznanie go, jego historii, jego życia, co sprawiło i jak dostał się do kraju jest świetnie napisane. Końcówka rewelacja, nie spodziewałam się a uwierzcie kocham kryminały. Polecam! 

Ocena 4 Szósta książka z sagi Millenium w porównaniu z poprzednimi częściami nie traci tempa. Akcja jest wartka, intryga interesująca, klimat serii podtrzymany. Mimo to jednak fabuła jest zupełnie inna niż dotąd. Wcześniej odkrywaliśmy makabryczną przeszłości Lisabeth. Tym razem pojawia się wprawdzie wątek „nienawiści” pomiędzy Lisabeth a jej siostrą Camillą ale główna zagadka leży zupełnie gdzie indziej. „Ta, która musiała umrzeć” to po prostu dobry kryminał. Przypadkowe zdarzenie prowadzi do dziennikarskiego śledztwa. Udział policji przynajmniej na początku jest śladowy. Uczestniczenie w śledztwie, podglądanie głównych bohaterów przy pracy – oczywiście przede wszystkim lekko zmęczonego i zblazowanego Michaela i raczej nieobecnej Lisabeth jest niezmiennie zajmujące. Wątki są wystarczająco poplątane aby w chwili nieuwagi się pogubić. Autorowi udało się wymyślić taki ciąg zdarzeń, który naprawdę zaskakuje, ponieważ co łączy bezdomnego w niebieskiej kurtce, szwedzkiego ministra obrony i nagłe załamanie pogody na Mt Everest. Jeśli nie możecie znaleźć rozwiązania, sprawdźcie. Poza tym odnajdujemy znów ciemną stronę ludzkiej natury, głębokie emocje i niepowstrzymane namiętności. Ciekawe są „nowości” – hejt w internecie czy brudne polityczne gierki. To co mnie zaskoczyło najbardziej to dosłownie dwa zdania, które pośrednio wskazują na to, że dzisiejszy Sztokholm, stolica jednego z najbogatszych państwa na świecie pełna jest bezdomnych. I jeszcze jedno. Zapomniałbym. Dotąd przewaga Michaela wynikała z intelektu. Teraz staje się bohaterem prawie na miarę 007. Prawdę mówiąc nie jest to wcielenie, które mnie urzekło.

O nie. Tego się nie spodziewałam. Jako ogromna fanka "Millennium" mam ciężko cokolwiek napisać o tej ostatniej części. Źle mi z tym. Jednak nie urzekła mnie ta książka. Blomkvist i Salander to mój ulubiony duet, ale w tej pozycji stracił na wartości. Było tak nijako, nie myślałam, że kiedykolwiek tym bohaterom zarzucę brak wyrazistości ale tak właśnie jest tym razem. Książka zaczyna się świetnie, mamy ciekawie zapowiadający się wątek kryminalny, nastawiamy się na ciekawą akcję i tak jest do czasu. Naprawę czytało mi sie to fajnie dopóki nie zrobiło się nudno i przewidywalnie. Nie powiem, że nie znalazłam plusów bo ogromnie podobała mi się walka sióstr, zapał Lizabeth z jakim starała się rozwiązać swoją sytuację rodzinną, ale o tutaj spodziewałam się czegoś innego. _ Muszę wam powiedzieć, że książka mi nie przypadła do gustu, ale to też nie znaczy, że jest zła. Czyta się ją nieźle, język jest prosty, a co najważniejsze cały czas coś się dzieje. Gdyby nie to, że autor zachwycił mnie poprzednimi częściami i mam porównanie to może książka by dostała u mnie wyższą ocenę. Można ją przeczytać spokojnie nie znając wcześniejszych, ponieważ to co czytelnik musi wiedzieć zostaje nam przypominane, dlatego łatwo sobie wszystko poukładać w głowie i zrozumieć. I może dla kogoś kto jeszcze nie czytał nic spod ręki autora, ta książka się dużo bardziej spodoba. Ja się zawiodłam. Ale mam nadzieje, że niesmak nie pozostanie na długo.

mówi się, że to zakończenie millenium uważam, że larsson powinien być obrażony za takie zakończenie przez 3/4 książki nie dzieje się praktycznie nic; lisbeth goni za camillą, mikael zalicza kolejną kobietę i szuka odpowiedzi kto mógł spowodować śmierć szerpy (o zgrozo autor musi sięgać po imigrantów z katmandu) dopiero na ostatnich czterdziestu stronach zaczyna dziać się coś ciekawego, niestety samo spotkanie i wyrównanie rachunków przez siostry jest beznadziejne wszystko okraszone klimatem jamesa bonda i mcgyvera, gdzie główni bohaterowie są niemalże niezniszczalni, a policja beznadziejna nie kupuję tego... mam nadzieję, że autor już nie popełni kolejnej książki w tym cyklu ps. jak do jasnej ciasnej polski wydawca nie przetłumaczył wtrąceń po angielsku?? nie każdy zna angielski (tak jak moja 70-letnia ciocia, która książkę na pewno będzie chciała przeczytać) i teraz czytelnik ma siedzieć z translatorem?? czy domyślać się o co mogła chodzić?? to nie miało prawa się stać!!!