Paulo Coelho – pisarz przez jednych uwielbiany, przez innych znienawidzony. Jego książki zyskują tyleż samo zwolenników, co przeciwników. Mnie do tej pory było z nim nie po drodze, a do jego twórczości miałam obojętny stosunek – ani mnie specjalnie nie pociągała, ani też nie zarzekałam się, że nigdy po nią nie sięgnę. Niedawno w moje ręce trafiła najnowsza jego powieść – "Szpieg". Czy Paulo Coelho zdołał mnie nią oczarować?
"Szpieg" to powieść biograficzna, której bohaterką jest Mata Hari. Postać niewątpliwie kontrowersyjna, znana pod wieloma nazwiskami i pseudonimami. Kobieta-szpieg, sławna egzotyczna tancerka, kochanka bogatych i wpływowych mężczyzn, która wzbudzała zazdrość paryskich arystokratek. Za nic miała nakazy moralne i obyczaje, bezceremonialnie wykorzystywała mężczyzn dla własnych korzyści, łamiąc przy tym ich serca, za co przyszło jej zapłacić najwyższą cenę. W swojej książce Paulo Coelho starał się opisać jej życie i uchwycić jej osobowość, tworząc fikcyjną korespondencję między skazaną i osadzoną w paryskim więzieniu Matą Hari a jej adwokatem. Wewnątrz, poza prawdziwymi wydarzeniami ubranymi w otoczkę fikcji literackiej, znajdziecie kilka autentycznych zdjęć, wycinków z gazet i raportów.
Akcja książki rozpoczyna się wczesnym porankiem 15 października 1917 roku. Po kontrowersyjnym procesie Mata Hari staje przed plutonem egzekucyjnym, który wykona na niej wyrok śmierci. Kobieta jest pogodzona ze swoim losem i w ostatnich chwilach swojego życia chce zachować godność. Dumnie staje w miejscu przeznaczenia, z podniesioną głową patrzy w oczy żołnierzom. Wyrok zostaje wykonany. Po tym cofamy się do początku. Mata Hari w liście, który zostawiła swojemu adwokatowi, opowiada koleje swojego losu. Nie będę rozwodziła się nad tym, co spotyka ją w życiu. Jeśli chcecie się tego dowiedzieć, sięgnijcie po książkę.
Nie miałam jakichkolwiek oczekiwań, sięgając po "Szpiega" i też pewnie dlatego nie jestem w stanie do końca określić, jaki mam stosunek do tej powieści. Z jednej strony dobrze się ją czytało, jest prosta w odbiorze, nie jest naładowana jakimiś przeintelektualizowanymi treściami, z drugiej jednak strony mam wrażenie, że przez tak krótką formę czegoś mi w niej zabrakło. Moja wiedza o Macie Hari jest znikoma i choć w notce od autora Coelho zarzeka się, że wszystkie opisane wydarzenia w książce są prawdziwe, mam wrażenie, że chyba jednak oczekiwałam nieco innego wizerunku Maty Hari. Z jego książki nie wyłania się obraz kobiety, która w pełni korzystała w życia, biorąc od mężczyzn to, czego chciała. Według mnie Coelho rysuje w niej wizerunek kobiety głęboko nieszczęśliwej, która nigdy nie zaznała prawdziwego szczęścia. Kobiety, która w pogoni za szczęściem wypełniała swoje życie tym, co daje jedynie krótkotrwałe jego pozory. Kobiety, którą tak naprawdę to mężczyźni wykorzystywali, którą wynieśli na szczyt, by potem zniszczyć ją i podarować jej spektakularny upadek. W mojej ocenie nie jest to obraz, jakiego byśmy się spodziewali po Macie Hari – femme fatale, która urodziła się w nieodpowiedniej epoce. To dosyć przygnębiający i smutny wizerunek kobiety, którą wszyscy opuścili. Ale może właśnie o to chodziło autorowi – by pokazać, że za wykreowanym przez nią wizerunkiem skrywała się skrzywdzona istota?
Nie umiem odpowiedzieć na pytanie, czy Paulo Coelho mnie oczarował. Na pewno zaskoczył mnie ilością skrytego smutku w tej książce. Mimo iż nie miałam wobec niej żadnych oczekiwań, to jednak tego chyba bym się nie spodziewała. Czy ją polecam? Nie wiem. Mieszane uczucia – to określenie oddaje idealnie to, co teraz czuję.
; Kwiaty uczą nas prawdy o przemijaniu. Ich uroda przemija, szybko więdną, ale przekwitając zostawiają cebulki, z których powstaną nowe kwiaty. Pamiętaj o tym nie tylko w chwilach szczęścia, ale także bólu i smutku. Wszystko przemija, starzeje się, umiera i odradza na nowo ; Szpieg. Paulo Coelho Wydawnictwo Drzewo Babel Bardzo dawno temu, czytając biografię Mata Hari, wielu rzeczy można było dowiedzieć się nie tylko o jej życiu, pochodzeniu ale odpowiedzieć na istotne pytanie, czy słusznie została skazana za szpiegostwo? Zacznijmy od tego iż mamy tutaj do czynienia ze spisanymi wspomnieniami, bohaterka książki całe życie artystyczne, prywatne przelewa w list które są słane do adwokata, posiadając namiastkę nadziei na uniewinnienie. Pseudonim przybrała w momencie gdy uciekając od despotycznego męża, starszego o 22 lata, z którym wyjechała do Paryża, z racji bytu mąż oficer zostaje przeniesiony do Holenderskich Indii Wschodnich, na wyspę Jawa. Tam jako Margaretha Geertruida Zelle, rodzi dwójkę dzieci, nudzi się jak mops, doświadcza wielu niesprawiedliwości ze strony męża. W momencie kiedy okazuje się że syn ginie będąc otruty, pozostawia córkę z ojcem, bierze rozwód i wyjeżdża do Paryża, gdzie staje się tancerką egzotyczną. Poznaje sławne, bogate i wpływowe osoby dzięki którym zdobywa sławę, prestiż i bogactwo. Tak samo kochają i podziwiają ją kobiety jak i mężczyźni, lecz wielu ma przeciwników uważających ją za ladacznicę. W pewnym momencie Mata Hari staje się pogubioną osobą, samotną, szukającą za wszelką cenę odpowiedzi czy wszystko co spotkało ją w życiu miało sens. Czy ci wszyscy kochankowie, ta niepokorna dusza artystki estrady, która idąc po trupach pragnęła tylko i wyłącznie wolności, wyboru, spełnienia marzeń w czasach wojny, czy to nie brzmi absurdalnie? Czy liczyła się z innymi ludźmi, ciągle widzę ją jako egoistyczną rozpieszczoną panienkę której trzeba nadskakiwać, podać, kłonić się i brać winę na siebie. Budziła zazdrość, podziw, łamała moralne nakazy i drobnomieszczańskie obyczaje. Czy historia potoczyła by się inaczej gdyby któregoś dnia na jej drodze nie stanął Georges Ladoux, szef kontrwywiadu z polecenia rządu? Kim już w tedy stała się nasza bohaterka? Zapoznając się z twórczością Paulo Coelho zawsze miałam wyobrażenie o jego książkach które posiadały i przekaz i morał. Tutaj autor jakby bawił się swoim rzemiosłem, używając do tego celu i fantazji, koloryzowania, a także odnoszę wrażenie że wspomnienia te są spisane na szybko, w pośpiechu. A przecież ; Szpieg ; jak sama postać która wiadomo przeszła do legendy, wymaga szlifu, precyzji , rysów, spokoju, być może wyobraźnia autora pofrunęła zbyt daleko? Mata Hari sto lat później staje się nadal żywą legendą, w masowej wyobraźni staje się historią o kobiecie silnej, zdeterminowanej, potrafiącej nie tylko marzyć ale i spełniać marzenia, widzimy ją oczami kobiety odważnej, rozsądnej ale także pogubionej i smutnej. Infantylna historia opowiedziana w krótkich wspomnieniach, nie daje rzeczywistego obrazu bohaterki, brakuje wielu wątków, wielu faktów, jest to streszczenie jej życia za pomocą listu pisanego do adwokata. Dwuwątkowość nadaje obraz z pozycji jednej, jak i drugiej strony. Mimo wszystko ciekawa perspektywa wplatania fikcji literackiej. Zapraszam serdecznie.
Paula czyta się niezwykle prosto. Na tym zresztą polegają jego powieści. Poprzez nieskomplikowane frazy i metafory buduje wciągającą fabułę. Niestety Szpieg dość mocno rozczarowuje na każdym kroku. Próbowałem doszukać się w tej książce wiele z powieści kryminalnych, lecz nie znalazłem ani jednego wątku. Przykre. Coelho znów ukazuję banalność swych książek, które mimo tego, świetnie się sprzedają. Czas na mnie :-)
To moja druga książka tego autora. Czyta ją się szybko i jest zdecydowanie za krótka. Fakt, że czuje się po niej niedosyt. Dlatego to nie ostatnia książka tego autora w mojej biblioteczce. Polecam :)
Mniej recenzji