Szkarłatna łuna. Wiatr ze Wschodu. Tom 3 (okładka miękka)

Przepięknie napisana książka, z cudownym wstępem, który można głośno deklamować. Treść i fabuła zwalają z nóg i wbijają w fotel - znakomite ukazanie wielkiego głodu na Ukrainie i początków rządów terroru w Rosji bolszewickiej. Polecam z całego serca!

Trzeci tom serii „Wiatr ze wschodu” to powieść pełna intensywnych emocji i burzliwej historii. Trwa rosyjska zawierucha dziejów, gdy echa jednych zrywów gasną, kolejne już płoną na horyzoncie. .. Na ich tle bohaterowie próbują żyć...

Maria Paszynska potrafi naprawdę wywołać u czytelnika tyle emocji. Trzecia część Wiatru ze wschodu w niczym nie odbiega od swoich poprzedniczek. Teraz tylko czekamy na finał cudownie opowieści z historią w tle.

Bardzo dobra, pochłaniająca powieść. Nie mogę doczekać się kolejnych części.

Świetna seria, książki przeczytałam jednym tchem. Polecam.

Polecam

<3

PRZEDPREMIEROWA RECENZJA PATRONACKA 18\2021 Szkarłatna łuna – Maria Paszyńska III tom serii Wiatr ze wschodu Wydawnictwo: Książnica Liczba stron: 368 Premiera: 24.03.2021 r. Szkarłatna łuna to trzeci, przedostatni tom serii Wiatr ze wschodu, kolejny napisany z dużym rozmachem, wrażliwością i dbałością o historyczne ciekawostki i szczegóły. Autorka nie tylko zaskakuje nas losami i wyborami bohaterów, ale także wiedzą historyczną prezentowaną w sposób daleki od tradycyjnego. Maria Paszyńska nie wspomina o wydarzeniach mających miejsce w Rosji, ale stawia nas w samym ich środku, pozwalając przyjrzeć się im z bliska. Takie serwowanie fabuły czytelnikom jest rzadko spotykane, stąd w moim odczuciu to tylko jeden aspekt, czyniący tę książkę wyjątkową. Wydarzenia historyczne na tle, których poznajemy dalsze losy Anastazji i Kazimierza są nieco mniej burzliwe i przełomowe niż znane nam z pierwszych tomów. Jest rok 1922 tuż po rewolucji bolszewickiej świat wraca na swoje tory. Kiedy Włodzimierz Lenin zmaga się z problemami zdrowotnymi, za jego plecami trwa walka o władzę. Pojawiają się tutaj „czarne charaktery”, do których należy Borys Bogdanow bezwzględnie dążący do realizacji swoich planów. Ta postać budzi we mnie negatywne emocje, a kiedy pojawia się na horyzoncie, wiem że nie wróży nic dobrego. W tej części pokaże swoje oblicze, kilkukrotnie zmieniając bieg wydarzeń. (…) dziwnego przeczucia, że ten moment jest niespodziewanym zakończeniem czegoś, co przecież dopiero dziś się rozpoczęło. Czuł się jak piękny, kolorowy balonik, który wzbił się w powietrze tylko po to, by zaraz nadziać się na ostry cierń. Los dotąd nie oszczędzał Anastazji. Już od najmłodszych lat przeżywała swoje dramaty. Z upływem czasu na jej barkach zaczęły spoczywać kolejne wydarzenia i decyzje, zaważające na jej dalszym losie. Niewątpliwie Anastazja jest bardzo silną postacią kobiecą, niewahającą się podjąć ryzyka, niedbającą o swoje interesy, a zadowolenie innych, nie bojącą się narazić swoje zdrowie, aby osiągnąć przyświecający jej cel. Nie mam wątpliwości, że bolesne doświadczenia ukształtowały charakter Anastazji, paradoksalnie z każdą kolejną przeszkodą i upokorzeniem, została obdarowana nową siłą, pozwalającą zmierzyć się z nowymi wyzwaniami, które przecież sama przed sobą stawia. Bo tam, gdzie zacierały się granice jawy i snu, wciąż jeszcze wbrew rozsądkowi tliła się nadzieja. Ona zaś bolała najbardziej. Podczas lektury tej części możemy przyjrzeć się relacjom głównej bohaterki z ludźmi, którzy pojawili się na jej życiowej drodze i zaobserwować jak zmieniają się jej przekonania i decyzje z upływem czasu. Niektórzy pojawiają się tylko na chwilę, inni powracają z przeszłości, o której nie zawsze chce pamiętać. Anastazję pomimo tak młodego wieku, wyróżnia niezwykła dojrzałość i świadomość swoich zachowań. Niezwykłym jest także to, że bardziej dba o interesy innych, niż o swoje. Mam jedno poważne zastrzeżenie, co do zakończenia tej powieści. Nie zostawia się czytelnika z taką niewiadomą, a jeśli już, to najszybciej jak to możliwe, powinien pojawić się kolejny tom! Nie wiem jak wytrzymam do premiery zwieńczenia tej serii, to dla mnie istna katorga! Na koniec pragnę wspomnieć jeszcze o okładkach serii Wiatr ze wschodu, które są zachwycające! Na pierwszych dwóch kobieta i mężczyzna są z dala od siebie, na jednej spoglądają się w swoją stronę, na drugiej ich oczy nie spotykają się. Z kolei na okładce trzeciego tomu, kobieta i mężczyzna stoją blisko siebie i patrzą w jednym kierunku. Czy to zwiastun szczęśliwego splotu losów głównych bohaterów, a może to zupełnie inna para? Uważam, że wszystkie okładki są jak najbardziej trafione, a po lekturze każdej z części możemy znaleźć do nich odniesienie, tak ważne dla przedstawionej historii. Czy tym razem wiatr ze wschodu okaże się złowrogim podmuchem, czy ciepłym ukojeniem? Czytajcie!

Taka miłość się nie zdarza — chciałoby się powiedzieć, śledząc losy uczucia Kazy i Nuti. Pełna namiętności, sprzeczności, jak i pasji, która wynosi na wyżyny, ale także pali i niszczy. W najnowszym tomie serii „Wiatr ze wschodu” Maria Paszyńska postawiła na pierwszym miejscu właśnie to uczucie, sprawiając, że emocje, jakie targają bohaterami, udzielają się także nam. Kaza żyje niczym bezwolna marionetka, która gra rolę w nie swoim przedstawieniu. Wrzucony w wir rodzinnej codzienności, pozwala sobą kierować. Jest jakby martwy za życia, a jego starania o odzyskaniu równowagi po stracie Nuti z góry są skazane na niepowodzenie. Czy jej ponowne pojawienie się zburzy ten pozorny spokój? Jak wiadomo nie od dziś — miłość ma wiele twarzy. Szczęśliwi ci, którym dane było dostąpić wzajemności. Ci zaś, którzy kochają, a nie są kochani, skazani są na piekło na ziemi. Pojawia się zatem pytanie, czy dla miłości jest się w stanie poświęcić wszystko? Zostawić dom, porzucić rodzinę, zrezygnować nawet ze swojej godności, aby żebrać o odrobinę czułości ze strony ukochanej osoby? Maria Paszyńska pokazuje, że istnieje coś takiego, jak miłość bezwarunkowa, która jest zdolna do wszelkich poświęceń w imię szczęścia drugiej osoby. Rewolucja bolszewicka zdaje się wybrzmiewać nieco ciszej. Ci jednak, którzy ostrzą pazury na schedę po Leninie, trzymają rękę na pulsie. Pragnienie władzy potrafi być równie wszechogarniające, jak miłość, choć dla niektórych, niezdolnych do jakiegokolwiek uczucia, może z powodzeniem stanowić towar zastępczy. Do takich osób należy z pewnością Borys, którego postać autorka rozkłada w tej części niejako na czynniki pierwsze. Jego wyrachowanie, podłość, perfidia, ale także spryt i koncentracja na celu, są imponujące. Nie cofnie się przed niczym, aby dopiąć swego. Jeśli oczekujecie, że zło przegra, to w jego przypadku zdaje się jednak triumfować. Maria Paszyńska kolejny raz zmobilizowała mnie do pogłębiania wiedzy na temat opisanych przez siebie wydarzeń. Wszak historia nie jest suchym zlepkiem faktów, ale niezwykle interesującą opowieścią o tych, których już nie ma. O czasach, których nie jesteśmy w stanie poznać inaczej, niż na podstawie wspomnień tych, którzy wówczas żyli, których udziałem one były. W „Szkarłatnej łunie” pokazała działalność nacjonalistów, którzy próbują za wszelką cenę odzyskać niepodległość ojczyzny. Tę pełną zaangażowania i poświęcenia walkę zestawiła z wyrachowaniem ludzi będących u władzy. Maluczcy kontra wielcy — wyzwoliciele, którzy okazują się kolejnymi zwolennikami rządów absolutnych. Tragizm zwykłego człowieka, głód, skrajna bieda kontra przepych i prozaiczne problemy — uderzają dysproporcją. Autorka z rozmachem kreśli losy kolejnych postaci. Odbiera najbliższych, niczym przewrotny los rzuca im kłody pod nogi i zdaje się dla niektórych bezlitosnym katem. Wszystko to zaserwowane jest czytelnikowi w taki sposób, że jedyne co można stwierdzić to to, że styl, język, jakim operuje, a nade wszystko sama opowieść, jaką snuje niczym najlepszy orator, to prawdziwa crème de la crème literatury obyczajowej. Podsumowując: Nie mogę powiedzieć chyba niczego nowego na temat serii Marii Paszyńskiej ponadto, że ponownie zdołała mnie uwieść. Dałam się porwać namiętności, jaka jest udziałem bohaterów. Z wypiekami na twarzy śledziłam dalsze losy Kazy i Nuti oraz całego, otaczającego ich świata, który, choć zdaje się grać rolę drugoplanową, dojrzewa i zmienia się razem z nimi. Miłość i nienawiść. Walka o odzyskanie wolności i władzę. Ból i szczęście. Głód i przepych. Autorka zbudowała najnowszą powieść na fundamencie sprzeczności, których kontrast jest bardzo widoczny i tym samym wywołuje w nas skrajne emocje, które nie tyle nie słabną, ile zdają się potęgować w trakcie lektury. Polecam ogromnie fanom obyczajowych powieści historycznych. (NIEnaczytana)

„Czas jest największą tajemnicą każdego ludzkiego losu. Każdą ważną sprawę w końcu uczyni błahostką”. Jest trok 1922 w Rosji niepodzielnie panuje Lenin, jego czas powoli się kończy, następcy tylko na to czekają. Coraz śmielej poczyna sobie Stalin, Borys widząc w nim swoją szansę, bezwzględnie wykorzystuje swoich bliskich, aby przypodobać się przyszłemu wodzowi. Jego podłość nie zna granic. Kazimierz wydaje się, że ma wszystko, opływa w dostatki, ma kochającą żonę, zdrowego synka, pracę, która staje się jego ucieczką. Pozory – pod nimi, głęboko ukryte, czają się jego prawdziwe uczucia, staje się bezwolnym, posłusznym zięciem. Nie potrafi wymazać z pamięci, zapomnieć o miłości swego życia, Anastazji. A ta wyruszyła razem z Serhijem na Ukrainę, chcą walczyć o jej niepodległość. Dowiaduje się, że jej mentor, były mąż, człowiek, któremu zawdzięcza bardzo dużo, doktor Kirsanow popełnił samobójstwo. Dziewczyna jest wstrząśnięta, ma ogromne poczucie winy. Czas płynie, życie się toczy, w pewnym momencie drogi Anastazji i Kazimierza ponownie się przecinają… Anastazja i Kazimierz ich miłość nieustannie napotyka na ogromne przeszkody. Czy w końcu będzie im dane zaznać szczęścia, spokoju i spełnienia? Akcja powieści toczy się swoim rytmem, niesie ogromne bardzo zróżnicowane emocje. Fabuła dopracowana w każdym szczególe, intryguje, niepokoi i całkowicie przykuwa uwagę. Pani Maria z lekkością, barwnie, płynnie potrafi łączyć fakty historyczne z fikcją literacką. Czuć ogromne zaangażowanie, pasję i talent autorki. Jest to literatura najwyższych lotów. Rewelacyjnie ukazani bohaterowie, ludzie, którym przyszło żyć w strasznych czasach. To pokomplikowane, charakterne osobowości, ze ściśniętym sercem, niepokojem śledziłam ich losy. Nie dało się inaczej. Autorka z empatią oddaje ich wewnętrzne rozterki, zmagania, porywy serca. Już od pierwszej części do obojga poczułam sporo sympatii, jednak moje serce całkowicie i niezmiennie skradła Anastazja. Silna, inteligentna, odważna młoda kobieta. Życie nigdy jej nie rozpieszczało, za chwile szczęścia z Kazimierzem zawsze przychodziło jej słono zapłacić. Zachowanie Kazimierza rozczarowuje, jego decyzje, czy raczej ich brak powodują, że coraz mniej go lubię. Pogubiony, słaby człowiek. Borys – człowiek myślący tylko o sobie, jest inteligentny, sprytny, pozbawiony skrupuł, nie cofnie się przed niczym, aby osiągnąć swój cel. Zły człowiek, który swoimi intrygami i kłamstwami z premedytacją niszczy innym życie. „Brak zaufania jest niewybaczalnym grzechem w miłości, śmiertelnym ciosem, mogącym obrócić w pył każdą relację”. Dramatyczne zwroty akcji, niepokojące losy naszych bohaterów, przerażająca, złowroga codzienność tamtych czasów, robią ogromne wrażenie. Zostałam porwana w wir namiętności, miłości, nienawiści. Radości, smutki, nieutulony żal, rozpacz, chwile szczęścia, nostalgia, przerażająca pustka. Bardzo mocną stroną powieści jest tło historyczne. Nie przytłacza, jest odpowiednio dawkowane i ściśle współgra za całością. Ci, co mieli być wyzwolicielami niosą ucisk, terror i zagładę. Głód, który zbiera ogromne żniwo. Bolszewicka propaganda nabiera rozmiarów i robi swoje. Kłamstwa, intrygi, szerząca się niesprawiedliwość, strach, ból. Ludzie będący u władzy i zwykli, prości zjadacze chleba. Przepaść między nimi jest rażąca, nie do pokonania. Klimatyczna, niebanalna, mądra, smutna, głęboko poruszająca seria, od której trudno się oderwać. Wątki historyczne idealnie współgrają z obyczajowością. Obok tej opowieści nie da się przejść obojętnie. Tylko to zakończenie… Trudno było złapać oddech… Z niecierpliwością czekam na finalny tom. Za każdym razem ogromne wrażenie robi na mnie prolog. Bardzo polecam całą serię, Tatiasza i jej książki :)