Szepty dzieciństwa (okładka miękka)

"Szepty dzieciństwa" to trzecia książka w dorobku autorki i mam nadzieję że nie ostatnia. Dotychczas nie miałam styczności z twórczością Anny Sakowicz, dlatego z przyjemnością sięgnęłam po jej najnowszą powieść. Autorka mnie zaskoczyła, zadziwiła i oczarowała, a książka choć z pozoru może wydawać się banalna, skrywa bardzo wartościową i pouczającą lekcję. To opowieść o zwykłych ludziach, o ich marzeniach i pragnieniach, o ich rozterkach i bólach, małych radościach i chwilach szczęścia. Wszystko to przedstawione w prosty i ciekawy sposób, tak by trafiło do serca i zapadło głęboko w pamięć.

Trzydziestoparoletnia Basia mieszka pod jednym dachem razem z mężem Mietkiem, dwójką dzieci i ojcem. Wszystko mogłoby się układać pięknie, gdyby nie to że ojciec topi smutki w alkoholu i wciąż nie może przestać myśleć o zmarłej żonie. Basia pracuje w supermarkecie jako kasjerka, a Mietek jako pomocnik na budowie i jak to często bywa, pracy brakuje, więc tym samym brakuje pieniędzy. Rodzina stara się jakoś związać koniec z końcem, ale niestety nie jest łatwe. Klepią przysłowiową biedę, a Basia ma już tego serdecznie dość. Znajduje dodatkową pracę, licząc że to trochę poprawi ich sytuację finansową. W tym samym czasie, na jej drodze pojawia się Ulka, koleżanka ze szkolnej ławki, która w dzieciństwie nie cieszyła się zbyt dużą sympatią ze strony innych dzieci. Teraz Ulka zupełnie nie przypomina osoby którą była dawno temu, zmieniła się nie do poznania i zamiast przestraszonej dziewczynki, przed Basią staje, pewna siebie i atrakcyjna kobieta sukcesu. Obie panie coraz częściej przebywają w swoim towarzystwie, a Ulka na każdym kroku nadskakuje Basi, zapraszając ją do ekskluzywnych restauracji, zabierając na zakupy i fundując zabiegi kosmetyczne w swoim salonie. Co się za tym kryje? Jak potoczą się losy obu kobiet?

Anna Sakowicz pisze bardzo lekkim i uproszczonym językiem, dzięki czemu idealnie oddaje charakter swojej powieści. Całość tchnie autentycznością, a bohaterowie są niesamowicie realni i namacalni, łatwo się z nimi utożsamić i odnaleźć cechy, które nas z nimi łączą. Nie sposób, nie przejąć się ich losem, zwłaszcza że życie od samego początku daje im w kość. To prości ludzie, którzy wiodą zwykłe, niczym nie wyróżniające się życie, mają swoje problemy i zmartwienia, jednak wciąż marzą i z zazdrością patrzą na innych, którym powiodło się w życiu. Dlatego gdy na horyzoncie pojawia się Ulka, Basia zaczyna dostrzegać jak wielu rzeczy jej brakuje. To spotkanie skłania ją do zmian i zastanowienia się nad swoim nudnym, szarym życiem. Jednak zmiany, nie zawsze okazują się dla nas dobre. Jak będzie w przypadku Basi? Czy spełni swoje marzenia o szczęśliwym i dostatnim życiu?

"Szepty dzieciństwa" to głęboko poruszająca opowieść, o bolesnej przeszłości i radzeniu sobie z nią. Basia nie miała łatwego dzieciństwa. Matka na każdym kroku ją upokarzała i poniżała, znęcała się nad nią psychicznie i fizycznie, na każdym kroku sprawiając jej ból. Wychowana bez miłości i matczynego ciepła, do dziś nie może pogodzić się z tym co miało miejsce kiedyś, zwłaszcza że ojciec, nigdy nie stanął w jej obronie. Tak naprawdę przyzwalał na to, by matka coraz bardziej pastwiła się nad swoimi dziećmi, nie widząc jak wielką krzywdę im wyrządza. Kochał ją z całego serca, choć ta, nigdy, nawet w połowie nie oddała mu swojego serca. Po śmierci swojej żony, nie potrafił dojść do siebie i pogodzić się ze swoją stratą, a ból był tak potworny, że mężczyzna zaczął topić swoje smutki w alkoholu. Nałóg okazał się skutecznym lekarstwem i ucieczką od przykrej rzeczywistości. Basia patrzy na upadek ojca, ale nie potrafi mi przebaczyć. Kryje w sobie urazę i cierpienie, a przykre wspomnienia wciąż wracają i nie dają o sobie zapomnieć.

Anna Sakowicz jest świetnym obserwatorem ludzkich zachowań i otoczenia. Pokazuje nam, że brak miłości i zainteresowania ze strony rodziców, może całkowicie zaburzyć życie dziecka, co znacznie odbije się na nim w dorosłym życiu. Będzie mieć znaczący wpływ na jego wybory, decyzje i to kim się stanie, a krzywdy które nosi w sobie, nigdy nie dadzą o sobie zapomnieć. Jedyne wyjście, by osiągnąć spokój ducha, to spróbować wybaczyć. "Szepty dzieciństwa" to również przestroga dla każdego z nas, bo to komu zaufamy, będzie miało wpływ na nasze życie. Należy pamiętać, że nie każdy ma szczere intencje wobec nas, dlatego zanim komuś całkowicie zaufamy, lepiej poznać go trochę bliżej. Zawsze trzeba być ostrożnym i z wielką rozwagą podejmować wszelkie decyzje, bo później może być za późno by naprawić błędy.

"Szepty dzieciństwa" to niebanalna i wartościowa książka, która zmusza do refleksji. Wartka akcja, lekki język i życiowi bohaterowie, sprawiają że czytanie książki, staje się prawdziwą przyjemnością. Anna Sakowicz czaruje słowem, a jej książka to prawdziwa uczta literacka. Nie wahajcie się ani chwili i bierzcie się za czytanie, na pewno nie będziecie żałować. Z całego serca polecam!

Co tu dużo gadać, nie ma o czym pisać. Nie pierwsza to książka, która nie powinna być wydana. Coraz więcej tego typu "twórczości'. Trudno, czasami człowiek się natnie na taką niestrawną lekturę. Nie tam nic. Nufing!

Tak nudne, monotonne, i tak szare może być tylko życie człowieka, którego jedyną rozrywką jest, często graniczące z cudem, wiązanie końca z końcem. Klapki na oczach i wyznaczona trasa, to jedyne ścieżki jakimi chadza taki człowiek. Dom-praca, praca-dom. Po drodze supersam, ewentualnie poczta, by rachunki zapłacić. Jedynymi znajomymi stają się ekspedientka ze spożywczaka, pani z poczty, listonosz, no i być może sąsiad. Z tym, że ten ostatni, to raczej znajomy, za którym nie specjalnie przepada. Za to bacznie go obserwuje. Jakoś nie po nosie mu, że jemu może być ciut lepiej, więc gdy ma gorzej, to mamy niezły z tego ubaw.
I tyle z ubawu jako takiego. Bo życie takiego człowieka to żadna rewelacja. Ma on jednak sposób na to, aby mu było ciut lepiej. Oddaje się marzeniom. Dość infantylnym i z gruntu niemożliwym. Dodatkowo wzbudzającym frustracje. Ale jednak. Uwielbia się tak nimi mamić i naiwnie wierzyć, że kiedyś coś się zmieni. Zaznaczyć przy tym trzeba, że niekiedy tylko robi cokolwiek by zmiana ta nastąpiła, z tym że to cokolwiek też nie zawsze jest do końca przemyślane. Za to, gdy nadarzy się okazja, to „łapie byka za rogi” bez żadnych niemalże skrupułów i na oślep prze, aby do przodu, aby do upragnionego celu – którym są dobra tego świata. Dając się tym samym wkręcić w nieczyste zagrania tych, którzy w loży nowobogackich siedzą od dziada-pradziada lub też fart ich oparty był na cwaniactwie wyższym niźli tych, którzy wyssali go z mlekiem matki. Gen biedy i życiowej niezaradności jest jednak tak silny, że – po chwilowym pławieniu się w dobrobycie – upadek na to samo „dno” nędzy i rozpaczy jest zupełnie naturalny, jednakże o wiele bardziej bolący i kosztowny, niźli by się mogło komukolwiek wydawać.
Prawdę tę zna najlepiej ten, kto sam obciążony jest tym genem, kto ciągle słyszy szepty dzieciństwa. Ale nie tylko. Znać ją może i ten, kto bacznie potrafi obserwować otaczający go świat, choć nigdy nie doznał tej szarości życia. Ale by o niej pisać, musi niewątpliwie być mistrzem pióra. Taka właśnie jest Ania Sakowicz w swojej ostatniej powieści „Szepty dzieciństwa”. Wrażliwa na otaczającą rzeczywistość. A do tego obdarzona darem przelewania, nawet tych najmniej kolorowych, obrazów życia na papier. Wnikliwa, jednocześnie pełna dystansu. Poważna, ale nie stroniąca od zdrowej kpiny. I mimo że w książce opisała wcale nieciekawą rzeczywistość pewnej zupełnie zwyczajnej rodziny, to zrobiła to w sposób mistrzowski. Nie nachalny. Trochę nudny. Trochę nawet irytujący. Ale na pewno w pełnej rozciągłości rzeczywisty. Prawdziwy świat pragnień, tęsknot, nieprzemyślanych decyzji i idących za nimi problemów. Świat zza ściany – naszych sąsiadów, lub nasz własny świat. Szczerze polecam!