Szamański blues. Cykl szamański. Tom 1 (okładka miękka)

Nie jestem fanką tego typu powieści dlatego nigdy nie sięgnałam po żadną opowieść tej autorki która słynie z fantastyki, ale ponieważ nie ocenia się książki po okładce, pewnego wieczoru sięgnełam po "Szamański Blues" i nie mogłam się już oderwać. Głównym bohaterem książki Anety Jadowskiej jest Piotr Duszyński na którego mówią Witkacy z zawodu policjant oraz....szaman. Idąc do pracy jest jak zwykły człowiek, policjant strzegący prawa, poprawny obywatel, gdy wychodzi z pracy ma styczność z duchami i upiorami których wysyła w zaświaty. Książka nabiera smaku gdy w dzwiach Witkacego pewnego wieczoru pojawia się Konstancja jego dawna miłość która obecnie pracuje w szpitalu, niestety teraz nie dzieje się tam dobrze, umierają wszystkie noworodki i nikt nie umie temu zapobiec, dlatego Konstancja którą bardzo martwi ta sytuacja prosi o pomoc Piotra który oczywiście zgadza się. Witkacy bierze się od razu do pracy i postanawia sięgnąć do historii szpitala w Toruniu, po drodze przydarza mu się również wiele innych nieciekawych niespodzianek, które na pewno bezpowrotnie zmienią jego życie. Powieść jak dla mnie powinna mieć więcj dreszczyku emocji, czytając niektóre momenty na rękach miałam gęsią skórkę ale po tym tytule spodziewałam się ich więcej. Gdy coś zaczyna wciągać i przerażać kończy się dość mało zaskakująco, wątki są poprowadzone bardzo szybko chociaż są dobrze opisane więc możemy sobie wyobrazić każdy detal. Książka jest tak napisana że na pewno trafi do każdego człowieka i każdy będzie potrafił ją zrozumieć, cała fabuła pomimo magii jest dość realistyczna. Akcja jest skomplikowana a bohaterzy nieoczywiści trzeba dobrze wciągnąć się w fabułę żeby ich odkryć. Główna postać pomimo to że jest policjantem ma swoje wady i to nawet sporo ale jest bardzo ciekawą postacią, taką którą jednocześnie się kocha i nienawidzi. Tekst często napisany jest sarkastycznie więc więc zawsze trzeba szukać tego drugiego dna i mieć duży dystans. "Szamański Blues" to pierwszy tom Szamańskiej Serii, na pewno pokuszę się o przeczytanie dalszych perypetii Witkacego ponieważ zaintrygowała mnie jego postać a Was zapraszam do ciekawej lektury.

Z oporami sięgnęłam po tą powieść. Rozczarowało mnie zakończenie sagi o Dorze Wilk (wiało nidą), ale ta część napisana była ponoć gdzieś tak w połowie tamtego cyklu. Postanowiłam zaryzykować. Nie żałuję. Jest wszystko za co cenię Jadowską, czyta się świetnie. BNa pewno sięgne po nastęny tom.

Aneta Jadowska wielokrotnie już przekonała mnie swoją twórczością, do tego stopnia, że uważam ją za najlepszą polską autorką urban fantasy. Choć nie udało mi się przeczytać całej heksalogii o Dorze Wilk, a zaledwie pojedyncze tomy, to chętnie sięgam po każdą kolejną książkę, która wyjdzie spod jej pióra. Dorę oczywiście nadrobię, ale tym razem przyszła pora na bliższe zapoznanie się z jej partnerem, Witkacym. I wiecie co? Ten facet jest niesamowicie urzekający! Już sobie wyobrażam spotkanie jego i Harry’ego Dresdena… To byłby nieziemski duet, a ja chętnie bym do nich dołączyła! Choć kryzys wieku średniego zazwyczaj wiąże się z uganianiem się za młodymi, ponętnymi kobietami i nabywaniem drogich samochodów, aby odpowiednio prezentować się na mieście, to w przypadku Witkacego wygląda to zupełnie inaczej. Magia, duchy i upiory – oto jego kryzys. I to nie tylko wieku średniego, to kryzys całego jego życia. Chłop nigdy się nie ustatkował, choć oczywiście próbował, ale jego młodzieńcza miłość uciekła bez słowa wyjaśnienia. Aż tu nagle po szesnastu latach pojawia się na progu jego mieszkania. Dlaczego? Konstancja wierzy, że tylko Witkacy jest w stanie jej pomóc. W szpitalu, w którym pracuje jako pielęgniarka, zaczynają umierać zdrowe noworodki. Kobieta czuje, że ma to związek z czymś więcej, czymś, co zawsze czuła w obecności Witkacego… Spójrzmy prawdzie w oczy – mało jest książek urban fantasy, w których głównym bohaterem jest facet. Ciekawe dlaczego? Przecież to sprawdza się naprawdę świetnie! Owszem, jako dziewczyna preferuję kobiecy punkt widzenia, bo wtedy jestem w stanie się zżyć z główną bohaterką, tak jak to mam chociażby w przypadku mojej ukochanej Kate Daniels, ale hej! Faceci też mają w sobie potencjał. I to spory. Witkacy jest naprawdę genialną postacią, humorystyczną, sympatyczną… Naprawdę ciężko go nie polubić, bo jest po prostu niesamowity. Świetnie działa jako szaman, choć kłopotów mu nie brakuje. Zwłaszcza teraz, kiedy powróciła Konstancja. Witkacy musi się zmierzyć nie tylko z mrocznymi siłami zła, ale i ze swoją osobistą przeszłością. Musi zrobić wszystko, aby Konstancja wyjaśniła mu, czemu odeszła bez słowa. No, może nie to, że nie będzie spał po nocach, bo i tak ma z tym problem, ale jednak prawda mu się należy. Już od pierwszych stron wiedziałam, że polubię głównego bohatera. Aneta Jadowska ma talent do tworzenia takich postaci, które po prostu momentalnie zyskują sympatię czytelnika. Każdy bohater jest inny, w całym tym uniwersum, poczynając od Dory, kończąc na Witkacym, a nawet idąc dalej do Nikity, mamy gamę tak różnobarwnych bohaterów, że po prostu ciężko ich pomylić z kimkolwiek innym. Są tak realistyczni, jakby istnieli gdzieś naprawdę, stają się nam bliscy, niczym dobrzy przyjaciele. Już sobie wyobrażam wyjście na piwo z taką ekipą! A po drodze byśmy zgarnęli kilka duchów czy innych stworów. Jest moc ludzie, jest moc! A sam fakt, z jakimi zaskakującymi zwrotami akcji mamy tutaj do czynienia – czy to w przypadku śledztwa w sprawie śmierci noworodków, czy też tych dotyczących życia osobistego Witkacego, sprawia, że ta powieść staje się wielowymiarowa – poznajemy każdy obszar życia szamana, nie ma tutaj miejsca na nudę, a wszystko łączy się w porywającą, świetnie dopracowaną i w pełni przemyślaną całość. Istotnym elementem tej powieści jest motyw duchów, magii i szamanizmu. Tutaj autorka pokazała klasę! Jest to naprawdę świetnie zaprezentowane, bardzo realistycznie, to rasowe urban fantasy, które po prostu porywa do swojego świata. Cała magiczna otoczka jest niesamowita, a Aneta Jadowska czerpie inspiracje z wielu mitologii, ma głowę pełną pomysłów i naprawdę w znakomity sposób wplata je w swoje historie. Posługuje się też niezwykle barwnym, plastycznym i dojrzałym językiem, dlatego jej książki są po prostu klasą samą w sobie, a ja jestem zachwycona każdą kolejną opowieścią, jaką Jadowska stworzy. Jestem zachwycona, że mogłam bliżej poznać Witkacego! To była niesamowita przygoda, którą pochłonęłam w mgnieniu oka. To jest chyba ten minus genialnych powieści – po prostu się je pożera, a chciałoby się nimi delektować dłużej. Ale jak, skoro akcja ma niesamowite tempo, bohaterowie są perfekcyjnie wykreowani, a fabuła nie pozwala się oderwać od lektury choćby na chwilę? Jak żyć?! Myślę, że oficjalnie mogę się przyznać, że uniwersum stworzone przez Anetę Jadowską całkowicie mnie pochłonęło i stałam się jego częścią. Nadal najbliższa memu sercu jest chyba Dora, ale sama już nie wiem… Nikita jest niesamowita, a Witkacy – jak się okazuje – profesjonalny i urzekający. Chyba po prostu zostanę sobą i będę towarzyszyć im wszystkim na każdym kroku. Będę przenikać pomiędzy ich historiami, ale jedno jest pewne – każda z tych historii zajmie kawałek mojego czytelniczego serca.

Czytelnikom fantasy Anety Jadowskiej nie muszę przedstawiać. Wyśmienita polska autorka, znana przede wszystkim z serii o Dorze Wilk, tym razem wprowadza nas w historię Witkacego. Policjant, a zarazem szaman, przez całe życie ma pod górkę. Każdego dnia użera się z duchami i innymi zjawami, a to dopiero wierzchołek góry lodowej. Pewnego dnia na jego progu pojawia się kobieta z przeszłości, a wraz z nią wielkie kłopoty, ale jakby mógł odmówić damie w opałach? Konstancja pracuje w szpitalu, gdzie kolejne zdrowe noworodki umierają. Witkacy musi wejść w rolę nadprzyrodzonego detektywa i rozwikłać zagadkę. Nie myślcie sobie, że to już koniec historii. Autorka rzuca kolejne kłody pod nogi szamana, gdy tylko ten zaczyna wierzyć, że nastała chwila spokoju. Praca szamana zdaje się dla niego nie kończyć. „Szamański blues” nie był moim pierwszym spotkaniem z twórczością Jadowskiej. Swoją przygodę rozpoczęłam z „Dziewczyną z dzielnicy cudów”, jednak nie był to udany początek. Książka była dobra, ale nie zwaliła mnie z nóg. Zdarzały się w niej przestoje, akcja się ciągnęła, po prostu się nudziłam. Do fabuły również miałam pewne zastrzeżenia. Nie zniechęciło mnie to jednak do autorki. O „Szamańskim bluesie” słyszałam wiele pozytywów. Sięgnęłam po książkę z nadzieją na coś lepszego i nie zawiodłam się! Książka okazała się o niebo lepsza od historii z Nikitą w roli głównej. Od pierwszych stron jesteśmy wciągani w zwariowany świat Witkacego. Po krótce poznajemy jego początki z magią, ale to nie na nich skupia się opowieść. Szaman z dwuletnią praktyką po nadprzyrodzonym świecie porusza się niczym słoń w składzie porcelany, czym dostarcza czytelnikowi wielu powodów do śmiechu. Na jego drodze pojawiają się coraz dziwniejsze stwory, a on, no cóż, jest jedyną osobą w mieście, która może stawić im czoła. Jego niewiedza jest przeszkodą, a instynkt najlepszym sprzymierzeńcem. Wykreowany świat był dla mnie nowością. Nie czytałam serii o Dorze Wilk, więc nie wiedziałam o nim kompletnie nic ale nie przeszkadzało mi to w lekturze. Autorka skróciła opisy do niezbędnego minimum. Nowemu czytelnikowi wystarczą one w zupełności, a Ci zaznajomieni z Dora nie będą się nudzić. Czytałam wiele książek o nadprzyrodzonych istotach, ale szamański świat wciąż jest dla mnie zagadką. Dopiero odkrywam panujące w nim zasady, wiele rzeczy mnie zaskakuje, przez co łaknę więcej. Przy okazji „Szamańskiego bluesa” poznajemy niewielki skrawek nadprzyrodzonego królestwa, które stworzyła Jadowska. Mi nie wystarczył! Poczułam ogromny głód wiedzy, a seria o Dorze stała się moim „must read”. Wątek romantyczny? Nie musicie się go obawiać! W życiu Witkacego co rusz pojawiają się kobiety, a zaraz za nim nowe zagrożenia, jednak autorka nie wplątuję naszego bohatera w żadne historie miłosne. Jeżeli macie ich dość, ta książka będzie idealną odskocznią. „Szamański blues” to świetny kryminał z nadprzyrodzonymi postaciami w tle. Zagadki są niebanalne, a rozwiązanie ich nie przychodzi Witkacemu z łatwością. Styl pisania autorki nie jest wymuszony, lekkość wybrzmiewa ze wszystkich stron. Jeżeli obawiacie się topornego języka, to tu go nie uświadczycie. Wszystkie wątki płynnie się przeplatają i świetnie uzupełniają. Każdy element powieści jest doskonale dopracowany. Czytanie sprawiło mi ogromną przyjemność, uśmiałam się, a czasem poczułam stracha. Polecam Wam książkę! To kawał dobrej fantastyki!

Aneta Jadowska ubóstwiana przez fanów Urban Fantasy i nieco bardziej magicznych kryminałów, postanowiła rozszerzyć THORN UNIVERSE i serwuje czytelnikom nową „Szamańską serię”, w której to Witkacy będzie grał pierwsze skrzypce. Wzrost śmiertelności wśród noworodków w jednym z Toruńskich szpitali, budzi wątpliwości i pytania. Na jedną z pielęgniarek padają oskarżenia, lecz ona również martwi się o dzieci i szuka pomocy u Witkaca. Jak się okazuję dawna miłość nieźle namiesza w życiu mężczyzny, które ostatnio i tak toczy się dziwnym rytmem. Kryzys wieku średniego? W żadnym razie! Dla Witkaca to dopiero początek trudnego śledztwa, przygody i kolosalnych zmian, które bezpowrotnie odmienią jego życie. Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki i ogromnie się cieszę, że okazało się w stu procentach udane. Podoba mi się uniwersum stworzone przez Panią Jadowską. Szamani, nekromanci, czy choćby krwiożercze duch, zawsze zaskakują i czynią powieść bardziej kuszącą. Po lekturze „Szamańskiego bluesa” spokojnie mogę powiedzieć, że jest to kawał dobrej, swojskiej literatury. Pomijając całą magiczność, to pozostaję nam wyśmienity kryminał z elementami grozy z wątkiem obyczajowym. Magia to tylko dodatek, który co prawda dominuję, jednak fani kryminału docenią książki autorki. Autorka ma lekkie pióro i umiejętnie wplątuje humor w wypowiedzi bohaterów, lecz nie to zrobiło na minie największe wrażenie. Książkę można podzielić na dwie części. Jedna dotyczy tajemniczych zgonów, a druga ma więcej wspólnego z nekromancją, jednak obie mają jeden wspólny wątek, który dotyczy życia osobistego głównego bohatera. Śledztwo prowadzone przez Witkaca ujawnia tragiczne zdarzenia sprzed lat i niektóre oposy przyprawiły mnie o gęsią skórę. Uwielbiam taki efekt! Odrobina strachu, jednak bez większej przesady. Bohaterowie są skomplikowani i poznawałam ich z rozkoszą. Nie wszystko tu jest podane jak na tacy. To rozwój akcji ujawnia charaktery postaci, a Witkacy wielokrotnie mnie zaskoczył. Nie jest wyidealizowany, wręcz przeciwnie! Posiada wady i chyba za to najbardziej go lubię. Jeśli miałabym szukać wad, to trudno je tu znaleźć, bo książka po prostu mi się podobała. Dialogi są pełne humoru i sarkazmu, a ja to uwielbiam. Opisy niezwykle obrazowe, lecz momentami za długie i ciągnęły się przez kilka stron, jednak szybki rozwój wypadków nieco osłodził mi to. „Szamański blues” to świetny i co najważniejsze pełen zwrotów akcji początek nowej serii, osadzonej w THORN UNIVERSE. Nie trzeba znać poprzednich książek autorki, by można czytać ten cykl, bo Witkacy od pierwszej strony zjednuje sobie sympatię, a śmiertelnie niebezpieczne duchy zapewnią Wam wyśmienitą zabawę! Polecam 7/10 !

Wspaniałe uzupełniebie cyklu o Dorze Wilk, pozostaje czekać na rozwinięcie serii o Witkacym ;)

Po niesamowitej serii o Dorze historia Witkacego nie rozczaruje, Polecam !

Nie będę ukrywać - gdy mowa o najnowszych seriach Anety Jadowskiej, wciąż najmocniej czekam na wrzesień, kiedy ma ukazać się "Dziewczyna w dzielnicy cudów" - pierwsza część nowego cyklu o Nikicie znanej nam już z Thorn universe. To jednak też nie tak, że mogłabym przegapić premierę Witkaca. Tym bardziej, że zapowiadała się powieść urban fantasy w świetnym, trochę mrocznym klimacie noir. Czyli dokładnie to, co tygryski kochają najbardziej. A teraz, po lekturze "Szamańskiego bluesa" jestem zakochana w każdej z przedstawionych postaci trochę bardziej. Przede wszystkim - dostałam od Witkaca to, czego najbardziej szukałam - zawiłą, intrygującą zagadkę, głównego bohatera, który jest detektywem wyjętym niczym z najlepszej powieści noir czy urban fantasy oraz problemy na skalę miastową, a nie światową. Jak to powiedziała Aneta Jadowska, "Witkac to taki typ bohatera, który przy kłopotach na większą skalę, raczej zadzwoni do Dory". Możecie się śmiać, ale taka zmiana po przebojowej i badassowej Dorze była niczym powiew świeżego powietrza. I, okej, w "Szamańskim bluesie" dostaniemy także kilka znanych nam już postaci - będzie Gardiasz, Katia, wpadnie Dora, ale przede wszystkim jest to nowa seria, co oznacza też nowych bohaterów.

Bardzo podobał mi się wątek z Kurczaczkiem. Od razu historia Witkaca nabrała rumieńców. Podobało mi się to, jak autorka "wpasowała się" w nowego bohatera. Witkacy to postać kilku słów. Dlatego też pewnie w jednej książce są wydane dwie powieści - główny bohater nie prowadzi rozległych monologów ani zawiłych dialogów z innymi. Jest raczej typem lakonicznego bohatera.

Podsumowując - nie zawiodłam się. Wychodzi na to, że teraz czekać nas będzie mnóstwo świetnej zabawy, skoro Aneta Jadowska planuje wydawać przynajmniej jedną powieść Witkaca i jedną powieść Nikity rocznie. Trzymam kciuki, żeby tylko teraz Nikita okazała się tak badassowa, przebojowa i intrygująca, jak sobie wymarzyłam, a Wam podsuwam pod nos Witkaca. W tym typie samotnego, biednego, lecz cholernie sprytnego i cwanego detektywa zakochacie się od pierwszego akapitu. :)

…a po przekroczeniu bramy rozmawia z tobą psychopomp o (nie)wdzięcznej formie sępa, zaczynasz się zastanawiać czy na pewno chcesz wieść takie życie. W sumie z tych dywagacji i tak nic nie wyniknie – taki już twój marny los i nic tego nie zmieni. Możesz skamleć, a nocne błagania i przekleństwa w niczym nie pomogą. To twój dar i klątwa. Od ciebie zależy jak go rozwiniesz i twoja w tym głowa, aby nic cię wcześniej nie zabiło. Tak, Witkac. Jesteś szamanem, czy tego chcesz, czy nie i w końcu będziesz musiał to zaakceptować, by przeżyć.

zukoteka.blox.pl

Znacie Anetę Jadowską? Może czytaliście jej powieści o Dorze Wilk? Autorka wystartowała właśnie z nową serią, osadzoną w tym samym świecie (czyli nie takim zwykłym Toruniu), jednak przedstawiającą losy innych postaci. W „Szamańskim bluesie” pierwsze skrzypce gra bowiem Witkacy, szaman z niewielkim stażem, ale z masą obowiązków. W swojej własnej serii dostaje on nie tylko bagaż zawodowy, ale też sporo osobistych spraw, którymi trzeba się zająć. Fabuła jest ciekawa i wciągająca, akcja szybka i pełna zwrotów, kryminalne zagadki zawiłe i nieoczywiste. Znani i nieznani bohaterowie świetnie sobie radzą z podtrzymywaniem humoru, od pierwszych chwil zapadają też w pamięć. „Szamański blues” przyciąga również klimatem, innym niż w przypadku Dory, przywodzącym trochę na myśl Harry’ego Dresdena (którego lekko przypomina pod względem kreacji postaci i fabuły). Jest to świetny przykład urban fantasy. Z niecierpliwością czekam na kolejny tom, a ten serdecznie polecam. Warto!