Świątynia na bagnach. Bramy ze złota. Tom 1 (okładka twarda)

Ocena 5/5 (4 kliknęły się przez pomyłkę i nie moglam poprawić) „Świątynia na bagnach” to trzeci tom Siedmioksiągu grzechu i jednocześnie pierwszy tom trylogii Bramy ze złota. Na początku poznajemy Drusa, chłopca podróżującego od miasta do miasta wraz ze swym opiekunem Gertem. Jak przystało na pełne energii dziecko, lubi odłączać się i spacerować samotnie po lesie. Szuka własnych ścieżek miedzy mokradłami i w ten sposób pewnego dnia znajduje ciało. Widząc, że coś z nim jest nie tak, wraca tam za każdym razem gdy jest w okolicy, by oglądać raz większy, a raz mniejszy stopień rozkładu. Uznaje więc trupa za boga i zaczyna składać mu ofiary, utrzymując wszystko w tajemnicy. Z czasem, chłopiec staje się mężczyzną, zostaje kapłanem, a na bagnach powstaje świątynia dla odradzającego się boga. Tylko, że bóg wcale nie chce być tym za kogo go mają, ale tym razem nie ma na to zbyt wielkiego wpływu. „Świątynia na Bagnach” nie dała mi do końca tego na co liczyłam, a mimo to nie mogłam się od niej oderwać. Choć wszystko rozgrywa się na przestrzeni wielu lat, nie dłużyło mi się ani trochę. Widać było, że jest to dopiero wstęp do czegoś większego. Oczywiście brakowało mi takiego Zahreda jak w „Spiżowym Gniewie”, ale inne postaci i ich rozwój rekompensowały ten brak. Teraz pozostaje mieć nadzieję, że Fabryka Słów stanie na wysokości zadania i drugi tom „Złote Miasto” trafi w ręce czytelników jeszcze w tym roku. Osobiście nie mogę się doczekać, bo zakończenie dało na dzieję, na bardzo ciekawy ciąg dalszy. Cała recenzja na : https://kacikksiazkowyirene.blogspot.com/2019/06/recenzja-swiatyni-na-bagnach.html

„Świątynia na bagnach” to trzeci tom Siedmioksiągu grzechu i jednocześnie pierwszy tom trylogii Bramy ze złota. Na początku poznajemy Drusa, chłopca podróżującego od miasta do miasta wraz ze swym opiekunem Gertem. Jak przystało na pełne energii dziecko, lubi odłączać się i spacerować samotnie po lesie. Szuka własnych ścieżek miedzy mokradłami i w ten sposób pewnego dnia znajduje ciało. Widząc, że coś z nim jest nie tak, wraca tam za każdym razem gdy jest w okolicy, by oglądać raz większy, a raz mniejszy stopień rozkładu. Uznaje więc trupa za boga i zaczyna składać mu ofiary, utrzymując wszystko w tajemnicy. Z czasem, chłopiec staje się mężczyzną, zostaje kapłanem, a na bagnach powstaje świątynia dla odradzającego się boga. Tylko, że bóg wcale nie chce być tym za kogo go mają, ale tym razem nie ma na to zbyt wielkiego wpływu. „Świątynia na Bagnach” nie dała mi do końca tego na co liczyłam, a mimo to nie mogłam się od niej oderwać. Choć wszystko rozgrywa się na przestrzeni wielu lat, nie dłużyło mi się ani trochę. Widać było, że jest to dopiero wstęp do czegoś większego. Oczywiście brakowało mi takiego Zahreda jak w „Spiżowym Gniewie”, ale inne postaci i ich rozwój rekompensowały ten brak. Teraz pozostaje mieć nadzieję, że Fabryka Słów stanie na wysokości zadania i drugi tom „Złote Miasto” trafi w ręce czytelników jeszcze w tym roku. Osobiście nie mogę się doczekać, bo zakończenie dało na dzieję, na bardzo ciekawy ciąg dalszy. Cała recenzja na : https://kacikksiazkowyirene.blogspot.com/2019/06/recenzja-swiatyni-na-bagnach.html

Och Zahred. Skończyłam czytać trzecią część przygód tego jegomościa i nadal nie potrafię określić, czy jest to antybohater czy jednak postać pozytywna. Ale to właśnie najbardziej lubię w Zahredzie. Nie jest czarny czy biały. Jest totalnie odjechanym odcieniem szarości. "Bo też słowo człowieka jest jak drzewo, co stoi pozornie po wiek wieków, a potem w podmuchu wiatru wali się na ziemię. Jak drewno, co ulatuje z dymem ogniska". Tym razem Zahred trafia na godnego przeciwnika. Jest przebiegły, przewidujący i fanatycznie oddany sprawie. Zahred na prawdę będzie miał twardy orzech do zgryzienia, żeby pokonać kogoś takiego. "Nawet złapany w sidła lis potrafi odgryźć sobie przytrzaśniętą łapę, pomyślał. A on przecież był o wiele grozniejszym drapieżnikiem". Na uwagę na pewno zasługuje wątek miłosny. Nie jest on wymuszony, idealnie pasuje do całości i nie jest to żadne ckliwe harlequinowe lovestory, ale to duża zasługa głównej postaci kobiecej. Jest twarda, cwana i charakterna. Można rzec bardzo feministyczna, ale nie w negatywnym znaczeniu tego słowa, aczkolwiek miała swoje momenty jako rozpuszczona córeczka tatusia, kiedy zdarzało jej się irytować, jednak to czynilo ją bardziej prawdziwą. "Tylko jego nieśmiertelna kochanka zawsze pozostawała taka sama. Wojna" Gołkowski stworzył niesamowitą historię. Właściwie początek historii. Dużo osób pyta czy można czytać jako samodzielną powieść, ja jednak radzę zapoznać się ze wcześniejszymi częściami, chociażby "Bogowie Pustyni" aby wiedzieć w jaki sposób powinna działać poprawnie klątwa Zahreda i trochę poznać się z bohaterem. Czytając tą książkę jako pierwszej może sprawić, że nie zainteresuje nas główny bohater, a kiedy się z nim bliżej zapoznamy w poprzednich książkach będziemy wiedzieć, że z niego twardy zawodnik. Polecam serdecznie, mimo 600 stron, czyta się bardzo szybko. 5/5