Sto dni bez słońca (okładka  twarda)

Wit Szostak jest moim ulubionym współczesnym polskim pisarzem. Jego proza jest jak subtelny taniec dwóch kolibrów: po prostu zachwyca. Ta książka jest prztyczkiem w nos dla wielu naukowców zatraconych w swoim intelektualizmie. Takich bezradnych, niepotrafiących rozpoznać społecznych konwenansów.

Postanowiłam nadrobić trochę powieści Wita Szostaka. Padło na Sto dni bez słońca, które jest błyskotliwą lekturą, pełną suspensów, grającą nie tyle nawet co z czytelnikiem, ile z własnym bohaterem. Korzystająca z klasycznych fabularnych zrębów akcja, okazuje się po pewnym czasie drwić sama z siebie. Tej drwiny jest w tej książce bardzo dużo, a główny bohater staje się irytujący swoją naiwnością oraz wysokim mniemaniem o sobie. Pierwszoosobowa narracja ujawnia tak wiele na temat tego, kim Lesław Srebroń stał się w niewielkim środowisku akademickim na wymyślonych wyspach w pobliżu Irlandii, że wydaje się niepojęte, jak bohater mógł wciąż mieć o sobie tak wysokie mniemanie. Jego pojęcie o własnej zmysłowości, przekonanie o błyskotliwym umyśle, a zwłaszcza o fascynującym przedmiocie badań, jest ironicznym portretem naukowca. Wyrwany z hermetycznego środowiska naukowego i wciśnięty w inne, Srebroń szuka dla siebie ram interpretacyjnych i trafia kulą w płot, pogrążając się w swoim zacietrzewieniu. Napina rzeczywistość do wymyślonych naprędce tez i, ku zażenowaniu czytelnika, nie kryje się z nimi. Uważa się za kogoś ponad, a jest kimś poniżej. Podziwiam w tej książce fakt kreacji pełnej prezentacji bohatera mimo braku zewnętrznej narracji. Wypowiada się tylko on, Lesław, badacz literatury, a właściwie orędownik jednego pisarza, ale szczegółowe opisy zachowania innych ludzi, przytaczane z groteskową dokładnością, pozwalają odbiorcy bez problemu zorientować się, jak postrzegany jest ten przeciętny naukowiec-epigon, przez osoby, które nie przypisują swojej pracy wyższych znaczeń. Lesław stworzył własną rzeczywistość, nadając wartości naukowej oczywistym konstatacjom (dlaczego rybacy nie łowią ryb, tylko siedzą w pubie?), przeinterpretowując zachowania innych (rezygnacja z towarzystwa na rzecz badań naukowych), doszukując się filozofii tam, gdzie była cielesność (badania nad seksualnością akademików) i erotyzmu tam, gdzie go nie było (bóle pleców starszej pani). Przekonanie o własnej wyjątkowości wywoływało najpierw zażenowanie czytelnika, które, przechodząc w drwinę i pobłażanie, ewoluowało w stronę jawnego naśmiewania się. Podziwiam poziom wywołania koszmarnego dyskomfortu u czytelnika, z którym niektórzy poradzą sobie, rzucając książkę w kąt, inni śmiechem, inni ukrywaniem twarzy. Wejście w umysł takiego megalomańskiego bohatera było masochistyczne, ale sama książka przyjemna, lekko się ją czyta, a brak akcji jest rekompensowany wspaniałym prowadzeniem czytelnika. Polecam wszystkim, którzy lubią odczuwać ambiwalentne emocje podczas lektury.

Moje pierwsze wrażenie było takie, że książka ma w sobie coś magnetycznego, choćby ta okładka. Nazwisko autora raczej nic mi nie mówiło, ale jeśli chodzi o książki - lubię eksperymenty i odkrywanie czegoś nowego. "Sto dni bez słońca" zaskakuje, ale tylko i wyłącznie na plus. Fabuła, postać głównego bohatera, narracja, cały warsztat Szostaka jest powiewem czegoś nowego, nowej jakości jeśli chodzi o polską literaturę..

"Sto dni bez słońca" to moje pierwsze spotkanie z Witem Szostakiem i przyznam, że nie spodziewałam się tak dobrej i wciągającej książki. Pierwsza powieść, której jedyna wada jest największą zaletą, a mianowicie główny bohater - ogromny dupek, który normalnie by mnie niesamowicie drażnił, w tej powieści nadaje jej świetnego charakteru. Zabawna książka na góra 2 dni.

Zapowiedź książki mnie zaintrygowała, ale autor był mi nieznany. I szczerze powiem, że Wit Szostak potrafił przekonać mnie do swojej powieści, do sposobu w jaki wykreował głównego bohatera. Na pewno na plus mogę także wymienić pomysł na fabułę i miejsce akcji - potęguje wrażenie. To była jedna z tych pozycji które przez jakiś czas nie dają o sobie zapomnieć.

Gdybym trafiła na książkę bez nazwiska autora na okładce, dałabym sobie rękę uciąć, że "Sto dni bez słońca" nie jest powieścią polskiego autora. A jednak! Niesamowicie wciągająca, niesamowicie humorystycznie i niesamowicie ciekawa powieść, w której satyra miesza się ze smutkiem, a inteligencja z przerażającą naiwnością i lekkomyślnością. Polecam!

Kapitalny temat. Miałam nadzieję na wspaniałą historię o odległym miejscu - i taka w zasadzie jest. Główny bohater/ autor - drażniący megaloman, psuł mi przyjemność czytania. Nie przepadam za tym, kiedy ktoś mówi mi wielokrotnie co mam o czymś/kimś myśleć w sposób dosłowny i drażniący. Tu co chwilę pojawiają się zdania o bohaterze, rozumiem też że o autorze, bo o nim jest ta książka: przystojny, urodziwy, niezwykle uzdolniony, wybitny........itp itd........ble....Wolę jak na podstawie opisów i wydarzeń sama mogę sobie wyrobić o swoje zdanie a nie jak mi się je narzuca.