Stany małżeńskie i pośrednie (okładka miękka)

Przyjaźń jest czymś wyjątkowym w dzisiejszych czasach. Cały ten pęd, dążenie do ,,chcę więcej i więcej" powoduje, że tracimy niestety wiele, nie wszyscy znajdują równowagę między rodziną, pracą, a normalnym życiem, wiele skupia się tylko na jednym. Książka, która została napisana przez Dorotę Kassjanowicz Stany małżeńskie i pośrednie, jest po prostu spisanym prawdziwym życiem, prawdziwymi historiami kilku kobiet. Książka cenna i piękna, ponieważ wciąż tak mało mówi się o samotnych żonach / kobietach, które zostaję ze wszystkim same. Uwielbiam książki, w których historia jest usłana życiem. W niej odnalazłam siebie, swoje odczucia, emocje i zrozumienie do wielu kwestii sytuacji. Często nasze relacje czy to z mężem / partnerem czy matką odciskają na nas piętno, które nie pozwala nam iść dalej. Pozwolę sobie nawet napisać, że toksyczne relacje zabijają w nas człowieczeństwo. Kobiety zostały wychowane i wpojono nam, że jesteśmy do rodzenia dzieci i zajmowaniem się domem, absurd totalny, dziś kobiety są siebie bardziej świadome, znają swoją - WIĘKSZĄ wartość i życia nie chcą zakończyć tylko na byciu zapomnianą.

"Po co te etykietki? Szczerze mam dosyć pakowania ludzi i zjawisk do różnych pudełek, szufladek, przegródek i nalepiania na froncie kartek z informacją, kto zacz, jaki ma zakres obowiązków i co mu wolno, a czego nie". Cztery przyjaciółki - Jowita, Iza, Agata i Weronika. Kobiety, toczące nierówny bój z rzeczywistością. Jowita to niespełniona graficzka, zarabiająca na życie jako personal shopper, o wybitnie skomplikowanych relacjach z nastoletnią córką. Iza jest wiolonczelistką w filharmonii, obdarzoną zdolnością synestezji. Dzielnie się trzyma pomimo (trzymanego przez matkę nad jej głową) topora matrymonialnego. Agata jest tylko nauczycielką matematyki i bezdzietną rozwódką. Ale drzemią w niej spore ambicje. I w końcu - Weronika - żona, matka dwóch synów, żyjąca w ciągłym poczuciu winy, że robi coś nie tak. Zepchnięta przez męża do roli wielofunkcyjnego robota domowego. Każda z nich ma życie, którego nie lubi. I z chęcią by je wymieniła na inne, zdecydowanie lepsze. A zmiany odkładają na... właściwszy moment, czyli tzw. wieczne nigdy. Na książkę Doroty Kassjanowicz zarezerwujcie sobie kilka niespiesznych wieczorów - na czytanie, ale przede wszystkim na rozmyślanie. Na pewno w Waszym otoczeniu znajdzie się ktoś łudząco podobny do Weroniki, Izy, Agaty czy Jowity. Ktoś, kto chce walczyć o, zdefiniowane przez siebie i tylko siebie, szczęście. Historia tych czterech kobiet pokazuje, jak ogromna jest presja otoczenia. Wszyscy dookoła wiedzą, jak ma wyglądać ich żyć. I z kim. I nie dopuszczają sprzeciwu. Bo tak trzeba, bo tak było zawsze. I co gorsza - żeby nie trzeba było wstydzić się przed sąsiadami, czyli legendarne - a co ludzie powiedzą?! I znowu się trzeba będzie spinać, przejmować, zaciskać zęby, nie przesypiać nocy - by zaspokoić potrzeby innych. Tylko po to. W zawirowaniach życiowych tych kobiet sporo miejsca zajmują rozmowy o miłości, o potrzebie bycia kochanym. Dlaczego najbliżsi stawiają nam warunki tej miłości? Bo mogą? Bo wiedzą, że im nie odmówimy? _________________ Ta książka jest bardziej gorzka aniżeli słodka. Jak życie. Ale kilka promyków nadziei widać, kilka tupnięć nogą przeciwko przyklejonym etykietom życiowym. Wieje ostrożnym optymizmem, bo cuda w codziennym życiu zdarzają się wtedy, gdy jesteśmy na nie gotowi. "Stany małżeńskie i pośrednie" to niesamowicie mądra książka dla każdej kobiety, bez oglądania się na wiek, stan cywilny, czy wykonywany zawód. Otwiera oczy i daje motywacje, by wydeptywać własną drogę do szczęścia, a nie brnąć po cudzych śladach. ________________ http://literackieprzeszpiegi.pl/index.php/2018/08/26/wojowniczki-stany-malzenskie-i-posrednie-dorota-kassjanowicz/

Moje przyjaciółki są odpowiednio oddalone ode mnie. I nie chodzi tutaj o kilometry autostrad, a o brak konieczności wypełniania sobą całego życia. Nie klepiemy po trzy godziny przez telefon, nie omawiamy każdej wyprawy do sklepu, nawet o pieluchach nie gderałyśmy ze sobą zbyt często. Nie mam potrzeby opowiadać o obiedzie, wyjściu do kina czy kupnie nowej sukienki. Jasne, chwalimy się nowymi częściami garderoby – czasami. Trwa to zazwyczaj tyle, ile napisanie dwóch zdań. Żadna z nas się nie obraża i nie wymusza pochwał. Właśnie to najbardziej w nich cenię – że mogę żyć swoim życiem i nie muszę spowiadać się z każdego oddechu. Że kiedy przyjdę do nich pewnego dnia i powiem, że wszystko się wali, to nie usłyszę standardowego „ale czemu dopiero teraz nam o tym mówisz?!”. Nasza przyjaźń ogranicza się do przekonania, że gdzieś tam jest ktoś, na kogo zawsze można liczyć. I za taką przyjaźń jestem wdzięczna. Temat kobiecej przyjaźni poruszyła w swojej książce Dorota Kassjanowicz. W Stanach małżeńskich i pośrednich nakreśliła sylwetki czterech, całkowicie różnych od siebie przyjaciółek. Są one uosobieniem wszystkich problemów, z jakimi borykają się współczesne kobiety – brak samorealizacji, niespełnione ambicje, domowy kierat, niedowartościowanie, samotność, brak porozumienia z najbliższymi, stawanie pod pręgierzem i mnóstwa innych, które autorka świetnie uchwyciła i niby mimochodem bardzo plastycznie zobrazowała. Mamy tutaj matkę samotnie wychowującą córkę, singielkę, rozwódkę oraz tak zwaną „żonę męża” – kurę domową. Czego chcieć więcej? Przekrój całej damskiej części społeczeństwa (z pominięciem tych rzeczywiście szczęśliwych). Można zarzucić lekturze, że motyw czterech bab, które spotykają się od czasu do czasu przy winie nie należy do szczególnie oryginalnych. Zgodzę się z tym. Aczkolwiek bądźcie pewni, że w Stanach małżeńskich i pośrednich nie ma miejsca na trywialność. Owszem, na pierwszy rzut oka można ulec takiemu złudzeniu, ale uwierzcie mi – to tylko iluzja. Sposób, w jaki Kassjanowicz charakteryzuje światy, w których żyją jej bohaterki, jest tak bardzo oddalony od banału jak Ameryka Północna od Australii. Dialogi, na pozór błahe i trywialne, nasączone są żartem, ironią i bardzo często niezbyt wygodną prawdą. To taki typ książki, przy której karteczki indeksujące zawsze trzeba mieć w odwodzie, żeby przypadkiem nie opuścić jakiegoś szczególnie mądrego fragmentu. Muszę przyznać, że po moich ostatnich (średnio udanych) przygodach z polską literaturą obyczajową wreszcie poczułam iskrę i już po kilkunastu stronach byłam przekonana, że trafiłam na to, czego szukałam – na mądrą i prawdziwą powieść o codzienności. Dorota Kassjanowicz stworzyła niezwykle ciepłą, choć okraszoną sporą ilością goryczy, opowieść o życiu. Przedstawiła obiektywną, a jednak pełną emocji historię o tym, jakie konsekwencje niesie ze sobą odkładanie życia na później. Każda z jej bohaterek decyduje się podjąć ogromne ryzyko, próbując zrobić coś tylko dla siebie, bez patrzenia na wszystkich wokół. Czy im się to uda? Jaką cenę będą musiały zapłacić? Niezależnie od tego, czy utożsamiacie się z którąkolwiek z postaci, naprawdę warto sięgnąć po tę książkę. Niezwykle lekki styl, którym posługuje się pisarka, oraz jej poczucie humoru – nieco sarkastyczne, a jednocześnie wyszukane i mądre – spodoba się tym, którzy szukają w literaturze obyczajowej czegoś więcej niż miłosne rozterki. Autorka wpisuje się w nurt tych, którzy potrafią o trudnych sprawach pisać bez nadęcia i patosu. Nazwałabym tę lekturę manifestem kobiecości, ale nadałabym jej niepotrzebnego patetyzmu, który mógłby podziałać wprost przeciwnie do tego, co chciałabym osiągnąć tą recenzją. Sięgnijcie po tę książkę. Gwarantuję emocjonujące chwile.

Cztery główne bohaterki to +/- czterdziestolatki z Warszawy. Każda z nich ma inny temperament, inną przeszłość, ale mimo to znajdują wspólny język i przyjaźnią się. „Stany małżeńskie i pośrednie” to słodko-gorzka powieść o kobiecej przyjaźni, o smutkach i radościach życia żony, matki, singielki i rozwódki. „Stany małżeńskie i pośrednie” to jedna z wakacyjnych propozycji Wielkiej Litery. Dorota Kassjanowicz każdej z głównych bohaterek nadała inny charakter, temperament i podejście do życia. Dzięki temu każda kobieta (ta książka to zdecydowanie propozycja dla pań) będzie mogła znaleźć cząstkę siebie w którejś z bohaterek. A jakie one są? Weronika – żona, matka, całkowicie oddana rodzinie, wielofunkcyjna, samowystarczalna, zorganizowana. Z mężem żyją obok siebie, nie razem. Iza – wiolonczelistka, wrażliwa singielka (ku trwodze własnej matki, która uważa to za defekt…), która kontakty z mężczyznami utrzymuje jedynie przez Internet. Agata – z zawodu nauczycielka matematyki, z zamiłowania podróżniczka, do mężczyzn niestety nie ma szczęścia. Jowita – matka zbuntowanej Olimpii, córka uciążliwej matki, z mężem w separacji, artystka, dorabiająca jako personal shopper. Ma cięty język i trudny charakter. Miks tych charakterów owocuje ciekawymi dialogami. Bardzo spodobał mi się styl autorki, pełen humoru i ciętego języka. Czasami może zbyt kwiecisty, ale ogólny odbiór jest bardzo pozytywny. Akcja powieści rozgrywa się w drugiej połowie roku, a moment kulminacyjny przypada w Boże Narodzenie, myślę, że to może być również fajny czas na przeczytanie tej książki. Chociaż to powieść obyczajowa dla kobiet, można z niej wyciągnąć kilka bardzo cennych wniosków na życie. Myślę, że wiele z czytelniczek zada sobie pytania dotyczące ich związku, relacji z rodziną, przyjaciółmi i dziećmi. Kolejną kwestią jest realizacja własnych marzeń, bohaterki odkładają swoje plany na wieczne nigdy. Autorka nie postawiła na zakończenie w stylu „żyli długo i szczęśliwie”. Każda z bohaterek musiała podjąć ważną decyzję, ale przed nimi najtrudniejsze – konfrontacja decyzji z życiem. Kassjanowicz zdecydowanie podkreśliła kobiecą przyjaźń, która jest nieoceniona w trudnych momentach życia. Czy polecam powieść Doroty Kassjanowicz? Tak, bo łączy przyjemność czytania z refleksją nad własnymi relacjami z bliskimi oraz dążeniem do spełniania marzeń.

Współczesna Warszawa. Czterdziestoletnia Weronika Burchart coraz bardziej dziwi się ludziom i światu. Skończyła egiptologię i marzy o podróżowaniu, ale po urodzeniu dwójki dzieci stała się kobietą wielofunkcyjną, która musi sama zająć się wszystkim, bo nie może liczyć na pomoc męża. Zastanawia się, co stało się z jej życiem, gdzie podziała się jej kobiecość, czy odzyska jeszcze swoją przestrzeń i zrealizuje choć malutkie marzenia, jak choćby posiadanie rudego maine coona. Jej przyjaciółki-Jowita, Izka i Agata również mają swoje problemy. Agata uczy matematyki i spotykała się z żonatym facetem, który związał się z kolejną kochanką, ale młodszą od niej. Jowita pracuje jako stylistka i wychowuje nastoletnią córkę Olimpię. Próbuje nie denerwować się na myśl o Karolu, ojcu Olimpii, który wyjechał do Nowej Zelandii i trudno z tego powodu przeprowadzić rozwód. Trzydziestosiedmioletnia Iza jest wiolonczelistką w filharmonii, mieszka samotnie w malutkim mieszkaniu i ma tylko wirtualnych facetów. Autorka w bardzo wiarygodny sposób przedstawiła współczesne problemy kobiet samotnie wychowujących nastoletnie dzieci, singielek, rozwódek i kobiet samotnych w małżeństwie. Mąż Wiktorii tylko ślizga się po powierzchni rodziny, omija szerokim łukiem dwóch synów i żonę tłumacząc, że nie ma czasu na sprawy rodzinne, bo jego praca jest najważniejsza. Wiktoria sama boryka się z codziennością. Nie śpią razem, nie dotykają się spojrzeniem, słowem, gestem. Znajdują się na granicy być razem, bo wygodniej, czy rozstać się. Wiktor nie potrafi okazywać radości, wdzięczności ani miłości. Jest zapatrzonym w siebie egoistą. Iza ma w sobie takie światełko, taką lampkę, która zapala się lub gaśnie w zależności od miejsca i czasu. Jej twarz, ręce, włosy, sylwetka zmieniają się nie do poznania, gdy jest nieszczęśliwa i nie umie udawać, gdy tego szczęścia nie czuje. Zawsze jest w jakiś sposób ponad wszystko i poza wszystkim, co ma nalepkę ,,serio". O swoich mężczyznach, wynajmowanym mieszkaniu na dziesiątym piętrze, graniu na wiolonczeli i życiu opowiada zawsze w konwencji sitcomu. Nadopiekuńcza matka ciągle ją pyta kiedy wyjdzie za mąż, a mężczyźni Izy są niestety wyłącznie wirtualni. Jowita potrzebuje ludzi wokół siebie, lubi gdy ciągle coś się dzieje, gdy ludzie podziwiają jej dzieła i doceniają pomysły. Jej mąż Karol, miły i kulturalny mężczyzna woli spokój, ciszę, książki i nie lubi imprezować ani podróżować. Im Jowita jest bardziej postrzelona, tym Karol jest bardziej normalny. W żaden sposób nie mogą się dogadać, bo mają inne oczekiwania i potrzeby. Agata zasmakowała małżeństwa i romansu, a po tych doświadczeniach potrzebuje odpoczynku i poważnej zmiany niezwiązanej z facetem. Dorota Kassjanowicz napisała ciepłą, słodko-gorzką opowieść o kobietach, ich smutkach i radościach, dojrzewaniu do zmian, małych cudach codzienności doświadczanych niespodziewanie, ale dających wielką radość. Weronika, Jowita, Agata i Iza pełne życiowych mądrości, doświadczeń, przemyśleń, kopniaków od życia, zgłębiania tajemnicy miłości i miłościopodobnych zjawisk trzymają się razem i wierzą, że nic już ich w życiu nie zaskoczy, a jeśli nawet, to mają siebie i swoją przyjaźń oraz wsparcie. ,,Stany małżeńskie i pośrednie" to bardzo dobra powieść o kobiecej przyjaźni, babskich rozmowach, wytrwałości, odkładaniu życia na później, relacjach damsko-męskich, zachowywaniu pozorów normalności podczas, gdy małżeństwo już nie satysfakcjonuje, gotowości do podejmowania zmian w życiu i realizacji marzeń podana w zabawnej formie, z humorem i dowcipem, co sprawia, że wybucha się śmiechem przy czytaniu, albo przytakuje głową na znak, że tak właśnie jest w życiu. Mądra, ciepła, dodająca otuchy powieść, którą polecam z czystym sumieniem. https://magiawkazdymdniu.blogspot.com