Sprawa Hoffmanowej (okładka miękka)

Nie prosta to była książka, ale zdecydowanie godna polecenia 😊 "Sprawa Hoffmanowej" to historia oparta na faktach, które zelektryzowały międzywojenną Polskę. Sprawa, jak na owe czasy, była tak bardzo medialna, że jej wątek kilkukrotnie pojawia się w korespondencji Witkacego. Znany prokurator wraz z synem i żoną wyrusza na pieszą wycieczkę górską. Towarzyszy im młody, ale doświadczony przewodnik. W drodze powrotnej mężczyźni opadają z sił, a następnie umierają. Sama Hoffmanowa spędza przy zwłokach dwie noce, zanim ponownie zejdzie do miasta. Po tych wydarzeniach opinia publiczna uznaje ją winna śmierci mężczyzn, a Ona sama trafia do zamkniętego zakładu psychiatrycznego. Wydarzenia w książce opowiedziane zostały przez autorkę w bardzo ciekawy sposób. Główna bohaterka zostaje poddana hipnozie, w której powoli przypomina sobie minione wydarzenia. Mamy tu do czynienia z dwoma wątkami. W pierwszym dowiadujemy się o niełatwych losach młodej dziewczyny, która zapragnęła zostać aktorką. Ścieżka do spełnienia marzeń okazuje się kręta i wyboista, ale Mira osiąga swój upragniony cel. Drugi wątek to sprawa z Przełęczy. O nie, nie.... Nie powiem wam, co się tam wydarzyło! Akcja książki biegnie bardzo szybko i dynamicznie zmienia swój kierunek. Katarzyna Zyskowska podsuwa nam szereg wątków, z których wiele wydaje się bardzo prawdopodobnych. Jednak zakończenie było dla mnie zaskoczeniem i dzięki temu jeszcze przez kilka dni rozmyślałam nad fabułą tej książki. Co jeszcze biorę za duży plus tej książki? Opisy gór. Widać, że autorka darzy je podziwem oraz respektem. To było moje pierwsze spotkanie z tą autorką, ale coś czuję, że nie ostatnie 😉

"Sprawa Hiffmanowej" to jedna z ciekawszych książek, które miałam przyjemność czytać w ostatnim czasie. Dodatkowego smaczku dodaje tej pozycji fakt, ze inspirowana jest prawdziwymi wydarzeniami. Zdecydowanie polecam. A jak jesteście ciekawi więcej zapraszam na recenzję kochamciemojezycie.blogspot.com

„Sprawa Hoffmanowej” Katarzyny Zyskowskiej to powieść inspirowana prawdziwymi wydarzeniami. Jest sierpień 1933 roku. Była gwiazda warszawskich kabaretów, wciąż piękna i budząca pożądanie Mira, obecnie żona prokuratora Hoffmana spędza urlop wraz z mężem i pasierbem w Zakopanem. Pewnego dnia wyruszają w góry. Towarzyszy im Julian Skrzyński, który właściwie sam się wprosił by wraz z Hoffmanami iść na Lodową Przełęcz. Mira go zna, bardzo dobrze zna. Pewna, że zniknął z jej życia na zawsze pomimo wewnętrznego oporu przekonuje męża, że w większej grupie raźniej i bezpieczniej. Antoni widzi mężczyznę pierwszy raz w życiu, a jednak nie potrafi sprzeciwić się żonie. W czasie wyprawy zdecydowanie pogarszają się warunki pogodowe. Antoni chce wracać do pensjonatu. Mira namawia męża, który jest w bardzo złej kondycji do kontynuowania wyprawy. Sprzymierzeńca ma w dwunastoletnim pasierbie. Marzeniem Władzia jest dotrzeć do Lodowego Szczytu by móc pochwalić się kolegom. Po drodze spotykają grupę taterników. Wśród nich jest poznany kilka dni wcześniej wyborny taternik, Jan Higersberger. Widząc w jakiej kondycji są Hoffmanowie decyduje się odłączyć od swoich współtowarzyszy wspinaczki, a tym samym spowolnić swoją górską wędrówkę. Robi to ze względu na Mirę, zauroczony piękną kobietą. Nie chce też mieć na sumieniu Hoffmanów i ich tajemniczego towarzysza, którego cień go w ostatnich dniach prześladował. Decyzja ta będzie go kosztować życie. Nie tylko jego, ale również prokuratora Sądu Najwyższego, Hoffmana, jego syna Władzia oraz Juliana Skrzyńskiego. Przeżyje tylko Mira spędzając w górach, w trudnych warunkach atmosferycznych dwa dni i dwie noce przy zwłokach. Dlaczego marznie i głoduje kilkadziesiąt godzin nie wzywając pomocy? Morderczyni, czy ofiara? „Sprawa Hoffmanowej” to historia nieszczęśliwej kobiety. Naznaczona hańbą od urodzenia. Dziecko z nieprawego łoża za sprawą Anastazego Chojnackiego, herbu Kornic. Wykształcona dzięki matce, która była zhańbioną boną uczącą gry na pianinie, czytać, liczyć i mówić po francusku. Mirosława Anna Skrzyńska urodzona pod Lwowem miała marzenia. Posiadając urodę i talent mogła być na szczytach. Przez chwilę była jako Mira Mey. Pomógł jej w tym najwierniejszy przyjaciel. Mira nigdy o tym nie zapomni. Jednak ten, któremu zawdzięczała początek kariery uczynił z jej życia piekło. Gdyby nie kazirodcza przemoc, do tego strach przed kompromitacją możliwe, że nie doszłoby do tragedii na drodze do Lodowej Przełęczy. Tragicznie zginęło czworo ludzi, w tym troje bez żadnej winy. Mira przeżyła choć może lepiej byłoby dla niej zostać na zawsze w szczerbie Lodowej Przełęczy. Opinia publiczna uznała ją winną, choć nie była sądzona. Przebywając w zakładzie dla psychicznie chorych latami faszerowana luminalem i upokarzana przez personel zakładu wegetuje pewna swojej winy. Czy na pewno była sprawczynią śmierci tych, którzy stracili życie owego sierpniowego dnia 1933 roku w drodze do Lodowej Przełęczy? Może jednak ofiarą najpierw jednego człowieka, a w konsekwencji społeczeństwa, które pochopnie uznało ją winną? „Sprawa Hoffmanowej” Katarzyny Zyskowskiej to rewelacyjna powieść. Kryminalna zagadka inspirowana prawdziwą historią czyni ją niezwykle intrygującą i ciekawą. Niesamowity jest klimat książki. Zakopane i Warszawa lat trzydziestych. Czytając czuje się autentyczność tamtych wydarzeń. Do tego góry, widoki barwnie malowane piórem. „Tylko pokonanie przełęczy było ważne… Ciężko jest zawrócić, kiedy jest się blisko celu. Rację mają ci, którzy twierdzą, że w górach tkwi jakaś niepojęta, magnetyczna moc. One przyciągają do siebie i przytępiają…” Wstrząsająca historia, która nie pozostawia czytelnika obojętnym. Bulwersuje, porusza, zmusza do oceny wydarzeń. Nie do zapomnienia. Wprost przeciwnie. Jeszcze długo po przeczytaniu zajmuje myśli sprawiając, że sięgamy po nią wracając do kolejnych fragmentów książki. „Sprawą Hoffmanowej” Katarzyna Zyskowska dowodzi swojego kunsztu literackiego. Wraz z kolejną napisaną przez siebie książką przekonuje o zdolnościach do tworzenia arcydzieł literackich.

Niewinność i wina czasem idą z sobą w parze, stanowiąc swoisty rewers i awers ludzkiej twarzy. Wydają się być zupełnie czymś odmiennym, ale bywa, że jedno brane jest za drugie, lub zdarza się tak, iż wszystko zależy od tego punktu widzenia. Niekiedy nawet najbardziej zainteresowani nie są pewni co do charakteru swojego uczestnictwa w sprawie. Co wydarzyło się w okolicach Lodowej Przełęczy? Zmarli nie powiedzą, a tej, która ocalała, przypisuje się całe zło jakie wydarzyło się w cieniu odwiecznych Tatr. Mira Hoffmanowa milczy, jeśli nawet odezwie się, to jej słowa nie są tymi oczekiwanymi. Kiedy wraz z mężem i pasierbem zawitała do Zakopanego nic nie zapowiadało tragedii, jaka miała się rozegrać wkrótce. Oczywiście ludzie od początki „gadali”, w końcu niezbyt często gwiazda rozrywki porzuca scenę by wyjść za mąż za o wiele starszego prawnika. Plotki towarzyszyły im od samego początku, każdy krok nowej pani Hoffmanowej budził zainteresowanie, dodatkowo wciąż podsycane przez „życzliwych”. Dekadenckie, zakopiańskie, towarzystwo niejedno już widziało, ale nowa twarz, zwłaszcza Miry Mey, wprowadza powiew świeżości, nawet kiedy chce się pozostać niezauważoną. Czy można wtopić się w tłum gdy jest się właśnie tym, a nie innym człowiekiem? Raczej nie, jeżeli do tego dodać ludzką ciekawość oraz rozpalone niezdrowe emocje, świadomie bądź nie, to na efekty nie trzeba długo czekać. Dramat zamiast wzbudzić współczucie przynosi Hoffmanowej społeczny ostracyzm oraz coś o wiele gorszego – przypisanie winy bez jakiekolwiek procesu. Fakty wydają się jednoznaczne, ale czy ktoś je bierze pod uwagę? Opinia publiczna sądzi po pozorach, te wydają się jednoznaczne, chociaż czy tak naprawdę jest? Jedno jest tylko pewno troje ludzi zginęło, jeden ocalał, cała reszta osnuta jest tajemnicą, plotkami i niezdrowym zainteresowaniem. Ile było ofiar w rzeczywistości i kto jest winny? Tego nie wie nikt … Zło bywa namacalnie odczuwane, kładzie się cieniem na przeszłości, teraźniejszości, a przede wszystkim przyszłości. Wiadomo, że coś się wydarzy i nic już nie będzie takie samo. Właśnie taki klimat towarzyszy „Sprawie Hoffmanowej” od samego początku do ostatnich słów. Katarzyna Zyskowska w niezwykle sugestywny sposób oddała emocje głównej bohaterki oraz otoczenia, jeśli do tego dodać niejednoznaczność wydarzeń oraz przeplatanie się subiektywnych opinii i faktów, które podlegają różnorodnej ocenie, to czytelnicy otrzymują piekielnie intrygującą historię. Wina i niewinność wciąż zamieniają się miejscami, czasem stoją tuż obok siebie, a kluczowe pytanie „Co wydarzyło się na Lodowej Przełęczy” ma kilka odpowiedzi, każda może być prawdziwa, lecz która nią jest? Tragedia rozegrała się w kilku aktach, kiedy pierwszy zaistniał na życiowej scenie finał był jeszcze nieznany, chociaż jego charakter dał się odczuć. Ostatni rozegrał się dużo później niż ktokolwiek zauważył. „Sprawa Hoffmanowej” opiera się na rzeczywistych wydarzeniach, Katarzyna Zyskowska mistrzowsko połączyła je z możliwym scenariuszem rzeczywistego dramatu. Jedno i drugie uzupełnia się, tworząc niepokojącą opowieść kobiecie, rzuconej na żer opinie publicznej, która była żądna sensacji i dostała ją. Prawda okazała się czymś pobocznym, ważnym dla nielicznych, a w ostatecznym rachunku pozostającym sekretem gór i ocalałej, ale czy ofiary?

Przeczytałam i naprawdę bardzo żałuję, że to już koniec. Ta historia zrobiła na mnie ogromne wrażenie i przez długi czas nie mogłam się z niej otrząsnąć. Rewelacyjnie napisana. Już od pierwszych stron styl autorki bardzo przypadł mi do gustu. Czułam się tak, jakbym przeniosła się w czasie. Katarzyna Zyskowska stworzyła niezwykle plastyczny obraz Warszawy i Zakopanego lat 30., świetnie oddając charakter zarówno miejsca jak i czasu. I oczywiście są też góry - zachwycające, tajemnicze i niebezpieczne, skrywające sekret. Krajobrazy malowane słowami. Ta książka to nie tylko opowieść o tragicznych wydarzeniach, które rozegrały się w cieniu tatrzańskich szczytów, ale również interesujące studium kobiecego życia i jego poplątanych ścieżek. Przewracając kolejne strony stopniowo poznajemy Mirę - jej dzieciństwo, młodość, marzenia, sukcesy i porażki. Mamy też okazję wraz z bohaterką książki odkryć ciemną stronę przedwojennej Warszawy. Autorka stworzyła ciekawie zarysowaną postać pełną sprzeczności. Fabuła tej książki przebiega dwutorowo, ukazując czasy feralnej wyprawy w góry oraz lata późniejsze, co daje czytelnikowi znacznie bogatszy i pełniejszy obraz. A wszystko oparte na faktach, co nadaje tej powieści szczególnego wyrazu. Czytałam z zapartym tchem. To jedna z tych książek, obok których nie można przejść obojętnie. Pięknie napisana, refleksyjna i z przekazem. Gorąco polecam.

„Sprawa Hoffmanowej” Katarzyny Zyskowskiej to powieść inspirowana prawdziwymi wydarzeniami. Jest sierpień 1933 roku. Była gwiazda warszawskich kabaretów, wciąż piękna i budząca pożądanie Mira, obecnie żona prokuratora Hoffmana spędza urlop wraz z mężem i pasierbem w Zakopanem. Pewnego dnia wyruszają w góry. Towarzyszy im Julian Skrzyński, który właściwie sam się wprosił by wraz z Hoffmanami iść na Lodową Przełęcz. Mira go zna, bardzo dobrze zna. Pewna, że zniknął z jej życia na zawsze pomimo wewnętrznego oporu przekonuje męża, że w większej grupie raźniej i bezpieczniej. Antoni widzi mężczyznę pierwszy raz w życiu, a jednak nie potrafi sprzeciwić się żonie. W czasie wyprawy zdecydowanie pogarszają się warunki pogodowe. Antoni chce wracać do pensjonatu. Mira namawia męża, który jest w bardzo złej kondycji do kontynuowania wyprawy. Sprzymierzeńca ma w dwunastoletnim pasierbie. Marzeniem Władzia jest dotrzeć do Lodowego Szczytu by móc pochwalić się kolegom. Po drodze spotykają grupę taterników. Wśród nich jest poznany kilka dni wcześniej wyborny taternik, Jan Higersberger. Widząc w jakiej kondycji są Hoffmanowie decyduje się odłączyć od swoich współtowarzyszy wspinaczki, a tym samym spowolnić swoją górską wędrówkę. Robi to ze względu na Mirę, zauroczony piękną kobietą. Nie chce też mieć na sumieniu Hoffmanów i ich tajemniczego towarzysza, którego cień go w ostatnich dniach prześladował. Decyzja ta będzie go kosztować życie. Nie tylko jego, ale również prokuratora Sądu Najwyższego, Hoffmana, jego syna Władzia oraz Juliana Skrzyńskiego. Przeżyje tylko Mira spędzając w górach, w trudnych warunkach atmosferycznych dwa dni i dwie noce przy zwłokach. Dlaczego marznie i głoduje kilkadziesiąt godzin nie wzywając pomocy? Morderczyni, czy ofiara? „Sprawa Hoffmanowej” to historia nieszczęśliwej kobiety. Naznaczona hańbą od urodzenia. Dziecko z nieprawego łoża za sprawą Anastazego Chojnackiego, herbu Kornic. Wykształcona dzięki matce, która była zhańbioną boną uczącą gry na pianinie, czytać, liczyć i mówić po francusku. Mirosława Anna Skrzyńska urodzona pod Lwowem miała marzenia. Posiadając urodę i talent mogła być na szczytach. Przez chwilę była jako Mira Mey. Pomógł jej w tym najwierniejszy przyjaciel. Mira nigdy o tym nie zapomni. Jednak ten, któremu zawdzięczała początek kariery uczynił z jej życia piekło. Gdyby nie kazirodcza przemoc, do tego strach przed kompromitacją możliwe, że nie doszłoby do tragedii na drodze do Lodowej Przełęczy. Tragicznie zginęło czworo ludzi, w tym troje bez żadnej winy. Mira przeżyła choć może lepiej byłoby dla niej zostać na zawsze w szczerbie Lodowej Przełęczy. Opinia publiczna uznała ją winną, choć nie była sądzona. Przebywając w zakładzie dla psychicznie chorych latami faszerowana luminalem i upokarzana przez personel zakładu wegetuje pewna swojej winy. Czy na pewno była sprawczynią śmierci tych, którzy stracili życie owego sierpniowego dnia 1933 roku w drodze do Lodowej Przełęczy? Może jednak ofiarą najpierw jednego człowieka, a w konsekwencji społeczeństwa, które pochopnie uznało ją winną? „Sprawa Hoffmanowej” Katarzyny Zyskowskiej to rewelacyjna powieść. Kryminalna zagadka inspirowana prawdziwą historią czyni ją niezwykle intrygującą i ciekawą. Niesamowity jest klimat książki. Zakopane i Warszawa lat trzydziestych. Czytając czuje się autentyczność tamtych wydarzeń. Do tego góry, widoki barwnie malowane piórem. „Tylko pokonanie przełęczy było ważne… Ciężko jest zawrócić, kiedy jest się blisko celu. Rację mają ci, którzy twierdzą, że w górach tkwi jakaś niepojęta, magnetyczna moc. One przyciągają do siebie i przytępiają…” Wstrząsająca historia, która nie pozostawia czytelnika obojętnym. Bulwersuje, porusza, zmusza do oceny wydarzeń. Nie do zapomnienia. Wprost przeciwnie. Jeszcze długo po przeczytaniu zajmuje myśli sprawiając, że sięgamy po nią wracając do kolejnych fragmentów książki. „Sprawą Hoffmanowej” Katarzyna Zyskowska dowodzi swojego kunsztu literackiego. Wraz z kolejną napisaną przez siebie książką przekonuje o zdolnościach do tworzenia arcydzieł literackich. PREMIERA KSIĄŻKI "SPRAWA HOFFMANOWEJ" KATARZYNY ZYSKOWSKIEJ 03 KWIETNIA 2019 ROKU. GORĄCO POLECAM!