Sposób na cholernie szczęśliwe życie (okładka twarda)

Proste odpowiedzi na trudne pytania i tematy.
Siostra Małgorzata zajmuje się jak wiadomo ludźmi, o których w naszym codziennym pędzie za karierą czy majątkiem staramy się nie zauważać. Sami mając dach nad głową i pełną lodówkę, z której nierzadko wyrzucamy jedzenie udajemy, że problemu bezdomności, biedy, głodu, odrzucenia po prostu nie ma... Każdemu przyda się przeczytanie tej lektury, a pewnie jeszcze lepiej by nam zrobił wolontariat w jednym z takich Domów.

Świetna książka. Każdy powinien ją przeczytać żeby mieć pojęcie o życiu, które toczy się obok nas, a my nie zdajemy sobie z tego sprawy.

Warto przeczytać. Wiele mądrości, ciepła, humoru i tematów dorozważenia we własnym sumieniu.

Lekka i przyjemna w czytaniu. Wciągająca i porywająca jak autorka. Polecam.

Siostra Małgorzata Chmielewska jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych sióstr w Polsce. Główną misją życia siostry jest praca, a raczej współudział we wspólnocie wspierającej i prowadzącej domy dla osób bezdomnych. Najbardziej osobliwy jest fakt, że ta niesamowita kobieta jednocześnie jest siostrą zakonną i matką. Jak to możliwe? Dowiecie się tego i wielu innych ciekawych, ale również niezwykle wartościowych informacji z książki "Sposób na (cholernie) szczęśliwe życie". Czy może być normalnie i poważnie, gdy pod jednym dachem mieszka się z Arturem, krążącym podejrzliwie między nami i zabierającym ze stołu wszystko, co mu się tylko spodoba, od książek po zapalniczki? Czy może być poważnie w miejscu, gdzie podczas mszy leżący pod samym ołtarzem mops zaczyna przeraźliwie chrapać? Czy to takie normalne, że do niedzielnego obiadu siadają razem: zakonnica, alkoholik, syryjski uchodźca, autystyk, architekt, teolog i dziennikarz? "Sposób na (cholernie) szczęśliwe życie." jest wywiadem rzeką, jaki przeprowadzili z siostrą Małgorzatą, Piotr Żyłka i Błażej Strzelczyk. Całość ma charakter niezwykle swobodny, życzliwy i nienachalny. Z drugiej strony jednak, publikacja ukazuje tytułowy sposób siostry Małgorzaty Chmielewskiej na szczęśliwe życie. Jaki to sposób? Jak możecie się domyślić życie siostry skupia się na pomocy potrzebującym, jednak w podejściu bardzo asertywnym, z zachowaniem pamięci o samym sobie. Mądre pomaganie, jest wizytówką siostry Chmielewskiej i właśnie na to w swojej książce próbuje przekazać nam przepis. "Sposób na (cholernie) szczęśliwe życie." to nie tylko wywiad, to prawdziwy podręcznik z cyklu "jak żyć". Co tam Hygge, Lagom, Ikigai Co tam, japońskie, duńskie, szwedzkie, czy nawet polskie metody na szczęście. Myślę, że siostra Małgorzata znalazła na nie przepis najlepszy i najbardziej uniwersalny. Metoda, która nakierowana jest na innych, na wspólnotę i walkę z biedą, ale również taka, która przyjmuje, że czasem jest cholernie ciężko, czasem trzeba usiąść przekląć i zapalić. Potem złapać głębszy oddech, otrzepać kolana i iść zasuwać. :) Publikację polecam przede wszystkim tym, którzy chcą zapoznać się z sylwetką siostry Małgorzaty, oraz jej działalnością związaną z prowadzeniem Domów Wspólnoty Chleba Życia, jak również tym, którzy działają na rzecz biednych lub chcieli zacząć działać, jednak nie wiedzą jak. I nie obawiajcie się, to nie jest książka o nawracaniu. "Sposób na (cholernie) szczęśliwe życie" jest lekturą o bardzo szeroko rozumianej i bezwzględnej tolerancji i o czynieniu dobra, bez względu na wiarę, lub jej brak. To najlepszy poradnik jaki miałam okazję poznać w ostatnim czasie. :) Serdecznie polecam. www.kochamciemojezycie.blogspot.com

Pan Błażej Strzelczyk i Piotr Żyłka w swej książce o siostrze Małgorzacie Chmielewskiej rozmawiają o recepcie na szczęśliwe i udane życie.
Obaj autorzy trafili do miejscowości Nagorzyce i jak mówi siostra Małgorzata, jest to Republika Biedaków.
Dlaczego?
Bo jest to świat, gdzie smutek, bieda, nędza i głód mieszają się z poczuciem humoru, dystansem i ironią.
Siostra Chmielewska mówi o swoim życiu, Kościele i Polsce.
I choć po tytule książki można wywnioskować, że jest poradnikiem, receptą na udane życie -wcale tak nie jest.
To jest bardzo szczera rozmowa bez udawania, bez pięknie dobieranych słówek, po prostu rozmowa, bez udawania z siostrą, której życie nie rozpieszczało, która od trzydziestu lat opiekuje się swoim ciężko chorym, adoptowanym synem.
Artur jest chory na autyzm, ma ataki padaczki, ale dla niego zrobiłaby wszystko, a nawet jeszcze więcej, byle był szczęśliwy. Nie śpi w nocy, gdy Artur ma ataki padaczki, jest cierpliwa, kochająca, ale rozsądnie i konsekwentnie stawia granice w wychowaniu.
Każdego dnia siostra Małgorzata żyje z biedakami, bezdomnymi i ludźmi wykluczonymi.
Autorzy książki zadają pytania siostrze na temat życia z biedakami, wiary, kościoła, miłości i miłosierdzia, młodzieży w dzisiejszym, skomputeryzowanym świecie i miłości do bliźniego.
Nie znaczy to, że siostra nie korzysta ze zdobyczy techniki, oczywiście, że tak, korzysta ze smartfona, laptopa i śledzi Facebooka.

Siostra zapytana o komentarz na Facebooku typu: „Nie będę z moich podatków płacił na rodzinę wielodzietną, która żyje w biedzie”- siostra odpowiada: „Biedny, mały człowieczku, pojedź do jednej z tych rodzin i zobacz ile w tej biedzie jest miłości, radości i serdeczności, której ty nie masz”.
To jest bogactwo, które mają ubodzy.
I właśnie dlatego Jan Paweł II pisał, że od nich mamy się uczyć.

Na zakończenie zacytuję siostry marzenia na temat Polski „Marzy mi się Polska, gdzie każdy człowiek będzie traktowany z szacunkiem, w której obcy nie jest obcy, a wszyscy się do siebie uśmiechają, w której krzywdy się przebacza, gdzie nagiego odziewamy, karmimy głodnego. Polska, w której pogarda jest wstydem, a nienawiść i agresja wysłana jest na Marsa, bo Księżyc jest za blisko. Gdzie władza jest służbą, a rządzeni władzę wspierają w decyzjach”.

Jest to przepiękna, szkoła i nauka dla nas. Z siostry Małgorzaty Chmielewskiej powinniśmy brać przykład i uczyć się od niej każdego dnia.

Bardzo gorąco zachęcam do lektury.

Moja ocena: 10/10
Polecamy, zespół dobrerecenzje.pl

Rozpoczął się październik i za oknem częściej możemy dostrzec szarość i deszcz niż słońce i błękit nieba. Nasze samopoczucie może niebyt zbyt dobre, czasami pewnie mamy ochotę użalać się nad sobą i narzekać, ale dziś chciałam zaproponować lekturę, która chociaż na chwilę rozwieje ciemne chmury. Nie, książka nie jest receptą na szczęście, ale „Sposób na cholernie szczęśliwe życie” daje porządnego kopa, chęć do życia i działania.

Panowie Błażej Strzelczyk i Piotr Żyłka przeprowadzili wywiad rzeka czyli coś co bardzo lubię czytać z siostrą Małgorzatą Chmielewską, a kto z nas nie słyszał o tej kobiecie?


Cała rozmowa jest wręcz boleśnie szczera, bo przecież ludzie wolą mówić o tym co jest dobre i ładne, zdrowe i piękne, a siostra opowiada o biedzie i chorobach, smutku i trudzie życia. I w całej książce siostra Małgorzata jest tak uderzająco autentyczna, nie ma tutaj przesłodzenia, udawania skromności czy fałszu. I co najważniejsze czytelnik wierzy w każde jej słowo, bo przecież tą kobietę życie nigdy nie rozpieszczało, nic nie przychodziło jej łatwo, bez wyrzeczeń.


Siostra prowadzi Fundację Domy Wspólnoty Chleb Życia, więc kto jak nie ona, wie o tym jak czasami rzeczywistość może przygniatać, jak trudne jest życie, kiedy choroby nie pozwalają na pracę, brak pieniędzy na posiłek, a dookoła są tylko ludzie zapatrzeni w siebie. Jednak ona nie poddaje się i dalej idzie do przodu, dając innym ludziom wszystko co ma, czyli energię, radość, siłę i wielkie pokłady miłości do drugiego człowieka. Sama wychowuję adoptowanego syna, który teraz jest już dorosłym mężczyzną i cierpi na autyzm.

Siostra Małgorzata odpowiada na pytania dotyczące życia, chorób, Kościoła i wiary, mówi o życiu z ludźmi ubogimi i cierpiącymi, wspomina o młodych osobach o świecie pełnym nowoczesnych technologii. Nie omija trudnych tematów, nie boi się szczerych odpowiedzi. Możemy tylko zazdrościć jej siły i pasji do czynienia dobra tutaj na ziemi.


Polecam książkę wszystkim, wierzącym i tym którzy nie wierzą, ponieważ siostra Małgorzata łamie wszelkie schematy i stereotypy, nie osądza, nie ocenia i warto choćby na moment poznać jej prosty świat pełen czegoś, czego tak mało w obecnym świecie – bezinteresownej miłości.

Książka o silnej kobiecie. Żyjącej według własnego, nie zawsze łatwego sposobu. To taki rodzaj religijności, który nie tylko budzi mój szacunek, ale też sympatię. Po prostu uważam, że religijność ma sens tylko wtedy, kiedy jest ścieżką wiodącą przez drugiego człowieka. Dlatego siostra Chmielewska mnie przekonuje. W dodatku jest tak bardzo szczera w swoim życiu i uczciwie się swoich wyborów trzymająca. Ta książka jest dokładnie taka, jak jej bohaterka: szczera i bezpretensjonalna. Prosta i zaskakująca. Jestem przekonana, że spodoba się zarówno wierzącym, jak i osobom, które po prostu cenią ludzi niosących pomoc innym

S. M. Chmielewska - święta za życia - opowiada o tym, jak żyć zgodnie z naukami Boga, jak kochać, jak pomagać tym najbiedniejszym, jak być blisko ludzi, jak po prostu być dobrym człowiekiem. Nie daje gotowej recepty, ale pokazuje różne możliwości. Wspaniały wywiad przeprowadzony przez Piotra Żyłkę i Błażeja Strzelczyka. Czekam na kolejna książkę w wykonaniu tego tandemu. Myślę, że jeszcze nas zaskoczą.

No niestety. Czekałam na tą książkę. Chciałam poznać ten sposób na cholernie szczęśliwe życie. Czytałam wcześniej ks. Kaczkowskiego "Życie na pełnej petardzie" i ks. Lemańskiego "Z krwi, kości i wiary". Odmienne, ale porywające, zapadające w pamięć i kształtujące lektury. A tu... Przykro mi, ale nie. Utknęłam na 95 stronie. Mogłabym skończyć. Ale już nawet nie chcę.