Spirit (CD)

Nowa pozycja Depeche Mode mnie nie zaskoczyła. Podobieństwo stylów płyty Spirit i Delta Machine słychać od początku, ale przyznaję że jest kilka perełek i trochę łezka się w oku kręci. Era postalanowska rozczarowała wielu słuchaczy zespołu, ale prawdziwi fani biorą ich każdą płytę w ciemno - tak jak ja. Cieszę się że wciąż nagrywają, że ich muzyka dojrzewa wraz z nimi. Uwielbiam chropowaty głos Dave i anielskie wstawki Martina. Jest w tej płycie trochę mroku, a takie pozycje jak Scum czy Poison Heart to miód na moje uszy. Na lipcowy koncert czekam z niecierpliwością.

Odnoszę wrażenie, że mój faworyt (DM) traci dystans to tego co tworzy. Ta płyta nie wiele wnosi nowego do muzyki, takie powielanie ostatniego albumu (Delta Machine). Dość mrocznie. Pochwała należy się jednak za bogate, głębokie brzemiennie utworów (ale to jest już od pewnego czasu konik DM). Ja tęsknię za dawnym luzem DM. Jest SŁABO. Wiem, wszystko przemija...

Album dla ortodoksyjnych fanów, nowych nie ma niestety czym przyciągnąć. Jest kilka niezłych momentów ale nic ponadto... Nie jest to najgorszy album DM (za taki uważam SOTU) generalnie dla ,nie brzmi jak komplikacja solowych nie publikowanych solowych dokonań Gahana i Gora. Drażni mnie elektroniczna ingerencja w wokale.

Trochę slabsza od poprzedniej, ale utrzymująca się w tym samym klimacie. Promocyjna cena oraz zbliżające się koncerty zespołu w Polsce zdecydują o dobrej sprzedaży tego albumu.

Lepsza czy gorsza należy do oceny każdego słuchacza. Ja jako fan biorę w ciemno bo wiem że się nie zawiodę.

Wielbię DM i biorę w ciemno wszystko co nagrają . Jednak poprzednia płyta wg mnie była lepsza.

Super polecam!!!!!! Realizacja zamówienia w błyskawicznym tempie, wszystko szybko i sprawnie.

Można posłuchać, ale wszystko co najważniejsze mają już za sobą.

To chyba odrzuty z sesji Delta Machine...

Dałem 5 gwiazdek, z małym kredytem, ale jednak. Ponieważ... z DM od lat mam problem i nadal nie bardzo wiem, w jakim kontekście ich oceniać. Fabryka bardziej lub mniej pojedynczych strzałów, celujących w listy tak zwanych przebojów? Jeśli tak, to tym razem też znalazłoby się co nieco (choćby ta Rewolucja), jednak jeśli nie tylko o to chodzi, to tym lepiej. Ponieważ w twórczości zespołu, od początku (mojego początku), zawsze doszukiwałem się szerszego kontekstu. Komercja komercją, to raczej oczywiste, ale zainfekowany (w czasie rzeczywistym) dźwiękami Black Celebration, nie oczekiwałem pojedynczych hiciorów w rodzaju Try Walking In My Shoes. Jeśli się pojawiły, cieszyły ucho, zapewne spełniały swoją rolę, jednak uporczywie nie malał we mnie niedosyt i tęsknota za "tamtymi czasami", kiedy to dopiero obcowanie z całą płytą (powtarzam: caaałą!) przynosiło radość słuchania. Brakowało mi tego, właśnie do teraz. Krążek zasłuchany od A do Z. Nie zamierzam się wdawać dyskusje na temat jakości (stylistyki?) samego dźwięku. Na początku odczuwałem lekkie zniesmaczenie. Nastał urlop i dwutygodniowe odsłuchy z laptopa. Dziś, kiedy wróciłem do bardziej cywilizowanego sprzętu, z niemały zdumieniem stwierdzam, że chyba lepiej rozumiem zamysł realizatorów. I znów pojawia się porównanie z moją ukochaną Black Celebration. Chyba jednak, dziś, na korzyść późniejszego wydawnictwa. Żyjemy w innych czasach, więc (mój domysł, oczywiście) muzycy użyli takich właśnie, a nie innych środków przekazu, by podtrzymać starą (w najbardziej pozytywnym znaczeniu) formułę. Technicznie, formalnie, jakkolwiek. Dłuuugo dojrzewałem do takiej oceny, więc zanim ktoś impulsywnie skrytykuje, zalecam zapętlanie.