Spaleni w ogniu (okładka  twarda)

Moje pierwsze czytanko autora, genialnego przecież, jako twórca kataloński niezwykle popularny i płodny. Powieść mikro ale rzekłabym o znaczeniu makro. W moim odczuciu zręcznie utkana intryga o przemijaniu, o czasie tak bardzo bezlitosnym, i o przeznaczeniu. Autor zręcznie prowadzi akcję, czasem absurdalną, czasem nieznośną bo przeniknioną filozofią, przekomarza się z czytelnikiem, bo dużo tu symboliki i znaczeń. Mnie zaciekawiła tu akcja ta bardziej rzeczywista, bo parę razy parsknęłam śmiechem, ale ogólny odbiór książki jest jak najbardziej gorzki i cierpki. Chociaż teraz jak myślę o Warchlaczku, uroczym i ślamazarnym dziku, wplecionym w sensacyjno-kryminalną akcję z zabójstwem w tle, śmiać mi się chce 😁

Hmm... lubię książki tego autora, ale po "Głosy z Pamano" i "Wyznaję ", ta już tak nie zachwyca, choć przeklad jest super. Mimo tego polecam👍

Metaforyczna, wielopoziomowa, refleksyjna z nieco filozoficznym zacięciem - taka jest najnowsza powieść J.Cabre - jedna z najbardziej wyczekiwanych przeze mnie premier tego roku. Oparta na nietuzinkowej intrydze katalońska opowieść przypomina mi nieco połączenie zagadkowego thrillera i literatury pięknej. Po akcie próby spalenia swojego syna Ismael obarczony za śmierć matki trafia do rodziny zastępczej, ten bohater nigdy nie miał, ani nie będzie miał łatwego życia. Równorzędnie przenosimy się do świata zwierząt i poznajemy historię lochy Lotty i jej warchlaków. Od tej pory opowieść nabiera nieco filozoficznego znaczenia. Ismael zdaje się być w tej opowieści cieniem powolnego warchlaka, po części staje się nocnym motylem. Ta eksperymentalna proza nie raz wyprowadziła mnie w pole, jest tu zastawionych na czytelnika mnóstwo pułapek. Sprzeczna wydaje się być teoria, że przetrwa tylko najsilniejszy osobnik w stadzie. Tu najsłabszy, najwolniejszy warchlak otrzymuje szansę przeżycia. Wszyscy bohaterowie u Cabre odczuwają nieustanny strach przez śmiercią. Ismael zmaga się z poczuciem winy, a młody dzik obawia się zamiany w pieczyste. Nasz bohater od początku krąży wokół płomienia, tak jakby nie był do końca pewien czy zamierza złożyć siebie samego w ofierze bogu ognia, nie zastanawiając się jednocześnie nad niebezpieczeństwem. Pomimo, że jest to jedna z najkrótszych powieści tego katalońskiego autora nie da się tej prozy pochłonąć za jednym zamachem. Tu liczy się każde zdanie, każde słowo, mnóstwo tu ukrytych znaczeń, literackich odwołań (Pani Bovary, Doktor Żywago), a dzięki temu otwiera przed czytelnikiem szerokie pole do dyskusji. Jest krótka, acz intensywna. Tak naprawdę nigdy się nie dowiemy co też spotkało głównego bohatera - czy była to śmierć, czy pieczyste, czy zwykła bajka.

Książka od początku przyciągała mnie do siebie. Byłam niczym ta ćma, która zwabiona światłem latarni podlatuje tak blisko, aż ulegnie spaleniu. Przyglądałam się z zaciekawieniem stylowi autora. Smakowałam na ustach brzmienie jego słów. I chłonęłam tę osobliwą historię. Ciekawość budzili bohaterowie. A zagadka niepamięci głównego bohatera ulokowała się na granicy kryminału i komedii. Interesujący to był zabieg. Z jednej strony patetyczny ton, z drugiej jeden wielki żart. Lubię, gdy rzeczywistość przenika się z oniryzmem. Gdy metaforyzm i refleksje filozoficzne zacierają granice z realnym światem. Pewnie, że wprowadza to większy chaos. I wymaga dużo większego skupienia w czytelniku. Ale i satysfakcja jest większa. Widziałam opinie, że w porównaniu do innych dzieł autora, ta książka nie lokuje się na początku stawki. Ja pierwszy raz miałam styczność z dziełem autora i nie mam mu absolutnie nic do zarzucenia. Ba! Uważam, że jest to pozycja bardzo dobra i warta poświęconego jej czasu.