Sny o pociągach (okładka twarda)

Czuję ogarniający całą okolicę zapach spalenizny. Widzę zwęglone drzewa i kopcące się jeszcze resztki po pożarze. Słyszę tukot kół nadjężdżającego pociągu i charakterystyczny dla niego szum, który usypia pasażerów, a mieszkańców budzi do życia. Obok mnie przejeżdża wóz zaprzężony w konie prowadzony przez mężczyznę w kapeluszu, a w tyle zachód słońca odcina się znacznie od zamienionej w popiół, czarnej doliny. Szum wody, przy akompaniamencie wilczego wycia, nie przestają grać melodii rzeki Moyea. Jestem tam, w górach, na granicy Stanów Zjednoczonych i Kanady. Jestem tam, do późnych lat sześćdziesiątych XX wieku i przez poprzedzające ten czas prawie osiemdziesiąt lat. "(...) Grainier przeżył dobrze ponad osiemdziesiąt wiosen, aż do późnych lat sześćdziesiątych. W tym czasie zdarzało mu się wyprawiać na zachód, w miejsca odległe od oceanu tylko o paredziesiąt mil, choć samego Pacyfiku nigdy nie ujrzał (...). Kochał się tylko z jedną kobietą- swoją żoną Gladys- posiadał jednoakrową parcelę, dwa konie i wóz. Nigdy się nie upił. Nigdy nie nabył borni palnej ani nie rozmawiał przez telefon. Regularnie jeździł pociągami, samochodami wiele razy, raz leciał samolotem." Robert Grainier był porządnym robotnikiem zatrudniającym się tam gdzie pojawiała się praca. Rytm jego życia wyznaczany był więc przez pomoc przy budowie linii kolejowych, wycinka lasów, czy naprawa mostów, po których zakończeniu mógł wrócić do domu, do żony Gladys i ich kilkumiesięcznej córeczki Kate. Zupełnie zwyczajne, jak na okres, w którym osadzona jest historia, życie mężczyzny zostaje przerwane przez tragedię, w której pożar odebrał mu żonę, córkę i dom. To wydarzenie kończy dotychczasowe życie Grainiera i rozpoczyna jego wędrówkę, z samotnością na jednym i klepsydrą na drugim ramieniu. Denisowi Johnsonowi, na 112 stronach, udało się uchwycić przemijanie i pokazać, jak powolne życie człowieka gubi się wśród nieubłaganie pędzącego czasu. Realizm, który tak bardzo zbliżył mnie, a nawet przeniósł do rzeczywistości bohatera, idzie w parze z obiektywizmem, który przedstawia realny, wolny od oceny autora świat i jest przeplatany magią, która subtelnie zagląda w postaci snów na jawie, duchów, czy wierzeń. Autor z powagą i szacunkiem ukazuje specyfikę natury ludzkiej, natury człowieka samotnego, człowieka, który żeby oczyścić serce z zalegających tam ciężarów, wyje razem z wilkami. Tęsknota na zmianę z żałobą bije z każdej strony, ale przedstawiona jest tak subtelnie, chciałoby się rzec empatycznie, jakoby Johnson nie chciał spłoszyć swojego bohatera. Poza obrazem samotności, tęsknoty i przemijania, na uwagę zasługują fragmenty dotyczące Rdzennych Amerykanów, ich wierzeń i obyczajów. To właśnie poznanie w ksiażce Indianina Bob'a Kutenaj'a było dla mnie wisienką na torcie, która przeniosła mnie na plan filmowy z pierwszej połowy XX wieku w Stanach Zjednoczonych. Warto też podkreślić, last but not least, że Tomasz S. Gałązka, który odpowiada za tłumaczenie "Snów o pociągach" zrobił, potocznie mówiąc, kawał wielkiej, wspaniałej, dokładnej roboty z wydawałoby się chirurgiczną precyzją. Na początku nie czytało się tego łatwo, ale z każdą stroną czułam, że Gałązce udało się jednak wyruszyć w pierwszą w historii podróż do przeszłości.

W powietrzu unosi się zapach spalenizny i śmierci. Człowiek zaczyna myśleć, że właśnie tak musi wyglądać piekło. Równina pełna popiołu i śladów po tym, co kiedyś nazywało się życiem. Nawet największe zniszczenie jednak może przeminąć. Ziemia da siłę nowym roślinom, które przebiją się przez warstwę zniszczenia i zazielenią okolicę. Skuszą swoim pięknem kolejne zwierzęta, a za nimi przyjdą ludzie. Równina znów zacznie tętnić życiem. Nie będzie podobna do siebie sprzed pożaru, ale zapomni o śmierci i znów stanie się domem dla wielu poszukujących spokoju dusz. Każda strata wywołuje smutek, a śmierć bliskich już na zawsze pozostawia ślad w sercu człowieka. Tęsknota jednak każdego dnia zdaje się maleć, a czas sprawia, że ból zdaje się jakby lżejszy. Nikt po czymś takim nie będzie taki sam, ale życie wciąż trwa. Słońce wschodzi i zachodzi, a człowiek próbuję odnaleźć się w rzeczywistości, która tak nagle zdaje mu się być obca. Właśnie tym jest książka Denisa Johnsona. Historią o tęsknocie oraz radzeniu sobie z żałobą. Bohater stracił najważniejsze osoby i przyszlo mu żyć dalej, choć nie było to łatwe. Musiał znaleźć nowy cel i miejsce, do którego mógłby należeć. Walczył z samotnością i znajdował się na granicy rzeczywistości oraz wyobraźni. Całość była przepełniona realizmem magicznym, który ze scenerią tworzył niesamowity klimat. W powietrzu unosił się zapach lasu, a każdy cień krył w sobie coś nierzeczywistego. Denis Johnson początkowo nie przypadł mi do gustu swoim stylem tworzenia zdań, ale ze strony na stronę coraz bardziej mnie przekonywał. W końcu zapomniałam, że wciąż jestem w swoim pokoju, bo przed oczami miałam drewniany domek pośrodku lasu, a w uszach słyszałam wycie wilków. Całość była przesycona uczuciami, choć zostały one nakreślone subtelnie. Samotność przedstawiona była w szumie drzew, a tęsknota w dźwiękach watahy, jaka zamieszkiwała okolicę. Momenty nasilenia tych uczuć zbiegały się z przedostaniem do rzeczywistości elementów niemalże magicznych. Dla piękna ulotnych chwil warto poświęcić chwilę swojego życia tej książce. Warto śledzić spokojną codzienność i oddychać doświadczeniami bohatera. Warto dać jej szansę i samemu się przekonać, jak wiele można przekazać niedopowiedzeniem.

Życie… Bywa brutalne. Kruche. Ciężkie. Nie zawsze daje nam to, czego byśmy sobie życzyli. Czasem odbierze nam wszystko co mamy. Niewidzialna dłoń uwiesi na naszej szyi kamień, z którym ciężko się podnieść. Ciężko z nim iść dalej. ✦ To był piątkowy wieczór. Zielona herbata raz po raz koiła moje podniebienie. Otuliłam się zapachem świecy. W tle słychać było cichy taniec dźwięków fortepianu. Pierwsza strona zaszeleściła. Pomyślałam, że to będzie krótka podróż. Ponad 100 stron. Za chwile skończę. Na jednym wieczorze się jednak nie skończyło. Musiałam wziąć oddech. ✦ „Sny o pociągach” to książka o życiu wypełnionym stratą, tęsknotą i samotnością. Historia człowieka, który stracił żonę i córkę przyniosła ze sobą falę smutku, żalu i garść goryczy. Jak poradzić sobie z żałobą? Czy upływ czasu wyleczy rany? Jak odnalezienia się w nowej rzeczywistości? Życie toczy się dalej, ale nigdy nie będzie już takie samo. ✦ Ta książka jest podróżą przez zwykłe życie. W tej powieści słychać stukot kół pociągu mknącego po szynach, wycie wilków i kojotów oraz szum lasu odrodzonego z popiołów. Tutaj piękno ulotnych chwil miesza się z szarą codziennością, a surrealistyczne opisy stają się rzeczywistością. Ta podróż jednak zbyt szybko się skończyła.