Smerfetka oraz głód u Smerfów. Smerfy (okładka miękka)

GDZIE GARGAMEL NIE MOŻE, TAM BABĘ POŚLE Po chwilowej przerwie w wydawaniu klasycznych tomów „Smerfów”, w trakcie której mieliśmy okazję poznać najnowsze ich przygody, Egmont wraca do albumów tworzonych przez niezapomnianego Peyo (z pomocą współscenarzysty, Yvan Delporte). I jest się z czego cieszyć, bo wydany właśnie komiks „Smerfetka” to kolejna porcja świetnej rozrywki dla całej rodziny, która nic się nie zestarzała, a wręcz z czasem ceni się ją coraz bardziej. Na niniejszy album składają się dwie opowieści. W głównej, tytułowej, Gargamel znów ma dość tego, jak Smerfom wszystko się układa i wychodzi. Znów chce je złapać w swoje ręce i wykorzystać do własnych celów. Tym razem jednak wpada na iście szatański plan i z gliny tworzy ją – Smerfetkę. Jego własny Smerf trafia do wioski małych, niebieskich stworków, by siać zamęt. Nikt jednak nie spodziewa się, co przyniesie pojawienie się dziewczyny w osadzie pełnej mężczyzn… W drugiej opowieści, zatytułowanej „Głód u Smerfów” nadchodzi zima, więc Smerfy muszą przygotować zapasy na ten okres. Dochodzi jednak do wypadku, który sprawia, że czeka ich głodowanie. Jak w takiej sytuacji mają przetrwać? Czy uda im się znaleźć jedzenie? I co wyniknie z tej próby? Chciałem w tym miejscu napisać, że „Smerfetka” to jeden z najlepszych tomów serii, ale… No właśnie, patrząc na moje recenzje poprzednich części, można by dojść do wniosku, że każdy tom stworzony przez Peyo jest jednym z najlepszych. Taka jest jednak prawda, ale właściwiej należałoby powiedzieć, że wszystkie komiksy tego autora trzymają taki sam, wysoki poziom i każdy równie mocno zachwyca. I nawet jeśli kontynuatorzy starali się, jak tylko mogli, żeby zbliżyć się do prac mistrza, wciąż to jego dzieła pozostają tymi najlepszymi. „Smerfetka” to trzeci z kolei album „Smerfów”, czyli pochodzący z okresu, kiedy Peyo miał najlepsze i najświeższe pomysły. Każdy kto czytał choć jeden z tomów jego autorstwa – a trudno uwierzyć, by znalazły się osoby, które tego nie zrobiły – wie doskonale, jak świetne musi być to dzieło. Kto nie czytał, niech ma świadomość, że czeka tu na niego klasyczna, nieco baśniowa seria fantasy pełna przygód, akcji, niebezpieczeństw i trudów zwieńczonych zawsze morałem. Dodatkowo druga historia, która dzieje się w zimę, doskonale wpasowuje się w klimat jaki panuje – albo przynajmniej powinien panować – za naszymi oknami. A wszystko to podane zostało w tradycyjnie wyśmienity sposób – zarówno pod względem fabularnym, graficznym, jak i edytorskim. I to cieszy. Na rynku nie brakuje komiksów dla dzieci. Pełno mamy zarówno klasyki, jak i współczesnych dzieł. „Smerfy” jednak to jedna z najlepszych propozycji w swoim gatunku i rzecz, którą poznać powinien każdy, dlatego zachęcam Was do zanurzenia się w ich szalony, zabawny, ale i pocieszający świat.

Smerfetka i (nie)smerfny głód. Najnowsza odsłona najsmerfniejszego komiksu na świecie to dwie opowieści wydane w jednym tomie. W tej części Egmont Polska przedstawia nam bowiem komiks zatytułowany „Smerfetka” oraz „Głód w Krainie Smerfów”. Pierwsza historyjka przybliża nam kulisy pojawienia się na świecie Smerfetki, druga zaś przybliża nam opowieść o tym, co stało się w Wiosce Smerfów w czasie pewnej śnieżnej, mroźnej zimy. Smerfetkę, jak może część z Was wie, stworzył nie kto inny jak podstępny Gargamel. Jego plan był prosty: stworzyć i wprowadzić do Wioski Smerfów szpiega, który pomoże mu nie tylko dotrzeć do wioski, ale i wyłapać wszystkie Smerfy (!). Smerfetka na początku swojego życia wyglądała i zachowywała się całkiem inaczej niż urocza (i trochę pogłębiająca stereotypy na temat kobiet oraz relacji damsko-męskich) blondynka, w której kochają się wszystkie Smerfy ;) Jak doszło do jej przemiany? Tego dowiecie się z komiksu. Druga historyjka rozpoczyna się w trakcie długiej, śnieżnej zimy. W Wiosce Smerfów wybucha tragiczny w skutkach pożar – spłonęły wszystkie zimowe zapasy niebieskich stworków!... Smerfy zmuszone są opuścić wioskę i udać się na poszukiwanie jedzenia. Trafią w efekcie do zamku pewnego biedaka… Co z tego wyniknie? Sprawdźcie sami :) Świetna zabawa, znakomity humor, dobry pomysł na fabułę, cały czas ten sam wysoki poziom rozrywki - wszystko w smerfowej serii jest w dalszym ciągu na swoim miejscu :) To niezmiernie cieszy, wszak Smerfy to jedna z moich ulubionych bajek z dzieciństwa, z której... chyba nigdy tak do końca nie wyrosłem ;) A teraz to już nie tylko moja ulubiona bajka - mogę śmiało powiedzieć, że moja córka już dawno temu połknęła smerfnego bakcyla :) (a syn, kiedy dorośnie, także mam nadzieję go połknie! :) ). Naprawdę warto po ten komiks sięgnąć. Choćby z ciekawości, ot tak, żeby poznać początki komiksowego żywota niebieskich stworków wraz z nowym mieszkańcem wioski w osobie Smerfetki. Dobra zabawa jest przy tym poniekąd w pakiecie, nie będzie to więc czas stracony ;) Dziękuję Egmont Polska za egzemplarz recenzencki. #Smerfy #SmerfyKomiks #Smerfetka #EgmontPolska https://cosnapolce.blogspot.com/2021/02/smerfy-smerfetka-peyo-yvan-delporte.html

POPKULTUROWY KOCIOŁEK > Na album składają się dwie opowieści „Smerfetka” i „Głód u Smerfów”. Pierwsza z nich zdecydowanie najobszerniejsza to nic innego jak geneza tego, jak przedstawicielka płci pięknej stała się jedyną podopieczną Papy Smerfa. Zdecydowanie jej pojawienie się nie było przypadkowe i kryło za sobą pewną tajemnicę powiązaną z przerażającym Gargamelem. Więcej zdradzać nie można, jeśli jeszcze ktoś jakimś cudem nie zna historii tej postaci, to tym bardziej powinien się po ten album. Druga skupia się na zimowych klimatach, kiedy to przed mieszkańcami wioski w wyniku nieszczęśliwego wypadku majaczy widmo głodu. Mali bohaterowie będą musieli zrobić wszystko, aby zdobyć na nowo zapasy. Będzie wiązać się to z pewnym dość dużym niebezpieczeństwem, ale jak to mawiają, ten kto nie ryzykuje nie je. Oceniając scenariusz obu historii, można byłoby napisać, że jest on równie świetny, jak każdej innej części Smerfów. Nie oddałoby to jednak naprawdę wysokiej jakości albumu, który powstał w momencie szczytowej formy obu twórców (Yvan Delporte i Peyo). Niezwykła pomysłowość autorów zaowocowała stworzeniem komiksu, w którym znajdziemy nie tylko świetnie rozpisanych małych bohaterów, całą gamę gagów i dobrego humoru, ale również chwile umiejące trzymać młodego czytelnika w napięciu i oferujące mu treści z mniej lub bardziej wyrazistym przesłaniem. Śmiało, można to wszystko oczywiście odnieść do pozostałych części, ale ich „rewelacyjność” wynika właśnie z geniuszu początkowych tomów. Porywający skrypt to jedno, ale o jego sile stanowi również świetna oprawa graficzna. Na jej temat trudno napisać cokolwiek odkrywczego, co już nie zostało powielone wielokrotnie przy okazji innych recenzji. Oczywiście nie jest to poziom i styl, do którego przyzwyczaiła nas współczesność, ale „retro” forma Smerfów nadal bardzo dobrze się broni i bezproblemowo powinna ona przypaść do gustu współczesnym miłośnikom komiksów. Bezsprzecznie więc trzeci album zatytułowany Smerfetka, powinien znaleźć się w posiadaniu nie tylko każdego „dojrzałego” fana twórczości Peyo, ale również tych, którzy chcą zapewnić swoim latoroślom chwilę przyjemniej komiksowej rozrywki.