Sługa (okładka miękka)

"Sługa" to drugi tom z serii o komisarzu Wiktorze Traku. Jest to jednocześnie druga kryminalna książka autora. I muszę przyznać, że jest dużo lepsza od pierwszej części. "Daltonista" był dobry, ale "Sługa" jest bardzo dobry. Czytając te dwie książki nie mogę wręcz uwierzyć, że pochodzą od tego samego autora. Różnicę widać gołym okiem. "Daltonista" był stuprocentowym, rasowym kryminałem natomiast jeśli chodzi o "Sługę" sprawa ma się nieco inaczej. Lepiej. Dalej jest to kryminał, ale oprócz niego znajdziemy tu elementy sensacji, psychologii a nawet lekką nutkę erotyzmu. A wszystko to jest idealnie połączone, wszelkie elementy ze sobą współgrają i tworzą kawał świetnej lektury. Ja nie mogłam się oderwać :) Tym razem do pomocy komisarzowi zostają przydzieleni stażyści: młoda, ambitna i świetnie wyszkolona Natalia oraz jej zupełnie przeciwieństwo, czyli nieśmiały, trochę gapowaty Janusz. Wraz z Wiktorem Trakiem muszą rozwiązać zagadkę serii kilku morderstw. Z pozoru sprawa wydaję się prosta, ale wkrótce policjanci przekonują się jak groźny jest ich przeciwnik - nie spocznie, dopóki nie osiągnie wyznaczonego sobie celu. Śledztwo przybiera coraz bardziej dramatyczny obrót... Wszyscy są podejrzani, łącznie z samym Wiktorem. Czy śledczym uda się rozwikłać zagadkę tajemniczego zbrodniarza? Zagadka goni zagadkę a trup ściele się gęsto. Warto dodatkowo podkreślić, że mimo natłoku coraz to nowszych ofiar, nie ma tu zbędnej brutalności. Nie ma morz krwi ani latających flaków. "Sługa" to taki "biały" kryminał, bez hektolitrów przelanej krwi. Idealny dla czytelników, którzy lubią dobrą zagadkę, akcję i napięcie ale bez zbędnej przemocy. Jak już wspomniałam, "Sługa" podobał mi się bardziej niż "Daltonista". Na przykładzie tych dwóch książek widać, jak autor rozwinął swój warsztat - jest dużo, dużo lepiej. Postacie stworzone przez pana Leona są intrygujące, śledczy fascynujący, niektórzy denerwujący a sam morderca przemyślanie wykreowany - z jednej strony można zaryzykować stwierdzenie, że jest szaleńcem ale z drugiej strony z każdym nowym morderstwem widzimy, że jest inteligentny, sprytny i przebiegły. Taki umysł to nie lada wyzwanie dla naszych śledczych. Z pewnością to godny przeciwnik dla niejednego mądrego umysłu. Swoją drogą ciekawe jak poradziłby sobie z nim przykładowo Eryk Deryło czy Igor Brudny... Mogłoby być ciekawie. "Sługa" jest drugim tomem serii, ale książkę można czytać bez znajomości "Daltonisty", ponieważ autor nie wprowadził praktycznie żadnych nawiązań do pierwszej części. To jakby osobna historia, tylko z dobrze znanymi bohaterami. Podsumowując: jeśli czytaliście "Daltonistę" to koniecznie musicie sięgnąć po "Sługę". Z pewnością się nie rozczarujecie! Zagadka kryminalna intryguje, wątki sensacyjne wciągają a psychologiczne zagłębienie się w umysł przestępcy fascynuje. Zagadka kryminalna jest naprawdę dobra - tajemnicze morderstwa, ciągłe napięcie w zespole, mylne tropy, tajemnicza tożsamość mordercy... to wszystko sprawia, że książkę dosłownie się pochłania. Od strony do strony. Od rozdziału do rozdziału (autor wprowadził do książki rozdziały. W "Daltoniście" ich nie ma). Od lektury nie sposób się oderwać. Narracja w trzeciej osobie, akcję śledzimy z perspektywy śledczych prowadzących sprawę oraz z punktu widzenia samego mordercy - mamy okazję wejść w jego umysł i jakby poznać go bliżej. I jest to fascynująca przygoda. Książkę polecam wszystkim lubiącym kryminały i dobrą :zabawę". Czytajcie!

"Sługa" Leona Durki to trzecia książka w dorobku autora. Jest to zarazem drugi tom z serii o komisarzu Wiktorze Traku. Chociaż nie znam pierwszej części to podejrzewam ,że można je czytać oddzielnie bez znajomości poprzedniej. Zarówno okładka jak i opis bardzo mnie zaintrygowały. Autor zaproponował mi egzemplarz recenzencki. "Dobrze jest służyć komuś, kto wie na pewno, jak postępować". Warszawa. Wiktor Trak od ponad dwudziestu lat jest śledczym Wydziału Kryminalnego Stołecznej Policji. Słynie z niekonwencjonalnych metod działania które nie zawsze znajdują poparcie u jego przełożonych. Tym razem tropi sprytnego zabójcę. Do pomocy ma przydzielonych stażystów Natalię i Janusza. Natalia ma ikrę i zacięcie a Janusz to taka pierdoła. "Konfrontacja z rzeczywistością często zmienia nasze nastawienie". Morderca z jednej strony jest obłąkany a z drugiej inteligentny i ostrożny. Zabójstwa są zaplanowane w szczegółach. Morderca kieruje się dziwnym schematem , na swoje ofiary wybiera osoby z pierwszych stron gazet i morduje w imię kolejnych biblijnych błogosławieństw. Wiktor powoli czuje się wypalony i zastanawia się nad przejściem na emeryturę. Doskwiera mu samotność. Śledztwo zatrzymuje się w martwym punkcie. Trupów przybywa a morderca bawi się z policją w kotka i myszkę. Na dobra sprawę każdy wydaje się być podejrzanym. Czy Wiktor i jego ekipa trafią na trop mordercy? Pan Leon Durka napisał ciekawy kryminał, wykreował interesujące postaci. Pozwolił czytelnikowi zagłębić się w psychikę mordercy i dowiedzieć się dlaczego morduje w taki a nie w inny sposób. Co nim kieruje. "Z potulnego sługi stał się żądnym krwi drapieżnikiem". Niektóre aspekty ludzkiej psychiki nadal pozostają dla nas tajemnicą i nic w tym dziwnego, umysł człowieka to naprawdę skomplikowana maszyneria. Człowiek, to istota złożona. Na jego działania i wybory wpływa szereg czynników. Nie ma pewnie na świecie istoty ludzkiej, która przez całe swoje życie pozostawałaby w niewzruszonej równowadze psychicznej której nie imałyby się lęki i niepokoje. Ludzie słabi psychicznie stają się narzędziem w rękach innych. Łatwo dają sobą sterować i manipulować. Są gotowi do wielkich poświęceń nie licząc się z konsekwencjami podjętych decyzji. Fabuła jest tak sprytnie poprowadzona ,że nie sposób się domyślić kto jest mordercą. Możemy gdybać,zgadywać ale ciężko wytypować kto zabija. Jest zagadkowo i tajemniczo. Jedyny mankament jak dla mnie to trochę za dużo niepotrzebnych opisów przez co książkę czyta się powoli. Polecam! Za możliwość przeczytania tej książki dziękuję Autorowi.

Kilka dni temu miała premierę kolejna książka autora. Leon Durka to pseudonim literacki Zbigniewa Łagodzińskiego. Autor ma na swoim koncie kilka książek, w tym również kryminały. "Sługa" to druga po "Daltoniście" część z cyklu z komisarzem Trakiem. "Są ludzie, którym zabijanie sprawia przyjemność, są też mordercy, którzy żyją w swoim wyimaginowanym świecie. Tym razem komisarz Wiktor Trak ściga wyrafinowanego zabójcę. Metody stosowane przez śledczego są niekonwencjonalne, odbiegają od powszechnie przyjętych w policji, co spotka się z krytyką zwierzchników. Być może nikt nie jest bez winy..." Tyle z opisu wydawcy, a jakie są moje wrażenia po lekturze? Nadinspektor Niemirski przydziela Wiktorowi stażystów do wyszkolenia, Natalię o wyglądzie nastolatki, jak się wydaje ze świetnymi kwalifikacjami, oraz Janusza, który jest kompletnym przeciwieństwem Natalii. Pierwsza sprawa, jaką się zajmą to śmierć księdza w szpitalu, która jest dość podejrzana. Wkrótce potem, cudem udaje się uratować pewną kobietę, zawiniętą w kokon, zwisającą z balkonu na siódmym piętrze. Zabójca nie przerywa swojego planu, policja znajduje kolejne ofiary. Do tego dochodzą różne wątki, mylne tropy. Kim jest zabójca i jakie motywy nim kierują? "Nadaktywny zdobywca, waleczny rycerz z bardzo wybujałą wyobraźnią. Jego cała inteligencja przeistoczyła się w fantazję. To super szaleniec, na dodatek kontrolujący proces, którego podstawą jest skutek będący następstwem przyczyny. Można powiedzieć, geniusz żyjący w wyimaginowanym świecie." Ta książka podobała mi się jeszcze bardziej niż "Daltonista". Autor pokazał dość dokładnie, co dzieje się w umyśle sprawcy, możemy więc nie tylko towarzyszyć policji w śledztwie, ale również zaglądamy co jakiś czas w myśli zabójcy. Zagadka kryminalna dość ciekawa, każda z ofiar ginie w inny, przemyślany sposób. Co do zabójcy, chociaż dość wcześnie miałam pewne podejrzenia, to kilka razy zwątpiłam, czy podążam dobrym tropem. Książkę można przeczytać bez znajomości poprzedniej, jako że dotyczy kompletnie innego śledztwa, a nawet zaryzykuję stwierdzenie, w odwrotnej kolejności. To może być ciekawy zabieg, aby zaobserwować jak rozwinął się warsztat literacki autora. Polecam wam ten kryminał, akurat dobra lektura na zimowe wieczory.

,,Sługa" Leona Durki to drugi kryminał autora z komisarzem Trakiem ( pierwszy to ,,Daltonista"). Tym razem Wiktor Trak ma przydzielonych do pomocy stażystów: młodą i ambitną Natalię oraz nieco nieśmiałego Janusza. Wraz z komisarzem Trakiem muszą się zmierzyć z wyrafinowanym psychopatycznym mordercą, który planuje każdą zbrodnię na różne wydumane sposoby. Śledztwo coraz bardziej się komplikuje, a ofiar przybywa. Wszyscy są podejrzani. Metody stosowane przez śledczego są niekonwencjonalne, odbiegają od powszechnie przyjętych w policji, co spotyka się z krytyką zwierzchników. Komisarz musi rozwiązać zagadkę serii morderstw oraz walczyć ze skorumpowanymi przełożonymi. Co ciekawe akcję w książce śledzimy z perspektywy śledczych prowadzących sprawę oraz z punktu widzenia samego mordercy, dzięki temu możemy poznać jego stan umysłu i dowiedzieć się co nim kieruje. Książkę można spokojnie czytać bez znajomości poprzedniej, każda dotyczy zupełnie innego śledztwa. Duży plus za to, że autor wziął pod uwagę komentarze czytelników i wprowadził podział na rozdziały, oraz za ciekawą i bardziej zachęcającą do czytania okładkę. Mamy tu świetny kryminał z zaskakującym zakończeniem w nieco klasycznym stylu, z wartką akcją i z lekką domieszką erotyki, bez zbędnych dłużyzn i brutalnych opisów. Bardzo Wam polecam, świetna lektura na zimowe wieczory.

Wydana ostatnio powieść kryminalna Leona Durki SŁUGA zasługuje na uwagę czytelników lubiących kryminalne zagadki. Komisarz Wiktor Trak i pomagająca mu aspirantka Natalia, to silne osobowości. Ich przeciwnikiem jest inteligentny, sprytny morderca, który pozbawianie życia ludzi traktuje jako kolejne zadania. Pożywką dla mordercy są biblijne błogosławieństwa. Akcje przestępcy są spektakularne, każda inna w swoim rodzaju, niektóre dość skomplikowane. Wartka akcja, niekonwencjonalne metody stosowane w dochodzeniu (niektóre przekraczają granicę prawa) i opis psychiki psychopatycznego mordercy, wszystko to sprawia, że powieść jest ciekawa. Kilka wulgaryzmów, to jak przysłowiowe rodzynki w cieście - nie sprowadzają fabuły do rangi opisów typowych dla brukowca. Jednym słowem, warto przeczytać.

Kryminal w stylu klasycznym. Osobiscie polecam. Mozna czytac bez znajomosci pierwszej czesci „daltonista”. Bogaty jezyk bez nadmiaru wulgaryzmow co czesto odrzuca mnie do przeczytania do konca ksiazki. Pozycja warta uwagi.

Dalsze przygody komisarza znowu wciągnęły mnie do ostatniej strony :) polecam!