Zaś słońce wschodzi (okładka  twarda)

Recenzja „Zaś słońce wschodzi” E. Hemingway. Na początku muszę się przyznać, że było to moje pierwsze spotkanie z autorem. Dlaczego? W wieku szkolnym lekko stroniłam od czytania wszystkich lektur (co teraz wydaje mi się nie do końca zrozumiałe), ale młody człowiek rządzi się swoimi prawami i być może, gdybym z tą wiedzą jaką mam teraz i nadmiarem nauki tamtych czasów — zrobiłabym to samo. Niemniej jednak gdy tylko zobaczyłam, że jest szansa na przeczytanie jego książki postanowiłam sprawdzić się i w tym obszarze. Jak wiadomo, nie jest to pozycja „łatwa”. W moje oczy rzuciły się różne komentarze, które nie były peanami na temat fabuły tej książki. Wydaje mi się, że nie każdy zdawał sobie sprawę z tego, o czym ona tak naprawdę jest. Ktoś, kto pisze, że to „Zapiski pijackich dykteryjek opowiadanych na spotkaniach towarzyskich a poza tym niewiele” — ma pełne prawo do swojego zdania, ale dlaczego akurat przytoczyłam tę wypowiedź? Bo chciałabym pokazać wam tę książkę z drugiej strony. Dzieła mają to do siebie, że są stwarzane po coś. Mam wrażenie, że Hemingway napisał „Zaś słońce wschodzi” z kilku powodów. Nie jest ważne to, co się dzieje tu i teraz, bo świat kręci się dalej. Czy są wojny, czy wojny mijają. Czy żyjesz, czy umierasz, dopóki Słońce istnieje, dopóty będzie się kręcić świat. Niemniej jednak warto szukać tego sensu i nie iść z prądem. Szukać siebie i robić coś nie tylko dla świata ale właśnie dla siebie. Drugim aspektem na który trzeba zwrócić uwagę jest na pewno to, że pomimo iż momentami ciężko się czytało, momentami był to natłok prostych dialogów, to wciąż sensem jest coś głębokiego. Ernest opisuje nam tutaj świat powojenny. Pokolenie ludzi, którzy widzieli lub wręcz wychowywali się podczas I wojny światowej. Osoby zagubione, które uświadamiają sobie czym jest wojna, w jaki sposób niszczy to, co do tej pory brali za pewnik. Zmienia się wszystko. Następuje stan powojenny, czasy, gdy każdy może żyć „jak chce” a jednak nie ma pojęcia jak. Ludzie, którzy szukają zapomnienia w alkoholu, w szaleństwie, w doznawaniu życia. Nie miałam okazji czytać poprzedniego tłumaczenia, więc nie mam porównania, niemniej jednak to, które otrzymałam w tej książce dla mnie jest przystępne i czytało się lekko. Dziękuję w takim razie tłumaczowi, którym jest Maciej Potulny. „Nie nam to wiedzieć. Nie zadawajmy zbędnych pytań. Nasz ziemski żywot trwa ledwie chwilę”. „Dajesz coś i dostajesz coś w zamian. Albo na coś zarabiasz. Płacisz tak czy inaczej za wszystko, co dobre. (…) Płacisz tym, że albo poznajesz istotę rzeczy, albo tej rzeczy doświadczasz, albo ryzykujesz, możesz też użyć pieniędzy. Korzystanie z życia to nauka, jak osiągnąć zwrot inwestycji i jak poznać, że go otrzymałeś. Zwrot inwestycji jest możliwy. Świat jest dobrym miejscem do prowadzenia transakcji”. Nie jest to książka dla każdego, ale nie skreślajcie jej — jeśli chcecie poznać bliżej samego Ernesta, to warto po nią sięgnąć. Jake — bohater książki — to odwzorowanie samego autora. Historia opowiedziana jest głównie przez dialogi, ale dzięki nim możemy naprawdę dużo się dowiedzieć. Jest specyficzna, ale warta uwagi. Jeśli dobrze się zastanowimy, można wyciągnąć z niej mnóstwo ponadczasowych wartości. Zastanowić się nad swoim życiem i tym jak ono wygląda. Jak wygląda dla wielu z naszych znajomych…