Słodkie przeznaczenie. Niegrzeczny duet. Tom 2 (ebook)

Zdecydowanie lepsza niż pierwsza część, mi się podobała

Suuper książka

Hej, hej 🖐🏻 Znacie pisarkę @thereallaurelinpaige? Ja miałam parę spotkań z tą autorką. Jedne były udane, inne trochę mniej, ale nie zniechęcam się i jak kiedyś czas pozwoli, to jeszcze sięgnę po jej jakąś książkę, a tymczasem zapraszam Was poniżej na recenzję jednej z jej powieści 😉 ⭐RECENZJA⭐ Dylan nadal szaleje za Audrey, mimo iż twierdzi, że nie wierzy w całą tę miłość. Jednak coś go ciągnie do niej, lecz odległość, która ich dzieli, jest jedynym ratunkiem dla niepowodzenia, które mogło się stać. Pewnego dnia ponownie się spotykają i coś magiczne ciągnie ich do siebie. Czy mimo obaw będą razem i stworzą szczęśliwy związek? Czy jednak los ma dla nich inny plan? ❣️ "Słodkie przeznaczenie" to drugi tom serii "Niegrzeczny duet". Zarówno pierwszy tom "Słodki oszust", jak i ten, nie powalił mnie w żadny sposób. Nie znalazłam tutaj nic, co by mnie oszołomiło, spowodowało reakcję "wow", po prostu nie było szału. Pamiętam z pierwszego tomu, że zaczął on się rozkręcać, aż tu nagle wszystko prysło i trzeba było czekać na drugi tom z cyklu. Uważam, że autorka spokojnie mogła zrobić z tych dwóch książek jedną i może lepiej by wtedy wypadła. Nie wiem, ja po raz kolejny się zawiodłam. Ale w tym miejscu chcę wspomnieć o języku i stylu napisanej lektury, który według mnie jest lekki, przyjemny i zarazem stonowany. Dzięki niemu dość przyjemnie czytało mi się tę książkę. Cieszę się, że strona uciekała za stroną i nie męczyłam się. Historia mnie nie zachwyciła, a postacie w żaden sposób nie przyciągnęły do siebie. Strasznie nie podobała mi się kreacja kobiecej postaci - Audrey. Uważam, że zakrawa ona na nienaturalność, a wręcz sztuczność we wszystkim, co robiła. Może mam złe odczucia co do niej, ale po prostu mi nie podpasowała. Bohater męski - Dylan - w pierwszym tomie dość mnie intrygował, lecz czar prysł jak bańka mydlana. Niestety nie mogę nic powiedzieć pozytywnego o tych postaciach i z tego powodu jest mi bardzo przykro. Dla mnie osobiście były one nijakie, bez jakiejkolwiek kreacji, a wręcz powiedziałabym, że takie stworzone na siłę. A seks, który im towarzyszył cały czas, był wręcz już do obrzydzenia. Zastanawia mnie nieraz, czy relacje pomiędzy kobietą i mężczyzną polegają tylko na jednym... No cóż... W moim mniemaniu nie, ale kto, co lubi 😉 Co mogę więcej powiedzieć? Jest to lektura do przeczytania i zapomnienia... Nie ma tutaj nic specjalnego, co mogę polecić, ale jak wiecie, zawsze namawiam do sięgnięcia po daną powieść. Uważam, że każdy musi przekonać się sam, czy dana lektura się spodoba, czy też nie. Więc decyzję pozostawiam Wam! Miłej i zaczytanej soboty! 😃 ❣️ Za egzemplarz książki do recenzji dziękuję @wydawnictwo.kobiece @niegrzeczneksiazki 💚 ❣️

„Nie dajesz szansy losowi, by dał ci szczęśliwe zakończenie. Może to przypadek, który najlepiej opisuje stara prawda - jeśli coś kochasz, uwolnij to. Jeśli wierzysz, że los da ci tego jedynego, przestań go na siłę szukać. Nie próbuj przewidywać przyszłości. I nie popędzaj jej.” . Dylan i Audrey powracają w drugim tomie - „Słodkie przeznaczenie” z serii „Niegrzeczny duet”. Ten już jest zdecydowanie dłuższy, a zakończenie bardziej satysfakcjonuje czytelnika. . Po prawie roku rozłąki dochodzi do spotkania - jak zwykle z przypadku - Audrey i Dylana. Oboje zdają sobie sprawę, że coś do siebie czują, jednak przez wzgląd na rzucającą się w oczy różnicę wieku, Dylan probuje trzymać swoje uczucia na wodzy. Audrey jest w stosunku do niego w dalszym ciągu nachalna ale już nie aż tak jak w pierwszym tomie. Tutaj już się znają, a ich znajomość przekroczyła nie jeden etap. Jak Audrey się narzucała, tak Dylan był uparty, żeby te wszystkie uczucia zrozumieć i pozwolić kogoś do siebie dopuścić. Myślę, że po prostu się bal. A kiedy Audrey zaczęła grać mu na uczuciach bawiąc się w psa ogrodnika (sam nie chce, ale nikomu innemu nie odda) to wtedy zaczęła się prawdziwa zabawa. Ona usilnie wierzy w przeznaczenie, jest młoda, lecz mądra jak na swój wiek. Czuje w kościach, że to ten jedyny. . Zdecydowanie na plus w tej historii jest napięcie między bohaterami oraz czas oczekiwania kiedy coś się wydarzy. Mnóstwo gorących scen, którymi autorka doskonale wie jak pobudzić wyobraźnie czytelnika. . Co do minusów, to jak w pierwszym tomie, tak i w drugim nazywanie Dylana przez Audrey „Tatuśkiem” wytrącało mnie z równowagi. Akcja jest trochę schematyczna i przewidywalna, ale nie raz mnie zaskoczyła. . Co jest rzadkością to to, że cała historia oprócz epilogu, napisana jest oczami Dylana, więc z męskiej perspektywy, która bardzo mi się podobała 😊

Od ich spotkania minęło wiele miesięcy i choć miał to być tylko przelotny romans młodej dziewczyny z wiele starszym mężczyzną, to oboje nie mogą o sobie zapomnieć. Przypadkowe spotkanie na ślubie siostry Audrey stanie się początkiem odrodzenia ich znajomości. . Dylan, na co dzień mieszkający w Londynie i odwiedzający Stany bardzo rzadko, nie widzi przyszłości w jakiejkolwiek relacji z Audrey. Nie wierzy w miłość, a co dopiero z młodszą o 20 lat od niego dziewczyną. Jednak kiedy Audrey zamieszkuje na czas stażu w Londynie, a ich spotkania są coraz częstsze okazuje się, że nawet relacja przyjacielska jest dla niego pocieszeniem. I choć dostaje szału na wieść o jej spotkaniach z innymi mężczyznami, to nie daje sobie pozwolenia by zagarnąć sobie dziewczynę dla siebie. Tylko co na to sama zainteresowana? . Ta część bardzo mi się podobała. Jest dynamiczna, ciekawa i bardziej rozbudowana niż pierwsza. W tej części jeszcze lepiej poznajemy bohaterów. Oboje darzę wielką sympatią, ich perypetie są zarówno zabawne, wciągające, jak i pikantne. Fajnie było wrócić do ich historii po jakimś czasie. Polecam, bardzo przyjemna lektura.

O ile pierwszy tom był znośny i byłam zaciekawiona, tak tutaj odniosłam wrażenie, że wszystko zmieniło się o sto osiemdziesiąt stopni. Szczególnie rzuciła mi się w oczy zmiana Audrey. Jej zachowanie i wypowiedzi stały się bardzo sztuczne i nienaturalne. Jakby nagle stała się taką głupiutką dziewczynką. Bardzo rzucało mi się to w oczy i irytowało. Dylan z kolei był znośny, jak na starego zgorzkniałego mężczyznę, bo serio, momentami tak go odbierałam :D I choć przeważały mi tutaj negatywne i mieszane uczucia, to jednak dobrnęłam do końca historii. Jak dla mnie te dwa tomy mogłyby być zamknięte w jednym. Cóż, jeśli nie szukacie jakieś ambitnej lektury, to Słodkie przeznaczenie na pewno się nada 😉 Ja raczej fanką tej serii nie będę. Inne książki Autorki są zdecydowanie lepsze .

Według mnie lepsza od pierwszej części. Polecam

Przeczytałam jednym tchem.Goraco polecam 💓

Czyta się bardzo przyjemnie i szybko

polecam