Ślepiec (okładka miękka)

Najsłabsza książka tego autora, ciężko się czyta, nie wciąga .

ŚWIETNA KSIĄŻKA. JAK WSZYSTKIE TEGO AUTORA. POLECAM.

Bombowa to malo napisane,jest elektryzujaca,z kazda strona ksiazki jest niewiadoma,wczytalam sie i wiecie co?Czulam sie tak jakbym to ja byla detektywem i rozwiazywala sprawę.Przeczytalam ja w ciagu 4godz i zaluje,ze tak szybko sie skonczyla.👌👌👏👏🎆

Solidnie obmyślany i zaprezentowany kryminał, lekko i swobodnie podróżuje się po tej przygodzie czytelniczej. Umiejętnie prowadzone napięcie, kiedy potrzeba uruchomione zostają mocniejsze dynamiczne akcenty, aby za jakiś czas fabuła toczyła się w spokojniejszych rytmach, pozostawiających czas na snucie zajmujących przypuszczeń i interpretacji. Intryga misternie skonstruowana, nieco zawiła, ale w pożądany sposób, tak aby nakłonić szare komórki do rozwiązywania zagadki detektywistycznej. Ułożenie elementów w tej układance nie jest proste i łatwe, jeśli nie podąży się właściwym tropem, szybko wpada się w zastawione na czytelnika sidła, daje omamić fałszywymi śladami, typuje błędne tożsamości czarnego charakteru. Zakończenie powieści odsłania się z zaskakującej strony, realnie i logicznie łączy wszystkie wątki, a to zawsze pozostawia z przyjemnym akcentem ostatnich stron książki. Ciekawie sportretowano kluczową postać, fantastyczny pomysł z powołaniem do życia deszczowego psa towarzyszącego Lizie na każdym kroku, przekonuje jako atrakcyjny sposób ugryzienia opisów różnych emocji i nastrojów. Osobowość nieprzekombinowana, z bogatym pakietem wad i zalet, unikalnym stylem spojrzenia na ludzi, świat, zbrodnie, upominanie się o swoje, dociekanie do prawdy. Nie zabrakło bolesnych akcentów przeszłości, nie dających spokoju, domagających się ostatecznego wyjaśnienia. Komisarz Liza Langer po roku od tragicznej śmierci narzeczonego, wciąż przeżywa stratę bliskiej osoby. Jednak pod długim wyczekiwaniu zostaje w końcu włączona do sprawy większego kalibru, zawikłanej tajemnicy morderstwa. Liza stoi przed wielką szansą udowodnienia, że już jest gotowa do policyjnej pracy w pełnym wymiarze sił, to właśnie jej powierzono zadanie kierowania zespołem powołanym do wyjaśnienia motywów i okoliczności zabójstwa mężczyzny, którego zmasakrowane ciało odnaleziono w jednym z gdańskich bloków. Okrucieństwo i sadyzm oprawcy nie mają sobie równych, niepokoją nie tylko śledczych, ale również dołączonego do zespołu młodego, ale już doświadczonego, psychologa i profilera, Oresta Remberta. Współpraca między Lizą a Orestem wytyczana jest przez osobliwe szlaki, bardzo różnią się od siebie, a jednocześnie wzajemnie nakręcają do działania. Sprawa otrzymuje absolutny priorytet, gdyż jedno morderstwo przeradza się w kolejne, a sprawca zyskuje miano seryjnego mordercy. Dlaczego Ślepca interesują gałki oczne ofiar? Co kryje się za ich swoistym kolekcjonowaniem? Jak skutecznie powstrzymać go przed okazjami do powiększania zbiorów? Chętnie sięgnę po poprzednie książki autora. bookendorfina.pl

Bardzo dobra książka

Oczy są nazywane oknami duszy. Najszczerszymi elementami naszego oblicza. To w nich wyczytamy smutek, gniew, zagubienie, czy kłamstwo. Nie dziwię się, że Max Czornyj na temat przewodni swojej najnowszej książki wybrał właśnie je. "Ślepiec" to powieść poza wszelkimi schematami. Prowadzi nas od brutalności, przez traumy, skacząc pomiędzy metaforami, głębokimi fobiami, aż po skręcony niczym precel finał. Nie sądziłam, że są jeszcze książki, które w mój umysł wepchną niepewność, zmieszanie i tysiące pytań, których odpowiedzi trzeba skrzętnie szukać pomiędzy kolejnymi wersami. Tą powieścią Czornyj zdecydowanie pokazał, że w kieszeniach swojego doskonale skrojonego garnituru skrywa talię asów, którymi ma zamiar nas częstować jeszcze długi czas. A ja pragnę grać z nim w tego kryminalnego pokera, nawet jeśli mój umysł ma przegrać każdą rozgrywkę. Bo taka przegrana po odłożeniu książki, daje nieopisaną satysfakcję. Radość, że mimo zjedzenia zębów na thrillerach, jeszcze mogę zostać zaskoczona nieszablonowymi, czornyjowymi zagrywkami, których próżno szukać w innych powieściach. "Ślepiec" ukazuje historię niebanalnego duetu – komisarz Lizy Langer o głęboko rozwiniętej traumie wywołanej zdarzeniem z przeszłości oraz profilera Oresta Remberta, który swoją błyskotliwością i ciętym językiem potrafi oczarować, ale i porządnie wkurzyć, szczególnie swoją współpracowniczkę. Razem zostają wrzuceni w śledztwo, które ma na celu ujęcie mordercy, który ze szczególnym okrucieństwem okaleczył ciało mężczyzny znalezione w jednym z gdańskich mieszkań. Tropów jest niewiele, pytania mnożą się w nieskończoność, a zabójca nie śpi. I tak razem z bohaterami, powolnym krokiem odkrywamy kolejne ślady, które mamy nadzieję, że doprowadzą nas do zwyrodnialca. Jednak niczego w Ślepcu nie można być pewnym, o co autor bardzo skrupulatnie zadbał. Nad twórczością Czornyja wielokrotnie już się rozwodziłam. Łechtałam komplementami jego soczysty styl, unikatowe podejście do struktury, obrazowe ukazywanie morderstw, które rysują nam się przed oczami, gdy wędrujemy przez kolejne lepkie zdania. W Ślepcu pisarz przeszedł sam siebie, a zwyczajność to słowo, które w słowniku Maxa Czornyja nie istnieje. I bardzo dobrze! Na blisko 400 stronach dostajemy obuchem wątków, dotykamy studni ludzkich emocji oraz przeżyć, które odciskają bolesne piętno przeszłości, które stara się uderzyć mocarną falą w teraźniejszość. Langer walczy o prawdę i walczy o samą siebie. Metaforyczny obraz smutku towarzyszy jej niczym cień, ale ona każdego dnia stara się go zepchnąć w otchłań zapomnienia. Czornyj doskonale przestudiował ludzką psychikę, bo opisał to w wiarygodny i kunsztowny sposób, nie ocierając się o przesadę. Natomiast Orest, staje na moim podium ulubionych bohaterów obok Cztery Iksa. Samo imię obrazuje mężczyznę szorstkiego, o mocnym charakterze i błyskotliwości, której momentami aż się zazdrości. Taki powinien być profiler i takich bohaterów pragnę zapraszać do swojego domu. Fragmenty z jego udziałem są jednymi z moich ulubionych w książce. Przejdźmy teraz do samej treści. Tym razem Czornyj postanowił zamieszać tak, aby wywołać niezliczone emocje w czytelniku. Bywałam zagubiona, zniesmaczona, zszokowana, czy wytrącona z równowagi. Coś, co brałam za pewnik, kolejne rozdziały z impetem deptały. Przy tym nie brakuje ostrego dowcipu, fachowej wiedzy i krwawych ciekawostek, od których żyłka na skroni pulsuje w niebezpiecznym tempie. "Ślepiec" to powieść, która wymaga uwagi, skupienia się nie tylko na wątkach, ale i na wszystkich postaciach, jakie zostały wplecione. Nic tam nie jest bez powodu, a nawet drobne zagrywki mogą mieć znaczenie dla zakończenia. Kocham być zrzucana w przepaść, gdzie szuka się punktu zaczepienia, a jak jest ich kilka, to z nerwów wilgotnieją mi ręce, włosy nabierają siwego odcienia, a krople potu niespiesznie liżą czoło. Autor dał mi popalić, za co mu z szerokim uśmiechem dziękuje. Jeśli jesteście po lekturze wszystkich książek Maxa Czornyja. Czujecie, że znacie wszystkie barwne smaki, jakimi Was poczęstował, to rzućcie to w daleki kąt. "Ślepiec" to powieść, której nie da się włożyć w twarde ramy konkretnego gatunku. Ociera się ona o thriller psychologiczny, obyczaj, gore, a nawet dramat. Pisarz stworzył swój unikatowy gatunek, który ja kupuje na kilogramy i już patrzę tęsknym okiem za kolejną książką, która wyskoczy z jego niesamowitej wyobraźni. Dlatego zamknijcie drzwi na zamek, zakropcie oczy i czytajcie Maxa Czornyja, bo on doprowadzi Wasz umysł do takiej rozkoszy, jakiej nie da Wam nawet najbardziej rozpustny kochanek. Justyna Dudkiewicz www.zaciesz.com

Jeżeli chodzi o twórczość Maxa Czornyj to ślepo wierzę w sukces tego co wychodzi spod jego pióra, tak też było z Ślepcem. A jednak! Nie spodobała mi się główna bohaterka, ta irytująca, ale charakterystyczna babeczka z wiecznym fochem czasami działała mi na nerwy. Ale, ale... Cięty język okolony czarnym humorem, który jest charakterystyczny dla autora wynagrodził mi tę irytację. Ostatnio autor obiecał mi w komentarzu więcej flaków, a więc oficjalnie dziękuję za większą, zadowalającą mnie ilość flaków. 😀 Może nie główne, ale duże znaczenie ma ilość owych flaków, zawartych przez autora w opisie zbrodni, do tego, że książkę muszę mieć już w dniu premiery i rzucam wszystkie inne żeby ją przeczytać. Oprócz tego, że jest to thriller to pojawia się też wątek kryminalny, więc książce bliżej do trylogii z Grzechem na czele niż do Najszczęśliwszej, ale wręcz jest to zaleta a nie wada. Miodem dla moich oczu były opisywanie sceny morderstw i przerażające zachowanie ślepca udającego atak serca. Moją "przypadłością" jest wstręt, brzydzenie się gałek ocznych, więc książka wywoływała we mnie ciarki na skórze i ciągłe uczucie niepokoju. Właściwie to rozdziały z perspektywy Ślepca podobały mi się najbardziej! Akcja nabiera tempa z każdym kolejnym rozdziałem, dreszczyk emocji się powiększa, a autor zachowuje nadal wysoki poziom. Ubolewam tylko nad zakończeniem, nie przypadło mi do gustu i według mnie było naciągane. Przykro mi, ale jeżeli chodzi o całokształt nie jestem obiektywna, bo uwielbiam ten styl pisania co rekompensuje mi wszystkie niedociągnięcia. Znów pojawił się motyw tego, że nie zawsze ktoś jest tym kim jest, a to daje powód do rozmyślań czy znamy ludzi wokół nas...No i zastanówmy się czy przypadkiem deszczowy pies nie ociera się czasami o naszą nogę. Zaciekawieni? Więc otwórzcie szeroko oczy i nie bądźcie ślepi na ten tytuł na półce księgarni.

Super książka

Max Czornyj jak zwykle nie zawodzi. "Ślepiec" zabrał mi kilka ostatnich wieczorów i jedną noc. Po raz pierwszy piszę recenzję zaraz po przeczytaniu powieści, zanim opadną emocje. Podobnie do Ślepca, chcę zatrzymać ulotną chwilę... Historia rozgrywa się w kolejnym polskim mieście. Tym razem autor przenosi nas w najmroczniejsze zakątki Gdańska. Jak zwykle brutalne i naturalistyczne opisy budują przytłaczającą atmosferę umysłu psychopaty. Całości dopełniają ciekawe postaci komisarz Lizy Langer i Oresta Remberta - profilera, który pomaga jej w prowadzeniu śledztwa. Jak powszechnie wiadomo, duety sprawdzają się w kryminałach rewelacyjnie. Langer będzie musiała stawić czoło nie tylko skomplikowanemu śledztwu, ale także własnej traumatycznej przeszłości. Czy zdoła pokonać swoje demony i schwytać psychopatę? Tego dowiecie się w trakcie lektury. Sama sprawa kryminalna w "Ślepcu" to prawdziwa gratka dla fanów kryminalistyki. Znajdziemy tu nawiązanie do głośnego śledztwa sprzed lat. Czy peerelowski wymiar sprawiedliwości skazał na karę śmierci prawdziwego sprawcę? A może Paweł Tuchlin sam był ofiarą? Czy "Skorpion" powrócił i znów zabija? A może ma naśladowcę? Bardzo ciekawym motywem jest okulofilia? Czy to ona jest motywem działania sprawcy? Według definicji słownikowej: zachowania seksualne, w których bodźcem seksualnym są oczy partnera. W historii erotyzmu znane jest znaczenie atrakcyjności oczu partnera jako bodźca seksualnego. W Europie przez dłuższy okres kobiety zakraplały do oczu "belladonnę", aby wyglądać atrakcyjnie. Rozszerzone źrenice były ważnym atrybutem kobiecej urody. Są mężczyźni, dla których oczy partnerki są fetyszem i tak np. francuski filozof Kartezjusz znany był z upodobania do zezowatych kobiet. Czornyj puszcza też oko do czytelników. W najnowszej powieści znajdziemy nawiązania do jego trylogii, której akcja rozgrywa się w Lublinie. To naprawdę miłe. Sama uwielbiam takie smaczki m.in. w twórczości S. Kinga. Zakończenie ponownie zaskakuje. Wszak to najlepszy wyznacznik dobrego kryminału, prawda? Czytając ostatnie rozdziały, uświadamiamy sobie, że tytuł to nie tylko pseudonim przybrany przez sprawcę, ale także określenie nas - czytelników. Jesteśmy ślepcami i dajemy się zwodzić autorowi. Lektura "Ślepca" sprawia ogromną frajdę. Zdecydowanie warto sięgnąć po ten thriller. Nie zawiedziecie się!

ONA MA TAKIE PIĘKNE OCZY. MUSZĘ JE MIEĆ… Max Czornyj jak zwykle znakomity, a jego najnowsza powieść powala na kolana. Ja jestem pod ogromnym wrażeniem tego pisarza, który z każdą kolejną książką wydaje się być jeszcze lepszy, choć jego pierwsza powieść już powalała na kolana. Ja jestem wierną fanką Maxa Czornyj i stawiam go bardzo wysoko w rankingu polskich pisarzy. Max Czornyj to maestro zbrodni, aż przeraża mnie to, co lęgnie się w jego głowie. Cudze oczy patrzą na was... ZAWSZE! I WSZĘDZIE! BESTIALSTWO ZBRODNI I PRESJA OPINII PUBLICZNEJ NAPĘDZAJĄ AKCJĘ, A CZORNYJ PO RAZ KOLEJNY UDOWADNIA, ŻE NIE ZDOBYŁ LIST BESTSELLERÓW PRZEZ PRZYPADEK. Komisarz Liza Langer walczy z depresją?! Max Czornyj, kolejna gwiazda polskiego kryminału, przyśpiesza. Mam cichą nadzieję, że będzie to, chyba początek nowej serii ekscytujących powieści. „Ślepiec” działa w Trójmieście. Ulice Gdańska, ale tez okolic, stają się świadkami dziwacznych i niepokojących zjawisk. Wszystko zaczyna się od wypadku młodego informatyka. Czy to był zamach, czy przypadek, a może kara za pozostawienie na poboczu ślepych szczeniąt? Zanim czytelnik tego się dowie, pozna dziewczynę informatyka. To cierpiąca na silną depresję komisarz Liza Langer. Będzie musiała zmierzyć się ze swoim pierwszym zabójstwem. Dopiero wprawny sądowy patolog zauważy, że ze zmasakrowanych zwłok ktoś z pieczołowitością wyjął gałkę oczną. Liza Langer oraz młody profiler Orest Rembert to duet sprzeczny, a jednocześnie kompatybilny, chociaż i tutaj zdania mogą być podzielone. Strasznie ją to irytuje, tym bardziej, że to jej pierwsza duża sprawa. Z czasem i kolejnymi trupami bez oka ich współpraca zacieśnia się i Liza zaczyna ufać profilerowi i nawet go lubić. Wścieka się, kiedy zostaje zaatakowany i ląduje w szpitalu. Komisarz ma dodatkową motywację do odnalezienia mordercy-kolekcjonera oczu. Ślady prowadzą w przeszłość i dotykają bardzo bolesnej dla Lizy śmierci jej narzeczonego, a ślady prowadzą również do policji. Ktoś jednak bardzo stara się namieszać w tej sprawie i podsyła fałszywe tropy. Swoista kołyska Newtona. Langer walczy o prawdę i walczy o samą siebie, toczy zapasy z deszczowym psem, a czy uda się stępić mu zęby, musicie przekonać się sami. Swoją drogą właśnie ów deszczowy pies wwiercił mi się w świadomość, nie mogę bowiem dociec dlaczego pies, staje się tu imaginacją depresyjnej traumy. A myśląc jeszcze dalej u mnie animalizacja przyjęłaby postać kota, który potrafi być znacznie bardziej koszmarny. Może to tylko uwielbienie dla gatunku, ale w konsekwencji autor tworzy nowego bohatera powieści, i to niebanalnego. Fenomenalna analiza ludzkiej psychiki, smutku i poczucia straty, to podszewka historii, którą autor nadpisuje na stronach swojej powieści, a następnie wystawia nas w tym garniturku na deszcz emocji. Czy duetowi Langer-Rembert uda się wyjaśnić sprawę i ująć groźnego przestępcę? To moim zdaniem elementarny eufemizm, bowiem każde morderstwo jest aktem brutalnym, a kryminał w swoim zamierzeniu na zbrodni się kształtuje. W moim odczuciu najbardziej okrutne w książce jest życie pani komisarz. Koszmar, który mnie złapał za gardło i nadał opowieści powidoki we wszystkich odcieniach szarości cieni, jakie tylko można sobie wyobrazić. Autorowi gratuluję wyobraźni psychologicznej, a jednocześnie miękkiego i barwnego stylu, które tworzą łącznie książkę absolutnie unikatową. Co więcej, autor podsuwa czytelnikowi kryminalną grę w pokera, a asy z rękawa wyciąga szybko i genialnie nas ogrywa. A my przyjmujemy porażkę z przyjemnością. Może brzmi absurdalnie, ale ciągłe zaskoczenie, zmiana kierunku i punktu ciężkości akcji, czynią ze Ślepca lekturę genialną. Ślepiec to w jednym słowie lektura pierwszorzędna. Pomysł skupiony na okulofilii, wielowątkowa fabuła, równowaga pomiędzy brutalnością a strawnością czytelnika i finał, który wywraca wszystkie podejrzenia do góry nogami drwiąc ze słabości osobniczej dedukcji. Autor fantastycznie prowadzi nieustanną grę nie tylko pomiędzy bohaterami, ale również swoją z czytelnikiem. I to właśnie jest wspaniałe, Ślepiec udowodnił mi bowiem, że jeszcze mogę zostać zaskoczona nieszablonowymi rozwiązaniami i wspaniale wykreowanym kryminałem psychologicznym. CO BĘDZIE DALEJ? CZAS POKARZE... Max Czornyj w książce „Ślepiec”, stawia przede wszystkim na zagadkę, śledztwo i mroczne tropy przeszłości, które mogą wlec się za oficerami polskiej policji. I udaje mu się utrzymać czytelników w napięciu do samego końca. Ten znakomity thriller, napisany na najwyższym poziomie, który zaskakuje i przeraża czytelnika, a sugestywne opisy działają na wyobraźnię czytelników. Max Czornyj zaskakuje i przeraża swoją wyobraźnią, a przy tym ma niezwykle przyjemne w odbiorze pióro, które sprawia, ze jego powieści dosłownie pochłania się bez chwili przerwy. Dla mnie to prawdziwy wirtuoz pióra, a jego thrillery biją na głowę powieści wielu skandynawskich mrocznych pisarzy. POLECAM GORĄCO!!!