Ślady dusz. Tom 1 (okładka  miękka, 04.2022)

Większość z nas, za dzieciaka, zapewne marzyła, by otrzymać super dar, moc, która pozwoliłaby zawojować świat. Czar umożliwiający czytać w myślach, otwierać sekretne drzwi, zmieniać coś brzydkiego, w coś pięknego, czy zaklęcie, dzięki któremu można by zdobywać przestworza. Magia nie istnieje, powiecie, ale czy na pewno? Często zdarzają się rzeczy, których nie potrafimy wyjaśnić, sprecyzować. Staramy się odnaleźć racjonalne wytłumaczenie, przecież mocno stąpamy po ziemi, a takie dziwne sytuacje, łatwo można obalić. Co, jeśli ktoś życzy nam źle, a jedynym ratunkiem jest możliwość uwierzenia w to, co zgotował nam los? Autorka nie ułatwia zadania zarówno bohaterowi, jak i czytelnikowi. Od początku do niemal samego koca wodzi nas za nos, doprowadza do szewskiej pasji, gdy kolejny raz rzuca półsłówkami lub niedomówieniami, a swoje asy z rękawa wyciąga stopniowo, pozostawiając z jedną wielką niewiadomą i aurą tajemniczości. Dla jednych może wydawać się wadą, dla mnie było to pozytywnym akcentem, gdyż ciekawość pchała w odmęty powieści. Autorka też nie narzuca magii w czytelnika, powoli ją wyłuskuje, ukazuje jej wyjątkowe atuty, to, że może zwiastować dobro, jak i zarazem zło. To kolejny plus powieści, który skłania do tego, by pozostać w świecie bohaterów i poznać ich bliżej. Głównym bohaterem powieści jest Adam, wokół którego nagle zaczęły się dziać dziwne rzeczy. Poznajemy jego przemyślenia, odczucia, to jak nie potrafi się odnaleźć w nowej rzeczywistości. Wczuwamy się w jego emocje, przeżywamy razem z nim sytuacje, które go dotykają i złościmy, gdy kolejny raz nie możemy uzyskać konkretnej odpowiedzi, czy wyjaśnienia. W powieści pojawiają się również postacie kobiece, które wprowadzają niezłego zamieszania do życia Adama. Są charakterne i mocno potrafią zajść za skórę. Niby chcą pomóc bohaterowi w tej nowej rzeczywistości, w której się znalazł, jednak tak kluczą, mówią półsłówkami, że czasami miałam mord w oczach. Z drugiej strony to dobrze, bo dzięki temu książka stała się atrakcyjniejsza, a ciekawość czytelnika wzrastała w miarę jedzenia, jak potoczą się dalsze losy naszego głównego bohatera. Mogłam towarzyszyć mu na każdym kroku, poznać babę cmentarną, brać czynny udział w rozmaitych wydarzeniach, które stopniowo zmieniały jego postrzeganie świata. Dobrze się przy powieści bawiłam i czekam z niecierpliwością na kolejne tomy, które mam nadzieję, wyjaśnią większość niewiadomych, bo czytelnik pozostaje z głodem na więcej. Gorąco polecam!

Bohaterem powieści jest Adam, młody mężczyzna próbujący sobie poradzić po stracie ukochanej babci. Pewnego dnia na swoim samochodzie zauważa ślady kocich łap. Adama cała ta sytuacja zaczyna coraz bardziej irytować, gdyż nie był to pojedynczy wybryk kota, tylko upodobał sobie jego samochód już od miesiąca. Pomocy, zaczął szukać u Wiedźmy, ślady zniknęły, a koci przyjaciel zadomowił się na dobre przy boku mężczyzny. Wsparcie w opiece nad nowym przyjacielem daje mu Sara, weterynarz i tym samym przyjaciółka z dzieciństwa. Porządkując rzeczy po zmarłej kilka miesięcy wcześniej babci, natrafia na tajemniczą skrzyneczkę. Wokół Adama zaczynają pojawiać się siły, o których mocy nie ma pojęcia. Spadek, który spadł na niego jak grom z jasnego nieba, okazuje się bardziej wymagający, niż kiedykolwiek by przypuszczał. Nie potrafi przyjąć do wiadomości, że otrzymał coś cennego i niebezpiecznego, coś, co może zrzucić na niego i jego najbliższych mnóstwo cierpienia. Rozmowy z duszami. Ot co przyjdziemy mu czynić. Jednak na jego drodze staje sporo osób, które chcą mu zaszkodzić, nie braknie jednak również tych dobrych. Czy Adam będzie umiał zaakceptować to, co mu dane w genach? Jak wielu rzeczy się dowie, odkrywając prawdę o swojej rodzinie i tym samym sobie? „Ślady dusz” to pierwszy tom serii. Powieść pochłonęła mnie całkowicie. Poznając, co rusz nowe postaci obstawiałam, kto faktycznie jest po stronie Adama, a kto będzie chciał mu zaszkodzić. Niestety w przypadku jednej z osób, miałam inne odczucia, niż faktycznie się okazało. Czy dobrze? Czas pokaże. Kocham powieści, z których magia aż bucha z jej stron. Raz mamy zwyczajny świat, raz wpadamy w magię, nie koniecznie tą dobrą. Adam jest takim bohaterem, którego trudno byłoby nie lubić. Zresztą lgną do niego zwierzęta, nie tylko koty, a jak wiadomo, zwierzęta ciągną do dobrych ludzi. Dusze, magia … fantastyka ma to do siebie, że autor ma nieograniczone możliwości w kreowaniu świata, bohaterów, klimatu opowieści. Ważne, aby przedstawił to w sposób, który czytelnik kupi i to właśnie udało się Pauli Uzarek. Autorka zadbała o każdy szczegół, aby historia pochłonęła nas na dobre. Powieść wręcz się pochłania. Użyte w książce słownictwo nie sprawia problemu i czyta się ją płynnie, co również zasługuje na duży plus. Jeśli lubicie powieści, w których są wiedźmy, szamani, duchy, magia … to po „Ślady dusz” musicie koniecznie sięgnąć.

Wciąga, a zakończenie świetne. Czekam na następny tom!