Skrzypeczki płanetników (okładka miękka)

Zachęcam do zasięgnięcia tej pozycji nie tylko młodzież ,ale i dorosłych, bo naprawdę warto. Pochłonęłam ją bardzo szybko i nie rozczarowałam się. Autor znakomicie wprowadza czytelnika w świat słowian i przenosi w można powiedzieć inny wymiar pełen ciekawych doświadczeń , w którym poznajemy język i kulturę słowiańską. Ukazuje pasmo przygód i sytuacji z którymi dorastające rodzeństwo się mierzy , które mają odzwierciedlenie w przyszłości. Pozycja nie pozwala się nudzić. Serdecznie polecam :)

„(…) ludzie muszą się dobierać tak, żeby różnili się od siebie, uzupełniali i jednocześnie posiadali wspólne pasje.” . . Dzień przed swoimi 16-stymi urodzinami Tomek dostaje od dziadka niesamowity prezent – bardzo stare skrzypce. Szybko zauważa, że mają niezwykłą moc. Nawet przy bardzo delikatnym poruszeniu strun zmienia się pogoda. Niedługo potem w domu dziadka zjawiają się trzej płanetnicy – demony, które mieszkają w chmurach i chcą, aby nastolatek zwrócił im instrument, którzy podobno kiedyś był ich własnością. Chłopak jednak nie chce się na to zgodzić. Gdy zaczyna na nich grać, rozpętuje się straszna burza, która rzuca Tomka wraz z jego siostrą Luizą w wir czasu. Gdzie trafią i czy będą wiedzieli jak wrócić do współczesności? . Od jakiegoś czasu bardzo chętnie sięgam po literaturę słowiańską i wprost uwielbiam takie klimaty. Nie mogłam więc nie przeczytać tej pozycji. Poza tym uwielbiam debiuty naszych polskich autorów, a „Skrzypeczki płanetników” są debiutem literackim Mariusza Obiedzińskiego i muszę przyznać, że dość udanym. Jeżeli więc lubicie fantastykę, czy science-fiction z elementami słowiańskimi, to coś dla Was. . Książka jest dość skromnych gabarytów, bo liczy tylko 268 stron i ma ciut mniejszy format niż A5, natomiast rozmiar czcionki zdecydowanie ułatwia i przyspiesza czytanie. . Mariusz Obiedziński stworzył ciekawy świat pełen pogańskich wierzeń, bogów i demonów. Ja ten świat po prostu uwielbiam i podoba mi się to, co znalazłam w „Skrzypeczkach płanetników”. Troszkę rozbawiło mnie to, w jaki sposób przedstawił Babę Jagę, ale w ten sposób pokazał, że za bardzo skupiamy się na wyglądzie zewnętrznym, a nie na tym, co tkwi w środku każdego człowieka. . Bardzo podobała mi się relacja siostra-brat oraz dziadek-wnukowie. Obie relacje są bardzo bliskie i ciepłe. Mimo, że dziadka dzieli od wnuków bardzo duża różnica wieku, to świetnie czują się we własnym towarzystwie i widać, że bardzo się kochają. . W zeszłym roku miałam okazję uczestniczyć w obrzędach Nocy Kupały w Owidzu i byłam zachwycona, więc strasznie się cieszę, że Autor w swojej książce umieścił akcję podczas właśnie tego święta. Po trochu przybliżył również czytelnikowi życie w osadzie, czy też wygląd zaświatów. Zrobił to w niezwykle ciekawy i plastyczny sposób. Bardzo spodobała mi się jego koncepcja. . Opowieść jest bardzo ciekawa i dużo się tu dzieje. Zdecydowanie nie ma mowy o nudzie i to właśnie lubię. Gdy ani na chwilę nie chcę odkładać książki, a z tą zdecydowanie tak było. Pochłonęłam ją naprawdę szybko i czuję się usatysfakcjonowana. . Jedyną rzeczą, która podobała mi się tu mniej, to była mowa płanetników. Te wszystkie „le, le, le, le” i „pe, pe, pe, che, che, che” były trochę wkurzające i wybijały mnie z rytmu… Poza tym słownictwo ludzi z przeszłości. Nie ukrywam, że chwilami ciężko mi się to czytało i ciężko mi było zrozumieć o co im chodzi. Przydałoby się coś poprawić w tym zakresie, bo nie do końca wszystko tu grało. . „Skrzypeczki płanetników” są książką adresowaną raczej do młodszego czytelnika, która pokazuje m.in. jak utrata pewnych emocji może wpłynąć na człowieka, który jest w trudnym okresie dojrzewania. Wszystkie bowiem są nam bardzo potrzebne, bo bez nich człowiek nie jest pełnowartościowy. Każda z nich ma ogromny wpływ na to, kim jesteśmy.

Książka warta przeczytania i zagłębienia się w wierzenia Słowian. Autor przenosi czytelnika w odległe czasy w sposób barwny i ciekawy. Inspiruje do przemyśleń nad cenną ludzką wartością jaką jest oddanie w imię przyjaźni i miłości. Zaskakujące przygody wspierającego się rodzeństwa przybliżają współczesnemu czytelnikowi nie tylko życie Słowian i ich obrzędy ale i też napawają refleksją nad dzisiejszą rzeczywistością. Polecam!

Książka skierowana do dzieci młodzieży, ale dorośli też znajdą w niej coś dla siebie. Przesłanie jest uniwersalne. Czyta się dobrze. W atmosferze tajemniczości wkraczamy w świat Słowian. Możemy się chwilę zadumać nad tym skąd przyszliśmy... Ale w książce nie brakuje też świata współczesnego z jego problemami. Polecam.

Ciekawa i szybka akcja. Potrzebne przesłanie ekologiczne w dzisiejszych czasach. Pokazanie starodawnych wierzeń w dostępny sposób. Polecam

Przeczytałem, książka mnie wciągnęła. I choć jako fizyk mógłbym uznać pewne motywy opowieści za karkołomne, całość czyta się bardzo dobrze. Dodatkowy plus za suspensy i nieoczekiwane zwroty akcji oraz nienachalne moralizowanie. To nie tylko książka dla młodzieży. To książka dla każdego, kto nosi w sobie wartości humanistyczne.

Gdybym była dzieckiem to właśnie taką lekturę chciałbym przeczytać. Ale przeczytałam ją jako dorosła... I się nie zawiodłam. Autor sprawnie operuje współczesnym wyobrażeniem o dawnych Słowianach, a co więcej wplata ich mitologiczny świat w naszą teraźniejszość. A jego spojrzenie na świat Słowian bywa zaskakujące i pełne ukrytych smaczków. Podróż w czasie, dogryzające sobie nawzajem rodzeństwo i nieoczywisty pozytywny bohater. Siła przyjaźni, przyrody i nieco krytyki świata dorosłych. Nie chcę zdradzać wszystkiego. Bo wprawny czytelnik nieraz uśmiechnie się pod nosem, a nieletnia część odbiorców może się czegoś nauczy. Polecam!

Kto dziś pamięta o odległej historii, o naszych przodkach? "Skrzypeczki...", choć pisane językiem z którym trzeba się oswoić, zapraszają do świata słowiańskich obrzędów i magii. To piękna powieść przygodowa przypominająca młodemu czytelnikowi (ale i nie tylko) o najważniejszych wartościach: miłości, przyjaźni i braterskim poświęceniu, o determinacji i walce o marzenia. O historii i o tym skąd się wywodzimy. Warto przeczytać i zgłębić temat. Polecam.