Siostrzyca (okładka  miękka, 10.2011)

Książka zaczęła się dość niewinnie. Poznajemy młodą, sprytną i inteligentną dziewczynkę, która umiłowała sobie książki. Przez to jest mi bardzo bliska i już od pierwszych słów polubiłam Florence. Jej zapał w dążeniu do celu jest godny pozazdroszczenia. Zastanawiałam się czy wybór powieści, które czytała bohaterka był odzwierciedleniem upodobań autora czy wynika on z koncepcji i tematyki "Siostrzycy". Zaczytywanie się Florence w twórczości Edgara Allana Poe czy Wilkiego Collinsa otworzyło jej umysł na to, co na co dzień jest ukryte na zjawiska paranormalne oraz na dedukcję pozwalającą na przeprowadzenie śledztwa. I to wszystko w czasach kiedy nie było żadnych udogodnień typu telefon, komputer, internet. Moc i potęga książek to przede wszystkim pomoc w rozwijaniu wyobraźni, inteligencji i pamięci. Florence korzysta z tego pełnymi garściami.
Akcja przyspieszyła z pojawieniem się panny Taylor. Od tej pory zaczął się wyścig z czasem i w powieści i w rzeczywistości. Cały wieczór zaklinałam c

"Siostrzyca" to niesamowita opowieść grozy w gotyckim stylu, pełna niedopowiedzeń i niezwykle klimatyczna. Tajemnice rodzinne, dziwne zachowania - to nic niezwykłego w tym ponurym, wielkim domu. Florence okazuje się sprytną i inteligentna dziewczynką, ale i jej nie udaje się złożyć wszystkich faktów w całość. Jej opowieść wprowadza czytelnika w niesamowity, mroczny klimat, a indywidualny, stworzony przez nią język sprawia, że czyta się ją jednym tchem. Jestem pod wielkim wrażeniem tej książki, przypomina mi opowieści Daphne de Murier. Polecam!

O ile ocena kunsztu autora książki "Siostrzyca" - konstrukcji fabuły, którą nam proponuje, sposobu wciągania czytelnika w świat przedstawiony - jest prosta - Mistrz, o tyle ocena bohaterki książki jest cudownie niejednoznaczna. I właśnie w tym tkwi jej siła - mała Florence...nie sposób się nie uśmiechnąć - łagodna dla tych, których kocha; nieugięta dla wrogów. Szalona czy konsekwentna? Pewne jest, że to dziewczynka, o której nie można zapomnieć - narażona na "pozostawienie w analfabetyzmie" przez wuja niechętnego edukacji dziewcząt, sama uczy się czytać i ...cóż tu pisać - po przeczytaniu zaczęłam tworzyć słowa jak ona - "szekspirować" - nie sposób nie zachwycić się na urokiem "palcoowijania", "bosostopowania" czy "schodorunięcia". Malutka femme fatal...intelektualna...a dla innych person występujących w książce - mordercza wręcz...
O Florence, ostra jak skalpel, podbiłaś moje serce!

Faktycznie książka mocno intrygująca, skusiłam się nawet na oryginał, bo zastanawiał mnie język głównej bohaterki Florencji
Przyznaję,ze bardzo polubiłam też Gilsa, jej rozrabiackiego brata, no i cały klimat tej książki jest jakiś...niesamowity i duchy o zapachu lilii snują się jeszcze długo po przeczytaniu.
Ale powiedzieć że to tylko thriller to za mało,trochę tu Murakamiego ale wiecej samego Hardinga,. Ciągle zastanawiam się nad paroma wątkami tej historii,i chyba nie do końca zrozumiałam puentę, no i właśnie to skręca moją ciekawość. jak inni odczytują zakończenie.. , Te mistrzowskie piruety akcji na końcu na pewno są po to żeby czytelnik się zagapił,a wtedy Florencja...

Opowieściując Was historią sama nabieram podejrzenia, że była sennym koszmarem. Wuj zakazał mej edukacji, ale sama złamałam szyfr słów i w zapomnianej bibliotece książki palcowałam szlifując elokwencję. Pokryjomość życia weszła mi w nawyk. Ale gdy kobieta w czerni umieściła swoje oblicze w każdym lustrze naszego dworu, poczułam, że mój bezpieczny świat zaczyna przesiąkać zapachem martwych lilii i chloroformu.
Cóż miałam robić? Broniłam go.

Florence, główna bohaterka i narratorka tej historii, jest rezolutną dwunastoletnią dziewczynką. Mieszka z młodszym bratem Gilesem w starym angielskim dworze. Muszę przyznać, że od początku tej książki towarzyszył mi podobny niepokój, jak kiedyś, gdy miałam tyle lat, co Florence. W czwartki zasiadaliśmy całą rodziną, by obejrzeć angielski dreszczowiec. Dacie wiarę, że „bojałam” się później chodzić po mieszkaniu?
(...)
Ale wróćmy do Florence, Gilesa i ich przyjaciela z sąsiedniej rezydencji, Theo. Wiadomo, dzieciaki spędzają mnóstwo czasu na zabawie, a w starych dworach i w ich bezpośrednim sąsiedztwie jest gdzie się bawić, by miło razem spędzać czas. Beztroski wypoczynek zakłóca przyjazd guwernantki. Jednak dzieci nadal się spotykają, do czasu, gdy panna Whitaker ginie śmiercią tragiczną. Na jej miejsce zostaje zatrudniona panna Taylor, bardzo zagadkowa osoba, pachnąca zgniłymi liliami.

Siostrzyca to bardzo ciekawa i intrygująca lektura. Mimo, że jest to thriller, możemy co jakiś czas, czytając wymyślone przez Florence słowa, uśmiechnąć się. Stanowi to przełamanie mrocznej opowieści. Poznawanie tej emocjonującej książki nie zajmuje dużo czasu, kartki dosłownie same się przewracają. Harding bardzo dobrze stopniuje napięcie. Historia zaczyna się delikatnie, spokojnie, by w kulminacyjnym punkcie wbić czytelnika w fotel. Naprawdę jest to bardzo niezwykła opowieść.

Dziś chyba nie zasnę, bo słyszę skrzypienie schodów…

http://monweg.blogspot.com/2016/03/siostrzyca-john-harding.html