Detektyw „Micki” Dee Dare odebrała telefon, kiedy już miała wchodzić pod prysznic. Szefostwo wzywało ją do śródmieścia. Na jednej nodze, powiedzieli. Ograniczyła się więc do szybkiego mycia, które jej przeklęta rodzinka nazywała „kąpielą dziwki” – bo prostytutka między klientami nie miała czasu na porządną toaletę – i związała niesforne ciemnoblond włosy w niedbały koński ogon.

„Rodzinka”. Śmiechu warte. Mama, babcia Roberta, ciotka Jo – trzy wariatki. Tak naprawdę wcale nie chore umysłowo. Po prostu stuknięte baby, jak to na Południu. Spieczone słońcem, nażłopane herbatą z cukrem i zalane tarninówką.

I jeszcze ten brutal, wuj Beau. W milczeniu skradał się korytarzem, zdradzała go woń tanich cygar i bourbona. Na wspomnienie tego zapachu nadal kręciło ją w żołądku.

Nic dziwnego, że sama była tak cholernie… no, taka bez ładu i składu.

– Wybacz, Hank – mruknęła, a głos przyjaciela z silnym teksańskim akcentem wypełnił jej głowę: „Wcale nie jesteś porąbana, mała. Jesteś niedokończonym dziełem, tak jak my wszyscy”.

Hank… pokonała go awaria pikawki. Zawsze uważała jego śmierć za okrutnie ironiczną. Zabiło go to jego wielkie dobre serce, które czy- niło z niego jedynego porządnego człowieka, jakiego Micki znała.

Wjechała chevroletem nova 396 V z 1971 roku na policyjny parking przy ulicy Broad. Auto należało wcześniej do Hanka. Kiedy przyprowadził je ze szrotu, było zaledwie zepsutym kadłubem, ale Hank miał marzenie przywrócić mu dawną świetność.

Nie udało mu się go spełnić, ale Micki zrobiła to za niego. Zarazem odbudowała własne życie, mając za przewodnika i pocieszyciela głęboki, pewny głos przyjaciela. Z powodu Hanka wstąpiła do policji.

Jej chevrolet był czymś więcej niż tylko środkiem transportu, był dumą i radością, był jej dzieckiem. Uwielbiała to auto, przepadała za nim.

Zaparkowała i wysiadła. Przez telefon szef sprawiał wrażenie zdenerwowanego. Oby tylko nie wpadła w sidła zastawione przez Wydział Etyki Zawodowej, który zajmował się przypadkami nadużyć w szeregach policji, skargami na postępowanie policjantów i tym podobnymi sprawami. Nie to, żeby miała coś do ukrycia, ale wiadomo, człowiek nie zna dnia ani godziny, kiedy się do niego dobiorą.

Weszła do budynku komendy i wjechała windą na drugie piętro. Major Nichols powiedział, że będzie czekał w biurze kapitan Patti O’Shay. Recepcjonistka pokazała jej drogę do sali konferencyjnej. Micki poszła korytarzem we wskazanym kierunku, coraz bardziej zaniepokojona nietypowym obrotem spraw.

Nacisnęła klamkę i weszła do środka. Zdecydowanie coś jest na rzeczy. Zbyt wielu garniaków. Niektórzy patrzą na nią dziwnie. Nawet bardzo dziwnie.

Namierzyła przełożonego.

– Przepraszam, szefie, że nie dałam rady wcześniej dojechać.

– Nie szkodzi. Zjawiasz się w samą porę. Znasz kapitan O’Shay?

– Oczywiście. – Micki przywitała się skinieniem głowy.

Nichols przedstawił pozostałych: Krohn, zastępca komendanta po- licji; Richards, szef komórki współpracy ze społecznościami lokalnymi; oraz Roberts, szef biura FBI w Nowym Orleanie.

Agent pokiwał głową.

– Miło panią poznać, pani detektyw.

No dobrze, nie ma WEZ, jest FBI, pomyślała. Co jest grane? Poczuła się, jakby na dnie jej żołądka zaległ ciężki kamień.

– Nawzajem, agencie Roberts.

Nichols, nie patrząc jej w oczy, pokazał na krzesło stojące po drugiej stronie stołu.

– Usiądź, Micki. Za chwilę przyjdzie Howard.

Usiadła. Nikt się nie odezwał. W sali zapanowała dziwna atmosfera.

Micki czuła na sobie ich dociekliwe spojrzenia.

Co się, u diabła, szykuje?

Wszedł komendant Howard, jak zawsze elegancki i pewny siebie – i wyjątkowo rozentuzjazmowany.

– Gdzie detektyw Dare?

– Tutaj, panie komendancie – odezwała się, wstając. Uśmiechnął się od ucha do ucha.

– Ach, tu pani jest. Doskonale. – Podszedł do niej i podał jej rękę. – To dla pani ważny dzień. Bardzo się cieszymy. Jesteśmy zachwyceni.

– Dziękuję, panie komendancie – odparła.

Komendant uścisnął jej rękę i zamiast szybko puścić, długo nią potrząsał, a potem jeszcze zamknął w swoich dłoniach. Spojrzał Micki w oczy.

– Proszę pamiętać, że wiele po pani oczekujemy.

– Tak jest, panie komendancie. Gdybym tylko wiedziała, w związku z czym…

Roześmiał się głośno, puścił jej rękę i dał znak pozostałym osobom.

– No, siadajcie, siadajcie.

Jak można było się spodziewać, sam zajął miejsce u szczytu stołu.

Spojrzał na Micki.

– Major Nichols dowiedział się oficjalnie przed dwiema godzinami, ale sygnały odbieraliśmy już od kilku tygodni. Otóż policja się zmienia, pani detektyw. I to od dziś. Pani zaś będzie częścią tych zmian.

Zawiesił głos, najwyraźniej czekając na reakcję. Uraczyła go standardowym ogólnikiem.

– Bardzo się cieszę, panie komendancie. Nie zawiodę.

Pochylił się i z nieskrywanym błyskiem satysfakcji w oczach powie- dział:

– Proszę posłuchać, w czym rzecz. Otóż rząd oficjalnie potwierdził istnienie szóstego zmysłu. We współpracy z FBI zainicjowano program o nazwie Szóstki. W skrócie chodzi o to…

– Przepraszam, panie komendancie, ale czy użył pan określenia:

„szósty zmysł”? Chodzi o czytanie w myślach, przesuwanie przedmiotów siłą woli i tak dalej?

– Owszem, pani detektyw. O to właśnie chodzi.

Czekała, aż komendant się roześmieje. A pozostali do niego dołączą.

Spodziewała się, że robią ją w wielkiego balona.

Nie była przygotowana na coś… takiego. Ze wszystkich sił starała się nie wyglądać jak rażona piorunem.

– Jak zatem mówiłem – podjął wątek – biuro powołało zespół zło- żony z owych Szóstek, obdarzonych…

Zawiesił się, nie bardzo wiedząc, jak nazwać ich kwalifikacje: da- rami? Talentami? Supermocami?

– …zdolnościami – dokończył po chwili. – Następnie wyszkolono tych ludzi w wyspecjalizowanej akademii policyjnej. Pierwszy rzut rekrutów ukończył szkolenie…

– Nie mam dziś urodzin – przerwała mu Micki, przenosząc spojrzenie na swojego bezpośredniego przełożonego. – Wiecie o tym, prawda?

– Słucham?

– Panie komendancie, nie wiem, kto ani jak pana w to wkręcił, ale…

– To nie żart, pani detektyw.

Rzeczywiście, miał śmiertelnie poważną minę, zresztą tak jak pozo- stali. No, ale przecież nie ma siły, to musi być kawał. Szósty zmysł? Wyspecjalizowana akademia policyjna? Przecież to jakieś brednie!

– Rozumiem, kręcicie Mamy cię albo coś w tym guście. Namówili pana. Pewnie obiecali hojny datek na rzecz policji. Przykro mi, że psuję wam zabawę, ale dowcip nie wypalił.

Odwróciła się i rozejrzała za kamerami.

– Możecie przestać filmować. No już, pokażcie się. Spróbujcie z ko- lejnym naiwnym.

Spodziewała się, że ujrzy uśmiechniętego prowadzącego i kamerzystów. Może nawet zabrzmi temat z programu i posypie się konfetti.

Stanie się coś, co rozwieje niezręczność. Czuła się, jakby wszyscy poza nią wiedzieli, że do jej buta przykleił się kawałek papieru toaletowego i ciągnie się za nią.