Siódemka (okładka miękka)

trochę za dużo fantastyki ale ogólnie szybko się czyta, dla zabicia czasu jak najbardziej

Jedna z najsłabszych książek autorki. Niepotrzebnie poszła w stronę fantasty.

Super książka naprawdę nie można się oderwać od czytania. Polecam w 100%

Z twórczością pani Spindler spotkałam się już wcześniej i muszę przyznać, że bardzo miło wspominam czas spędzony z jej książkami. Były to bardzo lekkie i przyjemne powieści, które pomimo tego, że nie pozostały na długo w mojej pamięci, skutecznie umiliły mi mój wolny czas. Gdy tylko pojawiły się pierwsze zapowiedzi jej najnowszej książki, od razu zwróciłam na nią uwagę. Wiedziałam, że prędzej czy później skuszę się na tę lekturę i zapoznam się z tą historią. Czy sięgnięcie po "Siódemkę" było dobrym pomysłem? Czy żałuję swojej decyzji? Czy autorka sprostała moim oczekiwaniom i wymaganiom? Zapraszam do zapoznania się z dalszą częścią recenzji, z której z pewnością się tego dowiecie. Detektyw Micki Dare jest doświadczoną i bardzo stanowczą policjantką. Pewnego dnia zostaje przydzielony jej partner - arogancki detektyw Zach Harris, który niedawno ukończył eksperymentalny program szkoleniowy FBI. Micki ma czuwać nad jego bezpieczeństwem podczas gdy on będzie ścigać przestępców, wykorzystując swoje szczególne zdolności. Bohaterka nie jest zadowolona z takiego obrotu spraw, ale klamka już zapadła i detektyw Micki Dare po raz pierwszy w życiu nie może kompletnie nic z tym zrobić. Wkrótce okazuje się, że jej nowy partner wcale nie jest taki straszny jak jej się z początku wydawało. Do kobiety zaczyna docierać, że gra toczy się o stawkę wykraczającą poza zwykłe rozwiązywanie zagadek i łapanie przestępców. Czai się bowiem nowy rodzaj zła, z którym żadne z nich nie miało jeszcze do czynienia. Niewykluczone, że Micki i Zach są jedynymi osobami, które mogą je powstrzymać. Czy bohaterowie znajdą się w niebezpieczeństwie? Czy poradzą sobie z tą trudną sytuacją? Muszę przyznać, że fabuła "Siódemki" bardzo mnie zaskoczyła. Początkowo spodziewałam się raczej typowego, schematycznego kryminału, jednak szybko okazało się, że autorka postanowiła wprowadzić do swojej książki wątki, które wyróżniają ją na tle innych powieści kryminalnych. I tutaj pojawia się problem, ponieważ bardzo nie spodobało mi się wykorzystanie takiego motywu do tak ciekawej historii. Erica Spindler zdecydowała się nadać niektórym bohaterom specjalne umiejętności i zabiła tym samym cały realizm tej książki. Niestety tym razem zawiodłam się na twórczości pani Spindler i jak na razie nie mam ochoty sięgać po jej kolejne pozycje. Bohaterowie są przedstawieni bardzo powierzchownie i raczej nie jesteśmy w stanie ich lepiej poznać. Poza tym żadna z postaci jakoś szczególnie się nie wyróżnia i myślę, że dosyć szybko o nich zapomnę. Micki oraz Zach to sympatyczne osoby, choć ich zachowanie oraz podejmowane przez nich decyzje, niejednokrotnie mogą irytować czytelnika. Niestety osobowości stworzone przez panią Spindler nie wzbudzają w nas większych emocji, a ich losy poznajemy raczej z wymalowaną na twarzy obojętnością. W "Siódemce" zdecydowanie dominują dialogi, dlatego powieść czyta się w naprawdę błyskawicznym tempie. Autorka pisze z ogromną lekkością co sprawia, że absolutnie każdy poradzi sobie ze zrozumieniem fabuły i śledzeniem aktualnie toczących się wydarzeń. "Siódemka" to idealna powieść do czytania w autobusie, tramwaju czy innym środku transportu, ponieważ nie wymaga od nas większego skupienia i wysiłku. Podsumowując - "Siódemka" to jak dotąd najsłabsza powieść pani Spindler jaką miałam okazję przeczytać. Według mnie łączenie nadprzyrodzonych zdolności z typową kryminalną historią, nie jest dobrym pomysłem i nie przypadło mi do gustu. Jeśli zdecydujecie się na przeczytanie najnowszej książki Erici Spindler to musicie wziąć pod uwagę fakt, że dziwne umiejętnością są tutaj jednym z ważniejszych wątków i to głównie na tym opiera się cała fabuła.

Recenzja pochodzi z bloga TheMensBooks.blogspot.com "Dobro i zło to awers i rewers jednej monety. Wszystkie inteligentne i obdarzone wolną wolą stworzenia mają zdolność zarówno jednego, jak i drugiego". (str. 258) Detektyw Micki Dare jest doświadczoną policjantką, szanowaną przez kolegów, choć cały czas próbuje im udowodnić, że jako kobieta w męskim świecie radzi sobie tak samo, a nawet lepiej od niektórych facetów. Przez swoich przełożonych zostaje wybrana do specjalnego i poufnego programu, w którym ma współpracować z Zachem Harrisem. Facetem, który w rzeczywistości nie jest policjantem, a do policji trafił tylko dzięki swoim nadprzyrodzonym mocom. (Nie, nie przesłyszałeś się. "Siódemka" to nie tylko kryminał, ale również książka fantastyczna). Dare oczywiście nie jest zadowolona z takiego obrotu spraw - dosyć, że ma prowadzić śledztwo, to jeszcze niańczyć cywila w przebraniu policjanta, który potrafi czytać jej w myślach. Dodatkowo Micki uważa Harrisa za narcyza, a ten nawet dostaje pseudonim Hollywood. Młoda detektyw jednak nie ma wyjścia, zostaje postawiona przed faktami i nie może zrezygnować z udziału w programie. Muszę koniecznie zaznaczyć, że w moich oczach Wściekły pies, bo tak nazywano Micki w jej wydziale, to nieco irytująca kobieta - więcej znaczyło dla niej znaczenie jej ksywki i pozycja w ekipie śledczych od rezultatów w śledztwie, zaś Harris to nie tylko Hollywood z pseudonimu, ale również naprawdę - nieco zbyt arogancki, za bardzo dbający o siebie. Z dwójki policjantów, którzy mają się stykać z najgorszymi zbrodniami, zrobiła się para aktorów z Hollywood, którzy trochę kiepsko grają swoje role. Jakby tego było mało, Spindler przypisała Harrisowi nadprzyrodzone zdolności, co całkowicie stworzyło z książki kiepski scenariusz bajko-książki. Kiedy Harris już trafia do wydziału i zostaje partnerem Wściekłego psa, Micki wie, że nie ma odwrotu. Na dodatek na pierwszy ogień zostają postawieni przy sprawie z zabójstwem handlarza narkotyków, a dalsze tropy prowadzą do zaginionej dziewczyny i kolejnego zniknięcia. Czytając "Siódemkę" momentalnie odnosiłem wrażenie, że z "mrocznej i pełnej napięcia" książki - kryminału/thrillera przenosiłem się w kiepską fantastykę. Jak ogólnie wiadomo nie jestem fanem fantastyki, a więc być może to po prostu nie była lektura dla mnie. Nie przepadam za stworami nie z tego świata i wymysłami ludzkiego umysłu. Jeśli ktoś jest fanem kryminałów i fantastyki jednocześnie, być może ta książka jest idealna dla właśnie takiej osoby. Jeśli natomiast twardo stąpasz po ziemi jak ja, odradzam lekturę tej książki autorstwa Erici Spindler, ale jeśli szukasz wyłącznie samej rozrywki, a nadprzyrodzone moce nie są dla Ciebie problemem - czytaj!

Erica Spindler to Autorka znana z thrillerów i całkiem niezłych kryminałów. Sama kilka z nich przeczytałam jakiś czas temu. Nie mogłam się oczywiście od nich oderwać. Nie tak dawno na stole nowości pojawił się jej nowy tytuł „Siódemka”. Opis był bardzo obiecujący, więc bez wahania po nią sięgnęłam. Micki Dare to doświadczona nowoorleańska policjantka. Zostaje przydzielona do nowo powstałej grupy mającej walczyć z przestępczością. Jej partnerem zostaje Zach Harris, nowy policyjny nabytek, który ukończył specjalny program o nazwie „Szóstki”. Program skupiał się na ludziach, którzy mają dobrze rozwinięty szósty zmysł i potrafiący go wykorzystać, bardziej niż przeciętni ludzie. Mick ma pilnować Zach’a, gdy ten podczas dochodzenia będzie wykorzystywał swój zmysł. Po jakimś czasie okazuje się, że tu wcale nie chodzi o łapanie przestępców. Tu chodzi o większe zło, z którym Micki się jeszcze nie spotkała. Kiedy dochodzi do zniknięcia kolejnej dziewczyny, okazuje się, że z siłą ciemności mogą nie wygrać. Czy Micki przeżyje ostatnie starcie? Kiedy sięgałam po książkę Spindler oczekiwałam dobrej i mocnej sensacji, dreszczy na plecach i pytania kto zabił? A dostałam sensację z suspensem, który nijak ma się do wcześniejszych kryminałów Autorki. Główny bohater czytający w myślach, reagujący na złą siłę i tu wcale nie mam na myśli złych i niebezpiecznych ludzi, tylko „mroczny cień”. Mroczny cień będący bezkształtną postacią. Ogólnie nie czyta się źle. Większą część powieści stanowią dialogi i krótkie rozdziały. Więc książkę połyka się raz dwa. Irytowali mnie tylko bohaterowie. W szczególności Zach, który dość często podczas śledztwa działał na własną rękę. Nie konsultował się przed swoim działaniem z partnerem tylko informował go po wykonanej akcji. A tak chyba nie powinno być prawda? „Siódemka” to jednak dobry kryminał, a do nadprzyrodzonej siły można się w ostateczności przyzwyczaić.

niesamowity-swiat-ksiazek.blogspot.com Sięgnęłam po tę książkę z czystej ciekawości, przyciągnęła mnie do niej okładka. Przyznam się od razu, że przeczytałam około siedemdziesiątej drugiej strony, choć zwykle książkom, które do mnie nie trafiają, daję szansę do setnej strony. Dlatego musicie mi wybaczyć, ale recenzja będzie krótka i może nawet nieco nieprzyjemna. Czytając tę książkę, a raczej jej fragment uświadomiłam sobie jak bardzo to wszystko jest złe. Dlaczego tak uważam? Być może spowodowane to jest mdłymi, przewidywalnymi bohaterami - Micki Dare to policjantka, na którą różnie mówią, niekoniecznie dobrze. Wzbudza respekt, podobno. No baaaardzo, według mnie przybrała taką maskę, bo straciła bliską osobę, tak naprawdę jest słaba i najzwyczajniej w świecie nudna, choć przeczytałam tylko trochę irytowała mnie na tyle, że miałam ochotę zostawić tę książkę bez zbędnych opinii. Jest też jej partner "szóstka", czyli po prostu jakoś uzdolniony żołnierz, który był nazwany równie nudno co cała powieść - Zach Harris. Nie wspomnę o nim wiele, bo szkoda się produkować. Próby ulepszenia książki przystojnym "supermanem" tylko pogorszyły obecny stan powieści. Skończę już o bohaterach, teraz natomiast wspomnę o narracji, która była boleśnie nudna, a dialogi równie mdłe co postacie. Opisy, w których nie było miejsca dla wyobraźni sprawiły, że przyjemność zmieniła się w męczącą wędrówkę. Jednym i jedynym plusem tej książki jest okładka; minimalizm to ostatnimi czasy bardzo pozytywny aspekt okładek, a w tym wypadku ratuje ją przed kompletną klapą. Podsumowując, już kiedyś mówiłam, że nie lubię pisać negatywnych recenzji, ale na tę po prostu szkoda czasu, być może za rok, za dwa wrócę do niej ponownie i tym razem dotrwam choć do tej setnej strony. Niemniej jednak teraz jestem do niej źle nastawiona i niestety, ale NIE polecam. Pozdrawiam, Sara❤

Mam nadzieję, że dzięki tej recenzji Ci, którzy spisali tą książkę na straty jednak dadzą jej szanse. Nie taki diabeł straszny jak go malują. Nie jest to górnolotna powieść, po której wrażenie będzie otrzymywać się długo. Jest to pozycja na kilka przyjemnych dni stworzona w czysto rozrywkowych celach. Polecam głownie tym, którzy szukają prostego kryminału z kilkoma nowymi smaczkami idealnego na leniwe wakacyjne dni. Dla mnie była to książka pod pewnym względem przełomowa, gdyż obawiałam się elementów fantastycznych w kryminałach, a ta pozycja pokazała mi, że można to wszystko zgrabnie połączyć. I z tego powodu zapamiętam tą książkę na długo. Cała recenzja do przeczytania na: http://kruczegniazdo94.blogspot.com/

Do poprzednich książek tej autorki ta nawet nie ma jak przyrównać . Niestety ze świetnych kryminałów , zrobiła się fantastyka

Przeczytałam jednym tchem! Naprawdę polecam :)