Siedem śmierci Evelyn Hardcastle (okładka twarda)

Jedna z dziwniejszych i z najbardziej wciągających książek ostatnich miesięcy. Fabuła przypomina chyba dość dobrze znany wszystkim film "Dzień świstaka" w którym to bohater zostaje zamknięty w pętli czasu. Jednak Stuart Turton idzie o krok dalej. Prócz możliwości odtwarzania jednego dnia (osiem razy) otrzymujemy możliwość poznania tych samych wydarzeń oczami różnych bohaterów, a właściwie jednego bohatera wcielonego w różne postacie. Brzmi to karkołomnie i dość skomplikowane, ale rany... jak to jest dobrze napisane! Pełne zwrotów akcji, maluczkich elementów, które sprawiają, że powieść staje się pełna napięcia i emocji. Siedem śmierci Evelyn Hardcastle to książka świeża, oryginalna, choć mocno trzymająca się klasycznego kryminalnego schematu. Fascynuje, zadziwia, nie pozwala się oderwać. Jedyny jej minus to bezustanne przesunięcia w chronologii wydarzeń, dlatego nie odkładajcie lektury na kilka posiedzeń. Przygotujcie sobie wygodne siedzenie i termos kawy - ruszamy na spotkanie ze śmiercią Evelyn Hardcastle!

„Siedem śmierci Evelyn Hardcastle” to niesamowity debiut (aż ciężko w to uwierzyć), który trzyma w napięciu aż do ostatniej strony i serwuje czytelnikowi labirynt zawiłych wątków i zagadek. Zwieńczeniem tak dobrej książki okazuje się finał, który wbija w fotel, rozwiewa wszystkie wątpliwości i szokuje. Jest jak pokaz sztucznych ogni, olśniewający i zapierający dech w piersiach. Podsumowując „Siedem śmierci Evelyn Hardcastle” to kryminał, który musicie koniecznie przeczytać! https://www.mowmikate.pl/2019/03/siedem-smierci-evelyn-hardcastle-stuart.html

Książka jest po prostu cudowna, każdy kto chodź trochę lubi kryminały, powinien po nią sięgnąć. Autorka przynosi na myśl agathy Christie. Chodź czasami zrozumieć niektóre momenty fabuły tej książki, jest i tak ona obowiązkową pozycją na półce książek kryminalnych u każdego pasjonata tego gatunku

Jakie to było dobre! Książka, której nie da się opisać - ją trzeba przeczytać! I nie da się od niej oderwać! Dawno nie czytałam czegoś tak nieprzewidywalnego i pokręconego. POLECAM!!!

Doskonała! Już dawno nie czytałam tak wspaniałej książki, przy której tak świetnie się bawiłam! Polecam!!! Koniec i bomba, a kto nie czytał ten trąba!

Sześćdziesiąt rozdziałów, pięćset stron i nie jedna, a kilka zagadek do rozwiązania – Turton stworzył coś, od czego nie można się wprost oderwać. Złamawszy schematyzm obecny w świecie kryminałów i sensacji, zaprezentował swoim czytelnikom coś, czego jeszcze nie było i wyróżniło się na tle innych powieści. W Siedmiu śmierciach czytelnik znajdzie intrygę, groteskę i humor oraz tajemnicę, wszystko zaś spowite obłoczkiem retro kryminału, wzorem tych, które mieliśmy okazję poznać u Christie. Główny lejtmotyw książki to tylko wisienka na torcie przy całej konstrukcji historii. Warto też wspomnieć, że przy ciągłej zmianie ciała głównego bohatera, a co za tym idzie, różnorodności w prezentacji postaci, książki nie da się przeczytać szybko i jednym tchem. Oś czasu opowieści, chociaż zmierza od punktu A do punktu B, rozgałęzia się niekiedy w sposób, którego nie sposób przewidzieć. Wzmaga to tylko mroczny i nasycony tajemnicą nastrój Siedmiu śmierci. Siedem śmierci Evelyn Hardcastle to naprawdę znakomita zabawa dla wielbicieli wszelkich sensacji, zaś wplątanie do niej elementu science fiction usatysfakcjonuje każdego czytelniczego malkontenta. Cała recenzja: http://kulturacja.pl/2019/04/siedem-smierci-evelyn-hardcastle-stuart-turton-recenzja/

Przedstawiam wam książkę która na dzień dzisiejszy jest moim top of the top 2019. W prawdzie jest dopiero końcówka marca, ale jak dotąd żadna z książek aż tak mnie nie wciągnęła. Siedem śmierci Evelyn Hardcastle, bo o niej mowa, hipnotyzuje zagadką i pobudza do jej rozwiązania wraz z bohaterem/bohaterami… no właśnie i tu rozpoczyna się labirynt kryminalny. „O jedenastej wieczorem Evelyn Hardcastle zostanie zamordowana. Masz osiem dni i osiem wcieleń. Pozwolimy ci odejść pod warunkiem, że odkryjesz, kto jest zabójcą. Zrozumiano? W takim razie zaczynamy… Evelyn Hardcastle będzie umierać każdego dnia, aż do momentu, gdy ktoś odkryje, kim jest jej zabójca. Wśród gości zaproszonych do Blackheath jest kilku ludzi, którzy próbują to zrobić. Nie mają równych szans ani równych możliwości. Stale przeżywają ten sam dzień, usiłując rozwiązać zagadkę, lecz każdy wieczór nieubłaganie przeszywa dźwięk wystrzału z rewolweru… Jeśli Aiden Bishop nie zwycięży w wyścigu o odkrycie tożsamości mordercy, nigdy nie opuści posiadłości. Ma osiem szans: każdego ranka przez osiem dni obudzi się w ciele innego gościa... Jeśli nie uda mu się znaleźć zabójcy, cały cykl zacznie się od początku. I znów będzie musiał odkrywać, kim są jego przeciwnicy i który z nich pod eleganckim ubraniem skrywa śmiertelnie ostry nóż…” Niech was nie zrażają gabaryty lektury. Nie jest ani przegadana, ani przeciągnięta. Czyta się ją błyskawicznie. Ciekaw akcja, nietuzinkowi bohaterowie i intrygująca fabuła, a wszystko to można skwitować jednym porównaniem - kryminalny dzień świstaka w połączeniu z fantastycznym klimatem a’la Agata Christie. Stuart Turton zafundował nam lekkie zamieszanie w stylu noir. Przeszłość, przyszłość, teraźniejszość a w całość wpleciona niezła intryga. Na początku nie wiedziałam nic, a w głowie miałam bałagan i przez pewien czas trudno było mi ogarnąć fabułę. Jednak ciekawym zabiegiem jest to, że od początku wiemy tyle co sam bohater. Tak samo błądzimy i staramy się znaleźć odpowiedzi na dziwne wydarzenia. Faktycznie możemy rozwiązywać krok po kroku zagadkę, ale musimy wiedzieć, że autor zadbał o to, aby wodzić nas za nos i dostarczać błędnych podpowiedzi. A klimat to wisienka na torcie. Noir w najlepszym wydaniu. Oczywiście nie ma ideałów i mnogość bohaterów może niektórych zwieść i zmęczyć - jednak nie mnie :) Zakończenie - WOW. Nie pozostaje mi nic innego jak polecić.

"Siedem śmierci Evelyn Hardcastle" to książka niepodobna do żadnej innej. Łączy w sobie elementy klasycznego kryminału, thrillera, obyczajówki, fantasy, posiada też mocną warstwę psychologiczną. Aiden Bishop ma odkryć kto zamordował córkę właścicieli posiadłości Blackheat. 8 dni, 8 różnych wcieleń, do tego wyścig z czasem i z konkurencją. Ta książka wyssała mi mózg, rzuciła na podłogę i zdeptała. To jest ciężka, zawiła historia, która czasami (tak do połowy) przyprawia o ból głowy. Przeskoki czasowe doprowadzały mnie do obłędu. Ale tak musiało być, bo w pewnym momencie powieść zaczęła mi się podobać, a ja zaczęłam chętniej "brać udział" w jej wydarzeniach. Lepiej mi się myślało i wreszcie czytanie sprawiało mi przyjemność, a nie doprowadzało do rozstroju nerwowego. Finalnie stwierdzam, że autor się bardzo natrudził. Odwalił kawał dobrej roboty i stworzył książkę nieszablonową.

Zagadka jakich (naprawdę!) mało. Używanie w odniesieniu do jakiejkolwiek książki określeń w rodzaju „wyjątkowa”, „zaskakująca”, „świetna” niezwykle podnosi poprzeczkę oczekiwań, a tym nie każda książka jest w stanie sprostać. Jednakże w przypadku „Siedmiu śmierci Evelyn Hardcastle” wszystkie powyższe określenia (i wiele innych!) są w pełni usprawiedliwione i jak najbardziej na miejscu! Kryminał jest z tej książki pierwszorzędny, a zaserwowana czytelnikom zagadka - naprawdę wyjątkowa. Posiadłość Blackheat - miejsce zbrodni, której przebieg, sprawcę i motywy odkryć ma Aiden Bishop. Do tego grupa świadków i jednocześnie podejrzanych, każdy zaś z innym alibi, z inną perspektywą, z innym zestawem zapamiętanych sekwencji zdarzeń, faktów i… kłamstw. Osiem dni, osiem wcieleń - osiem szans na rozwiązanie zagadki… Aiden Bishop każdego dnia wciela się w kogoś innego (wpadając w swoistą pętlę czasu i doznając przy tej – codziennie się powtarzającej się - okazji swego rodzaju własnego Dnia Świstaka). Bishop „operując” z poziomu świadków zdarzenia poznaje nowe perspektywy, nowe punkty widzenia, nowe zestawy faktów (i kłamstw), samo morderstwo jednak ciągle się powtarza… Codziennie. Czy uda mu się rozwikłać sprawę? Inaczej może nie opuścić pięknej posiadłości Blackheat… (już nigdy). Fabuła i pomysł na nią – palce lizać! Różne perspektywy, powtórzenia fabularne wzbogacane o coraz to nowe tropy, ślady, punkty odniesienia (jedne mylące, inne właściwe), trudny do przezwyciężenia i do przebicia mur, za którym kryje się prawda, a do tego nieustająca rozrywka intelektualna dla czytelnika polegająca nie tylko na próbie samodzielnego dojścia do prawdy, ale także na przyjemności wynikającej z wyłapywania różnic i tropów w każdej z przedstawionych wersji zdarzeń (tak do siebie podobnych, a jednocześnie tak od siebie różnych). Patrząc na rzecz w największym skrócie - nic dodać nic ująć :) Kryminał jako gatunek literacki w zasadzie cały czas ma się dobrze, jednak książki takie jak ta wynoszą go – choć na chwilę – na poziom bliski geniuszowi. „Siedem śmierci…” swą konstrukcją nawiązuje do najlepszych tradycji takich autorów jak Agatha Christie, na dokładkę odświeżając i wzbogacając całą konwencję o coś nowego, dzięki czemu chce się coś takiego po prostu czytać. Zaskakujące jest w tej lekturze – tak na dzień dobry – zwłaszcza to, że jest to de facto literacki debiut (!). Jeśli Stuart Turton już teraz pisze w ten sposób – co będzie dalej? Tego autora trzeba koniecznie dopisać do listy obserwowanych twórców :) Wydawać by się mogło, że kryminał jako taki nie jest w stanie zaoferować nam, czytelnikom, już nic nowego. Że wszystko już tak naprawdę gdzieś i kiedyś już było, a poszczególni pisarze zmieniają tylko scenografię, światła, sam scenariusz zdarzeń zmieniając jednak tylko kosmetycznie – o ile w ogóle… A jednak konwencja ta wcale nie wyczerpała ani swojego potencjału, ani też swych zasobów. „Siedem śmierci…” naprawdę może się podobać. To taki świeży powiew w pokoju, w którym każdy z obecnych w nim gości pogodził się poniekąd z tym, że świeżego powietrza może już nie uświadczyć, w związku z czym oddycha tym które jest i stara się nie zwracać na to zbytniej uwagi. Stuart Turton otwiera okna – i to bardzo szeroko :) Pewnym minusem tej książki może być tylko i wyłącznie to, że nie każda z pomniejszych zagadek stojących na drodze do prawdy jest sobie równa. Turton tak jakby jedne z nich mota szalenie zawile, po to by za moment skonstruować jakąś banalną, zbyt prostą jak na poprzeczkę którą sam sobie zawiesił… Hm, to może być faktycznie minus - ale czy rzeczywiście? Dla niektórych na pewno, jednak trzeźwo na rzecz patrząc, nie da się prowadzić fabuły przez całą książkę jednakowo, na tym samym poziomie, a w związku z tym niemożliwe jest serwowanie wszystkich zagadek na stałym, intelektualnie wysokim oraz trudnym do rozwikłania poziomie. Nasze pracujące na pełnych obrotach szare komórki mogły by zresztą tego nie wytrzymać ;), a nie o to chodzi. Książka ponadto – co oczywiste – musi też mieć swój rytm, tak więc… to o czym piszę „kryminałożercy” może i wezmą za wadę, ale realiści zrozumieją i nie będą się czepiać. Nie będą się też czepiać zakończenia, które choć jest świetne i zaskakujące, to jednak wiąże się z chyba zbyt dużą (przypadkową?) zmianą charakterologiczną części postaci w tej książce. Ludzie w zwykłym życiu niezbyt lubią zmieniać samych siebie, fronty, przekonania – a co dopiero postacie fikcyjne w kryminale :/ … Tymczasem pod koniec „Siedmiu śmierci…” w dużej mierze coś właśnie takiego możemy zaobserwować. Tego można by się ewentualnie doczepić. Ale poza tym wszystko jest ŚWIETNIE :) Polecam, gorąco namawiam i (jeszcze goręcej!) Was zapraszam do posiadłości Blackheat – nie pożałujecie tej wizyty! :) Dziękuję Wydawnictwu Albatros za egzemplarz recenzencki. https://cosnapolce.blogspot.com/2019/03/siedem-smierci-evelyn-hardcastle-stuart_29.html

"Siedem śmierci Evelyn Hardcastle" to świetny debiut Stuarta Turtona. Ciekawa, intrygująca i misternie utkana historia, która, jak to bywa w książkach tego typu, ukazuje nam się w pełnej krasie dopiero na końcu. Pomysł na fabułę sprawia, że historia wciąga. Niby przeżywamy ciągle ten sam dzień, ale czy na pewno...🤔 zmiana postaci, z ich wadami jak i zaletami pozwala nam dostrzegać różne niuanse oraz poszerza perspektywę zaistniałej sytuacji z każdym kolejnym dniem, a jeżeli dobrze się zagłębić to książka ma dla nas też pewne przesłanie, pytanie tylko, czy jesteśmy na nie otwarci...? 500 stron, 8 dni, 8 wcieleń i tak na prawdę więcej, niż tylko jedna, zagadka... sprawdź czy Tobie uda się je rozwiązać i czy opuścisz posiadłość Blackheath 😊 Przyznam, że dawno nie sięgnęłam po ten gatunek, ale warto było, bo jest to świetne preludium do innych kryminałów, które jeszcze na mnie czekają 👌 • Cytaty: ✒"Jak bardzo trzeba się zagubić, żeby pozwolić diabłu wskazać sobie drogę do domu?" ✒"[...] zamiast wpaść w gniew lituje się nade mną właśnie to jest najgorsze gniew, lituje się nade mną. Właśnie to jest najgorsze. Gniew to coś konkretnego, ma swoją wagę. Można się na niego rzucić z pięściami. A litość jest jak mgła, w której łatwo się zgubić." ✒"-Twierdzi pan,że aby uciec muszę się stać kimś innym? -Twierdzę, że każdy człowiek żyje w klatce, którą sam sobie zbudował." ✒"[...] sprawiedliwości należy bronić, a nie tylko jej oczekiwać." ✒"Gdy masz mało informacji, jesteś ślepy, gdy za dużo, zostajesz oślepiony."