Siedem lat później (okładka miękka)

47/52/2016 D.Wellman, J.L.Wiśniewski "Siedem lat później"
Miałam szczęście otrzymać egzemplarz tej książki jeszcze przed jej oficjalną premierą i przeczytałam ją w ciągu kilkunastu godzin z żalem i z zazdrością, że nie mogłam w tej rozmowie Autorów współuczestniczyć. Co do książki to, z kilku powodów, mam z nią problem i trudność z jej ocenieniem.
Przede wszystkim tak bardzo lubię, podziwiam i szanuję zarówno Panią Dorotę jak i Pana Janusza, że zupełne nie jestem wobec Nich (Ich słów i Ich rozmowy) osobą obiektywną. Mnie się ta książka oczywiście podobała (bo podoba mi się wszystko, co napisał Wiśniewski!), ale czy spodoba się Innym? Ja musiałam mieć tę książkę w swojej domowej bibliotece (bo mam wszystkie książki Pana Wiśniewskiego, łącznie z naukową bajką dla dzieci, w większości podpisane przez Autora), ale czy jest to pozycja obowiązkowa dla innych domowych bibliotek? Co ona tak naprawdę ze sobą niesie? Po co tak naprawdę powstała? Bez wątpienia w rozmowie poruszanych jest wiele ciekawych i ważnych wątków zarówno dotyczących biografii Janusza Leona Wiśniewskiego, Jego twórczości i "działalności naukowej" (tu wielki szacun i wielki ukłon!), jak i Jego poglądów na współczesny świat i jego problemy (możemy się m.in.dowiedzieć co Autor myśli o współczesnej polskiej scenie politycznej, o aborcji, eutanazji i in vitro, o prostytucji i o problemie uchodźców w Europie, o Jego planach na emeryturę i o tym jak wygląda system emerytalny w Niemczech), ale muszę przyznać, że nie znalazłam tu nic odkrywczego, nic, czego chyba wsześniej bym nie wiedziała (prócz, po raz pierwszy, ujawnionej informacji o tym, że Janusz L. Wiśniewski chce na stałe wrócić do Polski i zamieszkać w Gdańsku 300 metrów od morza), ale może to dlatego, że przeczytałam wszystkie książki i wiele wywiadów z Panem Januszem i byłam na kilku spotkaniach autorkich...
Wydaje mi się, że poprzednia, pierwsza wspólna książka Autorów ("Arytmia Uczuć") - ta sprzed 7 lat - była ciekawsza i była bardziej rozmową... W rekomendacji okładkowej książki "Siedem lat później" jest napisane, że to rozmowa z "ciętą ripostą", w której Rozmówcy "idą łeb w łeb" i że Pani Dorota "dopytuje, wierci dziurę w brzuchu, nie odpuszcza"... Hmm, ja tego niestety nie zauważyłam. Dla mnie to zdecydowanie bardziej wywiad, a nie rozmowa, bo za mało jest tu wymiany zdań, opinii...za mało jest w tej książce Pani Doroty, której rola praktycznie ogranicza się do zadawania pytań. W tej książce nie bardzo widać, że Autorów łączy jakaś szczególnie bliska, przyjacielska relacja, choć z drugiej strony chyba tylko zaprzyjaźnionej Dziennikarce J.L.Wiśniewski mógł zdradzić tyle i o swojej aktualnej Partnerce...
Podsumowując - mam po lekturze tej książki mieszane uczucia - z jesnej strony jestem wobec niej dość krytyczna, ale z drugiej nie wyobrażam sobie bym mogła jej nie przeczytać, nie mieć na własność.
W moim egzemplarzu recenzenckim zabrakło ostatecznej szaty graficznej, a myślę (liczę na to), że w książce pojawią się jakieś fotografie, które ten wywiad rzekę ubogacą.

Książka-wywiad to - myślę, że można tak powiedzieć - forma biografii, która staje się coraz bardziej popularna na rynku wydawniczym. Ostatnią tego typu lekturą, którą przeczytałam był głęboki i emocjonalny wywiad - rzeka Łukasza Maciejewskiego z Danutą Stenką (który gorąco polecam). Osobiście preferuję typowe biografie, jeśli natomiast ktoś chciałby przybliżyć sobie daną postać, bez szczegółowych opisów wydarzeń z jej życia, ta forma wypowiedzi jest idealna.
Janusza Leona Wiśniewskiego czytam od dawna. Niektóre jego książki zachwyciły mnie mniej, drugie urzekły bardziej. Zdecydowanie jednak wolę powieści niż opowiadania.
Dorotę Wellman cenię i szanuję. Za co? Za nieszablonowość, szczerość i tę pozytywną prostotę.
Książka zatem w rolach głównych z dwiema powyższymi osobami, musiała być wyjątkowa. I taka właśnie jest.
Dorota powoli, z wyczuciem przepytuje J.L.Wiśniewskiego początkowo na temat pracy naukowej w Niemczech, wydawanych książek i próbach przemycania swej pasji-chemii do tych książek właśnie.
Dalej o rynkach wydawniczych, polityce, by następnie przejść do tematów bardziej osobistych.
Otrzymujemy zatem cały wachlarz tematów, na który to dyskutować mogą jedynie osoby, które znają się bardzo dobrze. Co więcej, w rozmowie tej słychać, iż są nie tylko dobrymi znajomymi, ale i przyjaciółmi.
Rozmowa mimo tematów trudnych jest lekka, płynna. Rozmówcy doskonale się rozumieją, co rzeczywiście "słychać". Dorota umiejętnie kieruje rozmową, sama nie raz dając się wciągnąć w dyskusję. Dopowiada, kończy zdania, wspomina, żartuje, a kiedy trzeba kończy dosadną puentą, czy ciętą ripostą.
Czytelnik odnosi wrażenie, iż siedzi obok z filiżanką kawy podsłuchując dialog dwóch bliskich sobie osób.
Spokojnego, ułożonego, niezwykle inteligentnego, nieskażonego wyniosłością i pokłosiami sławy pisarza i naukowca w jednej osobie. Oraz spontanicznej, niezwykle sympatycznej, bystrej Doroty Wellman - kobiety z jajem, którą notabene bardzo chciałabym poznać.
Dwie wydawałoby się tak różne osoby, doskonale uzupełniają się w rozmowie.

Od Janusza Leona Wiśniewskiego dowiadujemy się o bieżących wydarzeniach w kraju i zagranicą, sytuacji w Polsce, Rosji i w Niemczech. Wiśniewski nie unika porównań między Polską a Niemcami, mówi o swych poglądach politycznych, relacjach polsko-niemieckich.
Nie zabrakło dyskusji o Pani Pawłowicz, L.Balcerowiczu czy J. Korwina-Mikke.
Omawiają tematy trudne takie jak eutanazja, aborcja, in vitro. Toczą dyskusję o Kościele i uchodźcach. Dalej, o wspólnej książce z Iradą Wownenko, o miłości, jej fazach oraz o rodzinie i związkach Wiśniewskiego po rozstaniu z żoną.
Ta książka jest jak pasjonująca rozmowa. Frapuje, zastanawia, pobudza do dalszych rozmyślań, ale też bawi i rozśmiesza.
Żałuję tylko, że rozmowa jest tu w zamyśle jednostronna, osobą przepytującą jest Dorota, odpowiada Janusz. Książka byłaby jeszcze ciekawsza, gdyby osoby te przepytywały siebie wzajemnie :) Niemniej jednak polecam gorąco!

https://miloscdoczytania.wordpress.com/2016/09/21/siedem-lat-pozniej-j-l-wisniewski-d-wellman/

Przysiadłam do tej pozycji bez większych wymagań i oczekiwań. Bardzo lubię Dorotę Wellman, cenię sobie jej pracę i ufam jej pytaniom – zadawanym z lekkością i wyczuciem, a jednak drążącym temat. Janusza Leona Wiśniewskiego znam natomiast jedynie z kilku mniejszych felietonów oraz książki, która pojawiła się w odpowiednim miejscu i czasie – [email protected]ści w sieci. Pamiętam dokładnie, jaki wstrząs poczułam, czytając tę książkę. Pamiętam też, że w czasie jednego ze spotkań autorskich (byłam wtedy w liceum) autor zapytał mnie, czy lubię płakać przy książkach. „Czasem nie ma się wyboru”, odpowiedziałam.

Co jest z Siedem lat później? Jaka to pozycja? Nie odbieram jej jako wywiadu, bo już po kilku pierwszych pytaniach jasne się dla mnie stało, że to przyjacielska, lekka rozmowa, w której tematy będą podążać swobodnie. Owszem, jest pewien plan, kwestie, które musiały się pojawić i pojawiły się – a jednak oprócz tego książkę cechuje niewymuszoność, to wyczucie oraz szczery, bezpośredni kontakt, jaki Wellman tworzy w czasie każdej rozmowy, podtrzymywany przez Wiśniewskiego. Nic dziwnego, że czyta się tę pozycję niezwykle szybko, gładko przechodząc od jednej kwestii do drugiej, od jednego pytania do następnego. To książka na dwa wieczory, a szczególnie polecam ją tym, którzy nie stronią od czytania wywiadów, rozmów. Nie wiem, czy można się z tej pozycji czegoś nauczyć, ale dla zwyczajnej przyjemności poznania czyjegoś punktu widzenia - warto.

Wiśniewski to naukowiec, profesor nadzwyczajny zajmujący się chemią i informatyką. Pracuje w Niemczech, choć regularnie odbywa podróże do Polski. Dzięki wywiadowi dowiedzieć można się m.in. o tym, jak zaczęła się jego kariera w Rosji czy Wietnamie, dlaczego chce wrócić do kraju i w jaki sposób o jego powieściach dowiedzieli się jego współpracownicy w niemieckiej firmie. Ale to nie wszystko, bo nie ma w tej rozmowie żadnego rygoru. Jest bardzo swobodna i serdeczna, podobnie jak swobodna jest relacja między rozmówcami. Literacko nie jestem w stanie tego ocenić. Rozmowa jest różnorodna, dotyczy wielu kwestii, oscyluje między kwestią literatury i pisania, kultury, aż po życie prywatne czy politykę. Nie jestem pewna, jak wyglądała wcześniejsza książka Wellman i Wiśniewskiego, Arytmia uczuć. W tym przypadku dziennikarka jedynie zadaje pytania, zaledwie w paru momentach nieznacznie ujawnia własny punkt widzenia. Brakowało mi trochę więcej jej wkładu. Chciałabym dowiedzieć się więcej o tym, co ona sądzi o odpowiedziach Wiśniewskiego. Chciałabym widzieć ich jako równoważnych partnerów. Nie ma nic złego w tym, że dziennikarka przepytuje pisarza, ale dla pełnego spojrzenia na ich znajomość oraz relację potrzebny byłby ten drugi punkt widzenia. Skoro to spotkanie dwojga przyjaciół, niech oboje mogą się wypowiedzieć, niech zadają sobie pytania nawzajem. Myślę, że byłoby to sprawiedliwe i ciekawsze.

Pełna opinia: http://pannakac-pisze.blogspot.com/2016/08/siedem-lat-pozniej-janusz-leon.html

Rzadko sięgam po reportaże, wywiady, biografie (zwłaszcza takie pisane samymi suchymi faktami, ponieważ jeśli już czytam taką tematykę to tylko autobiografie), bo najczęściej są one… nudne. Nie ukrywam i nigdy nie będę tego robić, że wolę literaturę dla młodzieży, a te poważniejsze twory pozostawiam osobom, które zrozumieją czy był Pewex, PRL czy komuna. Ja tego nie przeżyłam i nie rozumiem tak do końca.

Zdarzają się wyjątki. Do takiego zalicza się najnowsza książka Janusza Leona Wiśniewskiego i Doroty Wellman, którzy to zasiedli wygodnie i rozpoczęli rozmowę o wszystkim i o niczym. Dyskutowali m.in. o życiu w Niemczech, jak wygląda egzystencja Polaka na emigracji, jaki jest stosunek Niemców do uchodźców; o popularności w Rosji i krajach byłego ZSRR; o wierze…; poruszają także tematy seksualności, które wcześniej były omawiane w książce „Intymnie” napisaną przez Wiśniewskiego i Izdebskiego; a przede wszystkim… pani Dorota pyta o miłość. Bo czymże jest życie bez miłości? A no, w moim mniemaniu można żyć w dzisiejszych czasach bez niej, bo w dobie Facebook’a, Instagramu, Snapchata i wielu innych, prawdziwe uczucie zanika.

Rozumiem, że taka rozmowa nie może trwać wiecznie, więc niektóre tematy przewijały się po kilka razy, w szczególności… o książkach (gdzie zostały wydane, jakieś anegdotki w związku z tym), seksie…. I „[email protected]ści w sieci”. Bo czymże byłaby ta recenzja, gdybym nie wspomniała o książce, przez którą całe to zamieszanie? Ten tytuł przewijał się, co kilka stron na kartach powieści i nie powiem, zainteresowałam się co też takiego jest w tej książce, że ludzie oszaleli na jej punkcie te x lat do tyłu. Kiedyś na pewno po nią sięgnę, ale nie jest to pozycja, która muszę na już przeczytać, bo inaczej stracę sens życia. Nie, tak nie jest.

Tak prawdę mówiąc nie wiem, co mam myśleć o tej książce. Z jednej strony… pani Wellman pyta o naprawdę intymne kwestie życia pana Wiśniewskiego, a z drugiej jest to taka książeczka, która mogłaby przejść bez echa, jeśli się nie lubi tego typu literatury. Mam ogromny dylemat, ponieważ z jednej strony trochę otworzyła mi trochę oczy na cały dzisiejszy świat (ale też nie do końca, bo to przecież zdanie jednego człowieka), bowiem spojrzenie pana Wiśniewskiego na Polskę to tak naprawdę spojrzenie z zewnątrz na jej problemy i sytuację. Przeogromnie i chyba na zawsze wryje mi się w pamięć porównanie do stadionu pewnej sytuacji nękającej i spędzającej sen z powiek praktycznie całej Europie, ale co konkretnie mam na myśli, to osoby, które sięgną po tę książkę na pewno się zorientują.

Lubię Dorotę Wellman za całą pozytywną osobowość, jaką wnosi do stacji TVNu, ale ta rozmowa, przeprowadzona z mężczyzną, który z wykształcenia ma kilka tytułów naukowych, z czego na pierwszy plan wysuwa się magister fizyki i doktor habilitowany chemii, a książki pisze… dla hobby?, to nie jest coś, co znalazłoby się na mojej liście must read. Ale przez samą sympatię dla pani Doroty… polecam!

„Myślę, że siedem to nieprzypadkowa liczba, siedem, a nie osiem grzechów głównych jest tego najlepszym przykładem. I siedem cudów świata, i siedem sakramentów, i siedem cnót głównych, i to, że niebo i piekło podzielone są na siedem sfer i dlatego niektórzy mogą się znaleźć w siódmym niebie.”

Zarówno Janusz L.Wiśniewski jak i Dorota Wellman to niewątpliwie ogromne indywidualności. Autor „Samotności w sieci” nie narzeka na brak fanów, ja sama mam wielu znajomych, którzy wielokrotnie już stali w kilometrowej kolejce na Targach Książek, aby tylko zdobyć autograf, lub po prostu przez moment pobyć obok swojego ulubionego pisarza. Pani Dorota z kolei, swoją bezpośredniością, brakiem jakiegokolwiek fałszu i ogromnym, poczuciem humoru, zjednała sobie miliony telewidzów. „Siedem lat później” to drugi tom rozmów jakie odbyli między sobą. Bardziej przepytywany jest tu pan Wiśniewski, lecz i pani Dorota dodaje swoje uwagi.
Czytelnik dosłownie uczestniczy w rozmowie- wywiadzie i z chęcią wtrącił by swoje trzy grosze, by dopytać o niektóre rzeczy jeszcze dokładniej. Tym bardziej, że poruszane tematy są ogromnie ciekawe i aktualne. Pisarz znany był z tego, że jego powieści (a jest już ich siedemnaście) wydawane są na całym świecie, tylko nie w Niemczech, gdzie mieszka i pracuje. W niedługim czasie ma coś w końcu się zmienić i pierwszą książka, która ma trafić na tamten rynek będzie „Bikini”. Janusz L.Wiśniewski traktuje pisarstwo jako hobby, nie jako główne źródło dochodu. Z zawodu jest chemikiem i fizykiem, posiadającym tytuł profesora zwyczajnego. Ogromnie zaangażowany w projekty w niemieckiej firmie, wspomina jednak o powrocie do kraju i większym skupieniu się na pisaniu powieści.
Sięgając dzisiaj po ten wywiad, myślałam, że na razie tylko zerknę na treść, tymczasem już po paru pierwszych stronach, ciężko było mi się od niego oderwać. Poruszający między innymi tematy całkowicie prywatne, dotyczące rynku wydawniczego czy też kultury, polityki i religii, jest prowadzony przez panią Dorotę w taki sposób, że czytelnik z ogromną ciekawością czeka na odpowiedzi autora. Niesamowicie wciąga, chociażby z powodu różnorodności poruszanych problemów, lecz przede wszystkim dlatego, że rozmówca to niesamowicie inteligentny, nietuzinkowy człowiek, który jako dzwonek do telefonu ma ustawiony hymn zarówno polski jak i niemiecki. Pisarz ten najbardziej popularny jest w Rosji, gdzie często jest zapraszany na spotkania autorskie. W Polsce wszystkie jego powieści stały się bestsellerami. Uważam, że dla wielbicieli jego twórczości, wywiad ten to wspaniały prezent. Warto sięgnąć po niego bo daje nam on możliwość popatrzeć na znane sobie książki przez pryzmat samego autora i jego nietuzinkowości , jak również docenić idealny dobór pytań pani Doroty. Zdecydowanie polecam.

Żyjąc w określonej kulturze i środowisku społeczno-ekonomicznym tworzymy w swoim umyśle pewne ograniczenia – brakuje nam obiektywizmu, budujemy w swojej świadomości podstawę do oceny „normalne – nienormalne”, nie dostrzegamy innych możliwości. Dlatego czasem warto poznać opinię kogoś z zewnątrz, a najlepiej osoby, która wyłączyła się z naszego środowiska, nabyła nowe doświadczenia i teraz potrafi powiedzieć, że można postępować inaczej. Taką rolę w wywiadzie z Dorotą Wellman odgrywa Janusz L. Wiśniewski. Dzięki temu, że chociaż cały czas jest w jakiś sposób powiązany z Polską, na co dzień obserwuje kulturę Niemiec i spotka się z czytelnikami z innych krajów, ocenia kwestie związane z Polską z innej perspektywy – śmiało, ale w sposób przemyślany i wyważony wyraża swoją opinię o uchodźcach, wielokulturowości, relacjach damsko – męskich, rywalizacji politycznej czy kwestiach ochrony ludzkiego życia. W żadnym wypadku nie ma obowiązku, aby się z nim zgadzać i on sam nie próbuje nikogo do tego zmuszać – podbudowuje jednak swoje wypowiedzi argumentami z doświadczeń i obserwacji, a nie stwierdzeniem „bo tak musi być”.

W wypowiedziach Janusza L. Wiśniewskiego wyraźnie przebija się na pierwszy plan kwestia emocji, o których dużo pisze w swoich książkach. Wyraża się to zarówno w otwartości na tematy związane z relacjami na odległość, niezrozumieniem dla wykonywanego zawodu, nadużyciem zaufania, relacjami z córkami, radzeniem sobie z przełomami w życiu. Zrozumienie dla emocji przekłada się również na rezygnację z odpowiedzi na pewne pytania czy „dyplomację” w wyrażaniu opinii. Z drugiej strony, wyraźnie odczuwa się wpływ wykształcenia Wiśniewskiego i jego pracy zawodowej (niezwiązanej z powieściami) – potrafi argumentować swoje oceny, aby słuchacz nie miał wrażenia, że jest to tylko swobodna myśl.

Rozmowę między Dorotą Wellman a Januszem L. Wiśniewskim czyta się szybko i z przyjemnością – tematy są omawiane krótko, chociaż dogłębnie, a dziennikarka wydaje się rozumieć tok wypowiedzi Wiśniewskiego (zapewne na kanwie przyjaźni) i pozwala jej to „odgadywać myśli” swojego rozmówcy. Jest to zatem autentyczny zapis rozmowy przyjaciół, którzy od dawna się nie widzieli i nie rozmawiali ze sobą i dlatego teraz tematy płyną jak niekończąca się rzeka.

Jeśli zatem czytelnik jest otwarty na poznanie punktu widzenia innych ludzi oraz naukę rozmowy z przyjacielem, z pewnością w tej książce znajdzie coś dla siebie – niezależnie od tego czy bardziej interesuje go praca, podróże, psychika człowieka, literatura, podróże czy jeszcze cokolwiek innego.

W 2008 roku ukazała się książka Arytmia uczuć, w której Dorota Wellman przepytywała Janusza Wiśniewskiego. Jakiś czas później od tego wydarzenia na rynku wydawniczym pojawiła się nowa książka tego duetu. Siedem lat później to wywiad rzeka, w którym znana polska dziennikarka wypytuje popularnego pisarza o przeróżne rzeczy.
Wśród tematów, które poruszane są w książce, możemy znaleźć te związane z życiem prywatnym i zawodowym pisarza, jego spojrzenie na politykę i swoją twórczość. Nie brakuje kwestii wiary i miłości. Do niektórych rzeczy powraca się kilkukrotnie. To rozmowa, która nie ma sztucznego charakteru. To raczej wymiana zdań między przyjaciółmi.
Bardzo ciekawym tematem jest życie zawodowe Wiśniewskiego i to, jak postrzegają go znajomi z pracy, gdy dowiadują się, że jest pisarzem. Autor Bikini wydaje się człowiekiem skromnym i nie buduje wizerunku swojej osoby na podstawie sławy, którą niewątpliwie zdobył. Równie zajmującym wątkiem są jego książki. Możemy dowiedzieć się, gdzie wydano jego powieści, jak do tego doszło i jak zostały przyjęte.
Nie brakuje też kwestii niezwiązanych z pisarstwem. Ciekawe jest spojrzenie Wiśniewskiego na Rosję i Niemcy, lecz także jego opinie na temat własnego życia. Przyjemnie czyta się wypowiedzi człowieka wykształconego, sławnego i naprawdę niezepsutego tym, co osiągnął przez ostatnie lata.
Interesujące może być też to, że dowiadujemy się też co nieco o przeprowadzającej z nim wywiad Dorocie Wellman. Nie zadaje ona jedynie pytań, za to odpowiada i dopowiada Wiśniewskiemu. Dzięki temu rozmowa jest płynna, nie sztuczna. Możemy poznać lepiej jej poglądy na niektóre sprawy i widzimy, że zna ona autora Bikini bardzo dobrze.
Wywiad jest dość lekko przeprowadzony, czyta się go dobrze, jakby słuchało się rozmowy przyjaciół. Nie jest tak, że mamy tylko pytania i odpowiedzi, to bardzo swobodna rozmowa, często przerywana dygresjami, które są interesujące i wypadają naturalnie. Nie jest jednak tak, że to książka „o niczym”, mimo że czyta się ją naprawdę z przyjemnością, szybko i bez przeszkód. Autorzy poruszają wiele ważnych i trudnych kwestii, ale nadal da się odczuć między nimi pewien rodzaj chemii i swobody, która sprawia, że czytelnik nie może się oderwać.
Jeśli lubicie Janusza L. Wiśniewskiego, to pozycja dla was obowiązkowa. Dobrze zrobiona, niedługa i dość lekka, ale pozwalająca lepiej go poznać i zobaczyć, jakim człowiekiem jest.

,,Siedem lat później’’ to książka autorstwa Doroty Wellman i Janusza Leona Wiśniewskiego, która ukazała się na rynku 22 sierpnia 2016 roku, dzięki Wydawnictwu ZNAK.

,,Siedem lat później’’ to już druga po ,,Arytmii serca’’, książka-wywiad dziennikarki Doroty Wellman z jednym z najpopularniejszych polskich pisarzy – Januszem Leonem Wiśniewskim, autorem, m.in.: ,,Łóżka’’, ,,Bikini”, ,,Grand’u’’ czy najsłynniejszej ,,Samotności w sieci’’. Wywiad podzielony jest na kilka części, w których można wyróżnić, tzw.: tematy przewodnie. Dorota Wellman rozmawia z Januszem Wiśniewskim, m.in.: o jego życiu na obczyźnie, polityce, miłości, pracy zawodowej, życiu rodzinnym, planach, marzeniach.

Co można powiedzieć o tej książce? To fascynująca, szczera, momentami wzruszająca i zabawna rozmowa między dwojgiem dojrzałych ludzi, którzy, jak to się mówi, ,,znają się jak łyse konie’’, o czym świadczy chociażby to, że Dorota Wellman czy Janusz L. Wiśniewski, niejednokrotnie kończą za siebie zdania, znają swoje poglądy Nie da się ukryć, że dzięki tej książce możemy przede wszystkim dowiedzieć się jakim człowiekiem jest Janusz Leon Wiśniewski.

Jakim jest człowiekiem? To przede wszystkim dojrzały, wrażliwy, inteligentny mężczyzna, który ma ogromne poczucie humoru i dystans do siebie oraz tego co robi. Dzięki tej książce możemy się dowiedzieć, że na co dzień pracuje jako naukowiec w niemieckiej firmie, a pisanie książek jest jego pasją (swoją pracę nazywa żoną, a pisanie – kochanką). To mężczyzna, który tęskni za swoją ojczyzną, ale równocześnie szanuje kraj, w którym mieszka (zresztą przyznaje, że chce wrócić do Polski na emeryturę). To mężczyzna, który płacze, pisząc książki (chce przedstawiać historię, które go wzruszają i poruszają – po prostu chce się nimi dzielić z czytelnikami), to człowiek, który ma świadomość swoich błędów, szanujący swoją rodzinę, nie piorący publicznie brudów, kochający nade wszystko swoje córki.

Warto też podkreślić, że wywiad jest prowadzony z klasą. Co to znaczy? Dorota Wellman doskonale zna swojego rozmówcę, zadaje podchwytliwe pytania, czasem prowokuje i podpuszcza, a przede wszystkim nie ocenia, nie krytykuje swojego rozmówcy.

Muszę przyznać, że wywiad z Januszem Leonem Wiśniewskim, niewątpliwie zachęcił mnie do zapoznania się z jego twórczością.

Na koniec pragnę podziękować Wydawnictwu ZNAK za udostępnienie egzemplarza recenzenckiego.

Czy wywiad może być przedmiotem książki? O czym można mówić w wywiadzie na 267 stronach? Czy dziennikarz może zrozumieć profesora? To pytania, które nasuwały mi się przed przeczytaniem książki pt. „Janusz L. Wiśniewski i Dorota Wellman – „Siedem lat później”. Ta wydana przez wydawnictwo Znak w Krakowie, w 2016 roku pozycja, to wywiad, który nie tylko zaciekawia czytelnika (który zastanawia się o czym ludzie rozmawiają) ale dostarcza wiedzy na temat biografii pisarza Janusza L. Wiśniewskiego, opinii o jego poglądach, wyjaśnień dlaczego osoba mieszkająca prawie 30 lat w Niemczech nie publikuje w języku niemieckim oraz prezentuje kulisy powstania takich pozycji jak Samotność w Sieci, Grand, Bikini, czy inne.
Janusz L.(Leon) Wiśniewski to bardzo ciekawa postać. Jest profesorem (po habilitacji) nauk ścisłych, pracującym w Frankfurcie nad Menem, osoba zakochana w morzu, jest jednym z poczytniejszych pisarzy współczesnych, którzy dostrzegają rolę informatyzacji we współczesnym świecie, a jednocześnie nie zaprzeczają temu, że ciągle są ważne takie uczucia jak, miłość czy patriotyzm.
Dorota Wellman, dziennikarka znana głownie z TV, jako odważana kobieta, spontaniczna i naturalna do bólu (czasami denerwująca), prowadzi wywiad w sposób bardzo naturalny, w którym pojedynczymi słowami stara się ukierunkować rozmowę tak aby rozpoczęty wątek został wyjaśniony. Używa krótkich zdań do zmiany tematu lub uporządkowania treści. Taki styl bardzo mi imponuje bo mam szacunek dla ludzi, którzy przede wszystkim umieją słuchać i pomimo tego, że mogliby komentować każdą myśl potrafią się jednak powstrzymać. Tak jak pani Dorota w tej książce.
Prezentacja wywiadu w formie papierowej książki nie jest praktyką powszechną (co nadaje tej pozycji wyjątkowość również w formie). Wydawnictwo zapewne idąc z duchem czasu zdecydowało się również udostępnić tę treść w formie e-booka, na pewno ułatwi dostęp do tekstu szczególnie młodemu pokoleniu.
Tytuł książki nawiązuje do materiału, który ukazała się przed siedmiu laty. Ten fakt z jednej strony może być irytujący dla czytelnika, bo sugeruje kontynuację dialogu, jednak dla mnie był inspirujący i po przeczytaniu tej książki chętnie sięgnę do przeszłości po to, aby dowiedzieć się o czym naprawdę rozmawiali ze sobą wtedy Dorota Wellman i Janusz L. Wiśniewski.
Polecamy, zespół dobrerecenzje.pl

Siedem lat temu Janusz L. Wiśniewski i Dorota Wellman spotkali się i rozmawiali, rozmawiali. Efektem tych rozmów była książka “Arytmia uczuć”. W tym roku spotkali się ponownie i tak powstała kolejna książka, która jest zapisem wywiadu, chociaż w tym wypadku chyba lepiej mówić o rozmowie.


Dorota Wellman to dziennikarka, którą chyba większość osób kojarzy. Mi kojarzy się głównie z bezpośrednich wypowiedzi, ciętej riposty, a przy tym ma w sobie sporo dystansu do siebie i luzu. Janusz Leon Wiśniewski to pisarz, autor książek, a przy tym umysł ścisły - naukowiec.

Tych dwoje spotyka się po siedmiu latach i wraca do rozmowy. Nie jestem pewna czy “Siedem lat później” to wywiad, to raczej rozmowa. Niby rola pytającej przypadła Dorocie Wellman, to ona inicjuje kolejne tematy ich rozmowy, ale nie jest wyłącznie odpytującą dziennikarką, aktywnie uczestniczy w rozmowie i wyraża swoje zdanie. Czasami rolę trochę się odwracają i to Janusz L. Wiśniewski dopytuje, drąży temat.
A tematy poruszane w ich rozmowie są przeróżne, od polityki, po postrzeganie męskości, pracę, wiarę, związki. Nie brakuje różnych ciekawostek z życia pisarza. Przyznam, że nie miałam pojęcia, na ile języków tłumaczone są książki Wiśniewskiego, nie wiedziałam też dlaczego nie ukazały się jeszcze w Niemczech, w których przecież mieszka. W książce znalazłam odpowiedzi, a dodatkowo sporo ciekawych historii. Pisarz opowiada też o swojej pracy naukowca, planach na przyszłość, o tym jak trudno jest napisać książkę z kimś. Nawet jeśli rozmówcy poruszają gorące tematy, ich wypowiedziom nie towarzyszy atmosfera skandalu, oni po prostu dyskutują, wyrażają swoje opinie.

Bardzo spodobało mi się to, że Wiśniewski nie owija w bawełnę, nie udaje, że nie ma pojęcia, że jest twórcą bestsellerów. Odpowiada szczerze na pytania Doroty Wellman, a ona nie zadaje kolejny raz tych samych pytań, na które odpowiedzi padły już sto razy w wywiadach. Przez to ta rozmowa jest ciekawa, myślę, że nie tylko dla fanów książek Wiśniewskiego, ale również dla osób, które po prostu lubią czytywać wywiady, nawet jeśli nie do końca znają odpytywanego :)

Książka jest ładnie wydana, podoba mi się okładka, w środku jest przejrzyście. Myślę, że nawet wybredni czytelnicy nie będą narzekać na wąskie marginesy i za mało światła.