Siedem dobrych lat (okładka miękka)

Bardzo interesująca książka. Jest zbiorem felietonów - różne tematy, rozmaici bohaterowie. Jeden narrator i różne przemyślenia. Przejrzysta i przyjemna lektura, która zachęca do refleksji.

Doskonały zestaw tekstów. Różne klimaty, różni bohaterowie, refleksje życiowe i abstrakcyjne przeplecione w sposób cudownie wyważony.

Na wstępie mistrz krótkiej formy pisze o nieadekwatności obiegowej analogii dziecko - opowiadanie, jednak w tekstach składających się na Siedem dobrych lat kwestia warsztatu pisarskiego jest równie ważna jak ojcostwo, do którego autor podchodzi sytuując się na przemian jako syn i ojciec. Jeśli zatem Keret porzuca spłodzone przez siebie opowiadania, to świat literatury pełen jest osieroconych, genialnych w swej językowej prostocie i nieskończenie bogatych z uwagi na nieoczywistą pointę historii. Za każdym razem, kiedy sobie myślę, że czytam jakieś zwykłe quasi-pamiętnikowe wspomnienie, Keret rozkłada mnie na łopatki morałem, który pojawia się w mojej głowie po przeczytaniu ostatniego zdania, mimo iż nigdy nie jest wyrażony explicite. Dopiero po przeczytaniu całego opowiadania zdaję sobie sprawę, że każdy detal w nim występujący był po coś. Często spotykam się z opinią, że pisanie opowiadań to taka droga na skróty i że to dobra wprawka przed napisaniem “porządnego” dzieła. Twórczość Kereta stanowi dowód na to, że tak nie jest. Co więcej, myślę, że dużo trudniej jest napisać dobre opowiadanie niż opasłą powieść. W krótkiej formie nie ma miejsca na gorsze czy słabsze momenty, tu liczy się każde słowo.
Keret przyzwyczaił swoich wiernych czytelników do autobiograficznych wątków swoich opowiadań, jednak z Siedmiu dobrych lat, czyli jego ostatniego zbioru (2014) możemy się o nim wyjątkowo dużo dowiedzieć. Wspomina swoje dzieciństwo, które przeżywa powtórnie dzięki uczestnictwu w pierwszych latach życia swojego syna Lwa. Dowiadujemy się zatem zarówno o tym, skąd w domu, w którym dorastał wzięły się różnokolorowe płytki, jak i o tym, w jaki sposób Lew stawał się w szkole posiadaczem czekolad (a trzeba przy tym dodać, że jedzenie słodyczy w izraelskiej szkole jest zabronione). Poznajemy historię nabycia przez Keretów mieszkania w Warszawie oraz nieszczególnie miłej podróży taksówką, w której Lew każe przepraszać się kierowcy. Nie są to jednak zapiski z pamiętnika czy dowód o dużym ego autora - w końcu nie opisuje nam swoich niesamowitych dokonań, które zasługiwałyby na szczególną apobatę. Nie. Keret dzieli się z nami swoją codziennością po to, by opowiedzieć czytelnikowi o współczesnym Izraelu. Tytułowe Siedem dobrych lat rozpoczyna się w dniu narodzin Lwa. Czas przepełniony strachem i choć autor robi wszystko, by były to możliwie “dobre” lata, choć żyje pełnią życia, w tle majaczy się widmo śmierci. Jej nieuchronność wyziera z opisów bardziej lub mniej oczywistych wydarzeń - tj. zarówno z opisów zamachów czy wybuchów, jak i odwlekania na potem decyzji co do wstąpienia Lwa do wojska. Wbrew pozorom, te mniej oczywiste okazują się bardziej przerażać, wręcz paraliżować.

PRZECZYTAJ CAŁĄ RECENZJĘ NA BLOGU: http://dodziela.com.pl/2016/12/25/siedem-dobrych-lat-etgar-keret/.

Keret to zawsze kategoria dla siebie samego. Wszystkie jego opowiadania to połączenie absurdu z życiową codziennością. Mieszanka wybuchowa. Jeśli ktoś go polubił to szybko pokocha - trudno o pisarza wobec którego można być mniej obojętnym. Chyba się go nie czytało.
"Siedem dobrych lat" od groteski i elementów fantastycznych jednak nieco odchodzi. To dlatego, że jest opowieścią o najbliższej rodzinie pisarza izraelskiego. Keret opowiada o pierwszych latach swojego syna, nawiązując co jakiś czas do swojego ojca. To historie "z życia wzięte" - ale z tym samym humorem, ironią, dystansem i chwilami absurdem, które towarzyszą jego książkom od początku.
Trudno nie zachwycić się po prostu tymi opowieściami o dorastaniu małego chłopca - zwłaszcza, gdy spisuje je jego ojciec i zarazem genialny pisarz.

Jako fanka Kereta nie zastanawiałam się długo nad kupnem "7 Dobrych Lat", jednak nie spodziewałam się tego, co książka zaoferowała mi od pierwszej strony. Zamiast opowiadań o alegorycznym, satyrycznym, często abstrakcyjnym charakterze mamy tu do czynienia z rozliczeniem 7 lat egzystencji między bombami w Tel Awiwie, szwedzkimi targami książki, kolejką w Disneylandzie czy niewielkim domem w Polsce. Pisarz serwuje nam sporą dawkę (nieco cięższych niż zdążył nas przyzwyczaić) refleksji o wojnie, rodzinie, podróżach i własnej tożsamości. "7 dobrych lat" to książka wyjątkowo osobista, momentami mamy wrażenie wkraczania w czyjąś prywatność, intymność. Jednak lektura nie kończy się na trudnych rozważaniach - pozostawia sporo miejsca na typowe dla Kereta humorystyczne scenki, tym razem z udziałem rodziny i znajomych. Oprócz świetnej tręści książka posiada jeszcze jedną cechę - jednocześnie wadę i zaletę. Etgar Keret zdobył bowiem miano "mistrza krótkiej formy" nie bez powodu - książkę można przeczytać w kilka godzin, a poszczególne opowiadania w kilka minut. Jak to mówią, wszystko co dobre szybko się kończy...

Keret, po prostu znakomity Keret. Cieszę się, że pewnego pięknego dnia trafiłam na tę książkę bo wywarła ona na mnie wielkie wrażenie. Te opowiadania dużo mówią o życiu, a wyjątkowość stylu tego pisarza czyni to literackie danie jeszcze bardziej smakowitym i atrakcyjnym dla każdego czytelnika.

Etgar Keret ma niezwykle wyostrzony zmysł obserwacji, a opisuje praktycznie wszystko, nawet zwyczajne wydawałoby się sytuacje dnia codziennego. Czyni to przy tym z wyjątkową bystrością i wnikliwością, powstały w ten oto sposób opowieści barwne i przesycone różnorodnością wrażeń.

Siedem jest liczbą mistyczną. Czytając opowiadania ze zbioru „Siedmiu dobrych lat”, w trakcie pisania których Autor wychowuje swojego syna, ma się wrażenie, że każde z tych opowiadań stanowi dopełnienie wszystkich poprzednich. W tych opowiadaniach, jak sam zauważa, czuć dojrzałość i inne, bardziej odpowiedzialne, spojrzenie na świat. Pisze we wstępie: „rola rodzica, jeśli ją naprawdę szanujesz, zmusza cię do świeżego spoglądania na siebie i swoje działania pod nowym, trochę ostrzejszym i naiwnym kątem oraz wyjaśniania tego zagmatwanego świata, w jakim żyjemy, sobie i swojemu dziecku i dlaczego robisz wszystkie te dziwne rzeczy, które postanowiłeś tu robić”. Etgar Keret w minimalistycznej i krótkiej formie potrafi ująć zarówno ważne kwestie takie jak religijność, wojna, poglądy życiowe, kruchość życia, jak i umiarkowaną dozę humoru i satyry na spowijającą nas rzeczywistość. Opowiadania są wysublimowane, lekkie, ale trafnie oddające realia, zwłaszcza te, w których sam żyje. Momentami bardzo wzruszające, zwłaszcza gdy Autor pisze o wspomnieniach rodziców i jego z Polski. Intrygujące, wtedy gdy zaczynamy dostrzegać jak historia zatacza koło. Mogłabym powiedzieć z wielką dumą, za słowami Mamy Autora, że Etgar Keret jest polskim pisarzem na wygnaniu. Z niecierpliwością oczekuję na kolejne opowiadania, wierząc, że nikt nie będzie musiał po nie nagle pukać do jego drzwi - a drzwi jego Domu, każdy wie gdzie są. Dziękuję, za tyle dobrych myśli!

Etgarowi Keretowi urodził się syn. Urodził się siedem (dobrych) lat temu, ale jara się tym, jakby to było wczoraj.

Więc – niczym mamie siódmy rok na urlopie wychowawczym – wszystko mu się z synem kojarzy.

Mamy więc w najnowszej książce Etgara opowiadania o tym, jak to był,o zanim miał syna i o tym, jak to jest, kiedy ma syna. O matce swojego syna. O tym jak poznał matkę swojego syna i o tym, jak rodziła jego syna. O członkach swojej rodziny i o tym, czy mają oni synów, czy nie mają. O tym, jak to jest mieć syna w kraju, w którym co jakiś czas spadają bomby i posyła się dzieci na wojnę.

Etgara Kereta, Kurta Vonneguta i mnie łączy poczucie bezkresnego absurdu wojny.

Przez wszystkie poprzednie książki Etgar Keret śmiał się z absurdu wojny i bezsensowności śmierci. Od kiedy został ojcem zaczął się ich bać.

Poza opowiadaniem o wpisywaniu dedykacji do książek (Awramatowi, nie ważne co pokazują testy laboratoryjne, zawsze będziesz moim ojcem. Bosmatowi, nawet jeśli teraz jesteś z kimś innym, wiem, ze kiedyś do mnie wrócisz) i o tym, jak Etgar zapisuje się na ćwiczenia , ale okazuje się, że nie jest jeszcze gotowy nawet na zajęcia jogi dla początkujących, pozostałe opowiadania są sentymentalne, a czasami po prostu smutne.

Beztroskie czasy kiedy „Ellen i ja pierdoliliśmy się w piekle” (no przyznajcie, że to niezły tytuł) bezpowrotnie minęły…

Oczywiście dla mnie, po tylu latach związku z Etgarem ( a wiedzcie, że była to miłość od pierwszego wejrzenia zapoczątkowana zupełnie przypadkowo przeczytanym opowiadaniem w książce z opowiadaniami miłosnym – do dziś się zastanawiam, jakim cudem Etgar załapał się do tego zbiorku) bardzo miło mi jest poznać wreszcie całą jego rodzinę ( i stan jej zdrowia).

Ale boję się, że jak mu tak będzie przybywać powagi , któregoś dnia zamieni się w Amosa Oza.

Niedawno wydana w Polsce książka Edgara Kereta „Siedem dobrych lat” to zbiór 36 krótkich opowiadań dotyczących codzienności pisarza, relacji z bliskimi i otaczającej go rzeczywistości, przeplecionych wspomnieniami z przeszłości – tej odległej oraz tej bliższej.

Osobiste przeżycia pisarza są punktem wyjścia i motorem do humorystycznego komentowania ogólnej kondycji społeczeństwa, życia konkretnych ludzi, a przede wszystkim życia samego pisarza i jego rodziny.

Humor, niekiedy ironiczny „śmiech przez łzy”, to błyskotliwy komentarz do rzeczywistości, która jest trudna i problematyczna, przypomina o tym, że oprócz skomplikowanej sytuacji w kraju – istnieje również codzienność, a wraz z nią problemy i zmagania przeciętnego mieszkańca Izraela z wyzwaniami zarówno prozaicznymi, jak i tymi głębszymi. W pisarstwie Kereta nie chodzi bowiem tylko o ośmieszenie ograniczoności i naiwności ludzkiej (niekiedy nawet własnej).
Pomiędzy inteligentnymi uwagami pisarza, pojawia się odniesienie do historii, która traktuje nie tylko o osobistym życiu pisarza, ale zahacza również o wątki uniwersalne, niekiedy niedopowiedziane, stanowiące trafną pointę dla całości.
Wśród opowieści Keret nakreśla międzypokoleniową relację z ojcem i synem, która w przypadku tego pierwszego - z jednej strony bawi, z drugiej zaś - porusza i skłania do refleksji, podczas gdy wydarzenia z udziałem tego drugiego zaskakują sprytem i inteligencją młodego człowieka stosunkowo do jego wieku.

Siedem dobrych lat to zbiorek pozornie luźno powiązanych ze sobą opowieści, które tworzą spójny obraz rodziny i relacji jej członków osadzonych w konkretnej rzeczywistości i czasie, które również pozostają nie bez znaczenia.
Jest to doskonały przykład książki, która czytelnika bawi, zaskakuje przenikliwością i dowcipem, a jednocześnie porusza i skłania do głębokiej refleksji nad własną „małą ojczyzną”, bowiem autor porusza problemy narodowe, religijne oraz egzystencjalne. Śmierć odgrywa tam istotną rolę, to z nią jest ciężko się pogodzić, to ona przychodzi niespodziewanie, w każdym momencie, niezależnie od wieku i stanu zdrowia człowieka.
Niekoniecznie dosadnie odczuwalny przez czytelnika strach o życie swoje i bliskich towarzyszy pisarzowi, a niekiedy, w momentach szczególnych, wychodzi na plan pierwszy. W tych momentach czytelnik z empatią śledzi losy matki pisarza i jej koleżanek, losy jego ojca, jak i losy przypadkowych ludzi – taksówkarza, sąsiadki, czy przechodniów.
Interesującym wątkiem są podróże pisarza i jego doświadczenia w relacjach z mieszkańcami krajów, w których przebywa. Ich opowieści to kolejna przyczyna osobistych nawiązań pisarza do tradycji i tożsamości. Kultura żydowska, mimo że Keret nie deklaruje się jako praktykujący, a prezentowany przez niego model rodziny nawiązuje do życia Europejczyków, zaznacza się tu wyraźnie – tradycja i historia, która być może nie jest dla niego tematem wyjściowym, przebija się pomiędzy autobiograficznymi scenami z życia.
Nie jest to jednak erudycyjny popis, Keret jak zwykle posługuje się prostotą nie tylko formy, również języka. Codzienność obecna jest wszędzie, zwłaszcza w dialogach, co czyni je tym bardziej autentycznymi. Niekiedy jest dosadny – nazywa zjawiska „po imieniu”, jednak nie czyni to opowiadań wulgarnymi, przeciwnie – są to subtelne i chwytliwe anegdoty i przemyślenia, w których wojna odgrywa nie tylko rolę tła.
Książka wydaje się być bardzo osobista, niekiedy intymna, bowiem zwierzenia i odczucia wprowadzają czytelnika w tajemniczy świat pisarza i jego bliskich.
Taka literatura jest potrzebna – Keret przypomina o znikomości ludzkiego losu i bez zbędnego patosu i dopowiedzeń prezentuje swoją historię, która nie nudzi, a nawet -pozostawia czytelnika z żalem, że to tylko „siedem lat”.