Serce z kamienia (okładka miękka)

Daję wam słowo, że czytałam dużo lepszych powieści (nawet w podobnej tematyce), ale ta tak bardzo zapadła w mojej pamięci, że na pewno długo o niej nie zapomnę. "Serce z kamienia" to historia tak bliska życiu wielu kobiet, mocno rzeczywista - przez co niezmiernie trafiająca do serca. Ku mojemu zaskoczeniu, ta lektura trafia na listę jednych z najlepszych w tym roku - sięgnijcie po nią, bo naprawdę jest tego warta. http://www.nieperfekcyjnie.pl/2020/04/serce-z-kamienia-gotowe.html

Recenzja pochodzi z bloga https://www.whothatgirl.pl/2020/04/serce-z-kamienia-katarzyna-misioek.html Nie mogłam doczekać się tej książki, jak tylko zobaczyłam jej zapowiedź. Katarzyna Misiołek wywarła na mnie pozytywne wrażenie już przy lekturze Księżycowej kołysanki, więc i tutaj miałam nadzieję, że się nie zawiodę. I wiecie, co? Nie zawiodłam się. Totalnie. Autorka stworzyła świetną książkę, a przede wszystkim poruszającą bardzo ważny problem. Weronika żyje ciągle w biegu. Prowadzi popularnego bloga o macierzyństwie, gdzie dodaje zdjęcia z sesji bliźniaczek. Zajmuje się też domem - gotuje, sprząta. Wiktor, jej mąż pracuje. I niestety, w tym całym chaosie to Weronika jest sama. Nie może za bardzo liczyć na pomoc męża. Ten, kiedy tylko ma okazję, to wychodzi, tłumacząc się pracą. Często wybiera się w wyjazdy służbowe. Nawet wtedy, kiedy kobieta jest w wysokiej ciąży, co bardzo mnie poirytowało. Samą Weronikę polubiłam. Bałam się, że może będzie mnie drażnić, ale tak nie było. Jako matka naprawdę świetnie sobie radziła. Choć czasami miała gorsze myśli, to jednak córeczki były dla niej bardzo ważne. Od początku była przerażona myślą o kolejnym dziecku, bo wiedziała, że zostanie z tym wszystkim sama. I faktycznie tak było. Wiele razy się dziwiłam, że Weronika tkwiła przy Wiktorze. Ja rozumiem, że utrzymywał dom, itd., ale zachowywał się jak skończony idiota, a pod koniec tej historii to już w ogóle. Właśnie, Wiktor. Idiota, nie pomagał przy dzieciach, jeśli miał z nimi zostać, to po chwili wydzwaniał do Weroniki. Nie wspierał jej. Jeśli chciał od niej seksu, to potrafił być milutki. W sumie to chyba tylko na tym mu w pewnym momencie zależało. Liczyły się wyjazdy, imprezy służbowe, pieniądze. Bagatelizował też uczucia swojej żony, kiedy ta naprawdę się bała o to, co się działo. Dopiero kiedy prawie doszło do tragedii, zrozumiał, że wcale nie jest tak kolorowo. Autorka poruszyła w książce bardzo ważny problem, jakim jest depresja poporodowa. W dzisiejszych czasach mówi się o tym rzadko, choć już częściej niż kiedyś. Ja sama podczas ciąży zdecydowałam się na zajęcia w szkole rodzenia. Tam położne bardzo podkreślały problem z depresją poporodową. Mówiły o popularnym baby blues i żeby pilnować, czy ten okres się nie wydłuża, bo z niego łatwa droga właśnie do depresji. Nie dziwota, że dotyka ona coraz więcej kobiet. Okres po porodzie bywa naprawdę ciężki, a bezsilność czasami jest tak ogromna, że kobieta zaczyna wątpić w swoją rolę matki - zwłaszcza, jeśli w tym wszystkim jest sama. Styl Autorki jest prosty, łatwy w odbiorze, przez co czyta się naprawdę szybko. Otrzymaliśmy prawdziwą historię z życia wziętą. Nie ma w niej nic przereklamowanego. Bohaterowie są realni, ich zachowania nie są przerysowane. Osobiście nie mam do czego się przyczepić. Serce z kamienia to według mnie taki apel do młodych matek, ale i nie tylko. Mamy i przyszłe mamy - nie bójcie się mówić, kiedy Wam ciężko. Nie bójcie się prosić o pomoc. To żaden wstyd. A już na pewno nie jesteście złymi matkami. Dajecie z siebie wszystko i nie pozwólcie sobie wmówić, że jest inaczej.

Recenzja: „Serce z kamienia” Katarzyny Misiołek to powieść obyczajowa. Weronika to kobieta spełniona, ma cudownego, przystojnego męża i dwie śliczne córeczki. Prowadzi znanego i lubianego bloga, jest rozpoznawalna. Jest byłą modelką, piękną i zadowoloną z życia, ale to tylko pozory. Kiedy zachodzi w niechcianą ciążę jest rozdrażniona i wiecznie niezadowolona. Wszystko jest na jej głowie, dom, dzieci, mąż. Obowiązki ją przerastają i przytłaczają. Znikąd nie ma żadnej pomocy. Wylewa się na nią fala hejtu, a po porodzie jest jeszcze gorzej. Jak potoczą się losy Weroniki? Czy jej rodzina przetrwa ten trudny czas? Książka porusza bardzo trudny temat depresji poporodowej. Przedstawia nam tylko jedną z bardzo wielu takich historii. Niektóre kończą się dobrze, ale bywają i takie w których występuje jedno wielkie nieszczęście, katastrofa i śmierć. Pani Kasia pisze powieści bardzo wzruszające i chwytające za serce, ta historia też jest taka wzrusza do łez, skłania nas do przemyśleń i zastanowienia się nad naszym życiem. Pokazuje różne strony depresji od euforii do skrajnego zmęczenia i nostalgii po stany samobójcze. Temat poruszony w książce bardzo trudny i ciężki do zaakceptowania przez środowisko. Każdy myśli, że to go nie dotyczy, że to wielki wstyd, często ukrywany przed bliskimi i znajomymi. Przeczytałam w dwa wieczory, taka byłam zainteresowana tą historią. Powieść poruszy nawet zatwardziałe serca. Nie bójmy się prosić o pomoc. Okładka przyciąga wzrok, ładnie wydana. Polecam do przeczytania każdemu, nie tylko dla pań. Godna przeczytania.

Pamiętam dzień, w którym na teście ciążowym pojawiły się upragnione przeze mnie dwie kreski - czułam się najszcześliwszą przyszłą mamą na świecie, wszystko inne przestało mieć znaczenie, a przygotowania do pojawienia się małej istotki na świecie wręcz całkowicie mnie pochłonęły. Bycie mamą to dla mnie najpiękniejszy dar i nigdy nie miałam co do tego najmniejszych wątpliwości. Dlatego, kiedy na okładce książki Katarzyny Misiołek "Serce z kamienia" przeczytałam intrygujące zdanie: "A mówią, że macierzyństwo jest takie cudowne...", po prostu musiałam poznać jej treść. Bohaterką powieści jest Weronika (była modelka, a obecnie popularna blogerka), matka różniących się jak ogień i woda bliźniaczek w wieku przedszkolnym i żona zapracowanego biznesmana. Na pierwszy rzut oka - kobieta spełniona (sesje zdjęciowe córeczek biją rekordy popularności na blogu, nie brak też propozycji wywiadów i udziału w różnych przesięwzięciach, przystojnego męża każda inna może jej pozazdrościć), a jednak na tym pozornie idealnym zwierciadle pojawiają się rysy i pęknięcia. Wraz z rosnącą popularnością w mediach przybywa obowiązków, dziewczynki nie zawsze ochoczo współpracują przy projektach zdjęciowych, a życie na świeczniku przysparza coraz większego stresu (zawsze znajdą się ci, którzy czekają na najdrobniejsze potknięcie i okazję do okrutnej krytyki i hejtu). W życiu rodzinnym też nie jest różowo - obowiązki domowe wykonywane bez pomocy ze strony wiecznie nieobecnego męża potrafią poważnie przytłoczyć. Nic dziwnego, że wiadomość o kolejnej ciąży nie spotyka się z entuzjazmem bohaterki - wie, że zostanie ze wszystkim sama, szczególnie, że mąż planuje kolejny wyjazd. Ciągle obniżony nastrój oraz seria zdarzeń mocno podcinających Weronice skrzydła, doprowadzi do stanu, w którym wszystko może się zdarzyć... Książka jest bardzo ciekawa, porusza ważny, a jednocześnie często niedostrzegany bądź bagatelizowany problem depresji poporodowej. Przyznam, że początkowo nie zapałałam wielką sympatią do Weroniki (nie jestem wielką zwolenniczką angażowania dzieci w sesje zdjęciowe na blogach czy dzielenia się z całym światem każdym szczegółem z życia prywatnego), stopniowo jednak zaczynałam ją coraz lepiej rozumieć i było mi jej tak po ludzku żal. To straszne, do jakiego stanu może doprowadzić przedłużający się stres, poczucie osamotnienia i bezradności. Mocno trzymałam za nią kciuki. O swoich odczuciach wobec Wiktora (męża Weroniki z wyraźnym syndromem Piotrusia Pana) mogłabym napisać elaborat, ale daruję to sobie. Pozwolę Wam wyrobić sobie na jego temat własne zdanie. Zaskoczyło mnie zakończenie całej historii - nie wiem, czy znalazłabym w sobie równie głębokie pokłady wyrozumiałości. Polecam lekturę tej powieści.

Do czytania książek Pani Katarzyny Misiołek nie trzeba mnie długo namawiać. I choć wiem, że nie będzie to łatwa lektura, nie mogę się doczekać, kiedy powieść trafi w moje ręce. Okładka książki „Serce z kamienia” zachwyciła mnie. Poruszony w niej problem, mocno mnie zaintrygował, jak każdą matkę, która miewała chwile zwątpienia. Weronika to była modelka, a obecnie matka czteroletnich bliźniaczek. Prowadzi bardzo popularnego bloga. Ma piękny dom, zaradnego ale mało bywającego w domu męża i mnóstwo zajęć. Ze wszystkimi domowymi problemami jest sama. Wiktor jej mąż nie zgadza się na wynajęcie niani bo twierdzi, że dzieci najlepiej się rozwijają kiedy są z matką. Kiedy kobieta dowiaduje się o kolejnej ciąży, jej świat się wali. Jest załamana, bo nie planowała kolejnego dziecka. „ – A jakie masz wyjście, Weronika? Moja siostra, jak wiesz, też ma trójkę drobiazgu. Utknęła z nimi w domu, ale stara się wykorzystać ten czas najlepiej, jak się da, a nie biadolić. Jesteś matką, taka nasza rola… - Nasza? Nie widzę, żebyś się jakoś szczególnie do tej roli pchała! – rzuciłam w złości i szybko swoich słów pożałowała. – Wybacz, to było podłe. - Nie, dlaczego? Masz rację, nigdy nie chciałam mieć dzieci. Ale skoro ty się zdecydowałaś na założenie rodziny, powinnaś wziąć się w garść i nie narzekać. - Powinnaś, powinnaś, powinnaś! Wiesz, ile razy słyszałam to słowo?! Matka musi, matka powinna, bla, bla, bla! A ja? Gdzie w tym wszystkim miejsce dla mnie?! – krzyknęłam.” To nie jest tak, że chcę się pochwalić, że szybko czytam. Bo są osoby, które czytają dużo szybciej. Ale faktem jest, że tę książkę przeczytałam w jeden dzień. Zaczęłam w niedziele rano i wieczorem skończyłam. Rodzina musiała sobie obiad zorganizować. I poradzili sobie z tym świetnie. To znaczy też, że nie musimy być idealnymi matkami, żonami, pracownikami, sprzątaczkami i kochankami. Możemy być sobą. Ja to odkrywam ale dopiero od niedawna. Ale nie o tym chciałam napisać. W sercu z kamienia, poraziła mnie prawdziwość sytuacji. Na głowach wielu z nas, jest cały dom, dzieci, praca zawodowa i mąż. Próbujemy sobie z tym radzić, bo tak nam przekazywały nasze matki, babcie. Tylko kiedyś kobiety nie pracowały zawodowo, a jak pracowały do dużo krócej. Wychodziły z pracy i zapominały o niej. Teraz pracujemy nie tylko 8 h, pracujemy dużo dłużej, bo takie są wymogi tego szybkiego, pędzącego świata. I jeszcze najważniejsze. Nie bójmy się mówić, że sobie z czymś nie radzimy. Wymagajmy pomocy przy dzieciach od męża, rodziny. Zatrudnijmy nianię, nie bójmy się, że ktoś powie - nie jesteś matką idealną. Nie musisz nią być. Masz być sobą. Depresja poporodowa to nie mit. To fakt. I choruje na nią coraz więcej kobiet, bo stale jesteśmy pod presją oczekiwań innych. Pani Katarzyno – kolejna świetna książka. Ciągle o niej myślę. I właśnie o to chodziło! Jedyne czego mi zabrakło, to jeszcze kilkunastu stron po całym zdarzeniu. Chciałam się dowiedzieć więcej co działo się u Weroniki i Wiktora. Jak sobie dalej poradzili z całą sytuacją? Czy coś się zmieniło? Dziękuje Wydawnictwu Książnica za egzemplarz recenzencki i możliwość przeczytania kolejnej wartościowej książki. Polecam i zapraszam na stronę Wydawnictwa Książnica https://publicat.pl/ksiaznica Wydawnictwo: Książnica Ilość stron: 360 Data premiery: 15 marca 2020

Moim zdaniem jest to książka, która porusza niezwykle ważny temat. Szczególnie dla czytelniczek, które są mamią. Myślę, że doskonale zrozumiecie Weronikę główną bohaterkę. Pewnie niejedną z nas cierpiała na depresję poporodową. Dla każdej z nas temat macierzyństwa był trudny i stanowił wyzwanie. Ja, kiedy czytałam tę książkę miałam wrażenie, że czytam właśnie o sobie. Nie sądziłam, że ta książka tak wiele zmieni w moim życiu. Dostarczyła mi ona ogrom refleksji, ale również i takiej świadomości o sobie, swoim życiu i o moich potrzebach. Gorąco polecam, bo na pewno warto. Dla mnie rewelacja.

Podobnie jak poprzednie książki Katarzyny Misiołek, „Serce z kamienia” również jest przepełnione ludzką tragedią, niekoniecznie pozytywnymi emocjami i tematami, o których rozmyśla się nieco dłużej niż tylko na czas czytania. „Serce z kamienia” tym mocniej siedzi w głowie, bo jest o kobietach, które stając się matkami, tracą własną tożsamość. Nie są już żonami, kobietami, kochankami wcale, a tylko matkami. Tylko albo aż, zależy od położenia. Autorka nie pokazuje kobiety narzekającej, utyskującej na swój los, bo główna bohaterka jej powieści Weronika jest niesamowicie zaradną osobą, silną, babką z charakterem. Dba o dom, prowadzi popularny blog paretingowy, umawia sesje, pracuje dla znanych marek. Bardziej nieumiejącej wyobrazić sobie siebie kolejny raz w roli opiekunki noworodka, zwłaszcza że w domu są kilkuletnie bliźniaczki. A jako matka musi, ma obowiązek się ogarnąć i wziąć w garść. Przecież jest kobietą, powołaną do tej roli. A co jeśli nie? Jeśli ta rola, mimo że kolejny raz to jednak jest zaskoczeniem? Pokornie zaakceptować swój los? Na bunt nie ma przyzwolenia, na własną decyzję też. Ona już została podjęta. Powoli płacz niemowlęcia staje się nie do zniesienia, przychodzi pogorszenie nastroju, irracjonalna złość, pustka, brak czułości. Depresja. Kiedy jest o krok od tragedii, wreszcie otrzymuje wsparcie. Czy nie za późno? W postaci Weroniki wiele kobiet znajdzie odbicie własnych lęków, frustracji, ale i radości. Specyficzną mieszankę uczuć, która pojawia się wraz z dzieckiem, ale nie jest to powieść tylko dla matek. Każda z nas coś z niej dla siebie wyniesie albo wkurzy na męża-dupka głównej bohaterki 😉 Katarzyna Misiołek po raz kolejny porusza czytelnika, grę na emocjach autorka opanowała do perfekcji i ja to w jej książkach uwielbiam! To, co idealne jest tylko takie, kiedy patrzy się z boku, w środku spękane, pełne niedomówień, niewypowiedzianych pretensji. Brak rozmowy, pocałunek w biegu, trzaśniecie drzwiami. A czasem po prostu wystarcz się zatrzymać i spojrzeć na osobę, z którą się dzieli życie z boku. Czy na pewno wszystko jest tak, jak powinno? Mimo ciężkiej tematyki styl jest lekki, dobry w odbiorze i nie przytłacza. Każdy, kto zna książki Katarzyny Misiołek, wie, że za piękną czy, jak w przypadku tej słodką okładką, czai się mroczne wnętrze. Szczerze polecam!

Zanim zacznę pisać o tej książce to przyznam szczerze, że fabuła rozwaliła mnie na milion kawałków i musiało upłynąć sporo czasu zanim zdecydowałam się siąść do laptopa. Nie, nie przeżyłam nigdy czegoś takiego jak bohaterka książki, więc nie mogę się z nią utożsamiać, ale siła przekazu jaką zaprezentowała autorka aby pokazać ten problem, jest… ogromna. Ktoś mógłby powiedzieć, że główna bohaterka przesadziła ze swoim zachowaniem, że przecież macierzyństwo i czas oczekiwania na dziecko jest czasem tak pięknym, że wspomina się go z nostalgią szczęścia. Wiem, że są kobiety, które przez lata starają się aby to poczuć i nic z tego nie wychodzi, ale są również kobiety, które psychicznie nie zawsze są na to gotowe. Lubię książki, w których narracja jest w pierwszej osobie czasu teraźniejszego, bo czytając mam wrażenie, że siedzę z przyjaciółką i słucham jej zwierzeń. Fabuła tej książki od początku przyciąga tajemnicą jakiegoś dramatu, który mocno odbił się na psychice głównej bohaterki, ale chociaż wiele możemy się domyślać, to autorka do końca nie zdradza swojego zamysłu. W wielu związkach, a w szczególności tych, które z pozoru wyglądają na szczęśliwe, kobiety duszą się w swojej bezradnej samotności. Pozornie są to zadbane kobiety, zaradne matki, kochające żony, lecz rzeczywistość to ogniska buntu, żalu i samotności. Często kobiety próbują zapanować nad chaosem swojego życia i w każdej dziedzinie starają się być perfekcyjne aż do bólu, chociaż nie zawsze ta ich perfekcyjność wychodzi im na dobre Bo często trudno jest pogodzić ze sobą karierę, z tym czego oczekują najbliżsi, czyli mąż i dzieci, a bez pomocy w niektórych sprawach, w niektórych obowiązkach, nawet tak prozaicznych jak prowadzenie domu czy wychowanie dzieci, robienie kariery zawodowej, czy spełnianie chociażby swoich pasji może okazać się zbyt trudnym. Autorka porusza w swojej książce również bardzo bolesny dla wielu kobiet temat dotyczący ciąży, której one nie mogą doświadczyć, lub której nigdy nie doświadczą. Czasami złość na los, który jednym daje chociaż nie chcą, lub nie nadają się na matki, a innym wręcz skąpi tego, chociaż to one mogłyby być idealnymi rodzicielkami jest bolesnym doświadczeniem. Przyznam szczerze, że bardzo wzruszył mnie ten fragment, chociaż sama szczęśliwie doświadczyłam ciąży nie jeden raz. Jedni mówią, że macierzyństwo to dar, a inni że kara za uległość. Kobieta musi być silna bez względu na to co czuje. Wychowanie dzieci jest czymś, czym my kobiety możemy się wykazać, ale często jest nam potrzebne wsparcie, a kto może nas najlepiej wesprzeć jak kochający mąż czy partner. No właśnie, jak często ta miłość tego męża i ojca ogranicza się do tego, że zarabia pieniądze, że wspiera wprawdzie, ale tylko duchowo, bo na wsparcie fizyczne się nie pisze. Główna bohaterka ma męża, którego zazdrości jej wiele kobiet, ale żadna z tych kobiet nie zdaje sobie sprawy z tego, że słowa mąż i ojciec ograniczają się tylko do minimalizmu uczuć, szczególnie tych które są potrzebne jemu, ona przecież jest matką i żoną, więc musi sobie dać radę ze wszystkim. On chce seksu, ona powinna mu go dać, nie ważne, że jest zmęczona po całym dniu bycia matką, kucharką, gosposią, żoną. On chce jeść i nie obchodzi go, że ona może nie mieć siły na przygotowanie mu tego jedzenia, bo on wrócił zmęczony z pracy, a ona przecież cały dzień siedziała w domu, ewentualnie poszła z dziećmi na spacer. Często mężczyźni nie zdają sobie sprawy z tego ile emocji i ile spraw każdego dnia ładuje się na tę kobietę. A kiedy jeszcze ta kobieta musi zmagać się z ciągle płaczącym dzieckiem…? Wiele kobiet być może skrytykuje postępowanie Weroniki i to, że nie potrafiła pokochać swojego kolejnego dziecka, ale czy tylko ona jest temu winna? Nie oceniajmy kogoś, jeżeli nie wiemy ile wysiłku musi włożyć w to by żyć. Patrzenie na kogoś z perspektywy jego wyglądu zewnętrznego, majątku czy sztucznie wychwytywanej radości, z perspektywy obrazków, które widzimy własnymi oczami, a nie dostrzeganie tego co ukryte głęboko w sercu lub za zamkniętymi drzwiami może być bardzo mylnie odbierane. Ta książka to wulkan emocji i bardzo bym chciała, aby przeczytali ją panowie, bo panie sięgną po nią z całą pewnością, chociażby przyciągnięte opisem i piękną okładką. Ale panom przydałoby się spojrzenie na ten wątek z perspektywy żony, partnerki, matki. Wbrew pozorom to nie jest lektura lekka, łatwa i przyjemna, ponieważ autorka odważyła się poruszyć bardzo poważny i zarazem dla wielu kobiet bolesny temat, depresji poporodowej. Odważyła się pokazać rysy na kryształowym małżeństwie. Ale też udowodniła jak silna potrafi być miłość, tylko trzeba dostrzec jej walory odpowiednio wcześnie, zanim dojdzie do tragedii, spowodowanej obojętnością i ślepotą w związku.

Poznajemy tutaj Weronikę blogerkę, żonę i matkę bliźniaczek Natalii i Kornelii, którymi praktycznie zajmuje się sama, bo mąż pracuje i ciągle nie ma go w domu. Wszystko jest na głowie biednej kobiety, która ma dość takiego życia. Pewnego dnia na spotkaniu z przyjaciółką słyszy od niej, że jakoś blado wygląda i pyta czy czasem nie jest w ciąży? Co okazuje się jednak prawdą... Weronika jest załamana tą wiadomością. Już jest jej ciężko, a tu kolejne dziecko? Stwierdza, że nie chce tego dziecka. Jak sobie poradzi dalej z tym wszystkim? Czy mąż zacznie jej w końcu pomagać? "Położyłam dłonie na płaskim jeszcze brzuchu i wzięłam kilka głębokich oddechów. Panika, która podeszła mi do gardła, niemal mnie sparaliżowała. Udało mi się jednak nad sobą zapanować. Sama nie wiedziałam, skąd ten atak niepokoju. Miałam piękne mieszkanie, świetnie zarabiającego męża, dwie cudowne córeczki i wszystko to, o czym niektóre kobiety mogły tylko marzyć. A jednak czułam się jak w potrzasku. Zaszczuta, uwięziona we własnym życiu, bezwolna." Bardzo denerwował mnie mąż Weroniki taki typ "pan i władca" on pracuje, ma wyjazdy służbowe i nic nie musi w domu robić. Wszystko na głowie kobiety. Weronika natomiast wzbudzała we mnie różne emocje, czasami nie dowierzałam jak można mieć takie straszne myśli co do własnego dziecka, a za jakiś czas przychodziła myśl, że szkoda mi jej i tego, że ma takiego męża i że sama wszystko musi robić, zero pomocy i trudno się dziwić, że jest przemęczona i ma czasami wszystkiego dość. Autorka porusza temat depresji poporodowej, która jest ciekawym wg mnie tematem chociaż bardzo trudnym, takiej osobie należy pomóc, potrzebuje wsparcia drugiej osoby. "Mój synek przyszedł na świat o czwartej osiemnaście nad ranem. Zdrowy, prawie czterokilowy cud, który położono mi na brzuchu. Spojrzałam mu w oczy. Był piękny, idealny, a jednak nie mogłam odgonić myśli, że nie czuję z nim żadnej więzi. Obce dziecko. Zupełnie jakby do mnie nie należał. Wyłonił się z mojego ciała, byłam przecież przy nim. A jednak kiedy na mnie patrzył, czułam tylko znużenie i obojętność. "Powinnam pokochać go od razu?", zastanawiałam się. Dlaczego nic nie czułam?! " Warto sięgnąć po tą książkę i zobaczyć jaką walkę trzeba stoczyć z tą chorobą. Ta słodka różowa okładka niech Was nie zmyli, bo treść nie jest lekka, łatwa i przyjemna. Jeśli lubicie książki poruszające trudne tematy, pełne emocji, wciągające tak, że trudno się oderwać od czytania, to książka dla Was! Polecam! "Czuję, że rozmowa to tylko wymówka. On po prostu się o mnie boi, chce mnie mieć na oku. A może wcale nie boi się o mnie? Może bardziej przeraża go wizja zostania wdowcem z trójką małych dzieci niż strach o moje bezpieczeństwo? Ostatnio przeczytał w sieci, że w skrajnych przypadkach kobiety cierpiące na depresję poporodową mogą próbować targnąć się na swoje życie. Swoje lub dzieci. I teraz mnie pilnuje. Zresztą pilnują mnie wszyscy. On, jego matka, Kinga, gosposia, która wpada do nas na kilka godzin dziennie. Tak, poświęcają mi ostatnio sporo uwagi. Chyba powinnam być wdzięczna, ale czuję tylko poirytowanie. Drażni mnie ich obecność." Po książki Pani Kasi sięgam i wiem, że spędzę czas z dobrą lekturą i nie będzie to zmarnowany czas. Lubię książki autorki za to, że z każdą stroną chcę więcej i więcej i nie mogę się oderwać. Te książki przyciągają jak magnes i pochłaniają bez reszty. Wow! Takich książek właśnie chcę i potrzebuję! Brawo Pani Kasiu! Uwielbiam panią za to!

Weronikę bohaterkę tej powieści poznajemy w momencie, kiedy musi korzystać z pomocy psychiatry. Co się takiego wydarzyło? Wiemy że coś stało się z jej maleńkim synkiem.By się dowiedzieć musimy cofnąć się w czasie o rok. Będziemy towarzyszyć Weronice w trudach i troskach dnia codziennego. Jest żoną wiecznie nie obecnego męża i mamą dwóch czteroletnich bliźniaczek . Prowadzi popularny blog o swoich małych księżniczkach. Częste sesje zdjęciowe z rozbrykanymi dziewczynkami i obowiązki domowe którymi jest przytłoczona, sprawiają że czuje się bardzo zmęczona . Kiedy dowiaduje się że jest w nieplanowanej ciąży jest przerażona i załamana , boi się że nie poradzi sobie, nie podoła dodatkowym obowiązkom związanym z niemowlakiem. Nie ma na kogo liczyć. Mąż Wiktor nastawiony na karierę nie słucha żony, nie wykazuje zrozumienia , dokłada jej jeszcze zmartwień.Ich rozmowy kończą się kłótniami ,do tego ciągle jest w delegacjach. Rodzice mieszkają w Kanadzie,a siostra która zerwała z nią kontakt. Kiedy synek przychodzi na świat Weronika jest coraz bardziej przygnębiona. Mały ciągle płacze, bliźniaczki są zazdrosne bo dotąd mamę miały na każde zawołanie,. Opieka nad tą trójką pociech ją przerasta. Do pakietu zmartwień dochodzi jeszcze internetowy hejt bo przecież tak łatwo ludziom przychodzi ocenianie i krytykowanie innych. Od kobiet oczekuje się,że będą szczęśliwymi matkami gromadki dzieci, wzorowymi żonami o gospodyniami domowymi.Nie ma się więc co dziwić że wstyd im się przyznać, że sobie nie radzą. Boją się niezrozumienia, potępienia. Weronika nie zdaje sobie sprawy, że dotknęła ją depresja poporodowa, myśli że jest beznadziejną matką,do tego mąż też tak uważa. A tak ważne jest wsparcie rodziny i przyjaciół, bo z depresją jest bardzo trudno żyć, nie można bagatelizować problemu.Trzeba działać szybko, zanim nie leczona choroba doprowadzi do tragedii. Macierzyństwo nie zawsze jest takie piękne ,bywają gorsze momenty. Każda matka to zna. Ciągłe wołanie dzieci, przepychanki czy płaczące często niemowlę.Chciałoby się wyrwać z domu, uciec choć na chwilę .Weronika chciała by synek przestał płakać ...Przeczytajcie i przekonajcie się co takiego zrobiła ,że jest w tym miejscu- na terapii u psychologa. Książka naprawdę warta uwagi, poświęcona problemowi depresji poporodowej , to nadal niestety temat tabu, czas to zmienić , trzeba o tym mówić. Nie potępiajmy więc Weroniki i osób cierpiących na depresje spróbujmy je rozumieć i pomóc, oni teraz nie są sobą , by wrócić do normalności potrzebują zrozumienia i wsparcia. Ta historia zostanie na długo w pamięci , zmusza też do przemyśleń nad swoim życiem. Przeczytajcie , polecam.