Serce z kamienia (okładka  miękka)

Jedenasty marca to data najnowszej książki Katarzyny Misiołek pt. "Serce z kamienia". Ja już jestem po lekturze i bardzo się cieszę, że autorka dziesięciu książek (nie licząc publikacji pod pseudonimem Daria Orlicz i Olga Haber) dalej mnie nie zawodzi i potrafi zaciekawić wybraną przez siebie tematyką. Tym razem mamy do czynienia z problematyką depresji poporodowej. To ostatnio bardzo mocny, ale też i modny temat - sama mogę go ocenić jedynie teoretycznie, ponieważ nigdy nie byłam w ciąży i nie jestem matką. "Serce z kamienia" dotyczy historii pewnej rodziny. Weronika, Wiktor oraz bliźniaczki: Kornelia i Natalia to rodzina jakich wiele. Mąż jest niezwykle zapracowany, często wyjeżdża i nie ma go w domu, natomiast kobieta zajmuje się domem i niekiedy tęskni za normalnym życiem, bez wrzasków dzieci, bez ciągłego sprzątania, prania, prasowania i gotowania. Ba, zazdrości nawet swojej przyjaciółce, Kindze, która nie ma dzieci, a partnerów zmienia niemal jak rękawiczki. Mąż Weroniki uznawany jest za typowego Piotrusia Pana- owszem, zarabia na dom i dzięki niemu zachowana jest płynność finansowa, jednak Wiktor swoją żonę traktuje trochę jak służącą- wynieś, podaj, pozamiataj, a przy okazji spełniaj wszystkie zachcianki w łóżku. Wiktor nie zauważa, że pracą domową też można się zmęczyć, a wychowanie dzieci nie kończy się tylko na przeczytaniu bajeczki czy kupnie prezentów. Weronika nie jest jednak całkowicie zależna od męża- jako matka bliźniaczek zdecydowała się prowadzić bloga o nazwie "Two princesses", na którym to dokonuje tak zwanego lokowania produktów. W dużym skrócie: Weronika zabiera Kornelię i Natalię na różne sesje zdjęciowe, a zadaniem dzieci ma być prezentacja najnowszych ubranek. Pewnego dnia Weronika dowiaduje się, że jest w ciąży. Boi się reakcji Wiktora, ale niepotrzebnie. Mężczyzna jest zachwycony, liczy, że w końcu będzie miał syna. Niestety, kolejny raz Wiktor nie rozumie humorów ciężarnej kobiety... Niestety, główna bohaterka powieści nie jest zachwycona następną ciążą, w ogóle jej nie planowała. Po narodzinach synka nic do niego nie czuje, myśli nawet, że niepotrzebnie go urodziła... Złą sytuację potęguje niechęć dziewczynek do małego braciszka, a także narzekanie Wiktora na jego ciągły płacz. Czy Weronika zmieni swój stosunek do dziecka? Tego nie zdradzę, ale warto zagłębić się w dalsze karty lektury. Bardzo się cieszę, że Katarzyna Misiołek, obok depresji poporodowej, opisała też odwrotną sytuację- istnieją bowiem kobiety, które marzą o dziecku, a mimo licznych prób nie mogą zajść w ciążę. Taki dramat przeżywa bowiem siostra Weroniki, Ewelina. Czy obie kobiety potrafią się wspierać? Dowiecie się tego, jeśli przeczytacie książkę. Jest to kolejna pozycja książkowa autorki, którą warto polecić. Ja, jako wieloletnia fanka, już czekam na kolejną propozycję, którą niezwłocznie przeczytam.

Nie tego oczekiwałam. Ksiazka nie specjalnie do mnie przemówiła. Historia ukazuje depresje poporodowa kobiety - modelki, influencerki, która była bardziej nastawiona na karierę, niż na założenie rodziny. Dzieci stanowczo ja ograniczały. Nic zatem dziwnego, że nie dawala rady, tym bardziej, ze mąż też karierowicz, i wiecznie nie ma go w domu.. . Co ze "zwykłymi" kobietami, które pragną mieć dziecko, chcą być mamami, ale nagle nieproszony pojawia sie strach i lęk. Paraliżuje je nie pozwalając cieszyć się urokami macierzyństwa, na które tyle czekała, zastanawiajac się co z nią jest nie tak? Takich mam jest chyba najwięcej wśród nas...

Cudowna książka opisująca bardzo trudny czas głównej bohaterki. Czas, w którym musi zmierzyć się z depresją poporodową, co nie jest łatwe. Obowiązkowa lektura, dla wszystkich przyszłych mam, bo słowa "mnie to na pewno nie spotka" nie mają racji bytu. Depresja może dopaść każdą z nas i należy o tym mówić głośno i prosić o pomoc.

Jestem bardzo zadowolona Cena książki i brak opłaty ma swoje plusy

Polecam z całego serca Książka cudna

Daję wam słowo, że czytałam dużo lepszych powieści (nawet w podobnej tematyce), ale ta tak bardzo zapadła w mojej pamięci, że na pewno długo o niej nie zapomnę. "Serce z kamienia" to historia tak bliska życiu wielu kobiet, mocno rzeczywista - przez co niezmiernie trafiająca do serca. Ku mojemu zaskoczeniu, ta lektura trafia na listę jednych z najlepszych w tym roku - sięgnijcie po nią, bo naprawdę jest tego warta. http://www.nieperfekcyjnie.pl/2020/04/serce-z-kamienia-gotowe.html

Zanim zacznę pisać o tej książce to przyznam szczerze, że fabuła rozwaliła mnie na milion kawałków i musiało upłynąć sporo czasu zanim zdecydowałam się siąść do laptopa. Nie, nie przeżyłam nigdy czegoś takiego jak bohaterka książki, więc nie mogę się z nią utożsamiać, ale siła przekazu jaką zaprezentowała autorka aby pokazać ten problem, jest… ogromna. Ktoś mógłby powiedzieć, że główna bohaterka przesadziła ze swoim zachowaniem, że przecież macierzyństwo i czas oczekiwania na dziecko jest czasem tak pięknym, że wspomina się go z nostalgią szczęścia. Wiem, że są kobiety, które przez lata starają się aby to poczuć i nic z tego nie wychodzi, ale są również kobiety, które psychicznie nie zawsze są na to gotowe. Lubię książki, w których narracja jest w pierwszej osobie czasu teraźniejszego, bo czytając mam wrażenie, że siedzę z przyjaciółką i słucham jej zwierzeń. Fabuła tej książki od początku przyciąga tajemnicą jakiegoś dramatu, który mocno odbił się na psychice głównej bohaterki, ale chociaż wiele możemy się domyślać, to autorka do końca nie zdradza swojego zamysłu. W wielu związkach, a w szczególności tych, które z pozoru wyglądają na szczęśliwe, kobiety duszą się w swojej bezradnej samotności. Pozornie są to zadbane kobiety, zaradne matki, kochające żony, lecz rzeczywistość to ogniska buntu, żalu i samotności. Często kobiety próbują zapanować nad chaosem swojego życia i w każdej dziedzinie starają się być perfekcyjne aż do bólu, chociaż nie zawsze ta ich perfekcyjność wychodzi im na dobre Bo często trudno jest pogodzić ze sobą karierę, z tym czego oczekują najbliżsi, czyli mąż i dzieci, a bez pomocy w niektórych sprawach, w niektórych obowiązkach, nawet tak prozaicznych jak prowadzenie domu czy wychowanie dzieci, robienie kariery zawodowej, czy spełnianie chociażby swoich pasji może okazać się zbyt trudnym. Autorka porusza w swojej książce również bardzo bolesny dla wielu kobiet temat dotyczący ciąży, której one nie mogą doświadczyć, lub której nigdy nie doświadczą. Czasami złość na los, który jednym daje chociaż nie chcą, lub nie nadają się na matki, a innym wręcz skąpi tego, chociaż to one mogłyby być idealnymi rodzicielkami jest bolesnym doświadczeniem. Przyznam szczerze, że bardzo wzruszył mnie ten fragment, chociaż sama szczęśliwie doświadczyłam ciąży nie jeden raz. Jedni mówią, że macierzyństwo to dar, a inni że kara za uległość. Kobieta musi być silna bez względu na to co czuje. Wychowanie dzieci jest czymś, czym my kobiety możemy się wykazać, ale często jest nam potrzebne wsparcie, a kto może nas najlepiej wesprzeć jak kochający mąż czy partner. No właśnie, jak często ta miłość tego męża i ojca ogranicza się do tego, że zarabia pieniądze, że wspiera wprawdzie, ale tylko duchowo, bo na wsparcie fizyczne się nie pisze. Główna bohaterka ma męża, którego zazdrości jej wiele kobiet, ale żadna z tych kobiet nie zdaje sobie sprawy z tego, że słowa mąż i ojciec ograniczają się tylko do minimalizmu uczuć, szczególnie tych które są potrzebne jemu, ona przecież jest matką i żoną, więc musi sobie dać radę ze wszystkim. On chce seksu, ona powinna mu go dać, nie ważne, że jest zmęczona po całym dniu bycia matką, kucharką, gosposią, żoną. On chce jeść i nie obchodzi go, że ona może nie mieć siły na przygotowanie mu tego jedzenia, bo on wrócił zmęczony z pracy, a ona przecież cały dzień siedziała w domu, ewentualnie poszła z dziećmi na spacer. Często mężczyźni nie zdają sobie sprawy z tego ile emocji i ile spraw każdego dnia ładuje się na tę kobietę. A kiedy jeszcze ta kobieta musi zmagać się z ciągle płaczącym dzieckiem…? Wiele kobiet być może skrytykuje postępowanie Weroniki i to, że nie potrafiła pokochać swojego kolejnego dziecka, ale czy tylko ona jest temu winna? Nie oceniajmy kogoś, jeżeli nie wiemy ile wysiłku musi włożyć w to by żyć. Patrzenie na kogoś z perspektywy jego wyglądu zewnętrznego, majątku czy sztucznie wychwytywanej radości, z perspektywy obrazków, które widzimy własnymi oczami, a nie dostrzeganie tego co ukryte głęboko w sercu lub za zamkniętymi drzwiami może być bardzo mylnie odbierane. Ta książka to wulkan emocji i bardzo bym chciała, aby przeczytali ją panowie, bo panie sięgną po nią z całą pewnością, chociażby przyciągnięte opisem i piękną okładką. Ale panom przydałoby się spojrzenie na ten wątek z perspektywy żony, partnerki, matki. Wbrew pozorom to nie jest lektura lekka, łatwa i przyjemna, ponieważ autorka odważyła się poruszyć bardzo poważny i zarazem dla wielu kobiet bolesny temat, depresji poporodowej. Odważyła się pokazać rysy na kryształowym małżeństwie. Ale też udowodniła jak silna potrafi być miłość, tylko trzeba dostrzec jej walory odpowiednio wcześnie, zanim dojdzie do tragedii, spowodowanej obojętnością i ślepotą w związku.

Ciąża powinna napawać radością. Ekscytacja i podniecenie wizją nowego członka rodziny powinna tryskać z przyszłych mam niczym lawa z wulkanu. Z niecierpliwością wyczekiwać pierwszych ruchów dziecka delikatnych niczym trzepot motyli a w miarę kolejnych miesięcy nabierać na sile. To powinien być wyjątkowy czas. Weronika Szeffler jest żoną i mamą bliźniaczek. Jej mąż Wiktor wychodzi z założenia, że skoro wyszła bogato za mąż to nie musi nic robić. Tylko grzecznie siedzieć w domu i wychowywać dzieci. Być na każde skinienie wiecznie zabieganego i będącego w ciągłych rozjazdach męża, który wracając do domu pragnie tylko ciszy i spokoju, posiłków podsuniętych pod nos, uprasowanych koszul i seksu. Niczym robot. A ona jest tylko matką. Jest kobietą mającą swoje potrzeby a której nikt nie chce słuchać. Założyła bloga Natalce i Kornelii - swoim księżniczkom. Sesje to jej pasja. Ma chociaż jakieś zajęcie. Rozrywkę od codzienności. W gruncie rzeczy przecież nic nie robi? Samo się wszystko sprząta, prasuje, gotuje, dzieci są samowystarczalne i nie potrzebują opieki a ona może leżeć całymi dniami i odpoczywać. Koleżanki też jej nie są potrzebne, no bo po co? Jeszcze by jej mąciły w głowie. Ma wszystko i nie powinna narzekać. A jednak... jest z tym wszystkim sama. Rodzice daleko, "konflikt" z siostrą, stosunki z teściową, nie do końca różowy świat blogerów i ... nieplanowana ciąża. Ciąża, która dokłada jej kolejnych trosk i obaw. Synek ciągle płacze a ona się załamuje. Jej cierpliwość osiągnęła już krytyczny stan. Woła i krzyczy ale znikąd pomocy. Jest niczym rozgrzany do czerwoności hutniczy piec, w którym temperatura niebezpiecznie wzrasta i grozi eksplozją. Co musi się stać, by została zauważona? By ktoś zwrócił w końcu na nią uwagę? By jej krzyk został w końcu dosłyszany? Słodka okładka z modelką z ciążowym brzuchem skrywająca pod okładką mrok. Depresję, która niszczy wszystko. Odbiera radość dając w zamian rozpacz i bezsilność. Potrafi złamać nawet najsilniejszego człowieka. Bardzo dobrze, że autorka tym razem poruszyła ten temat. Powinno być o nim głośno. Z chirurgiczną precyzją krok po kroku został pokazany problem głównej bohaterki. Stałam się nieproszonym gościem w jej na pozór idealnym i poukładanym świecie. Każda matka potrzebuje czasem pomocy ze strony męża i partnera. W końcu on też jest rodzicem. Jest ojcem i ma swoje obowiązki. Tutaj zostało to pokazane tak, jak jeszcze zdarza się we współczesnym świecie spostrzegane kobiety-matki przez mężczyzn. Wychowujesz i zostałaś w domu? Ciesz się tym luksusem bo inna tego nie ma i na pewno ci zazdrości! Wiktor to apodyktyczny, próżny, egoistyczny i skupiony tylko na czubku swego nosa facet, który nie zasługuje na to, by być ojcem i mężem. Do tego w jego mniemaniu kobieta ma obowiązek spełniać małżeńską powinność, bo pan i władca ma akurat chęć na seks. To nic, że zona jest zmęczona, że nie ma siły ani ochoty. Zżarłam przez niego masę nerwów. Okropny z niego partner!!I choć w pewnym momencie nastąpiła jakaś tam zmiana to i tak mnie do siebie nie przekonał. Tym bardziej tym wyznaniem pod koniec lektury. Poza tym nie wiem, dlaczego Weronika nadal tkwi u jego boku. Poznała go dokładnie i z każdej strony książki krzyczy, że nie chce go. Że ją zawiódł w każdym aspekcie małżeństwa. Tkwi przy jego boku niczym wiezień przykuty łańcuchami do ściany. Kocha go ale jaka to jest miłość? Tak się nie kocha - tak się rani i niszczy drugiego człowieka, który miał być najjaśniejszym punktem na nieboskłonie. Warto wschłuchać się to co mówi partner. Postawić się na jego miejscu. Depresja może dopaść każdego z nas. Bardzo mocna i ciekawa historia. Ukazująca depresję poporodową i wszystkie czynniki, które kropla po kropli przepełniły czarę goryczy zwanej życiem. Dla fanów twórczości Kasi Misiołek to nie lada gratka. Poznajcie nie do końca różowy i pełen rys świat kobiety, która zamiast cieszyć się z bycia matką poznała życie od tej gorszej strony. Polecam

Co za książka! - chciałoby się rzec i na tym można zakończyć recenzję, bo wszystkie emocje zawierają się w tym wykrzykniku (choć może w tym wypadku powinno być ich co najmniej trzy, a nie jeden...). Gonitwa myśli i uczuć jaka pojawia się w głowie podczas czytania tej niezwykłej powieści, jej realizm (wręcz chwilami naturalizm), kwestie których dotyka, sprawiają, że powinna być to lektura obowiązkowa dla wszystkich przyszłych matek, aby uświadomiły sobie z wyprzedzeniem, że zarówno zaraz po porodzie, jak i w pierwszych latach macierzyństwa, mają prawo do zmęczenia, do całego spektrum uczuć od euforii - wywołanej pojawieniem się nowego członka rodziny, aż po rozpacz i poczucie bezsilności, że nie poradzą sobie w nowej roli... Rety, jaka ta historia jest mi bliska! Ileż myśli Weroniki mogłabym przypisać sobie. Ile jej rozterek mogłabym podzielić... Ile razy - kiedy zmęczona i niewyspana, z dwójką małych dzieci, czułam się tak sfrustrowana jak ona, kiedy mój mąż wychodził rano do pracy. To niekończące się – tak przecież typowe dla młodych matek - uczucie zmęczenia, kiedy jedynym marzeniem jest przespać jedną noc w całości, bez kilku pobudek... I te obawy, czy będę dobrą matką, czy pokocham swoje dziecko... Jestem przekonana, że z podobnymi myślami bije się co druga młoda matka. Pamiętam także depresję jaką sama przeszłam po urodzeniu pierwszego dziecka, jak miałam pretensje do siebie, że to moja wina, iż mój syn urodził się jako mikroskopijny wcześniak z wielkim zagrożeniem życia i zdrowia. A później - gdy po trzech miesiącach - mogliśmy go nareszcie tak wyczekanego zabrać ze szpitala do domu, wpadłam w rozpacz, że nie umiem się nim opiekować, uświadomiłam sobie, że tak bardzo przez ten czas stłumiłam w sobie instynkt macierzyński z obawy, że w każdej chwili mogę stracić swoje nowonarodzone dziecko, że może teraz już nigdy go nie odzyskam i nie będę umiała pokochać... Pierwsze dwa lata macierzyństwa wspominam jako pasmo wiecznych kontroli lekarskich, ciągłego strachu, czy wcześniactwo nie objawi się nagle w upośledzeniu umysłowym mojego synka i mojego permanentnego niewyspania. Pamiętam jak każde wspomnienie przedwczesnego porodu wywoływało we mnie spazmy rozpaczy, jak pierwsze i drugie urodziny synka przepłakałam zamiast radować się, że jest z nami i rozwija się bardzo dobrze jak na takiego mikrusa. Od tego dopiero uwolniła mnie kolejna ciąża i poród córeczki. Mogę śmiało powiedzieć, że dopiero jej pojawienie się na świecie uratowało moją psychikę i pomogło mi się uporać z demonami przeszłości… Ale mogło skończyć się dużo gorzej – jak u bohaterki „Serca z kamienia”. Na szczęście mój mąż zdał egzamin – w przeciwieństwie do męża Weroniki. Naprawdę przyznam się Wam, że czytając książkę miałam chwilami wrażenie, iż autorka napisała ją na podstawie moich wspomnień, że zawarła tu moje dramatyczne myśli, których czasem nawet bałam się wymówić na głos... No przyznam szczerze, że "Serce z kamienia" ogromnie mną wstrząsnęło, ale jednocześnie uświadomiło, że moje uczucia nie były odosobnione, że dzieliło, i nadal dzieli, je wiele młodych matek. Dlatego też uważam, że powinna to być lektura obowiązkowa - choć dramatyczna, to jednak "oswaja" z depresją poporodową, uświadamia młodym rodzicom różne mechanizmy działające na psychikę kobiety wchodzącej w rolę matki, a jednocześnie obnaża funkcjonujące w wielu książkach, reklamach fałszywe przekonanie, że macierzyństwo to nieskończone pasmo szczęścia i radości, pomijając całkowicie takie aspekty jak śmiertelne zmęczenie, chroniczny brak snu, a nawet chęć powrócenia do swojego życia "sprzed" pojawienia się dziecka.

Poznajemy tutaj Weronikę blogerkę, żonę i matkę bliźniaczek Natalii i Kornelii, którymi praktycznie zajmuje się sama, bo mąż pracuje i ciągle nie ma go w domu. Wszystko jest na głowie biednej kobiety, która ma dość takiego życia. Pewnego dnia na spotkaniu z przyjaciółką słyszy od niej, że jakoś blado wygląda i pyta czy czasem nie jest w ciąży? Co okazuje się jednak prawdą... Weronika jest załamana tą wiadomością. Już jest jej ciężko, a tu kolejne dziecko? Stwierdza, że nie chce tego dziecka. Jak sobie poradzi dalej z tym wszystkim? Czy mąż zacznie jej w końcu pomagać? "Położyłam dłonie na płaskim jeszcze brzuchu i wzięłam kilka głębokich oddechów. Panika, która podeszła mi do gardła, niemal mnie sparaliżowała. Udało mi się jednak nad sobą zapanować. Sama nie wiedziałam, skąd ten atak niepokoju. Miałam piękne mieszkanie, świetnie zarabiającego męża, dwie cudowne córeczki i wszystko to, o czym niektóre kobiety mogły tylko marzyć. A jednak czułam się jak w potrzasku. Zaszczuta, uwięziona we własnym życiu, bezwolna." Bardzo denerwował mnie mąż Weroniki taki typ "pan i władca" on pracuje, ma wyjazdy służbowe i nic nie musi w domu robić. Wszystko na głowie kobiety. Weronika natomiast wzbudzała we mnie różne emocje, czasami nie dowierzałam jak można mieć takie straszne myśli co do własnego dziecka, a za jakiś czas przychodziła myśl, że szkoda mi jej i tego, że ma takiego męża i że sama wszystko musi robić, zero pomocy i trudno się dziwić, że jest przemęczona i ma czasami wszystkiego dość. Autorka porusza temat depresji poporodowej, która jest ciekawym wg mnie tematem chociaż bardzo trudnym, takiej osobie należy pomóc, potrzebuje wsparcia drugiej osoby. "Mój synek przyszedł na świat o czwartej osiemnaście nad ranem. Zdrowy, prawie czterokilowy cud, który położono mi na brzuchu. Spojrzałam mu w oczy. Był piękny, idealny, a jednak nie mogłam odgonić myśli, że nie czuję z nim żadnej więzi. Obce dziecko. Zupełnie jakby do mnie nie należał. Wyłonił się z mojego ciała, byłam przecież przy nim. A jednak kiedy na mnie patrzył, czułam tylko znużenie i obojętność. "Powinnam pokochać go od razu?", zastanawiałam się. Dlaczego nic nie czułam?! " Warto sięgnąć po tą książkę i zobaczyć jaką walkę trzeba stoczyć z tą chorobą. Ta słodka różowa okładka niech Was nie zmyli, bo treść nie jest lekka, łatwa i przyjemna. Jeśli lubicie książki poruszające trudne tematy, pełne emocji, wciągające tak, że trudno się oderwać od czytania, to książka dla Was! Polecam! "Czuję, że rozmowa to tylko wymówka. On po prostu się o mnie boi, chce mnie mieć na oku. A może wcale nie boi się o mnie? Może bardziej przeraża go wizja zostania wdowcem z trójką małych dzieci niż strach o moje bezpieczeństwo? Ostatnio przeczytał w sieci, że w skrajnych przypadkach kobiety cierpiące na depresję poporodową mogą próbować targnąć się na swoje życie. Swoje lub dzieci. I teraz mnie pilnuje. Zresztą pilnują mnie wszyscy. On, jego matka, Kinga, gosposia, która wpada do nas na kilka godzin dziennie. Tak, poświęcają mi ostatnio sporo uwagi. Chyba powinnam być wdzięczna, ale czuję tylko poirytowanie. Drażni mnie ich obecność." Po książki Pani Kasi sięgam i wiem, że spędzę czas z dobrą lekturą i nie będzie to zmarnowany czas. Lubię książki autorki za to, że z każdą stroną chcę więcej i więcej i nie mogę się oderwać. Te książki przyciągają jak magnes i pochłaniają bez reszty. Wow! Takich książek właśnie chcę i potrzebuję! Brawo Pani Kasiu! Uwielbiam panią za to!