Sepia (okładka  miękka, 06.2022)

➡️Atmosfera zagęszcza się ze strony na stronę. Z początkowej obyczajowej opowieści staje się tragedią rozgrywającą się w małym mieście, horrorem uderzającym znienacka i mocno prosto w splot słoneczny, pozbawiającym tchu i drenującym uczucia. I powiem wprost - będąc w połowie książki nie miałem bladego pojęcia dokąd to wszystko zmierza! ➡️Powiem Wam - to jest cholernie mocna rzecz. Niektóre sceny dosłownie wyciskają powietrze z płuc. Bynajmniej nie z powodu przemocy. Przekonacie się sami - to nie jakieś smuty, to nie jakieś półśrodki - jest groźnie, jest strasznie, jest oddziaływanie na psychikę. Są prawdziwe, ludzkie tragedie. Klaudia zaatakuje Wasze zmysły, doznania, rozsądek i rozbije je na atomy. ➡️Jest to groza połączona ze świetnym thrillerem, od której literalnie nie można się oderwać. A przy tym te silne więzi międzyludzkie, przedstawione w sposób prawdziwy, wiarygodny, niezwykle uczuciowy. Ulala, moi Drodzy, zapewniam - atrakcji Wam nie zabraknie! Klaudia skomasowała na 400 stronach taki ładunek akcji i wzruszeń, że można nim obdzielić kilka książek. ➡️TA KSIĄŻKA TO ZMATERIALIZOWANE NA PAPIERZE LĘKI, KTÓRE WAS NURTUJĄ. TO OBAWY, KTÓRE NIE DAJĄ WAM ZASNĄĆ. TO STRACH, KTÓRY NAGLE WYSKAKUJE ZZA PLECÓW. TO GROZA W ŚRODKU DNIA I HORROR W ŚRODKU NOCY. CZYSTE ZŁO. EMOCJONALNY WAMPIRYZM. OCH! ➡️Jakże się cieszę, że dostałem od Autorki propozycję, aby patronować "Sepii". I jakże się cieszę, że mogę to czynić z pełnym przekonaniem i z dumą, że patronuję znakomitej powieści grozy. Jest tu wszystko, czym w moim mniemaniu powinien się charakteryzować doskonały horror: emocje, strach, odosobnienie, znakomicie przedstawieni bohaterowie, wymarzona scenografia, warstwa obyczajowa i mocne sceny. ➡️Powiem Wam coś - ja chciałbym przeżyć tę niezwykłą historię, którą wymyśliła Autorka. Historię straszną, chwilami brutalną, wywołującą dreszcze strachu, a mimo tego tak bardzo pociągającą, fascynującą i interesującą. Nie mam tej powieści nic do zarzucenia. Jest po prostu świetna. Być może reaguję bardzo emocjonalnie, być może jestem egzaltowany, być może reaguję zbyt żywiołowo, ale nie mogę dać mniej niż 9/10 i bezwarunkowo UZJ (Uncelkowy Znak Jakości). Tak po prostu czuję. ➡️Klaudia Zacharska stworzyła książkę, która bez żadnych wątpliwości Was zachwyci, jako i mnie zachwyciła. I gotów jestem postawić dolary przeciwko orzechom, że o Autorce będzie bardzo głośno na naszym rynku grozy. Powiedziałbym, że grozy w starym stylu. "...złe wiadomości zawsze znajdą drogę do człowieka." - szczęśliwie ja mam dla Was dziś znakomite wiadomości - jeśli chcecie przeżyć coś niezwykłego - przeczytajcie książkę Klaudii. ➡️"Każdy się boi - wyszeptała. - Ale chodzi o to, czy to ty robisz coś ze strachem, czy to strach robi coś z tobą." Zróbcie coś dobrego ze swoim strachem. Zróbcie coś dobrego ze swoimi lękami. Ta książka Wam w tym pomoże. Klaudia, masz wielki talent do oddziaływania na emocje, a przynajmniej na moje!

Sepia, to opowieść o miasteczku, do którego na gościnne występy wpadło Zło. Zagnieździło się tutaj, aby niszczyć i krzywdzić. Wywleka na powierzchnię i urzeczywistnia najgorsze lęki mieszkańców Sepii, doprowadzając to miłe i spokojne dotąd miejsce na skraj totalnego upadku - takiej lokalnej apokalipsy. W tej nowej rzeczywistości pełnej niepewności i strachu, muszą się odnaleźć dwie przyjaciółki - właścicielki niewielkiej lokalnej księgarni Papierowa Sowa. Zuza i Ewelina, to kobiety silne i niezależne, ale nawet one nie były przygotowane na to z czym przyjdzie im się zmierzyć w ciągu nadchodzących dni, w dodatku z dzieckiem u boku, ponieważ tak się złożyło, że mają pod opieką dwunastoletnią Olę, której muszą zapewnić bezpieczeństwo. Tylko jak to zrobić, gdy w wyniku anomalii pogodowej Sepia zostaje odcięta od świata, ludzie zaczynają umierać w dziwnych okolicznościach, a jakby tego było mało, po okolicy grasuje napadający na kobiety seryjny morderca? Nikt nie obiecywał, że będzie łatwo. Zacznę może od tego, że Sepia różni się od zeszłorocznego debiutu Klaudii Zacharskiej, choć obie powieści mają pewne cechy wspólne: małe miasteczko, kobiety w roli głównej, silna postać dziecięca. Ale sama opowieść i klimat, to już zupełnie inna bajka. Tym razem Autorka postawiła na gęstą i klaustrofobiczną atmosferę, którą uwielbiam w literaturze grozy i nie ukrywam, że moją ulubioną powieścią Kinga jest Pod kopułą. Zresztą Sepia i Chester's Mill są nawet podobne. Niewykluczone nawet, że Pisarka inspirowała się właśnie tą książką Kinga, choć można też dostrzec elementy wyjęte z innej powieści mistrza - Sklepik z marzeniami. Ale ta alienacja mieszkańców od reszty świata, jest jak najbardziej w klimacie Pod kopułą i to mi się tu bardzo podobało, bo dzięki temu tu aż kipi od emocji, buzuje się i pieni niczym woda w Niagarze. Przy czym nie zrozumcie mnie źle - "inspiracja" nie jest synonimem słowa "kopia". Nic z tych rzeczy. Klaudia Zacharska napisała zupełnie inną historię, utrzymaną w jakże odmiennej od kingowskiej, stylistyce. Choć bez wątpienia, Sepia, to powieść grozy, Klaudia nie epatuje makabrycznymi scenami. To nie jest ten rodzaj horroru. Tutaj, groza ma zupełnie inne oblicze - ma postać naszych najgorszych lęków, które bynajmniej nie mają szpetnych mord potworów rodem z hollywoodzkich produkcji klasy B z lat '80. W tej historii strach ma formę bardziej przyziemną, a przez to jeszcze bardziej przerażającą. Mieszkańców Sepii dopadają lęki przed chorobami, kataklizmem czy przed zwykłymi wypadkami. To wszystko jednak stanowi jedynie tło, dla tej właściwej opowieści. Opowieści o dwóch kobietach i ich przyjaciołach, o relacjach między nimi i o dziewczynce, która trochę tu namiesza. To także opowieść o nieprzepracowanych traumach i strachu o najbliższych, a także o demonach, które drzemią pewnie w każdym z nas, tylko, że większość trzyma je na wodzy. Podoba mi się - na co zwróciłem uwagę już przy Kantacie - styl Klaudii, w którym dominują nieprzebrane pokłady uczuć, a także subtelność i lekkość narracji. Tutaj właściwie wszystko gra niczym w dobrej orkiestrze: mamy wciągającą, niesamowitą i pełną tajemnic opowieść, mamy wspomniany już klaustrofobiczny klimat, który robi dużą robotę, mamy wreszcie ciekawych bohaterów, którzy nie tylko różnią się od siebie, ale też mają coś ciekawego do powiedzenia, a do tego lekkie, niewymuszone dialogi. To wszystko zebrane razem sprawiło, że Sepia nie tylko wciągnęła mnie i zafascynowała, ale i kilka razy przyprawiła o ciarki. No i jeszcze ta okładka... Dawid Boldys, jak zwykle zrobił kawał dobrej roboty. Ilustracja nie tylko przyciąga wzrok (nie oszukujmy się, większość z nas jest wzrokowcami), ale i oddaje atmosferę powieści. Sepia, to książka, z którą miło spędziłem czas, choć upały jakie teraz panują, z pewnością nie są sprzymierzeńcem mola książkowego. Świetnie napisana historia wynagradza jednak wszelkie niedogodności zewnętrzne, a Klaudia Zacharska swoją najnowszą publikacją potwierdziła moje wcześniejsze przepuszczenia, że jest znakomitą pisarką i nową świeżością jeśli chodzi o polską grozę. Jeśli więc, uważasz się za miłośnika gatunku, a jeszcze nie znasz tego nazwiska, to powiem ci... no nie ma się czym chwalić i lepiej szybciutko cichcem nadrobić zaległości. Ja tymczasem czekam na trzecią powieść Pisarki, która - mam taką nadzieję - powstanie jak najszybciej. Bo chyba powstanie, prawda? Na to liczę i za to trzymam kciuki, a Was zachęcam do odwiedzin miasteczka Sepia. Na wszelki wypadek w pampersie, bo kto wie, jak zareagujecie na Wasze najbardziej skrywane lęki, które w Sepii stają się rzeczywistością. 😉

Pomyśleliście kiedyś co by się stało, gdyby ziściły się najgłębiej skrywane ludzkie lęki?  📚 Klaudia Zacharska najwyraźniej tak, gdyż właśnie o tym jest jej ostatnia powieść, pt. „Sepia”. Na początku oczarowała mnie okładka. Zachwyca mnie ilekroć na nią spojrzę. Gatunek, a do tego akcja dziejąca się w Polsce sprawiły, że nie mogłam się oprzeć temu tytułowi. 📚 Postaci w książce jest sporo. Jak dla mnie za sporo. Rozumiem zamysł i gdyby tak bardziej się na nich skupić to zdecydowanie mocniej powiałoby mi Kingiem 😉 Kiedy jednak już bliżej poznałam się z głównymi bohaterami, to wrażenie, że jest za dużo postaci ulotniło się. Powiew Kingiem jednak pozostał i to jest bardzo na plus. 📚 Wszyscy bohaterowie są jacyś. Nie ma papierowych, martwych ludzików i chociaż poboczni nie są jakoś specjalnie rozbudowani to także są wyraziści. Samo miasteczko również ma swój specyficzny, ciężki klimat, nawet zanim cokolwiek złego zaczęło się w nim dziać. Być może to sama jego nazwa ma takie sugerujące wrażenie… A może zwyczajnie dałam się zasugerować opisowi… 📚 To powieść grozy i jak na taki gatunek przystało dzieje się zło… Mroczne siły obrały sobie za cel małe miasteczko jakich wiele. Autorka dość szybko wprowadza do fabuły elementy grozy. Jeśli jednak spodziewacie się krwawych opisów, czy czegoś podobnego, to tutaj tego nie ma. Wszystko opiera się na atmosferze, poczuciu odizolowania i eskalacji tragedii i złych wydarzeń, o których czytelnik dowiaduje się nieco okrężnymi drogami, nie biorąc w nich bezpośredniego udziału. W rezultacie to taki bardziej soft horror (o ile coś takiego w ogóle istnieje), więc czytelnicy, którzy nie lubią zbyt mocnych scen mogą śmiało czytać. 📚 Spora ilość akcji nie pozawala się nudzić. Podczas czytania ciekawiło mnie jak się wszystko zakończy i czy zakończy się dobrze. Sam początek zaintrygował mnie jak dawno żaden i już po pierwszych zdaniach zadałam sobie pytanie: okeeej, do czego to w rezultacie doprowadzi? I tak strona po stronie dałam się wciągnąć w przygodę Zuzy i reszty. 📚 Czytało się płynnie i szybko. Chociaż pojawia się wątek romantyczny nie przyćmiewa on pozostałych, opartych na przetrwaniu. Dopiero kiedy tak się zastanawiam nad powieścią dochodzę do wniosku, że bohaterowie nie próbowali dociec prawdy, co się stało i jak to odkręcić. Cała akcja skupiona jest na tym, by jakoś dotrwać aż nadejdzie ratunek. A całość rozwiązuje się niejako przy okazji, do rozwiązania przyczyny tego bałaganu prowadzi zaś czysty przypadek (a przynajmniej tak to wyglądało w moim odczuciu). 📚 Przede wszystkim jest to powieść o radzeniu sobie z własnymi lękami, o tym, żeby nie pozwolić im przejąć kontroli nad życiem. To także historia o tym, że niezwykle ciężko jest być tym jedynym rodzicem, który został dzieciom po przeżytej tragedii. Jak smutek może być przytłaczający i jak lęk przed porażką generuje unikanie konfrontacji z życiem i spoczywającymi na dorosłym obowiązkami wobec dzieci. W połączeniu z urzeczywistnieniem się z naturalnych ludzkich lęków czynią „Sępię” dość ciężką w odbiorze lekturą. 📚 Jeżeli lubicie takie połączenia, a do tego polskie realia zachęcam do lektury tej powieści. Spędziłam z nią przyjemnie czas. Nie przestraszyła mnie w ogóle, ale skłoniła do refleksji jak moje własne lęki i obawy wpływają na moje życie. Polecam!

Gdyby lęki stały się rzeczywistością… Sepia to malownicze miasteczko, które pewnego dnia zostaje odcięte przez powódź. Gdyby tego było mało miasteczko zaczynają nękać tajemnicze śmiertelne wypadki, które wywołują panikę wśród mieszkańców. Czym jest tajemnicze zagrożenie? Czy Zuza, właścicielka księgarni będzie w stanie ochronić siebie i Olę, dwunastolatkę dochodzącą do siebie po stracie matki? Z twórczością autorki poznałam się za sprawą horroru „Kantata” i już wtedy wiedziałam, że nie będę przechodziła obok jej książek obojętnie. Klaudia Zacharska ma niesamowity dar do wymyślania historii nieoczywistych i przyprawiających o gęsią skórkę. Fabuła „Sepii” jest genialna! Widać, że została przemyślana w każdym calu, a klimat który jej towarzyszy od pierwszych stron jest mroczny i naprawdę specyficzny. Czuć mrok, lęk, niepokój… Jest gęsto i niepokojąco…Tutaj kompletnie nie wiemy czego możemy się spodziewać, a strona za stroną dzieje się coraz więcej. Ta historia po prostu wciąga, a czytelnika ogarnia napięcie, które powoduje, że książki nie da się odłożyć na bok. Do tego emocje, które nami podczas targają podczas lektury to coś niesamowitego. Nie sposób nie poczuć tutaj gniewu, współczucia, ale i radości. Autorka zaserwowała nam istny rollercoaster emocjonalny. Jednak najważniejsi są tutaj bohaterowie. Nie tylko niezwykle realistyczni, ale i różni. Każdy z nich kryje w sobie coś innego, ale nie sposób ich nie lubić. Zuza, Ewelina, czy nawet mała Ola bardzo mi imponowały swoim zachowaniem. Ole dodatkowo niezwykłą dojrzałością jak na dwunastolatkę, której świat wywrócił się do góry nogami po śmierci ukochanej matki. Tak naprawdę każda z tych postaci mogłaby istnieć naprawdę i mógłby nią być każdy z nas. Ważne jest też to, że książka łączy w sobie kilka gatunków. Od obyczajówki, po fantastykę, thriller psychologiczny, prawdziwy horror, a nawet i delikatny romans. Autorka genialnie lawiruje pomiędzy tymi gatunki tworząc jedną spójną całość. „Sepia” to książka przemyślana i wciągająca za sprawą swojej nieprzewidywalnej fabuły i świetnego zakończenia, którego kompletnie się nie spodziewałam. Podczas jej lektury możemy poczuć dreszczyk emocji, a autorka udowadnia nam, że pisarko może nam zaprezentować jeszcze wiele. Ja już czekam na kolejną książkę Klaudii Zacharskiej, a Wam polecam do przeczytania „Sepię”. Idealna książka na letnie wieczory!

Wyobraź sobie,że to czego najbardziej się boisz zaczyna się dziać naprawdę.. Co czujesz? Strach? Przerażenie? Bezradność? W miasteczku Sepia w uroczej księgarni "Papierowa Sowa" pracuje Zuza razem ze swoją niewidomą przyjaciółką - Eweliną Tworzą niesamowity duet. Kiedy nad miasteczkiem szaleje straszna ulewa, a sama Sepia zostaje odcięta od reszty świata, w miasteczku zaczynają dziać się straszne rzeczy, a dziewczyny za wszelką cenę chcą chronić siebie i swoich bliskich. Pod swoimi skrzydłami mają dwunastoletnią Ole, która w wyniku wypadku straciła matkę. Co przerażającego dzieje się w Sepii? Czy dziewczyny będą w stanie uchronić siebie nawzajem? Autorka swoim warsztatem uroczyła mnie już w swojej pierwszej powieści pt. "Kantata". I choć na codzień nie czytam horrorów, obok tej książki nie mogłam przejść obojętnie. Oczywiście nie myliłam się, a Klaudia Zacharska powróciła z przytupem. Pierwszym ogromnym atutem jest klimat, na początku nie wiemy czego się spodziewać, małe śliczne miasteczko, codzienna rutyna, i nagle zaczyna się coś dziać...A z każdą stroną dzieje się coraz więcej i więcej. Napięcie jakie stworzyła autorka trzymało do ostatnich stron. Absolutnie nie mogłam odłożyć tej książki. Drugim dużym atutem są niezaprzeczalnie bohaterowie. Zżyłam się z nimi od razu. Zuza, Ewelina, Ola i Oskar -nie dadzą o sobie na długo zapomnieć. Zuza ujęła mnie za serce swoją bezinteresowną drobrocią. Była oczami niewidomej Eweliny. To ile dla niej zrobiła łapało totalnie za serce. Ewelina mogłaby zostać moją przyjaciółką, totalny mol książkowy, którego pokochałam. Ola, która straciła matkę,a ojciec nie radził sobie z tą stratą, miała w sobie duże pokłady siły, które imponowały mi na każdej stronie. Nie chciałam się z nimi rozstawać. Trzecim atutem i bardzo ważnym są emocje w tej historii. Autorka zaserwuje wam totalny misz-masz. Od współczucia po gniew. Będziecie czuć bezradność, przerażenie ale też wdzięczność i będziecie dopingować bohaterom. Uwielbiam śledzić to jak autorzy z książki na książkę stają się coraz bardziej nieprzewidywalni, potrafią mnie mile zaskoczyć. Autorka stworzyła historię, która przyciąga jak magnez. Pochłania czytelnika od samego początku, a na zakończenie wyczekuje się na wstrzymanym oddechu. Dzięki za tą wspaniałą przygodę. #grozajestkobietą! Oczywiście gorąco Was zachęcam do czytania !

Czy doświadczyliście kiedyś czegoś niewytłumaczalnego? Czegoś niecodziennego, szokującego, co wymyka się z racjonalnego rozumowania. Często jesteśmy zalewani różnymi filmikami, doniesieniami na temat pewnych zjawisk, istot, duchów czy nawet przybyszy z innych planet. Pomijając oczywiste fejki, nie możemy na 100% powiedzieć co jest prawdą a co nie. W swojej najnowszej powieści Klaudia Zacharska przedstawia bohaterów miasta Sepia, którzy żyjąc niejako w alternatywnej rzeczywistości do reszty kraju, zmagają się z niepokojącymi zjawiskami takimi jak burze, mgły, ulewy, lodowate podmuchy wiatru czy niewytłumaczalne zgony. Kiedy w pewnym momencie Sepia zostaje całkowicie odcięta, a jej mieszkańcy pozbawieni możliwości wyjazdu, zaczyna się…no właśnie! Zbiorowa panika? Mobilizacja sił? Tego dowiedziecie się sięgając po książkę. „Sepia” to moje pierwsze spotkanie z twórczością Klaudii Zacharskiej i przyznaję, że było ono bardzo udane. To do czego mógłbym się przyczepić to sposób promocji książki, który obiecuje czytelnikowi horror/grozę. Według mnie autorka nie trzymała się tutaj sztywno jednego gatunku literackiego i postawiła na pewien rodzaj eksperymentu. Stworzyła dzieło, które śmiało można zaliczyć do kilku gatunków literackich i widać, że czuła się w tym swobodnie. Ja skupiłem się głównie na wątkach obyczajowych bo gdyby pominąć wszystkie paranormalne zjawiska, książka posiada cechy dobrej powieści obyczajowej. Czytelnik z łatwością może odnaleźć się w perypetiach głównych bohaterów, rozumie ich dylematy związane z podejmowaniem decyzji dnia codziennego i z uwagą śledzi wielowątkową historię. Autorka świetnie nakreśliła typowe zachowania i postawy bohaterów, którzy na różne sposoby radzą sobie z życiem. Widać nacisk na ukazanie społecznej motywacji do rozwiązania problemu miasta, ale także próbę oswojenia czytelnika np. z niepełnosprawnością czy stratą bliskiej osoby. Nie mam zamiaru zdradzać Wam fabuły, dodam tylko, że dzieje się naprawdę wiele i ta pozycja jest w końcu czymś nowym na rynku wydawniczym. Jeśli szukacie książki w której nie wszystko jest jednoznaczne i gdzie stopniowo odkrywa się większą tajemnicę sięgnijcie po „Sepię”. W nagrodę dostaniecie naprawdę satysfakcjonujący finał, który być może otwiera drogę do kolejnej części?

Lęki, skrywane gdzieś w podświadomości, czasami wychodzą na światło dzienne. Ale zazwyczaj tkwią głęboko, momentami powodując, że nagle brakuje nam tchu, serce zaczyna szybciej bić, a my nie do końca wiemy, co wywołało nagły skok adrenaliny. Czasami zdajemy sobie z nich sprawę – każdy z nas czegoś się boi. Lęki mogą przyjmować kształt pająka, mogą rozbrzmiewać grzmotami, pachnieć czymś, co kiedyś poczuliśmy w sytuacji nagłego zagrożenia. Każdorazowo jednak pętają nasze działania, a tylko nieliczni potrafią sobie z nimi poradzić. Sepia to miasteczko jakich wiele. Spokojne, malowniczo położone nad brzegiem rzeki, którego centralnym punktem jest księgarnia Papierowa Sowa, prowadzona przez Zuzę i Ewelinę. Nagle jednak coś się zmienia… Zaczynają się dziać niepokojące rzeczy, w niewyjaśnionych okolicznościach giną lub umierają kolejne osoby, ale najbardziej przerażające są nietypowe zjawiska atmosferyczne, zmieniające Sepię w epicentrum klęski żywiołowej. Tymczasem przed właścicielkami księgarni staje nowe wyzwanie – pod ich opiekę trafia Ola, dziewczynka, która niedawno straciła matkę. Teraz muszą stawić czoło nie tylko niszczącej potędze przyrody, ale zagrożeniu, o którym żadna z nich nie ma pojęcia… Groza w wykonaniu Klaudii Zacharskiej to klimat wywołujący ciarki, to niemal wyczuwalny przerażający oddech na karku, ale przede wszystkim umiejętnie budowane napięcie. Rośnie z każdą kolejną stroną, a w trakcie lektury miałam wrażenie, że jestem w Sepii. Że czuję na twarzy smagający ostrymi kroplami deszcz, że nagle zaczął się unosić ten specyficzny zapach, a świat zmienił barwę na lekko brązowawą. Wszystko straciło znaczenie, ważny był tylko szelest kolejnych kartek, śledzenie z zapartym tchem losów bohaterów, ogrom emocji i… zaskoczenie, gdy okazało się, co/kto tak naprawdę stoi za tymi koszmarnymi zjawiskami. Wiem, że na pewno jeszcze wrócę do tego miasteczka. Wiem, że bohaterowie na długo zostaną w mojej głowie. I wiem, że koniecznie powinniście sięgnąć po tę powieść. Z całego serca polecam!

Ta książka to prawdziwa niespodzianka. Zaczyna się ze strachem, dawkując odrobinę obyczajówki i delikatnie przechodząc w zjawiska paranormalne. Następnie poczytamy o niewinnej miłości do wyjątkowej kobiety, która nie zauważa zalotów wstydliwego mężczyzny. Poznamy historię małżonka wciąż tęskniącego za zmarłą żoną i innego, który wie o zdradach swojej małżonki. Mieszkańcy Sepii mają ogrom problemów z którymi każdy z nich radzi sobie po swojemu. Każde emocje są szczerze opisane, z inną intonacją i klimatem. Jedynie te dziwne zjawiska zaczynają przybierać na sile, a w głowie pewnej osoby rodzą się psychiczne myśli. Czuje fascynację czymś, co jest nie zdrowe i przeczy człowieczeństwu. Bywają osoby, które nad wyraz wyczuwają coś złego i potrafią to opisać, lecz bywają i takie, które niczego nie zauważyły. Są zbyt zajęte własnymi problemami by to dostrzec, poczuć i usłyszeć. Te szepty naprawdę przerażały... Są takie momenty, gdzie można czytać pod strachem i takie, kiedy czytając autentycznie się boimy. Bardzo dobry klimat zagrań psychologicznych połączonych z pewną rezerwą i obojętnością. Jeśli już czujemy, że nic nas nie zaskoczy, to niemal od razu dzieje się coś mrocznego, potrafiącego wywołać spore ciarki na plecach. Dodam, że Sepia to małe miasteczko do którego ciągnie coraz więcej ludzi i nie wiedzą nawet dlaczego. Od pewnego momentu zacznie dziać się tam coraz gorzej i straszniej. Niby czytelnik będzie chciał jakoś racjonalnie wytłumaczyć dziwne wypadki, które zaczną się tam dziać, jednak warto wiedzieć, że nie ma tutaj zbiegów okoliczności, ani przypadków. Możecie sami poszukiwać tutaj zależności między wypadkami, lub zdać się na Olę, która... Która jest wyjątkowa... Słuchajcie, kto lubi thrillery pomieszane ze zjawiskami paranormalnymi będzie książką zachwycony. Ja ze swojej strony bardzo ją polecam, gdyż czyta się ją szybko ze względu na dużo dialogów i ten emocjonujący dreszczyk, gdzie nie wiadomo jak to się wszystko skończy:-)

Sepia to malownicze miasteczko posiadające idealne miejsce dla książkoholików, czyli księgarnię Papierową Sowę. Życie biegnie tu pozornie spokojnie, ale mieszkańców dręczą różne lęki. Koszmary tworzy samo życie, w każdym domu jest jakiś problem. Przemoc domowa, utrata bliskiej osoby, brak akceptacji ze strony dzieci, alkoholizm, choroby, utrata mienia... U każdego noc uwypukla rozterki nie pozwalając spać. Pewnego dnia jakaś tajemnicza anomalia meteorologiczna odcina Sepię od świata. Miasteczko zamienia się w zakręcony słoik pełen ludzkich udręk, najgorszych koszmarów wydobytych z mrocznych zakamarków dusz. Te głęboko skrywane lęki dopadają mieszkańców doprowadzając do eskalacji strachu i niemal do obłędu. Co się dzieje, gdy strach się urzeczywistnia? Czy da się od strachu wyzwolić? Ta historia zaczyna się niczym świetna obyczajówka. Bohaterowie są żywi i prawdziwi, mogą być każdym z nas. A gdy zawieje wiatr niepokoju, spadnie deszcz lęku, atmosfera zmrocznieje wychodzą na jaw głęboko skrywane ludzkie prawdziwe oblicza. Rodzi się groza. Tym, co tu urzeka to nie tylko niesamowity klimat, ale i grad emocji, który nas rozbija do cna. Klimat jaki tu autorka stworzyła to prawdziwy majstersztyk! Jest gęsto, mrocznie i klaustrofobicznie. Dreszcze biegną nie tylko wzdłuż kręgosłupa, ale wstrząsają całym ciałem. To dobrze dopracowana i przemyślana historia, z nieprzewidywalnym zakończeniem. To historia wielogatunkowa, mamy tu zjawiska nadprzyrodzone, szczyptę romansu, thriller psychologiczny i prawdziwą grozę. Autorka zdecydowanie udowadnia, że #grozajestkobietą ! Bardzo klimatyczna groza momentami szarpiąca struny wrażliwości. Polecam Wam z całego serducha!🖤

Z twórczością Autorki spotykam się po raz drugi i zrobiła Ona to znowu, wciągnęła mnie w mroczny, intrygujący i klaustrofobiczny świat swoich książkowych bohaterów. Tak też było w przypadku "Kantaty", którą miałam przyjemność czytać w zeszłym roku, dlatego nie musiałam się wogole zastanawiać nad sięgnięciem po "Sepie". Otóż tytułowa Sepia to malownicze miasteczko, w którego sercu znajduje się księgarnia Papierowa Sowa. Prowadzona przez Zuze, znaną z sarkastycznego poczucia humoru oraz przez jej niewidomą przyjaciółkę Ewelinę. Zuza znana z życzliwości i troskliwości, które okażą się niezbędne, gdy pod jej opiekę trafi dwunastoletnia Ola, dochodząca do siebie po stracie matki. Niespodziewanie życie w miasteczku zmienia się w koszmar. Odciętą przez powódź Sepię zaczynają nękać tajemnicze śmiertelne wypadki, wywołujące panikę wśród mieszkańców. W obliczu nieznanego zagrożenia Zuza musi chronić siebie i Olę, która jako pierwsza dostrzega zależność między licznymi tragediami. Fabuła jest absolutnie pochłaniająca, zaczynasz czytać i odkładasz książkę w momencie jej zakończenia. To co czujesz od pierwsze do ostatniej strony to wszechobecny mrok, niepewność, a nawet paraliżującym strach. Postacie wykreowane przez Autorke są wyraziste, wzbudzają całą gamę emocji, prosty ale dosadny język, który działa na wyobraźnię tak, że po przeczytaniu tej książki zaczynasz się zastanawiać nad tym czego się boisz i czy jesteś bezpieczny. Po raz kolejny Klaudia Zacharko sprawiła, że po przeczytaniu książki czuje się w pełni usatysfakcjonowana, takie połączenie obyczajowego klimatu z horrorem i grozą to ja lubię i polecam!