Sen nocy letniej (okładka  miękka, 08.2013)

Tytuł "Sen nocy letniej " bardziej kojarzy się z komedia Wiliama Szekspira, aniżeli z kryminałem. Od teraz będzie inaczej. Pisarz i krytyk, redaktor i pracownik Akademii Szwedzkiej, która przyznaje literackie nagrody Nobla- Ahne Dahl, nadał temu tytułowi nowe , znacznie mroczniejsze znaczenie. Jako pracownik Akademii Szwedzkiej wie, co w "trawie piszczy". Jest obeznany z gustami czytelników i doskonale zdaje sobie sprawę, jak powinien być skonstruowany kryminał, by swoją frapującą, pełną napięcia oraz zaskakującą fabułą porwać wyobraźnie czytelnika. Ahne Dahl napisał serię powieści kryminalnej o śledztwach Drużyny A. I nie mam tu na myśli kultowego już zespołu , którego w latach 90-tych można było oglądać w filmie produkcji amerykańskiej. U pisarza Drużyna A , to wyspecjalizowana grupa policjantów, to wykrywania sprawców najbrutalniejszych mordów w Szwecji. "Sen nocy letniej" jest to kolejna, szósta część o pracy policjantów. W tej części cała organizacja pracy, układów pracowniczych ulega rozłamowi i całkowitej przemianie. Szef , inspektor Jan- Olov Hultin przechodzi na zasłużoną emeryturę. Kerstin Holm obejmuje stanowisko lidera grupy. Chavez przebywa na urlopie rodzicielskim , a Paul Hjelm dostaje propozycje zmiany pracy w Biurze Spraw Wewnętrznych. Rzeczą naturalną w takiej sytuacji jest , uzupełnienie zespołu o nowych funkcjonariuszy. Co z resztą się dzieje. Zgranie się, wypracowanie zaufania i zasad panujących w pracy chwilę potrwa. I, gdyby to był jedyny problem policjantów byłoby super. Ale spokój i harmonia w tej pracy to luksus, który Drużynie A nie jest dany. Muszą się oni zając sprawą brutalnego zabójstwa . I to nie jednego , a wielu. Zostaje zamordowana polska pielęgniarka, młoda Kurdyjka zabija brata, krytyk filmowy zabija szefa stacji, a z jeziora wyłowiona okaleczone zwłoki. Jedno morderstwo, to już mnóstwo roboty, a cztery , to już zapierdziel. Morderstwa niby nie powiązane , a być może jest inaczej? Trop zawiedzie śledczych do Poznania.... Dahla warto czytać chronologicznie. Czytałam piątą cześć "Wody wielkie" więc względne pojęcia, aczkolwiek nie do końca o bohaterach mam. Skompletowałam sobie pozostałe części, bo autor ogromną uwagę poświęca niejednoznacznym zawirowaniom rodzinnym bohaterów. Naprawdę, by powiązać kto z kim , kiedy i dlaczego wymaga od czytelnika pewnej systematyczności ułożenia sobie informacji w głowie. Autor ma także zasadę pokazania akcji z różnych stron. Tu nic nie dzieje się po kolei. Raz obserujemy tok rozumowania jednego policjanta, by chwilę czytać o przemyśleniach innego, ale toczące się w tej samej przestrzeni czasowej. Za to ogromną zaletą pisarza jest zdolność obserwacji zachowań szwedzkiego społeczeństwa. Widzi, obserwuje, ocenia i przenosi na karty swoich powieści społeczną problematykę. Nie boi się "ujawniać" bolączek (rasizm, rozwarstwienie społeczne, problemy służby zdrowia, niski poziom edukacji, pijaństwo, narkomania) Szwecji. Dzięki temu jego bohaterowie nabierają ludzkich cech. Są oni prawdziwi. Nie są idealni oraz nie można ich jednoznacznie zaklasyfikować do pozytywnych czy negatywnych postaci. I mogłoby się wydawać, że szwedzcy pisarze piszą na jedno kopyto. Wcale tak nie jest. Z każdą pozycją z Czarnej Serii dostrzegam różnice, podobieństwa oraz różnorodność tematów. Jedno je łączy - morderstwa. Tak mało, ale aż tyle. Warto je poznać.

Noc Świętojańska, niektórym bardziej znana jako Noc Kupały. Magiczny czas, niezwykłe zdarzenia, niesamowita moc uczuć i słów. Na Północy święto z wielką tradycją i skrupulatnie kultywowane. Czy można sobie wyobrazić lepszy moment na wielkie zmiany?

Arne Dahl w Śnie nocy letniej udowadnia, że nie. Przyznam się, że dopiero w pewnym momencie czytania skojarzyłam Sen nocy letniej z dziełem Szekspira. Nie zasmucajcie się, jeśli nie znacie - w książce są idealne nawiązania do dramatu tego pisarza i nic Wam nie umknie. Ci zaś, którzy lubują się w szekspirowskich utworach docenią niewątpliwie skomplikowaną fabułę Snu Nocy Letniej Arne Dahla.

Jest to szósta część odwołująca się do Drużyny A, czyli elitarnej jednostki szwedzkiej policji. Nie czytaliście wcześniej żadnej? Absolutnie się nie przejmujcie - całość jest skonstruowana w tak genialny sposób, że nie poczujecie się zepchnięci na marginesy niewiedzy. Kryminały czytam odkąd pamiętam. Najpierw amerykańskie, które po przeczytaniu kilku skandynawskich, stały się rzednącą plamą w pamięci. Te ostatnie mają swoją magię, mają swój klimat i nie da się ich zastąpić. Arne Dahl w Śnie nocy letniej tylko pozytywnie argumentuje moje zdanie.

To świetnie napisany kryminał, z ogromną dozą thrilleru psychologicznego i klasyczną mroczną tajemnicą. Czy warto? Z pewnością. Pierwszy raz trafia do mnie książka tego autora, ale zdecydowanie nie po raz ostatni. Ciężko się od niej oderwać. Nie chcę zdradzać nadmiaru fabuły, także wiele powiedzieć nie mogę, jednak chcę Was skutecznie zachęcić do sięgnięcia po nią. Arne Dahl w bardzo intrygujący sposób zaczyna swoją książkę - od pewnego pożegnania ze starym bohaterem. Można by pomyśleć, że jest to zupełnie bezsensowny wtręt lub też próba zanudzenia czytelnika. Jest zupełnie przeciwnie.

Podobało mi się takie lekkie wprowadzenie, bez morderstw na pierwszym planie, poznanie bohaterów, z którymi wcześniej przecież nie miałam do czynienia. Zapamiętajcie fakt, że ten wstęp ma ogromne znaczenie dla całej książki, tyle mogę zdradzić! Przyznam, że nie spodziewałam się, że autor wplącze to w tak zgrabny sposób w fabułę i zmusi czytelnika do przypomnienia sobie co było na początku tych kilkuset stron. Jak się domyślacie zatem - intryga pozostaje w grze do końca, tajemnica rozwiązuje się dopiero na ostatnich stronach, a czytelnik nie ma poczucia niedosytu.

Nie ma w Śnie nocy letniej brakującego ogniwa. Liczne nawiązania do tradycji skandynawskiej są świetnym sposobem na poszerzenie swojej wiedzy, a ponadto naprawdę genialnym trikiem do przyciągnięcia uwagi odbiorcy. Sama z ciekawości przeczytałam Sen nocy letniej Szekspira, aby sprawdzić o co tam chodziło, czemu Arne Dahl użył takiego nawiązania. I to uwielbiam w kryminałach - nie są proste. Trzeba pogłówkować, nic nie jest takim jak się wydaje, a psychologiczny rozbiór bohaterów nadaje im bardzo ludzkiego charakteru jednocześnie ukazując nam jak bardzo ludzka psychika może zostać wypaczona.

Zakończę jakże trafnym cytatem ze Snu nocy letniej Szekspira:

"Pomyślcie tylko (łatwe przypuszczenie),
Że was sen zmorzył, że wszystko, co było,
Tylko uśpionym we śnie się marzyło."

„Sen nocy letniej” to nie tylko kryminał i kolejną opowieść o Drużynie A, ale dodatkowo stanowi swoiste studium nad współczesnym życiem i zachowaniami społecznymi nie tylko w Szwecji, ale na całym świecie. Przez fabułę przeplata się wiele bardzo ważnych tematów, m.in. rasizm, problemy służby zdrowia, brak porozumienia między ludźmi czy samotność, co skłania czytelnika do refleksji. Autor odważnie uwypukla i komentuje te tematy. Powieść może nie być początkowo łatwa w odbiorze dla osób, które wcześniej nie zetknęły się z członkami Drużyny A, jednak jest to tylko pierwsze wrażenie.

Arne Dahl zwodzi i intryguje, zmusza czytelnika do myślenia i do nadążenia za zmieniającymi się wątkami. I to sprawia, że zawsze chętnie sięgam po jego książki.

Oglądało się kiedyś serial o sławetnej drużynie A, której nie straszni byli rabusie i inni łamacze prawa. Drużyna A Arne Dahl to także ekipa zwalczająca międzynarodową przestępczość, nie działająca jednak samowolnie jak ta pierwsza, a należąca do elitarnej jednostki policyjnej. Sen nocy letniej to kolejna, szósta już, odsłona intrygujących przygód ulubionych bohaterów, rozwiązujących mroczne, mordercze zagadki. I nie jest to typowy kryminał. Cała otoczka głównego motywu wciąga, wątki przeplatają się i krzyżują, by pod koniec zaskoczyć rozwiązaniem. Wartka fabuła nie pozostawia miejsca na nudę. Najlepiej chłonąć na raz, w całości. Polecam!

Kolejny tom o mojej ulubionej Drużynie A. Lubię książki osadzone w klimacie nocy świętojańskiej, a ma to swój szczególny wymiar w Szwecji. To już 6. część o policjantach z Drużyny A, a ja wciąż nie mam ich dość. Arne Dahl znakomicie zbudował tu napięcie, czuć niepokój tak charakterystyczny dla skandynawskich kryminałów.

Szybko, dynamicznie, bez chwili wytchnienia, mnogość wątków i liczne opisy bohaterów oraz ich rodzin sprawiają, że można się pogubić. Cała seria warta przeczytania, jednak serwowana w niewielkich dawkach dziennych, może być trudne, biorąc pod uwagę, że drużyna A wciąga do swojego świata od pierwszego zdania. Polecam!