Ścieżki Elizy (okładka  miękka)

Z czym kojarzy Wam się Podlasie? Czytaliście może jakąś powieść, której fabuła rozgrywa się w tym regionie? Mam wrażenie, że nasi rodzimi pisarze coraz częściej sytuują miejsce akcji właśnie na malowniczym Podlasiu, pozwalając nam poznać nieco bliżej jego urokliwe zakątki. "Ścieżki Elizy" Agnieszki Panasiuk, które właśnie dzisiaj mają swoją premierę, przenoszą nas magicznie w czasy po upadku powstania listopadowego, kiedy to prześladowania powstańców za ich zryw niepodległościowy nadal    nie ustają. Autorka sprowadza nas na Podlasie w towarzystwie młodej damy o imieniu Eliza, która jeszcze do niedawna sprawowała opiekę nad małą spadkobierczynią podlaskiego majątku Radziwiłłów, do czego na łożu śmierci zobowiązała ją jej matka. Ponieważ dziewczynka zakończyła edukację domową, przyszłość Elizy spoczywa w rękach hrabiego, który powierza jej tajną misję. Tajną, ale i niebezpieczną, o czym kobieta przekonuje się już w drodze, gdy ulega wypadkowi i spotyka tajemniczego rzezimieszka. Czy Elizie uda się zrealizować powierzoną jej misję, a może przy okazji pozna własne korzenie i odnajdzie prawdziwą miłość? O tym przekonajcie się już sami. Czego możecie się spodziewać? Barwnej opowieści snutej niespiesznym tempem, z dbałością o wierne oddanie ówczesnego języka (stosowanie stylizacji archaicznej) oraz umiejętnego osadzenia fabuły w kontekście historycznym. Autorka dzieli się swoją wiedzą na temat tradycji i zwyczajów regionu, urzeka opisami życia wiejskiego i dworskiego, zwraca naszą uwagę na zachodzące przemiany społeczne. Jest pośród tych malowniczych pól i lasów także czas i miejsce na podejmowanie ryzyka i ważnych decyzji, na potajemne spotkania, skradzione pocałunki i rodzącą się miłość, na odkrywanie zdrad i prawdziwych tożsamości. Nie brakuje zatem emocji i efektów zaskoczenia. Fascynujące jest śledzenie zmian zachodzących w Elizie - nawykła do europejskiego, wystawnego stylu życia, zderza się na Podlasiu z zupełnie inną rzeczywistością i choć ścieżki jej losu w tym prostym otoczeniu stają się jeszcze bardziej pokrętne, ani przez moment nie traci z oczu wyznaczonego celu. Bacznie obserwuje swoje otoczenie, uczy się, wyciąga wnioski, zachwyca tym, co jeszcze do niedawna było jej zupełnie obce. Angażuje się, nie pozostaje obojętna wobec obłudy, zdrady, okrucieństwa. Jestem pewna, że zaskarbi sobie Waszą sympatię, podobnie jak cała książka. Polecam😘

Autorka zabiera nas do roku 1831 do Francji. Jesteśmy świadkami śmierci Stefani z Radziwiłłów. Hrabina miała 4 letnią córkę – Marię, która odtąd jest pod opieką tytułowej Elizy. Na łożu śmierci przysięgła Stefani, że wróci do swojego kraju – Polski, by chronić majątku swojej podopiecznej. Eliza w tym celu udaje się na Podlesie, gdzie poznaje polskie zwyczaje, tradycje i przesądy. Nasza bohaterka do tej pory nie miała nic wspólnego z biednymi osobami oraz życiem na wsi. Z jednej strony bardzo się go bała, a drugiej bardzo ją ekscytowało. Jak się okazało w tej nowej rzeczywistości znalazła coś lub kogoś. Co to takiego? Przekonajcie się sami. Książka może na początku nie porywa. Opisuje podróż i to co wydarzyło się podczas niej Elizie. Za to opis życia wiejskiego i dawnych czasów bardzo mnie wciągnął. To co zasługuje na wyróżnienie oprócz barwnie przedstawionego życia na Podlesiu to niezwykła dbałość o wierne oddanie ówczesnego języka. Dowiemy się bowiem z tej powieści jak nazywała się kiedyś izba mieszkalna na wsi albo co są zagrodnicy. Sama postać Elizy została bardzo dobrze wykreowana. Przeszła ona metamorfozę z panienki wychowanej na dworze i otaczającej się bogatymi osobami, po kobietę, która musiała odnaleźć się nowych realiach w obcym dla niej kraju. A jak tak przemiana przebiegła? Przekonajcie się sami i dajcie się porwać autorce w podróż po XIX- wiecznym Podlesiu.